Opinions

A Casa: geen dialoog, geen verhaal, wel een perfect ritme, fraaie belichting en muziek, zeer mooie cinematografie. Als geheel erg intrigerend, haast hypnotiserend. Van wat ik tot nu toe aan "traagheidscinema" zag is dit een van de betere films.

Onder live-begeleiding van het Noord Nederlands Orkest heb ik de eerste 'lange' animatiefilm die ooit werd gemaakt mogen zien.

Samen met haar man heeft Lotte Reiniger drie jaar gewerkt aan deze film. Ze knipte alle personages uit papier en filmde de silhoueten. Dit concept levert een visueel kunststuk op dat prachtig past bij de sfeer van deze betoverende fantasie. Halverwege zakt de film wat in omdat het meer van hetzelfde is, maar het slot maakt veel goed. Het gevecht tussen tovenaar en heks is werkelijk verbluffend gefilmd. Prachtige lichteffecten en imponerende muziek (Wolfgang Zeller) zorgen voor de nodige spanning.

Een heel bijzondere film. Met name uit visueel en vernieuwend oogpunt vele malen beter dan sommige animatieproducties van nu.

4*

De link die hier wordt gelegd met Conrad, of eigenlijk Heart of Darkness (de man heeft meer prachtige boeken geschreven), lijkt me niet helemaal terecht. Niet elk verhaal dat in de jungle speelt is een hervertelling van Conrad. Het lijkt me eerder andersom: de elementen waarvan zowel Guerra als Conrad, maar ook bijvoorbeeld Carpentier en Greene, gebruik maken zijn ontleend aan de werkelijkheid en bevatten daarom overeenkomsten. In El abrazo de la serpiente is dat nog eens extra duidelijk omdat het verhaal gebaseerd is op twee dagboeken van wetenschappers-avonturiers.

Het manco van de film zit hem voor mij overigens juist in deze elementen, want ik vond de clash tussen het Westen en de jungle-volken wat te simplistisch uitgewerkt. Ook de verhaalontwikkeling vond ik niet geweldig, met name de lijn van de jongere Duitser is nauwelijks interessant.

El abrazo de la serpiente moet het natuurlijk vooral hebben voor de unieke audiovisuele sfeer. De prachtige zwart-wit cinematografie in het regenwoud en de heerlijke soundtrack vol geluiden van insecten trekken je helemaal de film in. Het moeilijk verstaanbare Spaans en de andere talen die er gesproken worden dragen er aan bij dat je je als kijker echt even daar waant. Dat is dan ook de grootste verdienste van de film, hoewel ik eigenlijk vind dat Guerra daarmee een klein beetje tekort schiet, omdat hij artistiek niet veel verder is gekomen dan wat je mag verwachten van een film die zich geheel in de jungle voltrekt.

Prima film van Almodovar, die nog meer eens bewijst aan (verhaal)ideeen geen gebrek te hebben. Nonchalant strooit hij in Los Abrazos Rotos met opzetjes die de potentie hebben voor meer. Het hoofdverhaal is wat geconstrueerd en zelfs in grote lijnen voorspelbaar. Sowieso ben ik geen fan van de techniek van de raamvertelling, die in een deel van de film ook wordt gebruikt. Door de uitwerking en de zijsporen blijft Los Abrazos Rotos echter vanaf het begin wel boeiend. Zoals te verwachten zijn de decors, zeker in het tweede deel van de film, weer heerlijk kleurrijk. Het echt uitbundige van z'n vroegere werk is er een beetje af, maar Almodovar blijft zijn stijl wel trouw. Cinematografie is ook goed, met enkele prachtige diepte-shots. De rest doet Penelope Cruz, onweerstaanbaar mooi weer in deze film. Net aan de 3,5 hiervoor, met het vaste voornemen om meer prioriteit te gaan geven aan Almodovar.

Dat vroeg ik me dus ook af. De Deense cinema heeft zoveel meer internationale uitstraling, ook een eigenlijk simpel filmpje als Adam's Apples demonstreert dat maar weer.

Erg leuke film, dat allereerst. Veel goeie grappen, inderdaad niet zo 'zwart' als wel wordt gesuggereerd maar het is natuurlijk ook helemaal geen voorwaarde voor deze film dat de humor 'zwart' moet zijn. Daarnaast een volkomen maf verhaal dat op een originele manier zowel maatschappelijke als religieuze thema's aansnijdt. Goeie personages, net stereotiep genoeg om leuk te zijn maar ook weer niet zo zwart-wit dat ze geen zeggingskracht meer hebben. Ten slotte vond ik de visuele aankleding zeer goed verzorgd. Er wordt een soort van sprookjesachtige Tim Burton-sfeer getroffen: aangezette composities, overdadige onweersbuien en contrastrijke belichting. Sterk!

Dit alles resulteert in een bijzondere film die veel leed toont maar toch geen moment 'zwaar' aanvoelt. Integendeel, Adam's Apples is een onweerstaanbaar grappige komedie. De Scandinavische cinema flikt het gewoon weer.

Alleraardigste film die vooral weet te vermaken. Het film-in-de-film is echter niet heel origineel en in Adaptation iets te expliciet naar mijn smaak. Hierdoor wordt het een concept, een truc. Ook voordat het Hollywood-script de film begint over te nemen was ik daardoor al niet heel erg onder de indruk. Met goeie acteerprestaties en een paar bovengemiddelde momenten echter een prima film.

3,5*

Goed dat de film gemaakt is. Het toont beelden van een aantal situaties die ik nog nooit eerder in een film had gezien, zoals het als verstekeling meereizen in het ruim van een vliegtuig. Meerdere heftige situaties komen voorbij, niet in de laatste plaats de openingsscène. Ook de mooie beelden (met digitale scherpte) uit Afrika zijn van meerwaarde. Waar Adú echter niet aan ontkomt is dat het voelt als het naar voren brengen van een thema (de vluchtelingensituatie) en dat artistieke aspiraties daar omheen zijn gebouwd. De te dramatische muziek is daar een voorbeeld van, maar er zijn tevens een paar clichématige beelden die telkens teveel op het gevoel willen spelen (voorbeeld: de close-up van de handen van Masser die van het hek afglijden aan het eind). Ik vond daarnaast het verhaal rondom die Guardia Civil niet goed werken, die personages blijven erg flets. Adú zelf is zeer innemend en doet het qua acteren goed. Kortom: een balansoefening tussen maatschappelijke betrokkenheid en melodrama, waarbij Adú nét niet van de evenwichtsbalk valt.

Huppert is inderdaad erg goed in deze film; vooral de toenemende kilheid van Marie en de daar spaarzaam doorheen brekende emoties maken indruk. Het verhaal is gebaseerd op het leven van Marie-Louise Giraud. Chabrol neemt erg veel tijd om te laten zien hoe Marie in de oorlogsjaren moreel steeds onverschilliger wordt. De problemen waarmee vrouwen te kampen hebben in tijden van oorlog is het hoofdthema. Dat blijft ook zo naar het einde toe, alleen wisselt Marie van rol; van profiteur wordt ze slachtoffer. Omdat voor deze laatste fase veel minder tijd wordt ingeruimd blijft dit deel van Une affaire de femmes toch een beetje los staan van de rest, en maakt het minder indruk dan je wellicht zou verwachten (het bitter omgevormde Ave Maria als uitzondering, weer dankzij een ijzersterke Huppert).

Semi-klassieker op Netflix. Van Huston, Bogard en deze Hepburn (de verkeerde) heb ik eigenlijk nog maar weinig gezien. Maar ik ben ook niet echt enthousiast geworden. The African Queen is een in veel opzichten verouderde film. De greenscreens zijn opzichtig (spanning in de waterversnellingen ontbreekt gewoon ten enenmale) en alle beelden van dieren lijken in de dierentuin opgenomen, ondanks dat de film deels op locatie in Afrika geschoten is. Het verhaaltje is ook maar matig, vooral de ontknoping daarvan, dat is echt niveautje Biggles. Maar de interacties onderweg vond ik wel leuk, in z'n tijd gezien, en sowieso zijn Bogart en de verkeerde Hepburn prima bezig samen. Jammer van de oogschaduw van Hepburn terwijl ze bijna het loodje legt van uitputting en hitte... Ach, The African Queen is prima kijkbaar verder en dan kan je hem maar weer afvinken.

Bij Simon Killer viel de combinatie van beelden die erg in-your-face zijn samen met een ongrijpbare onderhuidse spanning me al op, en bij Afterschool is dat niet anders. De spannendste scene van de gehele film toont een achterhoofd. Ik ben er nog steeds niet uit wat die scene nu zo'n lading geeft, maar kreeg echt de neiging naar het puntje van m'n stoel te kruipen. Verder is Afterschool een intrigerend portret van de hedendaagse jeugd op een Amerikaanse kostschool, vol schijnheiligheid en een "eyes wide shut"-mentaliteit bij de leiding. Gelukkig maakt Campos zijn portret op onconventionele wijze, met een grote rol voor moderne media, waardoor de film relevant is zonder belerend te zijn. De jonge cast maakt het af. Sterk debuut, en een filmmaker om in de gaten te blijven houden.

Vond het niet zozeer subtiel als wel onuitgewerkt. Dat je de clou van het geheel uit een paar stroboscoopshots moet halen zegt al wat. Maar er zijn genoeg referenties naar een aankomende dood (het meest duidelijk al bij de duiktocht, drie keer maar liefst. 1: het shot dat Calum naar de diepte duikt en je nadien een lang shot van het wateroppervlak krijgt. 2. de opmerking van Sophie dat haar vader geen duikbrevet heeft maar dat hij vast veilig terugkeert. 3. de opmerking van Calum tegen de duikinstructeur dat hij niet verwacht had de 30 te halen. Niks subtiels aan.). Maar ja, Aftersun blijft inhoudelijk eigenlijk steken in het gegeven dat er mensen zijn die zichzelf van het leven beroven. Van het waarom en het proces en zelfs van de impact op nabestaanden zie je eigenlijk niks. Het is in die zin een anti-psychologische film. Dat kan prima zijn als je veel sfeer creeert, of een bijzondere flow, een mooie esthetiek. Maar dat zag ik niet in Aftersun, op een drietal muziekfragmenten na. Magere 2,5, met dank aan Queen nota bene, wie had dat kunnen denken.

Een heerlijk filmpje, met inderdaad een veel te laag gemiddelde hier. Agata e la tempesta heeft vooral een erg fijne, mediterreane sfeer. Sensueel en luchtig, maar toch niet oppervlakkig, met sympathieke personages, leuke gebeurtenissen, romantiek en grapjes. Ook niks mis met de vormgeving, de kleurrijkheid van het geheel doet zelfs denken aan de vroege Almodovar, maar dan in Italie. Tegen het einde zit een 360-graden shot waarbij de camera beweegt op het ritme van een watersproeier, dat soort dingen laat zien dat de film meer klasse bevat dan je zou denken. Inmiddels heeft Agata e la tempesta dan ook een punt bereikt waarop je als kijker eigenlijk alleen nog maar hoopt dat hij nog even voortduurt, wat de ontwikkelingen ook zijn. Moet natuurlijk ook Licia Maglietta even vermelden, sterke rol, prachtige lach. Heb erg zin gekregen om Pane e Tulipani te gaan zien. Ruime 3,5 hiervoor.

Merkwaardig de term 'overspelverhaal' die je her en der tegenkomt. Dat is dit toch vrij letterlijk niet. Age of innocence vertelt eigenlijk twee verhalen: dat van een man die de verkeerde vrouw trouwt, en dat van een vrouw die gevangen zit in de benauwende moraal van de kringen waartoe ze behoort. Het boek komt uit 1920 en vertoont wat overeenkomsten met The portrait of a lady van 30 jaar eerder, waar de Amerikaanse protagoniste Isabel Archer heet. Zou schrijfster Wharton Newland hebben willen positioneren als een familielid van haar?

Hoe dan ook, inhoudelijk vond ik het prima en ook het acteerwerk was goed, met name Pfeiffer weet met simpele middelen indruk te maken. Ik houd alleen niet zo van de stijl van Scorsese. Het camerawerk vond ik nogal opzichtig en dat geldt ook voor de muziek. En ook van de vertelwijze ben ik niet onder de indruk, dit is zo'n film die relatief weinig vertelt voor z'n speelduur maar zonder dat dit een rustig ritme oplevert.

Aardige film dus, die mij niet heeft verveeld en enkele interessante elementen bevat, niet meer en niet minder.

Een opvallend matige film van Amenabar. Rachel Weisz heeft na The fountain blijkbaar de smaak te pakken gekregen, en speelt nog maar eens de hoofdrol in een bombastische en van subtiliteit gespeende film over de relatie tussen planeten, sterren en menselijke beslommeringen. Van een verhaal is helaas nauwelijks sprake. Er worden wat balletjes opgegooid, zo is er de belofte van een plot over de liefde van slaaf Davus voor zijn meesteres, maar even snel als het balletje de lucht in is valt deze weer in een rechte lijn terug op de grond. Wat overblijft is nauwelijks een verhaal te noemen maar meer een opeenstapeling van gebeurtenissen. Daarbinnen blijft onduidelijk waar de grenzeloze bewondering en trouw van de meeste personages voor de figuur van Hypathia vandaan komt, want veel wijsheden brengt ze niet te berde. De scene waarin ze dan uiteindelijk 'ontdekt' dat de banen van planeten wellicht ellipsvormig zijn is bijna lachwekkend (natuurlijk snap ik dat het op dat moment een nieuw inzicht was, maar dat maakt van Hypathia nog geen Einstein natuurlijk). Wat verder opvalt is dat de decors behoorlijk gewichtloos overkomen; normaal gesproken ben ik niet echt bezig met dit soort dingen maar het ziet er toch wel erg kinderlijk uit als bijvoorbeeld dat beeld van die god wordt omgetrokken. Tenslotte moet nog de pathetische muziek vermeld worden, welke inmiddels blijkbaar de standaard is geworden in films die spelen in de oudheid. Ergerniswekkend. Rachel Weisz zorgt in haar eentje nog voor wat kijkplezier; verder is het niveau te classificeren als 'dragelijk', maar veel om het lijf heeft Agora niet, en zeker niet als je het afzet tegen de pretenties die de film uitstraalt.

De film gaat over verlies van idealen en ambities, maar heeft daar helaas weer allerhande tergend lange dialogen voor nodig waar niets filmisch in zit. Als de gesprekken voor driekwart waren ingekort, dan had het best een aardige prent kunnen zijn, want de plaatjes en geluiden van het Turkse platteland zijn mooi (met extra punten voor de haan). Al doende dan Bachs Passacaglia in C verkrachten middels een trage strijkversie met de helft van de noten (zodat er geen greintje barok meer overblijft) had van mij echt niet gehoeven, maar blijkbaar houdt Ceylan er ontzettend van dingen onnodig uit te rekken. De volgende 10 films van zijn hand sla ik even over.

Jep, ik gooi er ook vier sterren tegenaan.

Lekker in twee avonden bekeken, en hoewel er best wat aanmerkingen te maken zijn op de film, was het bovenal genieten van Love Exposure. Ik heb de indruk dat Sono bewust bezig is geweest een modern meesterwerk te creëren; de film meet zich een bepaalde statuur aan die me zeer goed beviel. Het extravagante verhaal barstensvol schijnbaar conflicterende thema's, de uitbundige personages en ook de uitgelezen muziekkeuze vormen de basisingrediënten. Qua vorm is het wat wisselend. Er zit een aantal leuke dingen in, zoals het aftellen tot het wonder, maar ik kon er niet echt een consistent idee in ontwaren.

Individuele scenes die er bovenuit steken zijn er uiteraard ook in vier uur film. Eén ervan is het gesprek tussen Miss Scorpion en Yoko in de psychiatrische instelling. Maar zoals Onderhond ook al schrijft mag de strandscene waarin bijna een compleet hoofdstuk uit de brief aan de Korintiers wordt opgelepeld als hoogtepunt van de film gelden. Verzin het maar. Zeer gedurfd van Sono, en hij komt er moeiteloos mee weg.

Zoals gezegd, er is best wat af te dingen op Love Exposure, een echt meesterwerk zie ik er ook niet in, maar de film biedt zodanig veel kijkplezier dat hij toch z'n vier sterren gewoon verdient.

Het eerste halfuur van de film vind ik het beste, hoopte op een nieuwe Love Exposure, maar vanaf dat die Murata het overneemt verloor ik m'n belangstelling geleidelijk. Blijft wel met flair en liefde voor film gemaakt, dat is ook wat ik waardeer aan Sono. Die eerste Pachelbel-scene was erg goed (en toen ging de bel en daarmee was het sprookje uit...).

Als dit een boek was geweest, dan zou het omschreven worden als een tijdroman. Het gaat hier om een maatschappelijk-historische schets, niet om de psychologie van de personages. Een sociologische insteek in plaats van een psychologische. Dat uitgangspunt moet je eerst accepteren om enige waardering te kunnen hebben voor L'Albero degli zoccoli. Normaliter boeien dergelijke verhalen met wat minder, maar in dit geval werkte het goed. Eigenlijk al vanaf het begin zat ik erin. De film schetst allerlei facetten van het boerenleven eind 19e eeuw. Niks wordt uitgelegd, het wordt alleen getoond. De onderlinge dynamiek is interessant: enerzijds is er saamhorigheid maar anderzijds staat iedereen er met zijn eigen gezin alleen voor. Ook boeiend: hoe religie doorwerkt in het dagelijks leven. In allerlei opzichten biedt L'Albero degli zoccoli een uniek inkijkje in de levenswijze van onze voorouders; de ouders van mijn opa's en oma's leefden ongeveer in deze tijd. De zachte korrel in de beelden en het gebruik van veel donkere omlijsting is heel treffend en roept het isolement op van deze menselijke kolonie in de hen omringende wereld. Ook de orgelscore pakt vrij goed uit. De speelduur maakt de film wel ietwat veeleisend, maar het is de moeite waard.

Fijne klassieker, die vooral uitblinkt in de decors (met geweldige scherptediepte in de shots) en in het effectief gebruik van traagheid en stilte. De scene waarin een van de zeven ruimtereizigers in z'n zoektocht naar de kat water op z'n gezicht laat druppelen vond ik geweldig sterk. Tegelijk is de kat op zichzelf een matig plotelement, waar omheen de personages tot hun meest ongeloofwaardige handelingen komen. Niettemin een stijl- en sfeervolle sci-fi horror.

Erg fijne film, tot de laatste vijf seconden dan. Ik begrijp werkelijk niet hoe je zo'n film kan maken, in zekere zin compromisloos (merk bijvoorbeeld op dat er na de intro geen voice-over wordt gebruikt of iets dergelijks, en dat hij ook niet in zichzelf gaat praten of tegen een volleybal of wat dan ook maar) en dan met zo'n einde komt aanzetten. Dit is misschien een beetje vergezocht, maar ik vind het ook nogal wrang dat de boodschap daarmee is dat het overleven van één (Westerse en rijke) persoon het hoogste goed is op aarde, terwijl er ondertussen duizenden op een achteloze wijze doodgaan elke dag. Oke, ik laat het de film verder niet verpesten, want ik heb echt wel genoten met All is lost. Voor een deel is het ook leedvermaak vrees ik, of ik vond de opeenstapeling van pech in elk geval best grappig. Iemand zei me ooit dat zeezeilen vergelijkbaar is met in een regenjas onder een koude douche briefjes van 1000 verscheuren, maar mocht je toch nog aangetrokken worden door deze sport dan is dit de film om te kijken.

Met de amusementswaarde van All Stars zit het nog wel goed maar op elk ander vlak is de film ondermaats. Met name de muziek en het visuele gedeelte zijn barslecht. Die flash-backscene's ook, vreselijk. Maar goed, het is wel uit te zitten allemaal.

Sterke film, hoewel ik me in vrijwel alle hier geuitte kritiek kan herkennen en Allegro eigenlijk op elk front iets onderdoet voor Reconstruction. Visueel bijvoorbeeld door de zooms, verhalend door het hele, veel te nadrukkelijke Zone-gedoe en het meest nog emotioneel door het thematische focus (dat meer gericht is op zelfreflectie en niet zozeer op de liefdesrelatie zelf). Maar zoals gezegd, Allegro blijft een sterke film. Het begin bijvoorbeeld is bijzonder goed, de voice-over vond ik perfect werken en die tekeningetjes, prachtig. Uiteindelijk zijn het de Boe-kenmerken die van de film gewoon weer iets bijzonders maken. Toch vrees ik dat het concept snel uitgewerkt zal zijn en de vraag is of Boe dan weer met wat nieuws kan komen of dat hij vastzit aan dit wel erg letterlijke meta-getrucceer.

Het grote probleem van Alléluia is dat het er niet in slaagt de handelingen van de personages psychologische geloofwaardigheid te geven. Dit geldt natuurlijk in de eerste plaats voor de twee hoofdpersonen, maar eigenlijk ook voor veel bijfiguren (de ruzie tussen moeder en dochter in het laatste segment bijvoorbeeld). Het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar Alléluia maakt niet inzichtelijk hoe dit zo heeft kunnen plaatsvinden. Ik kon me derhalve ook niet blijven interesseren voor de ontwikkelingen.

Overigens vond ik de stijl niet bijzonder: het overmatig gebruik van tegenlicht voelt als een trucje, snel gemonteerde tussensequenties zijn eerder regel dan uitzondering in dit type films en de extreme close-ups van ogen zijn ook weinig origineel.

Wat rest is het puike acteerwerk van vooral Duenas en enkele aardige momenten.

Merkwaardig dat een ongegrond gerucht over Cotillard en Pitt ook hier zoveel aandacht heeft gekregen (teruglezend). Het ligt een beetje in het verlengde van de praktijk om de persoon die een slechterik heeft gespeeld achter het theater op te wachten en in elkaar te meppen.

Afijn, de film. Inderdaad een echt Hollywood-vehikel, waarbij ik het eerste deel in Casablanca prima vind, vooral door de ontwikkelende relatie tussen Marion en Max. Dan worden er wat onbegrijpelijke narratieve afslagen genomen en zitten we niet veel later ineens naar een zorgzaam huisvrouwtje te kijken met haar altijd werkende echtgenoot. Elk interesse in de personages zelf is dan vervlogen, je moet het nog louter van de plotontwikkelingen hebben (waarbij alleen het ultieme slot nog interessant wordt, vanaf de pianoscene). Erg logisch is het trouwens niet wat Max allemaal doet: hij had beter kunnen zorgen dat Marion de boodschap niet zou doorgeven, haar dan zelf testen en het netwerk uitschakelen. Wel blijven nadenken he. Het hele beeld van de oorlog dat onderwijl wordt opgeroepen, vol met wel uitgedachte en vlekkeloos uitgevoerde verzetsacties op vreemde bodem, luchtgevechten boven Londen in 1944, maar ook een openluchtbevalling tijdens bombardementen en Duitse spionnen die in het oog van de dood nog trots hun dienst aan het Reich proclameren, tsja, dat is Hollywood en dat zal ook nooit veranderen.

Met dank aan vooral Cotillard toch een prima kijkbare film.

Vind het ook een fijn filmpje. Het verhaal moet even op gang komen, maar de ijzersterke geluidsband en de fraaie cinematografie zijn direct overtuigend. Het spel tussen de hoofdpersoon en zijn mysterieuze stalker vond ik ook interessant, hoewel het misschien net iets te lang duurt. In weerwil van wat De filosoof hierboven stelt gaat Aloys uiteindelijk toch achter de werkelijke vrouw aan, nadat hij zijn telefoon kapot trapt. Uiteindelijk liggen ze samen in een (psychiatrische?) kliniek te slapen. En de keyboard scene, heerlijk, ik ga hem nog eens opzetten.

Alphaville werd mijn vijfde Godard en ik was op voorhand zeer benieuwd wat hij met het genre science-fiction zou doen. Nou, vrij weinig eigenlijk. Ik ken geen toekomstfilm die zo'n belabberd uitgewerkte mise-en-scene heeft. Hoezo is Parijs niet herkenbaar? Nu hecht ik niet heel veel aan geloofwaardige decors, maar het valt wel op.

Ook inhoudelijk vind ik dit, wellicht samen met Bande a Part, de zwakste film van de nouvelle vague meester. De toekomstvisie die wordt gepresenteerd is buitengewoon onorigineel en leunt vooral op Huxley's Brave New World en de hele zwik dystopie-literatuur die eruit volgde. Daarbij mag thematiek waarin de menselijke liefde het wint van logica en computers, zelfs als het hier voor het eerst zou zijn gebruikt, worden beschouwd als een instant-cliché.

Desondanks blijft Alphaville een bovengemiddelde film. Dat komt vooral door de typische Godard-elementen. Soms lijkt hij maar wat aan te klooien maar juist dat is zo leuk. Anna Karina die op een beslissend moment in de film een mop gaat vertellen, willekeurig switchen naar filmen in negatief, een dialoog waarbij de acteurs recht in de camera kijken. Vooral dat laatste vond ik geweldig goed werken, waarom wordt deze techniek niet veel vaker toegepast? Af en toe zijn er aardige visuele vondsten (de glazen lift omhoog is mooi gedaan) en vooral wanneer Anna Karina in beeld is lijkt Godard in zijn element.

Alphaville is dus al met al prima het aankijken waard. Een film die, zo lijkt mij, niet te serieus moet worden genomen.

Tsja. De hand van Boe is wel te zien, maar daarmee wordt Alting bliver godt igen nog geen topfilm. Verre van. Zoals ik bij Allegro al schreef zou Boe er goed aan doen eens een ander uitgangspunt te kiezen, een andere verhaalstructuur. Telkens weer draait het bij Boe om de grens tussen fictie en werkelijkheid, met binnen de film verschillende niveau's, die dan ook in lagen op de kijker afkomen. (Los daarvan is het gebeuren van een scriptschrijver die de werkelijkheid niet meer goed kan scheiden van fantasie sowieso al echt te uitgemolken, daar moet je wel wat meer mee doen om het nog interessant te maken). Daarnaast gooit Boe er standaard het klassieke thema van de verloren of onmogelijke liefde doorheen. Niks mis mee, en in Reconstruction werkte het wonderwel, maar het is me teveel van hetzelfde inmiddels. Wat heeft Alting bliver godt igen verder nog te bieden? In ieder geval een redelijk interessant en actueel subplot over het naar buiten brengen van militaire wandaden, een prima tempo, meer dan redelijke cinematografie met vooral een opvallende helderheid in de shots, en een stijlvolle muzikale omlijsting. Genoeg voor de amusementswaarde in elk geval, maar zoals gezegd, indruk maken doet het al lang niet meer. Mag het misschien eens wat anders zijn, meneer Boe?

Inderdaad behoorlijk bijzonder. De eerste scènes vreesde ik nog voor een artestiekerige en aanstellerige film vol moeilijke shots van lokale tradities, en in zekere zin is Altiplano dat ook wel een beetje. Maar toch werkt het, zeker naarmate de film vordert. De voortreffelijk ingezette muziek en de soms surrealistische beelden die ineens tussendoor opduiken kleuren de ervaring sterk, en dan zijn er nog de vele 360-graden shots en de Tarkovsky-referenties (zelfs ietsje teveel van het goede, hoewel dat shot in de Belgische ruïnes na het overlijden van Max fantastisch is). In tegenstelling tot velen hier vind ik het 'verhaal', of beter de inhoud van de film, ook interessant en goed in elkaar gestoken. De uitbuiting van de lokale bevolking, hun opstand daartegen, wordt goed geïntegreerd met de verschillende (Westerse) reacties daarop, zoals repressie, averechts-werkende hulpverlening, en, in de vorm van Grace, uiteindelijk onderzoeksjournalistiek die een stem geeft aan de onderdrukten. Het slot had van mij wel iets concreter mogen zijn, maar verder was het narratieve gedeelte wat mij betreft meer dan in orde. Uiteindelijk is Altiplano wat te wisselvallig om een meesterwerk te zijn, maar dan nog blijft een goede film over, die ook heel wat verwachtingen wekt.

Sterk! Die Ozon is een mooi oeuvre op aan het bouwen zo. L'amant double is de zevende titel die ik van hem zie en behoort bij de drie besten. Het is ook nogal wat expressiever dan vaak bij de Fransman. Dat geldt voor de cinematografie, die dit keer tamelijk uitbundig is met ook fraaie trucage-shots, hoewel de strakke cameravoering en de koude kleuren toch wel kenmerkend blijven. Daarnaast zijn de mise-en-scène en de muziek eveneens wat meer in het oog springend; de score bijvoorbeeld is op twee momenten zo prominent aanwezig dat het bijna fysiek ongemakkelijk wordt. Maar niet alleen de vormgeving is expressief, dat geldt evengoed voor het verhaal. Een aantal ontwikkelingen aan het einde zouden niet hebben misstaan bij Von Trier (ik doel vooral op het handje uit de buik, dat me deed denken aan een scene uit Riget, maar de dildo-scene kan je er zo bijzetten). Dat het uiteindelijk allemaal niet werkelijk is geweest, zo vermoed je dan toch is weliswaar een domper nadien maar doet anderzijds aan de doorgemaakte filmervaring niet veel meer af. Goeie film, eentje om de bioscoop mee te pakken voor wie de kans heeft.

Leuke film, die je vooral niet te serieus moet nemen (wat dat betreft is het meer in lijn met het vroege werk van Almodóvar), met een sterrencast waarbij vooral de glansrollen van Penelope Cruz en Antonio Banderas opvallen.