Adams Æbler (2005)

Film over een ex-gevangene, die voor zijn resocialisatie in een gezelschap surrealistische figuren belandt. Het opzettelijk onevenwichtige verhaal is rijkelijk gevuld met absurde humor, maar daar gaat op d’n duur de lol wel een beetje vanaf. De schietgrage Ali Kazim en Ole Thestrup (de plaatselijke dokter) stelen wat mij betreft de show. Valt over het algemeen genomen toch wat tegen.

Deense gedroogkloot met een creatieve geest aan het roer. Jensens film ziet er weer strak uit, klinkt als een klok, verhaaltje is meer dan zomaar wat gein en de alom geroemde Mikkelsen heeft met Thomsen een formidabele tegenstander. Zeker de eerste helft van de film is het alleen al genieten met een dikke grijns van zijn granieten kop, die van de ene in de andere verbazing valt. Zoals wanneer hij Ivan tegenkomt, net nadat hij hem bont en blauw heeft geslagen. Met die neus komt het nooit meer goed. Je kan niet om de scène met de kraaien heen, die ís ook ontzettend grappig, maar extra leuk omdat de aangeslagen, geschokte Gunnar Ivan ook nog over zich heen krijgt. Zwart, droog en absurd, deze humor en toch houdt Jensen zijn personages in het gareel. In die zin dat het geen stuiterballen van de plot en de lol worden, ze houden altijd een zekere mate van vlees en bloed. De film maakt dan wel even pas op de plaats wanneer Job zich stevig gaat roeren, maar met deze basis kan het dat drama prima hebben. De oude Thestrup is weer grandioos en het slot heeft ergens nog een loeier van een grap in huis. Iets over Indonesië en een kind.

Films met een mystieke religieus getinte sfeer hebben me steeds al aangetrokken. Als ze dan nog eens uit Denemarken komen en Mads Mikkelsen van de partij is, dan ben ik er helemaal bij. Deze Adam's apples stond al eventjes op mijn lijstje en stelde me dus ook niet teleur. In de eerste plaats al met een erg leuk concept dat Bijbels geïnspireerd is op het verhaal van Job die danig op de proef werd gesteld, maar God nooit verloochende. Die lijn wordt in de film doorgetrokken naar de dominee Ivan waarbij een geweldige Mads Mikkelsen een sterke prestatie neerzet met Ulrich Thompson (Adam) in zijn zog. De twee zijn goed op elkaar ingespeeld en de soms verbijsterde verbaasde ietwat domme blik van Adam is ontzettend fijn om naar te kijken. Ivan daarentegen is de goedgelovige naïeveling die elk kwaad ombuigt en minimaliseert, tot grote ergernis van Adam. Ook de andere personages zijn geweldig met de dokter op kop met zijn enthousiaste anamnese van zijn patiënten. Wat de film verder erg vermakelijk maakt is de subtiele humor, de no-nonsense aanpak van Jensen om in schijnbaar normale situaties iets absurds te brengen. Al was het maar de discussie over de koffiebiscuits terwijl de dame haar hart uitstort of ze een abortus wenst of niet. Het zit hem soms ook in de kleine dingen zoals het muziekdeuntje in de auto, één of andere gezichtsexpressie of de droge humor die gebracht wordt. Al deze situaties van drama, humor en mysterie worden perfect gemixt tot één geheel. In mijn ogen een absoluut toppertje! Mooi!