Opinions

Prima mainstream productie

Toegegeven; kritische kijkers zullen zich in grote mate kapot ergeren aan de vele totaal niet realistische scene's die deze prent bevat.
Echter hebben we het hier wel over the A-team; de originele serie was nou ook niet bepaald realistisch te noemen en op voorhand kun je zelf wel bedenken dat de film nou niet bepaald veel realistischer zou zijn.

Natuurlijk is er anno 2010 wel flink aan het concept gesleuteld. Zo zijn het verhaal en de personages an sich flink gemoderniseerd en is de Bassie en Adriaan actie aangepast aan het actie niveau anno 2010. Grotesker en voor zover mogelijk nog harder over the top (wat in de tijd dat de serie uitkwam natuurlijk ook nog niet op die manier kon) Deze actie mag dan een looping met het realisme nemen, het kijkt lekker weg en ziet er op sommige momenten behoorlijk spectaculair uit! Met name de tank-scene is heerlijk om te aanschouwen en een van de hoogtepunten uit de film.

Met de actie zit het dus wel snor, met al het overige echter minder. Al is het verhaal op zichzelf goed vertaald naar onze tijd, er is maar een A-team die de klus kan klaren en geen vervangend opengetrokken blik acteurs. Met name Bradley Cooper en Liam Neeson mogen dan niet de minste zijn; ze komen geenszins geloofwaardig over als Face of Hannibal. Evenals de vertolkingen van de overige leden van het team. Ook al ben ik zelf geen fervent liefhebber van de serie en heb ik maar een aantal flarden van wat afleveringen gezien; als het mij opvalt zal het de hordes trouwe fans zeker teleurstellen.

Als eindconclusie kan ik zonder meer zeggen dat de actie in deze prent meer dan geslaagd is. Mits je van over the top houdt
De vertolking van de personages viel dus als al eerder gezegd echter tegen en geen van de 4 leden wist me dan ook op geen enkele manier aan te spreken.

Aardige film, die over de gehele linie alsnog zeer geslaagd te noemen is. Echter was ik meer te spreken over ''The losers'' die vaak met deze film vergeleken wordt. Deze prent vond ik een stuk sterker; niet vanwege de actie maar de personages waar je beter bij betrokken werd. De film biedt net dat beetje meer charisma wat deze film ontbeert.

Alsnog heb ik me een avond uitstekend vermaakt met deze film en heeft hij onderstaande score dan ook dik verdiend.

Dikke 3,5*

Behoed u voor het kwade!

Het enige voordeel van het bekijken van een slechte film is dat je je daarna zo lekker kunt uitleven over het schrijven van een recensie waar je de film volledig in af kunt zeiken. Had ik dan niet liever een sterkere film willen bekijken? Absoluut. Waarom ik er dan uiteindelijk toch voor gekozen heb om Abduction te bekijken? Geen idee..

Ik had voor deze film namelijk echt mijn vergrootglas nodig om op te merken wat er nog wel positief was aan deze film. Laat ik voorop stellen dat Lautner absoluut het grootste mankement is van de hele film. Nauw op de voet gevolgd door het waardeloze script en de andere acteurs die eveneens voor geen meter kunnen acteren. Ik probeerde me niet te laten afschrikken door het Twilight verleden van de acteur -films waar ik na alleen het eerste deel van gezien te hebben zo ver mogelijk bij uit de buurt blijf- omdat ik ook toe moet geven dat bijvoorbeeld Robert Patinson in Remember me een bijzonder sterke rol heeft neergezet waarbij ik me totaal niet aan de acteur gestoord had.

Bij Lautner is dit echter wel anders. Wat een irritant rontventje is dat zeg. Alles suggereert er op dat hij pas net om de hoek komt kijken waarbij een specifieke scené dit eigenlijk perfect naar voren brengt. Het gaat hierbij om de scené waarbij zijn toekomstige geliefde bij hem thuis langskomt om aan een school opdracht te werken. Wat hij in deze scené overdreven opzettelijk doet, doet hij in de rest van de film eigenlijk (onbewust?) ook. Lautner neemt namelijk een houding aan waarin hij de ultieme coole, stoere en intelligente mooiboy probeert te zijn waardoor ik me persoonlijk groen en geel ergerde aan de acteur naast het feit dat hij totaal niet kan acteren.

Een slecht script, een waardeloze hoofdrolspeler, maar als het met de actie maar goed zit toch? Ook hier is de film in staat geweest dit flink te verprutsen. Er zit dan wel voldoende actie in de film maar deze is qua geografie zo slecht in beeld gebracht dat dit ook een hulpeloos zooitje geworden is. Je kunt ook wel spreken van actie om de actie waarbij veel zaken onlogisch zijn en er puur op gericht zijn om zogenaamd groots en cool te zijn. Ook hier is dit het geval.

Het enige lichtpuntje bij aanvang was de prachtige Lily Collins (dochter van) die mijn aandacht nog wist te trekken met een klein rolletje in Priest. Maar ook in deze film viel zij mij bijzonder tegen..

Alle redenen om deze film vooral te laten liggen dus!

1,0*

Don’t come closer tiny dancer

Bijzonder versassend om te zien hoe goed deze film over het algemeen lijkt te scoren bij het publiek. Ik vond hier namelijk vrij weinig aan. Ik had namelijk op iets in de absurde stijl van Evil Dead Rise gehoopt, maar Abigail voelt veel inspiratielozer aan. Dit is ondanks de vele plot twisten die de regisseur erin probeert te proppen maar die geen van allen een indruk op mij wisten te maken. Er ontbreekt namelijk emotionele impact, diepgang in de personages, echte horror omdat het vampier meisje nooit echt angstaanjagend weet te worden en een goede sfeer.

Het geheel voelde voor mij aan als een snel in elkaar gedraaide Netflix productie, die in de basis een goed concept betreft, maar waarbij nooit voldoende aandacht is besteed aan een goede uitwerking van het verhaal. De nietszeggende personages worden op zich aardig vertolkt door de cast, maar wekken weinig sympathie op door de onlogische en ondoordachte keuzes die ze maken. Ik had langere tijd de hoop dat het tij nog wel zou keren en het verhaal beter zou worden, maar hier blijft het verhaal te oppervlakkig door. Mede hierdoor maakten de momenten die mij zouden moeten verrassen ook geen indruk op mij. Ze waren ook vaak ongeloofwaardig zoals Abigail die samen wilde gaan werken en een personage die zich maar al te gewillig wilde laten bijten. Yeah right...

Helaas heb ik mijn bioscoopbezoek behoorlijk als uitzitten moeten ervaren en vond ik dit mijn tijd en geld niet waard. Zo nu en dan is er een release waarvan ik de positieve kritieken echt niet begrijp, en Abigail is er daar een van. Superslecht wordt het allemaal niet, maar op alle vlakken valt te spreken van extreme middelmatigheid.

2,5*

About boredom.

Een flinke tegenvaller is dit. Na het sterke The fault in our stars van afgelopen zomer die ondanks zijn mankementen wel gewoon een hele sterke film neer wist te zetten, werd mijn nieuwsgierigheid uiteindelijk groot genoeg om ook About time eens een kans te geven. Dit had ik niet moeten doen, want hoewel het aanvankelijk allemaal nog best leek te lopen gaat het meer en meer bergafwaarts zodra McAdams in beeld verschijnt, en dit is helaas al snel.

Grootste mankement is dat er gewoon te weinig gebeurd en dat ik hier al gauw het idee had naar een chick flick te kijken. Goed, dit was bij the Fault in our stars natuurlijk ook, maar deze bood toch nog een bepaalde diepgang en dusdanig sterke verhaallijn dat het uiteindelijk zelfs een sterk te noemen film was. Hier was dit helaas niet het geval. Dit is het voorbeeld van een film die je samen met je vriendin verplicht op de bank moet zitten kijken, dus je kunt wel nagaan hoe ik mij na afloop voelde omdat ik hier vrijwillig voor gekozen had, en als kers op de taart deze slaapverwekkende attractie ook nog eens in mijn eentje heb uitgezeten. Naarmate het verhaal vordert wordt er geprobeerd nog wat extra gewicht bij te gooien als de turbulente levensstijl van de zus van Tim onder de loep word genomen waarop hij vervolgens actie gaat ondernemen, maar enige vorm van impact hebben deze scene's niet. Wél moet ik toegeven dat het overlijden van de vader van Tim zijn schot op doel niet mist, want de laatste momenten waarop Tim definitief afscheid diende te nemen raakte mij dan weer wel. Ook de start van de titel beviel mij goed, gezien zijn sciencefiction achtige inslag direct mijn aandacht greep, maar na een klein halfuurtje heb je dit trucje ook wel weer gezien en begint de zoetsappige en slaapverwekkende liefdesverhouding tussen Tim en Mary helaas een veel te grote rol te spelen.

Alles samen genomen is er hier sprake van een vlotte, rollende start, en eveneens een aantal sterke, emotionele scene's met betrekking tot de vader richting het einde maar de overige speelduur, die slaapverwekkend genoemd mag worden, is hier het uitzitten toch echt niet van waard.
Enorm overgewaardeerde titel dit, en mijn advies is dan ook om deze vooral over te slaan.

2,0*

vampiertje jagen

Complete nonsens waar Abraham Lincoln aanvankelijk weinig mee te maken leek te hebben. In de tweede helft van de film werd mij duidelijker waarom hiervoor gekozen is, maar werd ook des te duidelijker dat fantasy en de voormalig president maar bar slecht samen gaan. Het was ook op dit punt dat ik het verhaal een stuk minder interessant begon te vinden. Dit in tegenstelling tot de eerste helft, waarbij het hoofdpersonage ieder willekeurig persoon had kunnen voorstellen. Het is op deze momenten dat de film heerlijk simpel in eenvoud is en op zijn best is. De extra dimensie van Lincoln, die met name in de tweede helft naar voren komt is gewaagd en origineel, maar dat wil niet zeggen dat het leuk is.

Vanaf dit punt wordt de luchtigheid weliswaar nog steeds behouden maar is het personage van Lincoln in combinatie met dit onderwerp te ongeloofwaardig. Op een gegeven moment is de president een behoorlijk aantal jaren ouder geworden, en dit doet de film geen goed. zowel verhaaltechnisch als visueel. Lincoln wordt namelijk nog steeds door dezelfde acteur vertolkt waarbij de make-up om de acteur ouder te laten lijken bij mij een behoorlijke flater sloeg. Hetzelfde geldt voor zijn grote liefde die ineens voor 20 jaar ouder door moet gaan, wat er bij mij dan ook echt niet inging. Het is op dit punt dat de film zich te serieus wil laten nemen, maar het totaal niet is. Dit is zeker geen slechte film maar Lincoln als hoofdpersonage werkte hier voor mij niet, en haalde de vaart er ook uit. Zeker toen hier de nadruk op werd gelegd.

Daar komt bij dat veel actie lekker spetterend wordt neergezet maar sommige scene's (met name die met de paarden) een typisch geval is van overdaad schaadt en te CGI achtig aandoet.

2,5*

Bijzonder lauw filmpje

De film probeert de kijker te verassen met de nodige plottwists die je stijl achterover zouden moeten doen slaan. Echter gebeurde bij mij eerder het tegenovergestelde; ik kukelde eerder voorover van de bank af omdat ik van verveling in slaap viel dan dat de film me enigszins wist te boeien.

De eerste 5 minuten wilde dit nog wel lukken; de intro van de prent is vrij sfeervol en de opzet van het verhaal maakt nieuwsgierig.

Maar als het verhaal zich echter uit de doeken begint te doen wordt al die nieuwsgierigheid weggenomen en wordt er plaatsgemaakt voor een zeer lauwe, oninteressante film die stikt van de geforceerde spannende momenten die je al snel niks meer kunnen schelen en die je al van mijlenver aan ziet komen.

Was nog wel benieuwd naar een van de laatste rollen van wijlen Brittany Murphy maar heel bijzonder is dat ook allemaal niet te noemen. Ook is haar rol in de film minimaal.

Met recht een straight to dvd niemendalletje.

1,5

Oneindig ver, en verder

Ad Astra begon erg sterk en sfeervol en bleef de gehele speelduur ook een aardig hoog niveau aanhouden. Het nadeel is alleen dat dit sciencefiction drama, op het moment dat je een climax zou verwachten, juist aardig begint te slepen. Ik doel hier op het moment dat Roy eindelijk oog in oog met zijn vader komt te staan. Hoewel de uitkomst realistisch aanvoelt - wie zegt dat er perse buitenaards leven moet zijn?- is deze tegelijkertijd weinig verrassend en had ik meer creativiteit van de makers verwacht. Dat zijn vader zich van Roy los zou koppelen zag ik al van mijlen ver aankomen en voelde hierdoor ook een beetje gemakkelijk.

Ad Astra ziet er verbluffend mooi en bijna ongemakkelijk realistisch uit. In combinatie met een immer ijzersterke Brad Pitt en een uitmuntende cinematografie, maakt dit een kijkbeurt meer dan waard. Daarnaast komen er ook een enkel tal spectaculaire en actievolle momenten in outer space voorbij. Ook al voelen de meeste van deze momenten, zoals hier eerder ook al aangegeven, wel heel onwaarschijnlijk aan. Echter was dit voor mij niet het grootste probleem, zoals in de alinea hierboven aangegeven. En dat is jammer, want de regisseur laat met name bij het slot, de meeste kansen liggen.

3,5*

Alternatieve geschiedenis

Tijdreizen vind ik persoonlijk misschien wel het leukste sci-fi subgenre, maar the Adam Project is hier toch wel een vrij middelmatig voorbeeld van. Ondanks de toevoeging van Mister Deadpool himself.

Ik wil aan bovenstaande toevoegen dat voor een gezin met kinderen de beoordeling een stuk hoger uit kan vallen. Zet deze ook gerust op tijdens een film avond met je jonge neefje of nichtje. Hier alleen naar kijken, of in het gezelschap van andere volwassene(n) kan ik minder aanraden, en ik denk dan ook dat het gemiddelde met name hierdoor een flink stuk naar beneden gehaald wordt. Dit is namelijk leuk voor de hele familie, en hoewel er genoeg voorbeelden op te noemen zijn van familiefilms waar ik evengoed van kan genieten, valt The Adam Project hier niet onder.

Dramatisch slecht wordt het niet. Ik kon de speelduur prima uitzitten. Het verhaal is vlot en het tempo ligt hoog. Wat mij tegenstond is de humor van Reynolds in combinatie met een script wat op de automatische piloot geschreven lijkt. Met een sterk script stoor ik mij totaal niet aan hem, zoals in Free Guy, (voorbeeld van een titel voor het hele gezin waar ik wel van genoten heb!) maar hij is niet de persoon die een middelmatig script naar een hoger niveau kan tillen.

Want van een middelmatig script is zeker sprake. Netflix lijkt hier een flinke zak geld tegenaan gesmeten te hebben waarmee Reynolds aan boord gehaald is, en waar vervolgens het verhaal omheen geschreven is. Maar om het verhaal lijkt het ook niet te gaan. De focus ligt met name op het genereren van een hoge fun factor, die bij mij dus maar beperkt aangeslagen is. Als ik alleen al naar de middelmatige afwerking aan effecten kijk kunnen deze in mijn ogen niet verhullen dat dit een snel in elkaar gedraaid project geweest lijkt te zijn. Met name tijdens de finale is dit een doorn in het oog en ziet het er ook behoorlijk lelijk uit allemaal. Ook de jonge versie van Reynolds kon mij niet bekoren. In tegenstelling tot wat ik teruglees vind ik het jochie helemaal niet sterk acteren en heel onnatuurlijk overkomen.

Blijft nog over: een vader en zoon drama om op de gevoelige snaar van de kijker in te kunnen spelen en de film een hart te geven. Echter, waarom wordt er door de vader zo gehamerd op het feit dat zijn lot niet met hem gedeeld kan worden, op het moment dat de toekomst al zo ingrijpend veranderd is? Dit is een plothole van jewelste en vreemd dat dit niet alsnog met hem gedeeld wordt aangezien het om een toekomst gaat die hij makkelijk kan veranderen. Hij wordt namelijk niet ongeneeslijk ziek of iets dergelijks. Daarnaast probeert men de gevoelige snaar ook te geforceerd te raken. Dat potje playing catch aan het einde? Hoe geforceerd Amerikaans wil je het hebben...

Dikke kans dat een gezin met kinderen nog minstens een hele ster bij de beoordeling op zal gaan tellen, maar ik vond dit niet meer dan een uiterst middelmatige kijkervaring.

2,5*

Zij blij, jij blij

Deze film heeft als genre aanduiding romantiek gehuld in een jasje van mystiek vermeld staan. Meestal mondt dit uit in een uitgekauwd chick flick achtig plotje met een einde wat zo mierzoet is dat het glazuur van je tanden afspringt. Sowieso roept het genre van de romantiek bij het mannelijk geslacht de nodige diepliggende trauma's op, want ik denk dat er weinig mannen gelukkig werden bij het bekijken van The notebook . Jij als jongen ergert je dan rot, je vriendin heeft de avond van haar leven.

Laat ik nou een gelukkig man zijn en een vriendin hebben die gelukkig goed in het mannenwereldje geïntegreerd is en alles wat met actie te maken heeft evenwel geweldig vindt. Maar ook zij zwijmelt weg bij een film zoals Twilight of een film met Clooney in de hoofdrol. Dus werd het voor mij weer eens tijd om een keer met de hand over het hart te strijken en weer eens een film met een romantisch thema te bekijken (Ja mannen, we ontkomen er soms gewoon niet aan). Ik hield mijn hart vast en vreesde het ergste..om vervolgens compleet verrast te worden.

Laat deze film nu namelijk het beste van twee werelden nemen: een origineel en sterk liefdesverhaal wat leuk is voor haar, maar wel gegoten in een bijzonder sterke en originele futuristische setting die veelal aan Inception en de Matrix laat terug denken. Natuurlijk ontkom je bij dit thema niet aan de nodige clichés en ook deze film gaat ze niet uit de weg. Echter zijn deze minimaal aanwezig, en doordat het verhaal van de film zo sterk is en talloze leuke vondsten kent stoor je je er niet eens aan.

Dit komt vooral omdat de film ook nergens te zoetsappig wordt en zijn romantische scene's redelijk subtiel brengt. Oké, uitgesloten van het feit dat het een beetje ongeloofwaardig is dat het hoofdpersonage wel erg veel moeite doet voor een meisje dat hij bij het begin van de film eigenlijk niet eens kent, maar voor de rest blijft het netjes binnen de perken.

Dit alles zorgt ervoor dat de film bijzonder lekker weg kijkt. Zo lekker zelfs dat ik kan beamen dat dit tot nog toe de meest vermakelijke film met romantiek erin verwerkt is die ik gezien heb. Ook voor mannen erg leuk dus. De onderstaande beoordeling is dan ook dik verdiend en ik kan daarom deze film ook een dikke aanrader noemen. Voor hem én voor haar.

4*

Staak door de finale

Afflicted doet veel dingen goed. Sterker nog, deze horror/thriller/actie doet met zijn veelzijdigheid héél veel dingen goed. Als het op originaliteit qua uitvoering aankomt weet deze titel flink te verbazen. Met een mix die het in het midden houdt tussen Chronicle en found footage horror wordt de kijker een fijne mix voorgeschoteld die heel lekker opbouwt. Het tempo is voortdurend stijgend, en als je de plotomschrijving niet gelezen hebt (zoals ik) heb je daadwerkelijk geen idee wat je te wachten staat.

Oh zo jammer is dan echter de finale. De film wordt sowieso al wat minder doordat deze iets te actie gericht wordt op het moment dat Cliff overlijdt en als Derek volledig getransformeerd is, is hij opeens ook een stuk minder angstaanjagend meer, maar het geheel is hier nog steeds bijzonder sterk. Het geheel zakt echter als een plumpudding in elkaar als de finale zich aandient, en Derek zogezegd eindelijk zijn maker ontmoet. Wat een confrontatie zou moeten worden waar ik gezien het hoge niveau bijzonder naar uitkeek, werd namelijk een anti-climax met een kwaliteit van de laatste True Blood seizoenen. In plaats van U, zei ik hier dan ook pardon? tegen.

Waar Audrey voorheen amper in beeld was geweest en veel mysterie opwekte, was haar uitgebreide verschijning namelijk een grote sof. Allereerst hadden ze hier beter een actrice voor kunnen vinden die de acteerschool wel had afgemaakt, en eveneens hadden ze de uitvoering van de confrontatie zoals deze nu was beter helemaal weg kunnen laten. Alles voelde namelijk opeens als een B-film aan waardoor de uiteindelijke laatste scené ook helemaal niet meer aan wist te komen bij mij. Ik kreeg het idee dat ik wakker gemaakt werd uit een roes, en in dit geval slechts het idee had dat ik naar een hele goede titel zat te kijken. Een goede titel is Afflicted, al met al zeker nog wel. Maar het 5 sterren materiaal wat ik voorheen in gedachten had, werd door de finale helaas drastisch naar beneden geschroefd.


3,5*

Redelijke film die helaas een loopje met de realiteit neemt. In wezen doen de meeste films dit, maar men kan overdrijven; wat hier dus gebeurd.

Dat de begrafenisondernemer het meisje kunstmatig doodhoudt valt nog wel te geloven. Dat hij de ongelukken zelf veroorzaakt ook nog wel enigszins. Maar hoe kan het dat iemand na afloop van een ongeluk amper gewond op de autopsietafel ligt? Hoe kan het dat de begrafenis ondernemer zelf nooit gewond raakt als hij de ongelukken moet veroorzaken? En waar slaat het op dat de begrafenis ondernemer een ieder verbiedt om het meisje te zien? (op familie na dan) Had zelf nog nooit van die wetgeving gehoord in ieder geval

Enfin zo zijn er nog wel meer plot holes te noemen die het een en het ander bijzonder ongeloofwaardig maken wat erg jammer is. Het idee van de film is bijzonder sterk, echter kon de uitwerking een stuk beter en mocht het ook wat meer suspense bevatten dan het nu deed In de zin van een gevecht tegen het slot van de film tussen de ondernemer en Ritchie of al dan niet haar verloofde Nu is dit slechts een film die wel aardig wegkijkt en best weet te vermaken als je er niet te veel bij nadenkt maar niet meer met je doet terwijl dat met dit interessante uitgangspunt wel had gekund. kwalitatief zit de film tussen 2,5 en 3 sterren in maar laat ik het met mijn beoordeling mild houden; een nipte 3,0.

Home alone meets the collecter

Een leuke combinatie van twee films die ik hier te zien kreeg. Enerzijds deed dit mij erg denken aan de collector die een paar jaar geleden uitkwam, en anderzijds moest ik direct denken aan de home alone titels. Dit niet in de eerste plaats omdat het hier ook om een soort inbrekers ging, maar ook omdat de belangrijkste rol hier van een 12 jarig mannetje was. Het was natuurlijk net iets minder braaf allemaal, wat ik eigenlijk nog zacht uitdruk. Dit is dan ook beslist geen film voor je kleine broertje of zusje!

Het verhaal en de opzet zijn compleet vergeetbaar maar het begint allemaal wat beter te lopen als de ouder(s) van respectievelijk de jongen en het meisje afgemaakt worden. het tempo komt er vanaf dit moment goed in, en omdat de speelduur ook niet al te lang is wordt het verhaal ook nergens gerekt. Dit had het dunne verhaaltje ook zeker geen goed gedaan. Het is allemaal vrij snel achter de rug, en achteraf kon ik concluderen dat het best lekker weg heeft gekeken allemaal. Het is geen bioscoop waardig materiaal, maar er zijn de laatste tijd ook genoeg titels geweest die het witte doek wel haalden en die zeker een stuk minder vermakelijk waren. Simpel in zijn eenvoud, maar daardoor zeker niet minder leuk. Al had het personage van de leuk ogende Fabianne Therese, iets minder hysterisch mogen doen..

3,5*

Is it stupid to love someone being someone like you?

De opzet van The Handmaiden heeft wel wat weg van die van Parasite (ook een Koreaanse titel) waardoor mijn interesse meteen gewekt was, omdat ik Parasite zeer genietbaar vond. Hoewel ik hier een stuk lastiger in kwam, en ik de neiging had om de film uit te zetten, greep de eerste plottwist me flink stevig bij de strot. Vanaf dit punt krijgt het verhaal een heel andere lading, en wordt ook de eerste helft een stuk interessanter. Deze lijkt aanvankelijk heel recht toe recht aan, maar krijgt dan al gauw een diepere laag mee.

Toen ik eenmaal het verhaal ingezogen was werd ik niet teleur gesteld en werd deze almaar beter. Hoewel de verassing er op een bepaald moment wel een beetje vanaf was bleef de uitvoering constant van een zeer hoog niveau en beviel de mix van romantiek (met de nodige expliciet in beeld gebrachte erotiek), drama, mystery en zelfs een vleugje horror mij zeer goed. Hierbij scheelt het wellicht dat ik niet bekend ben met de mini-serie Fingersmith waar The Handmaiden op gebaseerd is, al heeft dit verrassende werkje mij wel nieuwsgierig gemaakt om ook het origineel te gaan ervaren.

Het moge duidelijk zijn dat ik dus te spreken ben over dit werkje , al laat ik hem niet met de volle mep naar huis gaan. Dit komt toch omdat het eerste uur voor de eerste keer als " doorploeteren" ervaren kan worden en het verhaal wel wat vlotter verteld had kunnen worden. Toch maakt de cinematografie en het acteerwerk (wat aanvankelijk wel even wennen is binnen de een Zuid-Koreaanse setting), veel goed en wordt het verhaal zo sterk afgerond dat het de investering dubbel en dwars waard is. Hoeveel geduld ben jij bereid op te brengen?

4,0*

What are you willing to endure?

Zo nu en dan loop je compleet onverwacht tegen een ondergewaardeerd pareltje aan, en Suffocating Love is hier een goed voorbeeld van voor mij. Ik kwam de titel tegen tijdens een terugvlucht vanuit Taiwan en omdat de omschrijving mij aansprak, en ik nog maar weinig ervaring heb met producties uit Taiwan, leek mij dit een mooi moment om mijn vakantie in het land af te sluiten.

En Suffocating love heeft mij positief verrast. Ik was tot op zekere hoogte dan ook verbaasd toen ik de overwegend negatieve kritieken zag. Ik begrijp deze overigens wel. Het kan voor een buitenstaander lastig zijn om zich in het hoofdpersonage te verplaatsen. Omdat ik mij juist in zijn gedragingen herkende, en in zijn gedachtegang mee kon gaan vond ik de film juist een extra dimensie meekrijgen.

Hoewel ik ondanks mijn roze bril echt nog wel voldoende tekortkomingen kan aanhalen, en dit ook voorkomt dat ik een nog hogere beoordeling uitdeel, wegen de positieve aspecten voldoende op tegen de negatieve aspecten. Wat ik jammer vond was dat Pai Chia-Chi niet meer positieve eigenschappen toegeschreven kreeg (ze werden in ieder geval minimaal getoond) zodat er meer begrip kon worden opgebracht voor het hoofdpersonage en de zaken in haar die hem aanspraken. Het feit dat je tijdens de verliefdheidsfase verblind kan zijn voor de tekortkomingen van een ander is namelijk een universeel gegeven waar veel mensen ooit mee in aanraking komen in hun leven. Pas wanneer de vlinders gaan liggen kan je eigenlijk pas een redelijke inschatting maken of een persoon echt bij je past en of de tekortkomingen van een ander (die hebben we namelijk allemaal) voldoende compenseren met de positieve eigenschappen van een ander persoon.

Suffocating love wordt nog een stuk interessanter wanneer er een nieuwe vlam in beeld komt en de worsteling die het hoofdpersonage ervaart met Pai Chia-Chi maximaal naar voren komen. Echter had ik ook graag een kleine inkijk gehad in het leven van Ai-hsuan en hoe de liefde tussen haar en haar partner zo bekoeld geraakt is. Want wie kan voorspellen dat er over een aantal jaar niet precies hetzelfde zou gebeuren tussen Ai-Hsuan en het hoofdpersonage, wanneer zij met hem bij elkaar was gekomen?

Vervolgens wordt er een plottwist met zelfs een fantasy element in de mix gegooid, waarbij het hoofdpersonage met een derde, schijnbaar perfecte vrouw eindigt. Toch heeft deze nieuwe vlam een mysterieuze verborgen agenda, die ik overigens graag meer uitgediept had willen zien om meer over inhoudelijke motivatie te ontdekken waarom zij met de rituelen bezig was. Een gemiste kans.

Het verhaal eindigt met een in de basis sterk slotakkoord die bij mij echt wel even binnen kwam. Ik begrijp echter gelijk ook de tekortkoming hieraan: omdat Pai Chia-Chi neergezet lijkt te worden als een persoon die haast alleen maar tekortkomingen kent boet het slot flink flink aan kracht in. Als het hoofdpersonage bijvoorbeeld meer over haar te weten zou komen met hoe zij nu in het leven zou staan op een meer positieve manier, had dit een sterke toevoeging kunnen zijn. Wellicht met haar controlerende gedragingen die meer onder controle waren en hoe zij ten positieve was veranderd bijvoorbeeld. Of, zoals eerder al aangehaald, het personage meer in balans was gebracht met meer positieve eigenschappen die zij tijdens de relatie met het hoofdpersonage al zou bezitten. Ik geloof dat het slot dan meer indruk had kunnen maken. En ik geloof ook dat dit voor de film in zijn geheel geld.

Hoewel de regisseur dus voldoende kansen heeft laten liggen, maken het eigenzinnige stijltje en originaliteit die het verhaal uitstraalt, veel goed. Ik geloof dat het verhaal en de boodschap in het hoofd van de regisseur helemaal duidelijk waren, maar het komt op het scherm niet altijd even duidelijk over. Ik kon hier echter doorheen kijken doordat ik hier in mijn ogen wel een boodschap aan kon koppelen. Namelijk dat geen liefde perfect is, ook al lijkt dit op het eerste gezicht nog zo te zijn in vergelijking tot de relatie die je kan hebben gehad met een ex-geliefde.

Tot slot goed om te weten: deze staat ook gewoon op de Nederlandse Netflix

4,0*

De middelmaat allesbehalve ontstegen

Her en der las ik dat The Gangster, the Cop, the Devil weliswaar bekende wendingen heeft maar dat deze met stijl en verve worden uitgevoerd. Hierdoor zou dit misdaaddrama een solide, zo niet uitstekende tijdsinvulling zijn. Voor mij blijkt het tegendeel waar en zie ik het eerder als een prestatie dat ik deze überhaupt uitgekeken heb. De belangrijkste reden hiervoor was Ma Dong-seok als gangster. Hij zet een uitstekende rol neer. Het is alleen jammer dat dit in zo'n middelmatige film is.

De samenwerking tussen de maffia en politie klinkt leuk.. op papier. De uitwerking gaat echter ten onder aan middelmatigheid en onevenwichtigheid. Dit is namelijk net zo min een volwaardige actiefilm als dat dit een comedy, misdaad of thriller zou zijn. Het is van alles een beetje en kijkt totaal niet lekker weg doordat men nooit een echte toon kan vinden. Ook vond ik het vreemd dat het personage waar het uiteindelijk om draait (de seriemoordenaar), maar beperkt werd uitgewerkt. Mu-Yeol Kim als detective vond ik daarnaast erg irritant spelen. Hij had een bepaald soort overmoedigheid en arrogantie over zich heen wat meer van de acteur leek af te stralen dan dat dit puur vanuit zijn personage kwam.

Een aantal actievolle momenten konden mijn aandacht er soms kort even bij halen, maar deze was ik ook net zo snel weer kwijt als de politiemacht en een team gangsters vanuit de onderwereld, weer tegen elkaar liepen te kibbelen. Dit was vaak op het theatrale af en kwam aanstellerig en overdreven over.

Het verhaal wat men opgehangen heeft was best aardig, maar voelt op geen enkel moment fris of origineel aan. Als dan de uitwerking ook nog eens zo tegen valt dat ik mij hier echt doorheen heb moeten worstelen vind ik het jammer dat ze het personage van Ma Dong-seo niet gewoon in een betere film hadden kunnen stoppen.

1,5*

Tijdloos

Als ik het mij goed herinner is Aladdin de eerste film die ik ooit in de bioscoop zag. Ik kan mij met name herinneren dat ik veel momenten erg eng vond en ik de geest echt enorm grappig vond, maar bovenal continue op het puntje van mijn stoel zat. Nu pakweg 24 jaar later valt mij met name het vlotte tempo van de film op. Ook wat grappen voor volwassenen gaan nu natuurlijk niet aan je ogen voorbij maar wat het meest in het oog springt is nog steeds de prachtige animatie. Hoewel enkele CGI effecten in de grot der wonderen wel wat gedateerd aan doen, is de animatie vandaag de dag verder alsnog feilloos te noemen.

Verder kan ik mij best goed voorstellen dat kleintjes het allemaal behoorlijk heftig kunnen vinden. Met name de finale is vrij angstaanjagend voor kleine kinderen en ik kan mij ook nog wel herinneren dat ik het moment dat Abu de lamp oppakt in de grot der wonderen ook met de vingers voor mijn ogen gezien heb. Gelukkig is er dan nog wel geest die voor de nodige komische momenten zorgt, en de nummers die voorbij komen herbergen een aantal echte klassiekers. Toch wel een dikke 4* beoordeling. Deze nodigt toch wel uit om eens wat meer Disney klassiekers te gaan herzien!

4,0*

Film die tijdens het middenstuk flink weet te imponeren maar aan het einde als een kaartenhuis finaal in elkaar stort

Bij aanvang van de film valt je als kijker gelijk al op dat Alexandra een bij elkaar geraapt zooitje is. Haar echtgenoot Frank is echter zelfverzekerd, heeft een goede baan en is intens gelukkig met zijn kinderen.
Als Frank op de dag van zijn verjaardag ook nog promotie op zijn werk maakt lijkt niets hem zijn geluk nog af te kunnen nemen. Of toch wel?

De film maakt na de eerste minuten al gelijk nieuwsgierig. Alexandra is duidelijk iets van plan en als kijker vraag je je voortdurend af wat er zich allemaal in haar bovenkamer afspeelt.
Het begint allemaal als Frank terug komt van zijn werk; het huis is verlaten met enkel een videoband die Frank vol genoegen om verrast te worden in de videorecorder steekt. En verrast wordt hij zeker, alleen niet op de manier hoe hij het verwacht had..

Vanaf het moment dat de band begint te spelen bouwt de spanning langzaam op. Wat Frank te zien krijgt is ziek, spannend, verontrustend en bizar tegelijk. Op dit punt dacht ik hier met een topper te maken te hebben. het uitgangspunt is namelijk bijzonder origineel te noemen.
Alexandra zit gevangen in een ongelukkig huwelijk waar ze uit wil ontsnappen. Waar normale mensen een scheiding aanvragen heeft Alexandra zo haar eigen plannen om het huwelijk tussen haar en Frank te beëindigen. Ergens is het misgegaan, en Alexandra confronteert Frank met de pijn en de geheimen die ze al die tijd met zich mee heeft gedragen. Met alle gevolgen van dien..

Helaas weet de film als geheel maar deels te slagen. Het einde van de prent mondt namelijk uit in een anti-climax waar je U tegen zegt en die de film flink naar de kloten helpt om het maar even expliciet uit te drukken.
De film wil er hier overduidelijk nog een schepje bovenop doen en slaagt hier totaal niet in. De scene's die volgen vanaf het moment dat Frank letterlijk bij de Buurman in huis valt slaan de plank stuk voor stuk volledig mis. Dit haalt de sfeer van de film tergend hard naar beneden en hadden ze er echt uit moeten laten.

Tijdens het bekijken van de film dacht ik om de maximale 5 sterren te geven die de film door het erbarmelijke slechte slotstuk helaas zelf heeft laten liggen.
Toch beoordeel ik de film alsnog met een dikke voldoende en kan ik de film zeker aanraden aan een ieder die een origineel werkje wil gaan bekijken.
De film heeft als overige minpuntjes het waardeloze acteerwerk van de kinderen (waarvan het aandeel gelukkig zeer minimaal is) en er moet worden gezegd dat de film bijzonder traag is; dit moet je als kijker liggen. Houdt rekening dat je gaat kijken naar een film die de tijd neemt om zijn verhaal uit te werken en zich voornamelijk afspeelt binnen een ruimte. Deze punten waren verder niet dusdanig storend genoeg om al te lang bij stil te staan. Het einde was dit echter wél. Jammer dat niet alles eruit is gehaald wat erin zit..

3,5

What's it all about?

Op voorhand had ik niet bepaald verwacht dat Alfie de vraag over waar het leven nu eigenlijk om zou moeten draaien zou beantwoorden en hoewel de vraagstelling wel wordt verkend, blijft een bevredigend antwoord dan ook uit. Op de fun factor scoort Alfie helaas ook matig en bewandeld deze titel grotendeels hetzelfde weggetje als de in 2013 uitgekomen Don Jon. Toch is Alfie overall toch echt een paar tandjes minder dan die film omdat de luchtige toon waarmee de film aanvangt al na een half uur verdwenen is, terwijl deze bij Don Jon wat langer behouden bleef. Deze film bevatte over het algemeen ook leukere personages en ik vond Joseph Gordon-Levitt ook nét een wat betere Playboy dan Law is.

Een ding hebben de heren in ieder geval gemeen en dat is hun vreemde keuze voor de wat rijpere dames. Dit zou nog geloofwaardig kunnen zijn geweest als er voor echt mooie dames zou worden gekozen zoals Selma Hayek, Jennifer Aniston of Jennifer Lopez die toch echt van ongeveer dezelfde leeftijd als Jane Krakowski zijn. Want hoewel deze dame wel klasse uitstraalt, kan ik me niet voorstellen dat je hier als jongeman sexueel opgewonden van raakt. Ditzelfde gold in Don Jon voor Julianne Moore ook al, maar laten we het maar op een kwestie van persoonlijke smaak houden.

Alfie laat uiteindelijk overall een beetje een onbevredigend gevoel achter. Misschien heb ik de boodschap zelf wel niet helemaal begrepen, maar in mijn ogen was deze een beetje magertjes. De film had ervoor moeten kiezen om of de luchtige toon uit het eerste half uur wat meer uit te breiden, of meer de diepte in te gaan door bijvoorbeeld dieper op de oorsprong van de bindingsangst van Law in te gaan. Nu zweeft het verhaal te veel aan de oppervlakte om echt interessant te worden, en is er veel te weinig humor aanwezig om het allemaal nog enigszins vermakelijk te houden.

2,5*

Verschrikkelijk. Op de visuele aankleding van de film en sommige personages die er nog wel leuk uitzagen na dan. Verhaal; zo plat als een dubbeltje, kinderachtig met als hoogtepunt die pratende hond! tevens had ik de film een stuk duisterder verwacht ala pan's labyrinth maar kwam van een koude kermis thuis. Er zaten nog wel enkele scene's in die vrij grof waren Zoals de oversteek naar de hide-out van de red queen, op de drijvende hoofden in het water, en de onthoofding van het draakachtig wezen aan het einde
maar voor de rest vond ik de film erg kinderachtig. Heb de film in 3d gezien wat ook erg tegenviel tov de film avatar bv. 1,5 voor de visuele aankleding, en dat is misschien nog aan de hoge kant. Overgewaardeerd misbaksel.

Het begin van een tijdperk

Tijden veranderen. In 1979 was Alien een grensverleggende film en deze heeft een enorme invloed op de filmwereld gehad. Het is waarschijnlijk ook deels vanwege deze reden dat Alien door het publiek op handen gedragen wordt. Ik vind dat persoonlijk ook volledig terecht, want als je je bedenkt dat dit eind jaren 70 gemaakt is en vandaag de dag nog steeds zijn doorwerking heeft dan is dat ook gewoon een indrukwekkende prestatie.

Zelf heb ik dit wel in mijn achterhoofd gehouden, maar ik ben er verder wel blanco ingestapt. Zelf had ik namelijk nog nooit een deel uit de reeks gezien (Ja ik weet het, en dat noemt zichzelf filmliefhebber ) maar daar ben ik nu verandering in aan het brengen. Dit allereerste deel liet op een aantal vlakken een diepe indruk achter, maar er waren ook elementen en momenten die in mijn optiek ondermaats waren. Veroudering speelt hierbij zeker een rol, maar hier kan niet alles op afgeschoven worden en dus ook niet alles valt in perspectief te zien.

Zaken waar ik me aan irriteerde maar die wel in perspectief gezien dienen te worden omdat de techniek destijds nog niet zo ver was, zijn onder meer de manier waarop de ruimtebemanning zich voortbeweegt. Er is hier dan ook duidelijk zwaartekracht aanwezig. Ook het monster zelf (en dan met name aan het einde) was te overduidelijk een acteur in een pak, wat voor mij toch veel van de dreiging weg nam.

Ook een minpunt vond ik dat het origineel mij geen onbehaaglijk gevoel meer wist te bezorgen. De opbouw vond ik heel goed gedaan, maar nadat de Alien ''geboren'' was werd het voor mij allemaal een stuk minder spannend. Echter het grootste minpunt vond ik de ontwikkeling van de Alien. Op het moment dat hij zich bij het bemanningslid naar buiten vreet is hij niet groter dan een wijsvinger, maar korte tijd later is hij opeens veranderd in een gigantisch monster? Deze groei had veel geleidelijker aan mogen gaan, óók in 1979. In ieder geval hadden ze hem in meer groeifasen moeten laten zien. Het verbaast mij dan ook dat ik hier nergens commentaar over terug lees en dat dit zo gemakkelijk gepikt wordt door het publiek. Life is bijvoorbeeld een film die dit veel beter aangepakt heeft, al begrijp ik zelf ook wel dat het in 1979 niet op die manier had gekund.

Wat nog wel als een huis staat zijn onder meer de scene's met de ontdekking van de eieren, de facehugger scene, en natuurlijk de chestburster scene die helemaal niks aan kracht ingeboet lijken te hebben. Deze scene's zijn, ook nu nog, zo tof gemaakt dat ik hier diep van onder de indruk ben. Ongelofelijk knap wat ze hier met praktische effecten hebben weten te bereiken. Ook het verhaal is sterk, en het element van Android Ash vond ik ook onverwacht en goed gevonden. Ook hier was het weer indrukwekkend wat ze met praktische effecten wisten te bereiken, al lijkt de Android nu anno 2017 wel veel te geavanceerd te zijn voor de tijd waarin het verhaal zich afspeelt.

Mijn eerste kennismaking met het origineel was goed, maar zo goed als de mensen hem ten tijden van de release vonden, vind ik hem nu niet meer. Hiervoor zijn een aantal zaken nu te sterk verouderd en ben ik veel te verwend geraakt aan het hoge realisme gehalte wat we vandaag in dit soort type films wel gewoon terugzien, zoals het ontbreken van de zwaartekracht. Ook het gevecht met het monster was een kleine 40 jaar geleden waarschijnlijk ook veel spectaculairder dan dat hij nu nog was.

Wat de film destijds teweeg gebracht heeft snap ik echter wel, en de invloeden die deze titel vandaag de dag nog steeds heeft zijn dan ook onmiskenbaar. Het was dan ook een toffe ervaring om te zien waar het allemaal mee begon. Ook op zichzelf staand heeft de film vandaag de dag nog voldoende sterke punten in zich om ook nu nog een ruime voldoende te scoren en vermakelijk te zijn. En dat alleen al is heel indrukwekkend voor een film van bijna 40 jaar oud. Ik ben in ieder geval benieuwd genoeg geworden naar alle overige hoofdstukken binnen het Alien universum!

3,5*

Rise of the machines

Ridley Scott bouwt in dit vervolg overduidelijk voort op zijn allereerste Alien succes, terwijl hij tegelijkertijd een vervolg op Prometheus in elkaar probeert te knutselen. Het publiek geven wat het wil (Aliens) en tegelijkertijd de wereld van de engineers in stand houden, (wat daar in dit tweede deel van deze prequel reeks nog van over is in ieder geval) eind goed al goed toch? Nou, nee..

Ik vind het jammer dat er helemaal niks meer aan de verbeelding van de kijker mag worden overgelaten, want iets zelf invullen is vaak veel beter dan een door de regisseur gepresenteerde invulling voorgeschoteld te krijgen. Wil jij precies weten wat er allemaal in een frikandel zit? Precies..zo is het wellicht ook beter om niet helemaal precies te weten waar de Aliens vandaan komen. Deze verklaring vind ik in ieder geval zeer zwak geschreven. En dat één android in een klap alle engineers weet uit te roeien met een of ander wazig virus? Juist ja, daar gaat je mogelijkheid om meer met de engineers te doen in plaats van ze zo makkelijk af te danken. Want wat was het hele nut van hun introductie in de eerste plaats dan?

Nee, dit was niet best. Terwijl ik het in het begin nog best mee vond vallen. Hoewel Alien deels gekopieerd werdvond ik de eerste momenten op de nieuwe planeet best tof, en vond ik het ook spannend toen het eerste bemanningslid ziek werd. Vanaf het moment dat Faris besloot Karine met het geïnfecteerde bemanningslid op te sluiten om ervoor te zorgen dat het virus niet verder kon verspreiden terwijl zij zelf degene was die bloed in haar gezicht gekregen had vond ik behoorlijk onlogisch. En zo werden er nog wel meer onlogische en domme keuzes door de personages gemaakt. Daarnaast waren de effecten ook niet al te best. De Xenmomorphs zagen er er in met name Aliens toch echt een stuk beter uit.

De Alien reeks loopt nu het risico om in de ijskast gezet te worden vanwege tegenvallende verkoopcijfers. Wat mij betreft mogen ze het best nog een keer proberen, maar hoeft Ridley Scott wat mij betreft niet per se weer aan het roer te gaan staan. Covenant is nu voor mij een van de meest tegenvallende delen van de hele reeks.

2,5*

The walking dead

I'll be back. Deze wereldberoemde woorden van Arnold Schwarzenegger zouden ook Sigourney Weaver niet misstaan met betrekking tot de Alien franchise. Ze sterft in het derde deel zelfs een zelfde soort dood als Schwarzenegger in de tweede terminator film! Toch lijkt het vierde deel het laatste optreden van Sigourney Weaver als Ellen Ripley te zijn al sluit een vaag project van Neill Blomkamp wat op IMDB vermeld staat, dit niet helemaal uit.

Toch ben ik zelf wel opgelucht dat er naar dit vierde deel gekozen wordt voor een andere benadering in de vorm van Prometheus (die ik nog moet zien) omdat de films nu wel een beetje eentonig en voorspelbaar beginnen te worden. Om de kijker toch nog te verassen worden er dan ook steeds vreemdere capriolen uitgehaald om de kijker te verassen zoals zwemmende aliens en een ander type Alien aan het eind van de film. Daarnaast is het klonen van Ellen Ripley ook wel heel vergezocht geworden, al moet ik zeggen dat deze uitwerking mij toch wel 200% meeviel.

Eigenlijk viel heel dit vervolg mij wel 200% mee want hoewel dit vierde deel zeker niet van hetzelfde niveau is als deel een en twee is dit wel weer een heel stuk beter dan het derde deel. De supporting cast is hier veel leuker, de aliens zijn weer dreigend te noemen, en het is op een aantal momenten weer flink spannend, ook al zijn sommige scènes op het belachelijk af. De regisseur leek het in dit vierde deel allemaal wat minder serieus te nemen ten opzichte van het derde deel, en leek meer een vermakelijke no-brainer neer te willen zetten. Dit is hem in mijn ogen goed gelukt en ik kreeg ook het idee dat er een heel leuke sfeer op de set heerste wat je ook terugzag in de film.

Het grootste probleem met dit derde deel is dat de reeks -ondanks de nieuwe ideeën- toch een beetje gerecycled aan begint te voelen. Er zit weer een android verborgen in het gezelschap,
er is weer een chestburster etc. toch zorgt de aanwezigheid van nieuwe ideeën voor een vermakelijke film die mij met een veel beter gevoel achterliet dan het derde deel. Ik ben dan ook benieuwd hoe ik Prometheus en Alien: Covenant zal gaan beoordelen.

3,0*

Vergeten tijden

In zijn algemeenheid kan ik de Alien reeks zondermeer waarderen. Hoewel ik pas in 2017 voor de allereerste keer aan de reeks begonnen was begreep ik goed waar alle hype vandaan kwam. Met Romulus probeert men een nieuw publiek te porren voor het Alien universum, en ik moet zeggen dat dit aardig geslaagd is.

Met name de opzet vond ik minder sterk. Het verhaal komt traag op gang en zonder voorkennis heb je werkelijk geen flauw idee waar je in terecht gekomen bent. Bij mij was er ook vrij veel informatie weggezakt, waardoor ik er zelf ook echt even in moest komen. De retro aankleding voelt voor een productie uit 2024 behoorlijk gedateerd aan, al is dit laatste onoverkomelijk wanneer je dit nieuwe deel tussen twee films uit de jaren 70 en 80 af wilt laten spelen.

Eenmaal op gang valt er voor zowel nieuwkomers als oudgedienden genoeg te genieten. Het verhaal is spannend en vlot genoeg, met een goede mix aan sciencefiction, actie en horror. Ook lof voor de vele praktische effecten! Daarnaast zijn er ook voldoende referenties met betrekking tot het origineel. Er wordt daarnaast niet alleen voor herkenning gegaan. Zo wordt er bijvoorbeeld ook nog een nieuwe monsterlijke verschijning in het verhaal (pun intended) geïnjecteerd.

Een korte recap van het eerste deel zou niet misstaan hebben om nieuwkomers in de reeks wat zachter te laten landen. Ik zou iedereen dan ook adviseren om Alien, Romulus, en Aliens in chronologische volgorde te gaan zien. Zelf sta ik er niet direct om te trappelen om dit na het zien van Romulus voor een tweede keer te doen, kijkende naar mijn beoordelingen van Alien en Aliens. Zó goed vond ik de films namelijk ook weer niet. Maar wie zal het zeggen: wellicht stijgt mijn waardering voor dit deel nog net wat meer indien ik dit op een later moment alsnog besluit te doen.

3,5*

3 times less suspense, 3 times less danger, 3 times less terror

Oké dit derde deel begon eigenlijk best vervelend te worden. Na een uitstekende eerste en tweede deel lijkt deel 3 voor een herhalingsoefening van het origineel te gaan en deze blijkt helaas allerminst geslaagd. Het eerste deel was ook niet perfect, maar de spanning, het gevaar en de terreur die de Alien zaaide waren daar toch duidelijk aanwezig. Hier is de mate van deze aanwezigheid flink naar beneden geschroefd, en het echte ''Alien gevoel'' komt alleen in de finale nog maar een klein beetje terug.

Dit komt onder meer vanwege het feit dat je hier nooit echt het verhaal ingezogen word omdat het ook nooit echt spannend wil worden. Dat je scherm bevolkt wordt door personages die stuk voor stuk vervangbaar lijken te zijn maken het er niet veel beter op. Ook de Alien boet hier flink aan dreiging en kracht in. In close-up ziet deze er nog uitstekend uit, maar de CGI die eveneens met regelmaat toegepast wordt is werkelijk waar om te huilen. Eigenlijk is het een doodzonde als je je bedenkt hoeveel titels vandaag de dag verslechteren of aan de totaalervaring afdoen vanwege hulpeloos verouderde computereffecten. Hier is dit helaas geen uitzondering op de regel. Ik ben dan ook een groot voorstander van praktische effecten, ook vandaag de dag. Hoewel ik nog wel veel zin heb in Prometheus, juist omdat deze een andere weg in schijnt te slaan, zie ik nu nog wel flink op tegen Alien 4. Ripley die uit de dood herrijst door middel van klonen? Come on..

Nee, dit derde deel doet overduidelijk een aantal stappen terug ten opzichte van zijn voorgangers. Scene's worden veel te veel herhaald en uitgekauwd (Bijv. de achtervolgingsscènes door de tunnels), de regie trekt je niet mee in het verhaal en de personages hebben geen enkele diepgang. Dit derde deel kent nog wel een paar leuke opzichzelfstaande momenten maar verder is dit alleen voor de echte fans nog leuk.

2,5*

All you can shoot

Is meer altijd beter? Of heb je het dan al snel over kwantiteit boven kwaliteit? In de meeste gevallen is dat tweede vaak een waarheid als een koe, maar bij dit vervolg snijdt het mes duidelijk aan twee kanten. Met name het slotakkoord is een verademing ten opzichte van het origineel, maar de vele honderden Aliens die nooit meer fatsoenlijk in beeld komen en veel te gemakkelijk kapot geschoten worden doen het origineel geen eer aan. Dat dit gebeurt is gemakkelijk te verklaren - er wordt hier namelijk zwaar geschut ingezet waarbij in het origineel geen sprake was- maar alsnog gaat het allemaal veel te gemakkelijk. De Aliens hadden dus best wel wat lastiger te killen mogen zijn, en ook gewoon in minder grote aantallen aanwezig hoeven te zijn. Nu leken het niet meer te zijn dan wandelende schietschijven. Hierdoor verliezen ze een bepaalde dreiging, die in het origineel veel sterker aanwezig was.

Over de finale heb ik niks dan lof, want deze wordt met een bepaalde grootsheid -in dit geval letterlijk!- gebracht, zoals alleen James Cameron dat kan. In dit geval is meer dus zeker wel beter en geeft het een bepaalde meerwaarde ten opzichte van het origineel. Hoewel de finale deels volgens een gelijkwaardig stramien verloopt; de queen mother reist ook een stukje mee, en wordt uiteindelijk ook de ruimte ingeschoten doet hij voor de rest eigenlijk alles beter omdat de confrontatie gewoon een stuk intenser en spectaculairder is en de queen mother ook gewoon een stuk dreigender en gevaarlijker overkomt. En er ook zo uit ziet!

Ook weer zeer geslaagd te noemen hier, zijn de special effects die het origineel met name met de queen mother volledig overstijgt. Qua decors komt het nog wel steeds redelijk gedateerd over, maar wat wil je met een film uit 1986..

Wat het origineel wel beter deed ten opzichte van het vervolg, was het vertellen van een goed verhaal en het neerzetten van een onheilspellende, claustrofobische sfeer werkte voor mij ook beter dan het bombastische geweld waar dit vervolg mee aan kwam zetten. Alleen in de heerlijke finale begon deze mij eigenlijk pas aan te staan. Ik ben overigens wel een fan van de type actiefilms die Cameron maakt, maar hier vond ik de enorme massa van Aliens zoals hierboven al aangegeven, een beetje nietszeggend worden. Met betrekking tot de opzet van het verhaal leek het duidelijk dat deze aangeslingerd moest worden en deze voelde dan ook een beetje gemakkelijk en toevallig aan. Na 57 jaar hyperslaap waarbij Ridley ''toevallig'' wordt opgepikt door een ruimteschip heeft een kolonie terraformers op de planeet LV-426 ''toevallig'' het ruimteschip ontdekt waar de Alien vandaan kwam. Goed verhaal! Nu hoeft deze omschrijving helemaal niks negatiefs te betekenen, omdat het uiteindelijk gaat om hoe het gebracht word maar in dit geval kwam het net zo op mij over als hier omschreven staat. En dat is..niet al te best. Ook de toevoeging van het Newt personage in de verhaallijn voelde overbodig en bracht weinig meerwaarde.

Als ik de voor- en nadelen tegen elkaar afweeg, komt dit vervolg op een zelfde beoordeling als het origineel uit. Waar ik na dit deel alleen wel een beetje klaar mee ben is het personage Ellen Ripley. Ik moet zeggen dat ik niet zoveel met het personage heb, en wetende dat ze ook weer in het derde en vierde deel op gaat duiken waar ze waarschijnlijk ook weer een grote rol in gaat spelen maakt me niet super enthousiast. Ik ken het personage nu wel en ik vindt haar niet leuk genoeg om nog eens twee films naar te gaan zitten kijken. Het Alien universum in zijn geheel smaakt voor mij echter nog steeds naar meer.

3,5*

Haastige spoed is zelden goed

Alita bleek een grotere teleurstelling dan ik op voorhand gedacht had. De basis voor het verhaal en Alita zelf vormden een solide, stevige basis, maar alles hier omheen was onbevredigend. Het grootste probleem was voor mij toch wel dat de actie leeg en betekenisloos aanvoelde en ook ging de regisseur veel te snel door het verhaal heen.

Jammer, want Rosa Salazar zet hier een uitstekende prestatie neer die al snel ondergesneeuwd wordt door een eindeloze reeks nietszeggende actie scene's, die er weliswaar enorm gelikt uitzagen maar nooit echt een impact maakte. Ook de love interest die een grote rol speelde raakte mij totaal niet,en ik was dan ook opgelucht toen Hugo eindelijk het loodje legde. Niet bepaald positief aangezien het om een van de hoofdpersonages gaat, maar het personage sprak me op geen enkele manier aan.

Ik vond het jammer dat ik zo teleurgesteld werd, want bij het zien van de eerste trailer dacht ik op slag verliefd op deze film te gaan worden, maar helaas bleek de realiteit anders te zijn. Stoor me er ook wel aan dat James Cameron zijn naam aan een titel als deze verbind want ook al is hij niet de regisseur: ik krijg dan toch het idee dat ik deze moest zien. Hopelijk pakt de nieuwe Terminator positiever uit.


2,5*

“Formula for Success- Rise Early, Work Hard, Strike Oil”

― J. Paul Getty

Het zou mij weinig verbazen wanneer John Paul Getty met regelmaat als inspiratiebron heeft gediend voor het personage van Dagobert Duck. Bijna te bizar om waar te zijn maar toch blijkt dit verhaal daadwerkelijk gebeurd te zijn. All the Money in the World is een sfeervol drama en biografie tegelijkertijd, waarbij ik graag nog veel meer van Christopher Plummer had willen zien; want wat een rol zet deze man hier neer. Ik denk dat hij het hoe dan ook beter heeft gedaan dan Spacey ooit heeft kunnen doen omdat zijn gelijkenis met de echte John Paul Getty ook nog eens heel treffend is. De ontvoering waar de prent hoofdzakelijk om draait, vond ik minder interessant dan de levensstijl van de destijds rijkste man ter wereld. Dit komt omdat de spanningsboog hier over het algemeen een stuk hoger had mogen liggen. Ook de grote rol van Mark Wahlberg had hier invloed op omdat ik hem wat kleurloos vond spelen. Een beetje op de automatische piloot.

Persoonlijk had ik het interessanter gevonden als de ontvoering meer op de achtergrond had gelegen en de film meer had geleund op het verleden van John Paul Getty, zeker omdat ik dan nog meer van het acteerwerk van Plummer had kunnen genieten. Zijn rol is namelijk nu al met gemak het hoogtepunt van de film, en hierdoor het bekijken meer dan waard.

3,5*

Doen ze het of doen ze het niet?

Vanwege alle ophef die om Brad Pitt en Marion Cotillard heen hangt zou je de film zelf bijna vergeten, maar is het eigenlijk wat?

Zelf vind ik Allied in alle opzichten middelmatig. Het wordt nooit echt slecht maar dat betekent niet dat deze bij mij niet heel snel de vergetelheid in zal gaan raken. Dit komt omdat de personages voor mij eigenlijk altijd een beetje op afstand blijven omdat met name het acteerwerk van Pitt hier, niet bijster onderscheidend is en laat staan de kijkers meesleurt in het verhaal. Tel daarbij op dat de film in zijn effecten en sets vaak veel te veel het idee geeft dat alles in een studio opgenomen is en dan kan de chemie tussen Pitt en Cotillard -die er wel degelijk is- echt niet de gehele film redden.

Vanwege deze aspecten leefde ik maar minimaal met de personages mee en bracht het einde mij ook niet in ontroering. De hele film heeft gewoon een te vergeetbaar verhaal waar Zemeckis niet iets unieks van heeft proberen te maken. Het voelt allemaal een beetje als automatische pilootwerk aan, zowel van de regisseur als een van de hoofdrolspelers. Ik zou dan ook bijna nog meer geïnteresseerd worden in de achterklap rondom de vermeende affaire dan in Allied zelf.

2,5*

Afstandelijk nabestaan

Het begint er steeds meer op te lijken dat het werk van Yorgos Lanthimos, buiten Dogtooth, niet voor mij weggelegd is. Bij een herziening sluit ik niet uit Dogtooth hoger te beoordelen dan ik in eerste instantie gedaan had omdat de afstandelijke manier van acteren goed bij de setting bleek te passen. De regisseur lijkt deze stijl echter standaard toe te passen waardoor zijn werk naast eentonig, ook veel te afstandelijk aan begint te voelen. In de wereld van Dogtooth werkte dit goed, maar in zijn andere films begint deze factor mij steeds meer te irriteren.

Zo ook in Alps. Het concept is geweldig, maar wordt helaas onderbenut. Ik vind het zelfs een verspilling van het hele idee die zeker een betere uitwerking had verdiend. Hoewel een aantal scènes op zichzelf staand sterk zijn, voelde ik geen binding met de personages en de wereld waarin zij leefde, juist vanwege het haast zielloze acteren. Als deze business in de echte wereld zou bestaan zou ik als klant juist geen emotieloze robot tegenover mij willen zien zitten maar iemand die zijn rol met wat meer emotie en menselijkheid vervult. Maar goed, dit is schijnbaar de stijl van Lanthimos die hij in al zijn films copy-paste.

Buiten deze grootste storende factor vond ik het vage plotselinge slot ook niet al te bevredigend. Het meest heb ik nog genoten van de dans die deze scène betrof, maar op alle andere overige vlakken had de regisseur mijn aandacht al lang verloren.

2,0*

Need a hand?

Film met Saw achtige elementen tegen het einde van de film, waarbij het verhaal dan ook compleet los gaat als de labiele Alyce een ''mental breakdown'' krijgt en op moord tour gaat. Onder het mom van je moet er maar van houden valt er nog genoeg aan te merken aan de opbouw hiernaar toe. Alyce begint compleet door te draaien nadat ze per ongeluk haar beste vriendin vermoord heeft, hieraan voorafgaand zien we de band die de twee vrouwen met elkaar hebben. Essentieel om te laten zien wat de dood van haar vriendin betekent voor Alyce gezien haar vermoedelijke crush op Caroll maar voor de buitenstaander over het algemeen minder interessant.

De gesprekken tussen de twee zijn meer vorm dan inhoud en zijn net zo interessant als een paar lallende figuren bestuderen die dronken over straat paraderen. De overige dialogen die volgen zijn van hetzelfde laken een pak en proberen geforceerd inhoud aan het verhaal te geven wat op mij behoorlijk misplaatst overkwam.

Als de film zich het laatste half uur echter volledig richting zijn eigen genre bekeert, wordt alles een stuk beter. Mits je van Saw/hostel achtige taferelen houdt that is. Ik zelf stoor me er niet aan maar had graag een sterkere opbouw naar het geweld toe willen zien. Nu kwam het allemaal maar een beetje uit de lucht vallen. Alyce heeft echter zeker wel bepaalde potenties die het meest naar voren komen in de finale die compleet over de top was. Ook de stukken waarin Alyce paranoïde wordt en haar vriendin overal ziet zijn vrij sterk en behoorlijk beklemmend. Los van deze pluspunten was de film mij echter iets te vlak en slepend waardoor ik me maar met momenten wist te amuseren.

2,5*