Opinions

Als muziekliefhebber zie ik meestal documentaires van bands waar ik al veel over weet. Al is het sowieso leuk om nog meer nieuwe dingen te weten te komen en te genieten van rechtstreekse interviews en de nodige archiefbeelden. Van a-ha ken ik enkel de grote hits doorheen de jaren. Deze docu is best wel goed gedaan. Misschien niet zo creatief als film, maar als ik van een band meer wil te weten komen is dit wel de aanpak waar ik van hou. Genieten van de muziek die vooral centraal staat en het gevoel hebben dat je na deze documentaire het volledige plaatje hebt van de band. Al is het natuurlijk een selectie van dik anderhalf uur. Het is een boeiende film geworden, absoluut aan te raden.

Na lange tijd nog eens naar de bioscoop gegaan. Ik had 2 films in gedachten: Predators en deze The A-Team. Toch maar voor film nr 2 gekozen en op zich viel dat nog best mee. De personages zaten eigenlijk nog wel goed en vooral de humor werkte naar verrassing. Je moet nu eenmaal veranderen tenzij je er een 80's film van wil maken met BA belachelijke kleurrijke overall.

Zeer slecht is wel Biel die een onwaardige tegenstander is. Eigenlijk heeft The A-Team geen waardige tegenstander in de film. Buiten het 4-tal is er geen enkel memorabel personage te bespeuren. Ook de actie is niet geheel om over naar huis te schrijven. Het uitwerken van een plan gaat nog en ook het schip valt nog mee. Maar verder is het slechts bladvulling.

De troeven zitten gelukkig goed en de nostalgische serie heeft een quasi mooi update gekregen. Een topper zal het nooit worden en de serie evenaren evenmin. Maar het leverde wel een blockbuster op met de nodige humor overgoten met een nostalgisch sausje.

'Het leven zoals het is'. Deze film valt onder het genre waar Vlaamse films nog enigszins goed in zijn. Gewone mensen die een tikje excentriek blijken te zijn, maar uiteindelijk toch ook zeer realistisch en weerspiegelend op de Vlaamse maatschappij. Met de nodige zwarte humor en gelukkig in het dialect. Niets is zo erg als een Vlaamse film in Algemeen Nederlands, die daarmee alle geloofwaardigheid verliest.

De film is heel naturel en is ook aangenaam om te zien. De humor in de film is als een saus over de film gegoten en brengt wat smaak aan. Verder is de film niet echt speciaal, maar wel aangenaam om te zien.

Ik herinner me nog dat ik in school De Aanslag, of toch een stuk ervan heb gelezen. Denkelijk een stuk (bespreking van een scène of zo) want veel kon ik me niet meer herinneren van het verhaal. Enkel de scène bij de Duitse politie na de aanslag zelf. Tijd dus om de film een keer te zien.

Dit bevalt me alvast veel beter dan die andere Nederlandse oorlogsfilm: Soldaat van Oranje. De Aanslag heeft een meer internationaal allure. En leeft op basis van een goed verhaal dankzij Mullish, een goede duidelijk maar toch boeiende verfilming en sterk acteerwerk. Wat het mist aan creativiteit, maakt het goed met het verhaal en de intrige van de puzzelstukjes die doorheen de film stuk voor stuk op hun plaats vallen.

Vlaanderen en Nederland zijn altijd verschillende filmlanden geweest. Deze De Aanslag bevalt me eigenlijk wel. Geen wonder dat hiervoor een Oscar ontvangen werd.

De documentaire is een mooie beknopte intro voor mensen die de band wat willen leren kennen. Een overzicht in een docu korter dan een uur met de grootste hits. Het zal mensen hopelijk doen overtuigen om de muziek wat meer te leren waarderen. Langs de andere kant is het een samenraapsel van andere interviews en wat onsamenhangend. En meer dan het overlopen van hun grootste succes en de echtscheidingen eind jaren '70, is het ook niet geworden. Eerder interessant en leuk om te zien, dan goed gemaakt.

Een mooie documentaire die gemaakt werd in volle ABBA-periode, toen alles nog pijs en vree was. Je merkt dat ook wel aan de sfeer in de documentaire die zeer vrolijk is. Grote hits waren al gemaakt (Dancing Queen, Waterloo, SOS, Money Money Money, ...) maar uiteraard geeft het geen compleet beeld van de groep. Al kan de documentaire daar niet aan doen natuurlijk. Pluspunt in deze film is dat de leden zelf aan het woord komen. Zij staan centraal en dat werpt een heel ander licht op de groep. Op dat moment waren ze nog (maar) een supergroep die heel Europa had veroverd. Anno 2012 kijken we heel anders terug op ABBA, dat in tegenstelling tot andere topgroepen (nog) geen comeback gemaakt heeft en vooral de dames zich grotendeels van de media hebben teruggetrokken.

Abba-Dabba-Dooo schetst dus een realistisch beeld van ABBA, vooral dankzij de interviews met de leden. Dat is denkelijk de reden waarom dit als één van de betere documentaires van ABBA wordt beschouwd. Wel worden in de film vele liedjes in z'n geheel getoond, wat het resultaat nogal gemakkelijk maakt. Toon enkele clips, interview de bandleden en je hebt een film. Iets meer flitsende montage had wel gemogen. Al is het niet slecht natuurlijk en zal het vooral de ABBA-fan kunnen bekoren.

Heerlijke documentaire over ABBA die echt gaat over de groep en er toch in slaagt om dieper te gaan dan enkel de muziek. Maar geen cliché overzicht van de bandleden apart en hun privéleven of de carrière erachter, met getuigen in een zeteltje die vertellen over wat ze weten of gezien hebben. De opkomst van ABBA, de evolutie van hun muziek, de moeilijke passage in Amerika en de zeer moeilijke balans tussen hun carrière en hun persoonlijke leven. Met veel mooie beelden, genoeg muziek en de bandleden zelf aan het woord. En een mooi passend einde. Er zijn verschillende documentaires en muziekfilms van de groep, maar deze vat toch wel alles heel mooi samen.

26 korte momenten waarbij een regisseur z'n gang mag gaan. Zolang het maar met horror te maken heeft en rond een gekozen woord draaide dat zo uiteindelijk in één groot alfabet paste. Ik heb nooit echt goed begrepen waarom een reeks kortfilms een volwaardige langspeelfilm kan zijn. Beetje argwanend gekeken dus, want uiteraard is er niks mis met kortfilm. In tegendeel, daar zitten evengoed pareltjes tussen. Maar hier gaat het oordeel naar het geheel van 26 filmpjes en kan je ze niet echt apart beoordelen.

Er zitten zoals gezegd echt wel goeie dingen tussen. Hoogtepunt is wel de letter D. Maar er zit evengoed grote bagger tussen. Als film werkt dit niet echt, het enige pluspunt is dat je kan kijken naar enkele sterke regisseurs. Klein beetje een rode draad had misschien geholpen? Ik denk aan een running joke of één vaste acteur of zo, telkens wel door de handen van een andere regisseur.

Een film die de ene moment gefascineerd doet kijken en dan weer vervelen. Een film die me doet denken aan de films van Jeunet, waar ik dezelfde kijkervaring mee heb. Het begint vrij goed met een visuele setting die het houdt tussen theater (de regisseur heeft daar dan ook zijn ervaring van) en een creatief absurdisme. Leuke dialogen in een geschift gezin. Helaas wil het gaandeweg iets te serieus worden met de komst van Zus en is de film zijn chemie wat kwijt. Een film die dus zeker niet slecht is, maar helaas af en toe ontspoort.

Een horrorfilm volgens het boekje, al kan het de aanloop naar de ontknoping langer volhouden dan de gemiddelde horrorfilm uit het genre. Een kleurrijke cast, maar niemand echt memorabel. De setting doet veel goed en de vilain is weer wat anders. Op zich dus niet zo bijzonder, maar de aankleding valt goed mee en de film duurt niet te lang. Liefhebbers van het genre zullen hier wel van houden.

Ik moet bekennen dat ik de film al een hele tijd links liet liggen door de poster. In combinatie met 'romantische komedie' leek het me eerder een melige film te zijn zoals er wel meer gemaakt worden. Maar de mond tot mondreclame werkt gelukkig wel en velen prezen de film aan. Niet als klassieker, maar wel dat die beter is dan verwacht.

En dat is het ook. Een Britse film met de nodige humor, warme eerlijke romantiek en vooral sterk in de dialogen. Heerlijk ook hoe er bepaalde regels zijn rond het tijdreizen, die eigenlijk geen steek houden maar ervoor zorgen dat het geheel niet escaleert of teveel op die SF zou leunen. Het is steeds genieten van deze feelgoodfilm die almaar verder kabbelt. Het grote vuurwerk blijft wat uit, maar het is wel een ongelofelijk gezellig haardvuur. Een mooie aanrader!

In afwachting van de Spielberg-film rond de Amerikaanse president Lincoln, maak ik graag kennis met hem in deze fantasyfilm. Ik ken helaas te weinig van de man om veel gelijkenissen op te merken. Ik ken wel z'n strijd in de afschaffing van de slavernij, de Amerikaanse burgeroorlog en de moord op hem in het theater. Niet dat deze vampierenfilm zo historisch correct moet zijn, maar anderzijds geef je de hoofdrol toch graag wat meer achtergrond. Zeker als het een bestaand historisch figuur is.

Timur Bekmambetov had ik al bezig gezien met de film Wanted. Deze licht toch wel ietwat in de lijn qua stijl. Het is moeilijk om nog origineel uit de hoek te komen met een vampierenfilm en dan is vormgeving of een originele setting toch wel mooi meegenomen. Hij maakt van deze film een best wel leuke blockbuster. Genieten dus en hopelijk nog meer van dat!

Een film vol symboliek. Ik las hier het vergelijk met Heart of Darkness (verfilmd als Apocalyps Now), maar daarin is de symboliek toch echt wel anders. El abrazo de la serpiente is gebaseerd op het leven van 2 bestaande mannen, wat geromantiseerd natuurlijk voor de film. Maar toch wel goed weergegeven. De focus ligt gelukkig niet al te veel op de westerse mannen, maar op de lokale bewoners. De insteek begint met de zoektocht naar een geneeskrachtige plant, maar in de loop van de reis komt er zeer veel naar boven. Heel even wordt de impact van de blanken in het Amazonegebied voor rubber of missionarissen getoond. Het lijken vluchtige scènes, maar zitten er zo raak op en maken echt wel indruk.

Visueel een prachtige film en toch wel de moeite qua verhaal. Ik heb niet altijd veel met symboliek in films, maar hier wordt het best goed gebracht.

Los Abrazos Rotos heeft het typische sfeertje van Almodóvar. Ik hou hier wel van, al moet ik zeggen dat de regisseur al beter heeft gemaakt. Gezien het personage zelf regisseur is, denk ik dat er veel persoonlijke elementen in zitten. Hij slaagt er in elk geval in, om de kijker vast te houden. De personages zijn boeiend genoeg en hebben voldoende invulling gekregen om elk hun interessant verhaal te kunnen doen. De film doet smaken naar meer en dat is ook al een prestatie.

Ik ben fan van Pénélope Cruz en zij was één van de redenen waarom ik de film wou zien. Abre los Ojos is vooral een sfeerfilm die op den duur zo verknipt en deels filosofisch uitdraait dat het bij mij de boot al heeft gemist. Niet dat het dan niet meer te volgen is, maar gewoon omdat het verhaal zichzelf voorbij holt.

Dat verhaal begint niet slecht en regisseur Alejandro Amenabar kan de sfeer er wel inhouden. Naar het einde toe mis ik wel de climax, daarvoor is het net te vanzelfsprekend. Wat mij de film ook minder doet smaken is de arrogante César die ook niet het minste bij mij op sympathie kan rekenen. Terwijl dat bij andere misvormde figuren als Phantom of the opera, Quasimodo of Elephant Man wel het geval is.

Ben half benieuwd voor Vanilla Sky, de remake die ik bewust nog niet gezien heb voor ik deze achter de rug had. Al sta ik dan ook weer niet enorm hard te springen na de toch wat matige originele versie.

Een mooie langzame sfeerfilm die 3 zussen volgt. 3 jonge vrouwen die hun weg zoeken na de dood van hun grootmoeder en aangezien hun ouders er ook niet meer zijn, op elkaar afgestemd zijn. Opvallend hoe de drie zich verloren voelen, maar hun weg lijken te zoeken op een hele andere manier. De ene wil alles behouden en de rol van de zorgende grootmoeder overnemen, de tweede wil net alles drastisch veranderen om zo vooruit te gaan en de derde wil het hoofdstuk meteen afsluiten en verlaat het nest om elders opnieuw te beginnen.

De film is nogal traag en kan die traagheid niet helemaal opvangen. Toch blijven er voldoende boeiende intieme scènes over. Al is het nooit overweldigend. Eentje om van te genieten, maar geen topfilm.

The Abyss is een te lange aflevering van the X-Files tijdens de Koude Oorlog. James Cameron heeft talent om er iets moois van te maken, maar weet het grote monster dat de film ietwat geworden is, niet onder bedwang te houden. Je zit met enerzijds een brave Aliens/Close encounters of the third kind verhaal en anderzijds een Koude Oorlog gevecht met voor de 1000e keer nucleaire wapens als inzet. En dat allemaal onder water. Het deel van de wezens is niet slecht. Mooi is het niet helemaal, lijkt soms wat gedateerd. De duikboten en dergelijke vaartuigen zijn wel de moeite. Ik hield wel van de spanning, hier is Cameron samen het het visuele plaatje toch het sterkste in. Bewees hij ook met oa Aliens en Terminator 2. Het gedeelte over de nucleaire wapens was er teveel aan. Niet alleen werkt het als een tang op een varken, de verhaallijn met de wezens wordt bijna compleet opzij geschoven voor een tijdje.

De film kent goeie scènes, acteurs doen hun best en er is voldoende spanning en mysterie. Maar het fantasygedeelte ligt me niet helemaal en er mocht wat geknipt worden in het wapenverhaal. Verder best te genieten dit.

Geen bijzondere documentaire, maar op minder dan een uur geeft het wel een beeld over de tijdlijn van de band. Niet al te veel diepgaande info en veel ophemelende getuigen, maar is best wel interessant. Het is een tv-documentaire, dus minder visueel aangekleed. En denkelijk vooral voor fans of muziekliefhebbers bedoeld. Een mooie terugblik op de lange carrière, maar meer ook niet.

Een film over een boekhouder, al is het meer natuurlijk. Blijkbaar één van de favoriete filmrollen van Ben Affleck en hij is ook niet slecht in deze film. Ook al komen de filmclichés rond autisme nog eens aan bod, maar het blijft Hollywood natuurlijk. Veel mysterie die voor de nodige spanning zorgt, maar tegelijk omringt wordt door een paar randverhalen die overkomen als bladvulling met acteurs die soms in een andere film lijken te acteren. Anna Kendrick valt best mee, maar opvallend is de rol absoluut niet. Een verhaal dat weinig te bieden heeft, maar gelukkig mooi aangekleed is met de nodige sfeer en passende muziek. Zodat het eindresultaat beter is dan de film verdient.

Eén van de betere rollen van Kirk Douglas. Gewoonlijk ben ik niet echt fan van hem, maar hier doet hij het echt wel goed. Een verhaal met een boodschap dat nog steeds actueel is. Het zakt wat in naar het midden, maar is verder best wel goed. En dankzij het werk van Billy Wilder zijn de dialogen zeker de moeite. Met het personage Lorraine Minosa wordt gaandeweg ook minder gedaan, wat wel jammer is met het talent van Jan Sterling. Ze schittert tegenover Douglas, ondanks dat het personage wat op de zijweg wordt geplaatst met momenten.

Als je weet dat dit gemaakt werd tussen toppers als Sunset Boulevard en Stalag 17, mocht de lat toch wel wat hoger liggen voor Wilder en is het voor zijn kunnen iets te doorsnee. De film is in elk geval beter dan hij in 1951 werd onthaald.

Als je de film nu terug ziet is dit toch een flauwe film. Het lijkt wat op de Naked Gun films zonder de letterlijke toespelingen in de grappen. Veel grappen zijn ook enorm kinderachtig. Als puber deden we wel eens graag mee met enkele scènes als 'lo-o-se-er' en de schuifdeur. Puberale humor en enkele quotes die zijn blijven hangen. Meer is het niet meer, dit zit wat in de lijn van die ongelofelijk irritante komedie Dumb and Dumber.

Iets beter samengesteld qua verhaal dan z'n voorganger. Maar verder is het toch dezelfde inkleding. Andere beestjes die de aandacht trekken. Weg met de orka, hier komt de vleermuis. Met de nodige flauwe humor en heel af en toe een gelukte grap. Opnieuw geen topper, maar één van de zovele komedies.

110th Street was in de jaren '70 de scheiding tussen het zwarte Harlem en het witte New York aan Central Park. De film kaart uiteraard thema's als racisme en geweld aan, maar is ook vooral een gangsterfilm. Ruw gefilmd met wat film noir en blaxploitation. De film is nu nog vooral bekend door het titelnummer van Bobby Womack. Maar de film is meer dan een lange videoclip voor het nummer. 5 jaar eerder werd In the Heat of the Night gemaakt met Sidney Poitier als zwarte agent die niet alleen de misdaad moet bevechten, maar ook te kampen heeft met racistische collega's. Dat is er ook in Across the 110th Street met Yaphet Kotto als zwarte agent die de leiding krijgt over de zaak. Maar het zet het misdaadverhaal hier eerder centraal, zonder de spanning tussen beide agenten te verbloemen.

Man, man, man...

Ik heb nog lang getwijfeld om de film te zien, maar als liefhebber van The Beatles gaf ik het toch een kans. Het openingsnummer deed me veel beloven, omdat het niet de voor de hand liggende nummers bleek te nemen. Grote vergissing van mij natuurlijk. Na een tijdje heb je echt zoiets van 'naar waar ben ik aan het kijken?' Totaal geen verhaal en de liedjes volgen elkaar gewoon op. Meer dan 2 uur enkel kijken naar covers van Beatles nummers met af en toe een goeie choreografie is totaal niet boeiend. Dan liever the real stuff. Dan is het idee (niet de film, maar het theaterstuk) van Mamma Mia beter uitgewerkt met een passend melig verhaal rond de nummers. In Across the universe zit helemaal niets.

1 ster voor the Beatles, de fim zelf verdient ze niet.

Matig filmpje. Ik wou deze wel eens bekijken vanwege de vroege samenwerking tussen Terence Young en Sean Connery. Helaas zit Connery hier in een bijrolletje en is er van mooie regie niet veel te merken. Bovendien mist Van Johnson alle charisma om de film te kunnen leiden en is er van avontuur of drama niet veel sprake. Film die je snel vergeten bent dus.

Niet echt een grootse actiefilm. Banderas is de man die wraak neemt na de moord op zijn vrouw en dochter. Niet de eerste keer dat we dat zien, maar als het goed gedaan is kan het best een aangename film opleveren. De acteur past wel in dit soort films en is zeker geen vis op het droge. Maar verder wordt het nooit echt bijzonder en ontbreekt Banderas het aan een deftige tegenspeler. Leuk tussendoortje, maar verder niet bijzonder.

Wat een lage score hier. De film doet wat denken aan Sunrise bij mij. Een film die het vooral visueel en van sfeer moet hebben. De filosofische vraagstukken vallen nog wel mee en veel verhaallijn is er niet echt nodig.

Of dit allemaal realistisch is zal me worst wezen, maar het wordt toch wat geloofwaardig gebracht. Geen karikaturale bemanningsleden zoals je in veel SF-films ziet. Brad Pitt in één van zijn betere rollen van de laatste jaren speelt een ervaren astronaut. Het geheel heeft ook iets heerlijk rustig. Het is geen actiefilm of horror. De sfeer die gecreëerd wordt zorgt voor net voldoende spanning. Voor de rest brengt het vooral rust met warme beelden. Zoals Onderhond hier eerder schreef krijg je dergelijke ruimtefilms met een groot budget niet al te veel te zien. Het verschil is duidelijk merkbaar.

Naar het einde is het wat minder, maar het vermijd wel de val van Sunrise om heel de tijd een mooie film te brengen en dan geforceerd één of andere twist er in te steken die de film meer kwaad dan goed doet. En gezien mijn oordeel over de film tegenover de gemiddelde score hier, doet het met wel benieuwen naar de vorige film van James Gray: The Lost City of Z.

Van Looy is tegenwoordig bekend als groot regisseur en dat is vooral dankzij z'n 2 films Zaak Alzheimer en Loft waarmee hij echte Vlaamse klassiekers neerzette. Shades was wat minder, maar er zijn regisseurs met een slechter debuut. Ad Fundum is een typische Vlaamse film die nog wel wat stof deed opwaaien en toch de studentendoop als gespreksonderwerp op tafel smeet.

Ad Fundum neemt de tijd om te vertellen en de rollen zijn wel geloofwaardig gespeeld. Al merk je dat wel aan de vele leuke bijrollen die mooi in het verhaal passen. Tom Van Landuyt is niet echt een ideale trekker voor een film, maar dat past Van Looy mooi aan in het geheel. Al gaat hij soms wat cliché zoals die vrijpartij. Niet slecht natuurlijk, maar eigenlijk een scène apart van het verhaal. De drama is wel beter gebracht (ook weer typisch Vlaams zeker?) maar Van Looy brengt er wel spanning in, wat hij later met Zaak Alzheimer en Loft ook weet te doen.

Je merkt dat Van Looy nog wat moet leren, maar toch een eigen stijl begint te brengen. Iets moderners dat zich niet alleen vastpint op de jarenlange Vlaamse drama, maar ook durft om spanning en actie in z'n films te laten zien. Een stevig debuut in elk geval. Knap!

The Adam Project is een tiener avonturenfilm met verwijzingen naar oa Star Wars, Back to the Future en Terminator en steekt dat ook niet onder stoelen of banken. Het blijft bij wat knipogen en vlotte oneliners, de actie en het verhaal is vrij mager. Ik ben niet de enige die de CGI slecht vind blijkbaar, maar in mijn ogen is het ook gewoon een popcornfilm bedoeld voor het kleine scherm. Je moet wat houden van de drukke Ryan Reynolds humor, maar de interactie met de jonge Adam valt nog best wel mee. De cast doet niet veel moeite om hun paycheck te innen. Meer dan bandwerk uit de Netflix stal met een groot budget is het niet.

Adams Æbler is wel een mooie film, maar ik het toch op verschillende vlakken het gevoel gehad dat er meer in zat. Iets meer zwarte humor, iets meer emoties in de personages (vooral Adam kwam niet echt goed over) en iets meer visuele spelerij. Het script is wel goed gevonden en de film bevat situaties die de film omhoogt trekken. Dat levert een aangename film op, maar of het de topfilm die het is om in de top 250 te geraken? Dat betwijfel ik.