Opinions

Plat.

Het grote probleem bij deze remake is het verhaal. Ondanks dat het vrij simpel is, wilt het ingewikkeld ogen en dat past totaal niet bij het gevoel dat ik in gedachten had. Ik ben geen A-Teamkenner, maar heb wel een paar afleveringen gezien, en dit lijkt er in de verste verte niet op.

De cast is wisselvallig. Liam Neeson is me een tikkeltje te serieus, Bradley Cooper doet te hard zijn best, die grote neger is een ramp en dan blijft eigenlijk alleen Sharlto Copley over als geslaagd. Soms is hij ietwat irritant, maar hij zorgt tenminste voor wat humor in een voorts lauwe actiekomedie.

Jessica Biel is een totale ramp en ik zou het een goeie zaak vinden mocht ze nooit meer acteren. Patrick Wilson is nog wel komisch.

Een positief puntje aan The A-Team is het tempo, waardoor de tijd (gelukkig) snel voorbijgaat. Er zitten maar weinig rustmomenten in de film en de kijker wordt van actiescène naar actiescène gesleurd. Het is dan ook niet zelden dat chaos overheerst.

Snel vergeten is de boodschap.

2

Belachelijk slecht.

Robert De Niro zijn carrière lijkt aan het einde van de rit in te delen in 30 jaar (veelal goede) misdaadfilms en 30 jaar familiekomedies. About my Father is een zoveelste miskleun, misschien wel zijn grootste tot nog toe. Behoorlijk kinderachtig gebracht, maar na films met 'kleinkinderen' is het deze keer met een zoon van in de 40. De infantiele humor is dan ook amper te begrijpen.

1

Meer drama dan komedie, eigenlijk. Deze film was nog best zwaar.

Warren Schmidt is een geweldig personage. Het is wat moeilijk om een beeld van hem te vormen. Er vreet zoveel aan hem. Soms is hij vriendelijk, dan wat nors.

De eindscène was afschuwelijk goed gedaan. Dat maakt heel de film af en vertelt nogmaals veel over Warren Schmidt.

Het feit dat Warren Schmidt zo leuk is om naar te kijken, is 99% te danken aan Jack Nicholson. Elke keer ik iets van hem zie, denk ik: wat een acteerkanon. En hoewel ik zijn vroege werk als Easy Rider en Five Easy Pieces nog niet gezien heb, denk ik te kunnen stellen dat de 'oude' Jack Nicholson zowaar nog betere rollen aflevert dan de 'jonge' Jack Nicholson. Echt heerlijk om die man te zien acteren.

Soms wat traag, maar dat is vergeven.

3,5

Tof.

Sympathieke romcom. Brits genoeg om ook écht sympathiek te zijn. Inhoudelijk zou ik niet té veel op zoek gaan naar logica, daar de film zijn eigen tijdreiswetten heeft. Wanneer het even vermoeiend dreigt te worden, lost het tempo dat ook weeral op. Verder een paar toffe typetjes waarbij die aimabele Bill Nighy toch weer de kroon spant. Dat is steeds weer een perfecte casting in dit soort film en voor dit soort rol.

Mijn vrouw moest bij haar zoveelste herziening de tranen de vrije loop laten. Zo ver is het bij mij geen seconde gekomen. Vind dit ook niet per se een tranentrekker, wel een sympathiek tussendoortje.

3

Matig.

Above The Law heeft genoeg momenten waarop je zou denken dat dit de middenmoot ontstijgt. Helaas is alles zo serieus als maar zijn kan en wordt er bijgevolg te veel aandacht besteed aan het weinig verrassende corruptieplotje.

Steven Seagal zet in zijn debuut een fijn staaltje method acting neer. Met of zonder wapens maakt hem niet uit: gewapend met een stalen blik, een schijnbaar strakke jeansbroek en krullend nektapijtje zet hij alles en iedereen aan de kant. De présence van de beste man mag er wezen (25 jaar geleden toch), maar ik had toch graag wat zelfrelativerende oneliners gezien.

Verder loopt er niet echt iets memorabel rond, al zijn Pam Grier en Sharon Stone aangename bonussen.

De algemene look van Above The Law doet lichtjes gedateerd aan, maar de meeste actiescènes zien er nog meer dan degelijk uit. Af en toe komt er een flauw eightiessfeertje opzetten, ingeleid door een bescheiden muziekje.

2,5

Doorsnee.

Van het verhaal moet Abraham Lincoln: Vampire Hunter het niet hebben, dat moge duidelijk zijn. De jonge Abe ziet zijn moeder sterven door een vampier en loopt jaren later iemand tegen het lijf die hem de kneepjes van het vak leert. Op wraak belust schijnt Abe heel erg naïef te zijn. Hij doodt de vampieren die zijn mentor hem aanwijst en voorts gaat alles z'n gangetje.
Na het matige eerste gedeelte volgt er in de tweede helft een stukje Amerikaanse geschiedenis. Abe is ondertussen president en de Burgeroorlog is aan de gang. Uiteraard komt alles weer samen en krijgen we een deftige climax met de treinscène als hoogtepunt.

De cast is niet altijd overtuigend. Benjamin Walker is net iets te flauw, maar kan tijdens speeches e.d. wel overtuigen, mede te danken aan zijn fysieke présence.
Dominic Cooper is een ellendig acteur met zijn rare manier van praten en komt ook niet echt over als mentorfiguur. Ook Mary Elizabeth Winstead is maar zo zo.
De meeste overtuiging komt - zoals te verwachten - van Rufus Sewell, een veilige keuze als badguy.

De film had mogelijk beter geweest als de 3D achterwege werd gelaten. Veel scènes zijn niet eens in 3D. De scènes die dan wel in 3D zijn zien er vaak lelijk uit. De paardenscène vind ik verschrikkelijk.
Pluspunt is dan weer de make-up. De verouderde versie van Walker ziet er behoorlijk realistisch uit. Van Winstead kan dat helaas niet gezegd worden.
De actiescènes zijn zo nu en dan leuk gechoreografeerd. De coolste hakbewegingen zitten weliswaar in de trailer, maar vervelen of irriteren doet het zeker niet.

3

Redelijk.

Naar Clint Eastwood's 'goede' gewoonte is ook Absolute Power een iets te donker geschoten en behoorlijk droge thriller. Redelijk 90ies ook qua feeling. Maar het is niet té taai. Eastwood heeft oog voor de pacing. De middelmaat ontstijgt Absolute Power geen minuut maar de ondergrens blijft ook wel een eind uit het zicht. Goed om eens gezien te hebben en Eastwood's oeuvre te vervolledigen.

3

Matig.

James Cameron scoort punten met de wijze waarop hij een claustrofobisch sfeertje kan neerzetten, diep in de oceaan. The Abyss is qua setting zeer de moeite. Visueel wordt er ook alles uitgehaald wat er in zit. Minder fan ben ik van het niet kunnen kiezen tussen actiefilm in de lijn van Aliens of Spielberg-sprookje. The Abyss schippert tussen beiden in, maar die mix valt absoluut niet te blenden.

Voeg daar nog een hoop matig geschreven personages bij, en het wordt al heel moeilijk om in één van beide genres mee te gaan. Als het dan uiteindelijk compleet doorslaat naar sprookje, is het bijna niet uit te houden. De soundtrack helpt daar niet aan mee - die lijkt zo van de hand van Danny Elfman uit één of andere kleurrijke Tim Burton-film.

Het is zonde van de ambitie die Cameron op andere vlakken toont. Bijvoorbeeld qua special effects is de film nog best oké, zelfs dik 30 jaar na datum. Ook qua design heeft Cameron het aangedurfd iets anders te doen, al is zijn vat aan inspiratie later niet oneindig gebleken - de blauw-roze gloed en felle lichtjes vind je in overvloed terug in Avatar.

2,5

Vermakelijk.

Accepted is een brave film uit het high school/college-genre. Het moraaltje van acceptatie en zelfontplooiing ligt er elke minuut redelijk bovenop. Dat bederft gelukkig de pret en de fun niet die vnl. de hoofdrolspelers met zich meebrengen. Met een speelduur van goed anderhalf uur verliest de film zich nergens in langdradigheid. Een sympathieke tussendoor is het logische eindproduct.

3

Vervelend.

Vrij lamlendig en standaard filmpje, volgestouwd met de clichés van het genre en een dom wicht als hoofdpersonage. Positieve noot is de speelduur, die hier godzijdank geen half uur te lang duurt maar het redelijk snel voor bekeken houdt.

De cast moet dat ook gedacht hebben. Stuk voor stuk zijn het acteurs die ik als ‘degelijk, zonder meer’ beschouw, maar zo’n Colin Firth is voor veel andere mensen toch een topper. Geen idee wat die dan in films als deze doet.

1

Degelijk.

Of Ben Affleck overtuigend is als autistische moordmachine.. daar heb ik mijn twijfels over, maar de film zelf staat er wel als doordeweeks actiethrillertje. Hier en daar wordt de kijker flink wakker geschud door een stevige actiescène. Die zijn meestal welkom, want plotgewijs is het niet echt bijster interessant - zeker niet wanneer er ook flauwe familiale beslommeringen de bovenhand dreigen te nemen. Maar al bij al een aardige actieprent.

3

Amusant.

Zeer zeer lang geleden dat ik deze film nog zag. Ik heb mijn score ietwat verlaagd, maar de herziening is me niet tegengevallen. Jim Carrey doet het goed in z'n onemanshow. Heel flauw en dwaas, een ganse film lang, maar er zitten genoeg scènes in die geslaagd zijn. Nog geen anderhalf uur lang, dat helpt de grappendichtheid ook een handje.

3

Mwa.

Iets te Vlaams voor mij. Nogal stijfjes geacteerd en dialogen die ietwat plichtmatig geleverd worden. Men tracht wel een beetje menselijker te zijn, dus dan krijg je een Chris Lomme die zegt dat ze 'hard geneukt wil worden'. Goh ja. In ieder geval zitten er ook wel sympathiekere scènes tussen en zo nu en dan komen Lomme en haar compagnon Jo De Meyere wel eens aandoenlijk over, maar een hoogvlieger kan ik dit allerminst noemen.

2,5

James Gray.

Ik ben eigenlijk wel een liefhebber van z'n films. Hij heeft er al een aantal goeie gemaakt. Toch zou ik zijn films er niet zomaar kunnen uitpikken. In ieder geval is Ad Astra zijn zoveelste goede. Ik had ook wel wat verwachtingen en het is leuk dat hij die grotendeels kan waarmaken.

De mijmerende Brad Pitt en het familiedrama zijn de minst aantrekkelijke aspecten. Dat is niets nieuw onder de zon. Het is het ruimteavontuur dat intrigeert. Dat brengt Gray ook gewoon geweldig in beeld. De film is sfeervol geschoten - de ruimtebeelden zijn prachtig. De muzikale ondersteuning is ietsje minder imponerend, maar wel gewoon secuur.

En dus slaagt Ad Astra er op z'n minst in een intrigerende film te zijn. Het trage, sluimerende en visueel prachtige ruimteavontuur steekt het familiedrama wel ferm de loef af, dus qua evenwicht laat Gray hier en daar een steek vallen.

3,5

Sterk drama.

De film begint tamelijk voorspelbaar. Een mooie buurvrouw erbij, wat houterige optredens en er groeit uiteraard een relatie. Ik vind dat het hier allemaal wat te gemakkelijk wordt voorgesteld. Alsof alle vrouwen er totaal geen probleem van maken met een man zoals Adam te gaan. Da's wat makkelijk. Moet wel gezegd dat er leuke momenten tussenzaten zoals Adam die op de trap blijft zitten en Beth die niet bepaald subtiel aangeeft dat haar boodschappenkoffer veel weegt.
Na verloop van tijd gaat de film van romantiek naar drama. De subplot met de vader van Beth kwam niet altijd goed over. Het vader-personage was ook nogal oppervlakkig.
Het einde is innemend, al had ik liever dat Adam en Beth samenbleven - hier ga ik tegen m'n voorkeuren in, maar Adam was zo zielig:-/ - en ook Adam die de jongedame op z'n werk helpt en er daarbij een vonkje geïnsinueerd wordt vond ik niet heel geslaagd.

Het acteerwerk mag gezien worden. Hugh Dancy - nog nooit van gehoord, gelezen, gezien,.. - komt echt goed over. Je zou haast denken dat hij echt het syndroom heeft. Zijn opgekropte frustraties en onvermogen om z'n gevoelens te uiten zijn intens om te zien. Ook Rose Byrne - toch wel een favoriete na 'Troy' en 'Wicker Park'- zet wederom een goeie rol neer, ondanks wat krampachtige momenten aan't begin van de film.

De film is redelijk kleinschalig, maar heeft daarom een hoge gezelligheidsgraad. Er zitten enkele mooie camerabeelden in, en ook enkele scènes mogen gezien worden, de wasbeerscène bijvoorbeeld.

Verwacht geen Forrest Gump, zoals JessenOwnt beweert. Adam zegt het trouwens zelf.
'I'm not Forrest Gump.'

Films zoals deze zorgen ervoor dat ik moet toegeven dat romantische drama's me wel kunnen bekoren. Ik raad hem aan.
4

Redelijk.

Veel niveau valt er niet te bespeuren, maar in al z'n platheid vind ik Adam & Eve nog wel een kleine verrassing.

Dat Adam 100x op z'n kin moet kloppen kan tot frustraties leiden - uiteraard -, maar het nutteloze bestaan van Adam en co vind ik schitterend gebracht.

Cameron Douglas - die tegenwoordig z'n tijd verdoet in 't gevang, althans volgens de boekskes - is perfect inruilbaar. Eye candy van dienst Emmanuelle Chiriqui is dat minder, wat een lijf.

De vriendengroep is een beetje uiteenlopend.

Absoluut aan te raden, zeker op een nutteloze en niet geheel nuchtere zomeravond.

3

Mja.

Niet geheel onaardig. Als nietszeggende actiefilm kijkt de film vlot genoeg weg. Er zit behoorlijk wat tempo in en met Ryan Reynolds in de hoofdrol weet je op voorhand wat te verwachten. Anderzijds is het ook maar dat. Tijdreisfilms zijn telkens op eenzelfde manier vermoeiend: met wat uitleggerige scènes probeert men de onvermijdelijke inconsistenties goed te praten, maar het blijft slap gelul.

Komt daarbij dat Catherine Keener één van de meest lachwekkende slechteriken is die ik ooit in dergelijke films heb zien verschijnen. Totaal bezopen wie op dat idee gekomen is. Alsof haar lachwekkende eerste scènes nog niet erg genoeg zijn, verschijnt even later een jonge Keener, als een levenloze CGI-projectie.

Dus genoeg om op aan te merken, en Netflix mag de lat wel hoger leggen voor zo'n gemakkelijke doordeweekse film.

Krappe 2,5

Redelijk.

Prettig gestoorde taferelen zorgen voor de broodnodige humor. Dergelijke stukken (zoals de Paki die dreigende skinheads droogweg neerschiet) kan ik erg smaken, maar lijken een dienende functie te hebben, namelijk het drama wat lucht geven. Dat hele geloofsdilemma boeit voor geen meter en staat een kurkdroge komedie pur sang in de weg. Spijtig.

Adam's Apples teert grotendeels op z'n rare typetjes en de cast haalt daar zichtbaar profijt uit. Ulrich Thomsen vind ik dan nog de minst leuke. Ook Paprika Steen loopt er maar wat bij. Mads Mikkelsen en zijn twee kompanen stelen de show.

Ondanks degelijk camerawerk en een leuke locatie springt het visuele er niet uit. Voeg daar nog een twijfelachtige soundtrack - iets fris had wel gemogen - aan toe en het is duidelijk dat de humor de boel staande houdt en meer.

3

Amusant.

Niet beter dan het eerste deel, maar ook niet veel slechter. De goede dingen zijn eigenlijk nog even goed en werken nog steeds. De humor is zeer geslaagd, zeker die lugubere kinderen vind ik eigenlijk wel tof. Het is een beetje spijtig dat pater en mater familias Addams iets minder prominent in beeld komen. Althans, dat is toch mijn gevoel. De rol van Joan Cusack wordt breed uitgesmeerd. Dat is gezien het verhaalverloop de logica zelve, maar het is de familie zelf die de show moet stelen (en dat ook doet als het de kans krijgt).

3

Leuk.

Voor de ene wellicht een ton aan nostalgie. Niet voor mij, kind van '92 maar ook in die latere jaren '90 of vroege jaren 2000 heb ik The Addams Family nooit gekeken. Natuurlijk kende ik de naam wel, maar daar is het eigenlijk altijd bij gebleven. Ook die Wednesday-serie heb ik aan mij voorbij laten gaan.

Dik 30 jaar na datum heeft deze filmversie alleszins geen nood aan nostalgie, toch niet voor mij. De film is simpel, maar biedt misschien net daardoor ouderwets vermaak. Een beetje vreemd soms (de folterende kindjes), maar al bij al best toegankelijk. Het tempo zit goed en de cast is een perfecte fit voor de personages die zij moeten vertolken. En zo klopt eigenlijk alles wel aan de film, die geen grootse cinema is maar wel ouderwets, vlot vermaak.

3,5

Flauw.

De overgang van politieke thriller (eerste kwartier) naar iets romantisch is al heel erg twijfelachtig.. om dan nadien er nog een scheutje scifi bovenop te gieten is heel vergezocht. Bovendien komt het allemaal niet uit de verf. The Adjustment Bureau, wat mannen in een pak en met een hoed, ziet er hopeloos gedateerd uit en in combo met voorgenoemde is het gewoon hopeloos. De mayonaise pakt niet, en dan kan Matt Damon nog zo z'n best doen als-ie wil, veel zin heeft het dan niet. Een saaie Emily Blunt als tegenspeelster is het trouwens ook niet echt.

2

Zwak.

Tijdens het eerste uur had ik voornamelijk vermaak in de erg foute ondertoon, die zo uit een pornofilm zou kunnen zijn weggelopen. Het schetst evenwel het probleem waar de film nog een paar keer mee te maken zou hebben: alles wordt volgens een stappenplan afgewerkt. Enige diepgang is niet te bespeuren. De ene zoon papt aan met de ene moeder, de andere zoon papt aan met de andere moeder, tijdsprongetje hier, tijdsprongetje daar... Het werkt gewoon niet. Zaken zoals het ouder worden krijgen veel te weinig aandacht en uitdieping, terwijl men dat wel heeft willen proberen, getuige twee shots van de ouder wordende dames in de spiegel.

Kort gezegd kan ik dan zeggen dat Adore een geval is van wel willen maar niet kunnen.

En dat zal niet aan de cast gelegen hebben. Oké, de twee zoons vind ik niet echt overtuigend, maar de dames zijn dat wel. Vooral Robin Wright is indrukwekkend. Naomi Watts is nog iets te jong en sappig voor een rol als deze.

Behalve het gebrek aan diepgang en karakter en de goede cast, is er nog de vele mooifilmerij. De locatie leent zich daar ook perfect voor, maar staat mij anderzijds ook wat tegen. Het geeft de hele affaire een vakantiegevoel, alsof de "echte wereld" niet bestaat. Ook daardoor ontbreekt de punch die deze film zo goed had kunnen gebruiken.

2

Doorsnee.

Deze prent is geen film in 3D, maar een 3D-film. In zowat elke scène zijn er 3D-effecten gestopt. Dat is allemaal goed gedaan. Maar het is ook ongelooflijk vermoeiend. Dit was na Avatar nog maar mijn 2e 3D-ervaring, maar ik kan nu al zeggen dat 3D vooral waarde toevoegt aan het zicht van de omgeving. Vooruitstekende objecten doen me scheel zien en daar zit ik niet bepaald op te wachten.

Het verhaal op zich is redelijk druk. Het begint meteen met de essentie, nl met het schaalmodel van de Eénhoorn en z'n geheimen. In dat eerste deel is er ook een leuke film noir-achtige sfeer. Dat gedeelte van de film zag er ook echt mooi uit.

Dan wordt het geheel nogal chaotisch en is het daardoor niet altijd logisch/ samenhangend (te veel strips in één film willen verwerken?).

In dat drukke gedeelte is het 'piratengedeelte' visueel een oogstreling.

Jamie Bell legt een zeker enthousiasme in z'n stem en dat past wel. Andy Serkis daarentegen, en bij uitbreiding het hele personage Haddock, vind ik i.t.t. vele anderen niet goed. Het is te druk, door het accent ofzo, ik weet het niet. Om z'n moppen heb ik helaas nooit moeten lachen. Het 10-jarige dikkerdje dat naast mij in de zaal zat, daarentegen..

Daniel Craig tot slot roept wat te veel, maar dat komt misschien doordat hij de bad guy was.

Visueel mooi, maar vermoeiend. Het verhaal was me te rommelig.

3

Niet best.

Als filmliefhebber is het ongetwijfeld een schande dat ik van M. Night Shyamalan amper iets gezien heb en laat het dan nog zijn mindere films zijn. Na The Last Airbender, één van de slechtste blockbusters die ik ooit gezien heb, is After Earth terug een verbetering, maar dat is amper een verdienste te noemen.

Ook After Earth is simpelweg te zwak. Will Smith, die kennelijk wel wat in de pap te brokken had tijdens de productie, slaat de bal compleet mis. Hijzelf acteert bloedserieus, maar in het misbaksel dat de film is komt dat totaal niet tot z'n recht. Zijn acteerwerk is ook onlosmakelijk verbonden met dat van zoon Jayden en hoe leuk het voor de familie Smith ook moet geweest zijn: het lijkt wel een wedstrijdje om ter slechtst acteren. Zoon Smith kan er echt niks van en is een ganse film lang een strontvervelende puber - de regie (van papa Smith?) gaat hier ook niet vrijuit.

Verder vind ik de opzet, hoewel niet origineel, wel aardig. Met een post-apocalyptische aarde valt altijd wel iets te doen. Maar visueel komt het ook maar matig tot z'n recht. De CGI is niet al te best - ondanks een groot budget, lijkt me -, de designs van de creaturen zijn ook maar zo zo. Blijven nog enkele weinig memorabele actiescènes over, die weliswaar voor een klein vonkje zorgen tussen al dat flauw melodrama.

1,5

Nogal vervelend.

After Sex is niet meer dan wat losse scènes die aan mekaar geplakt zijn en waarin zowat elk stereotype over seks behandeld wordt.

De lege dialogen, saaie personages/ koppels en soms vieze dingen zorgen ervoor dat de film - ondanks de korte speelduur - al snel verveelt.

Ook het acteerwerk is niet veel soeps. Zoe Saldana is zonder twijfel het beste op dreef, maar voor de rest is het armoe troef - zowel de grote als de onbekende namen bakken er niet veel van.

1,5

Vermakelijk.

Een uur lang is After The Sunset meer dan degelijk vermaak zonder al te veel franjes. De personages zijn best kleurrijk, de setting is dat des te meer. Het levert leuk kijkvoer op, maar dat blijft helaas niet duren.

Het onderwatergebeuren is saai en alles wat daarna nog volgt is een stuk kinderachtiger en flauwer dan het voorafgaande.

Pierce Brosnan en Woody Harrelson zijn een leuke tandem, al vind ik geen van beide onvervangbaar.

Salma Hayek staat een beetje mooi te wezen, maar dan vind ik Naomi Harris - ondanks/ dankzij haar raar accent - een stuk leuker.

Brett Ratner speelt verder op veilig. Op een paar leuke dialogen en de exotische locatie na is dit routinewerk - al is de soundtrack soms nog wel leuk.

3

Matig.

Verhalen zoals Against the Ice zijn al vaker en al beter gedaan. Nikolaj Coster-Waldau en Joe Cole kunnen te weinig doen en/of maken te weinig indruk om er een echte zware survival van te maken. De psychologische dingetjes komen vrij amateuristisch aan bod, maar ook het overleven is wat gezapig. Na een tijd belanden beide heren in een barak waar ze dan, zo vertellen de titels ons, een hele poos vertoeven.

De honden die één voor één sneuvelen: daar had ik mee te doen; al de rest blijft slechts matig interessant. Dat er een hoop mooie beelden van het desolate en besneeuwde Groenland geschoten zijn, mag duidelijk zijn. Dat is ook maar het minste wat je kan verwachten. Een beer van matige CGI-kwaliteit daarentegen..

2,5

Matig.

Het verhaal voelt minimalistisch aan en ondanks enkele harde scènes ontbreekt op elk moment het WWll-gevoel.
De missie komt niet echt tot z'n recht wegens een rommelig script. Meer dan eens springt het allemaal van de hak op de tak en ook enkele tijdrovende passages zoals de opleiding kunnen niet echt bekoren.
Het tragische einde mist effect wegens afgerafeld.

Met het acteerwerk is weinig mis. Niemand blinkt echt uit, maar irritant is niemand. Sean Bean en James D'Arcy kunnen het meest bekoren.

Age Of Heroes doet ook vrij goedkoop aan. Wegens een rommelig script schijnt ook regisseur Adrian Vitoria zijn weg kwijt. Het camerawerk is tevens schokkerig (lees: ellendig) bij momenten.

2,5

Betoverend liefdesdrama.

Martin Scorsese is zo'n regisseur wiens films ik qua inhoud niet altijd kan smaken, maar wiens regie keer op keer van het hoogste niveau is.

Nu, veel kostuumdrama's heb ik (nog) niet gezien, maar het is een genre dat ik zeker een kans wil geven. The Age of Innocence leek mij dan ook eens de moeite waard om te zien.

Vanaf minuut één word je meegezogen in de wereld van de New Yorkse high society, een milieu dat voornamelijk gekenmerkt wordt door arrogantie.

Newland Archer belandt door zijn aanstaande huwelijk in die wereld, maar dan moet de ontmoeting met de aantrekkelijke gravin Ellen Olenska nog plaatsvinden.

Het dilemma dat Newland nadien meemaakt is prachtig uitgewerkt. Hij moet constant zoeken naar de balans tussen emotie en verstand. Hoe hij dat beleeft is fantastisch uitgewerkt, met een fantastisch einde tot gevolg.

Op voorhand had ik gedacht dat dit een onemanshow van Daniel Day-Lewis ging worden, maar niets is minder waar.

Daniel Day-Lewis zet een ingetogen maar toch zo intense rol neer - een rol die niet moet onderdoen voor zijn larger-than-life-rollen als Bill the Butcher en Daniel Plainview. Maar Michelle Pfeiffer weet zich uitstekend staande te houden. Ze is op sommige momenten zelfs beter. Haar personage komt af en toe wat raar uit de hoek, maar het acteren an sich is absoluut van hoog niveau.

Ook Winona Ryder - niet bepaald mijn favoriete actrice - komt verrassend overtuigend uit de hoek. Haar op het eerste zicht naïeve personage wordt ook interessanter naar het einde toe, en daar maakt zij dankbaar gebruik van.

Martin Scorsese levert wederom een visueel wonder af. The Age of Innocence is bijzonder fraai in beeld gebracht. De camerastandpunten zijn uiterst verzorgd, maar ook de aankleding is van het hoogste niveau. De kostuums, de decors en de locaties zijn prachtig. Zelfs de make-up voor de oudere versie van de personages (iets wat toch altijd riskant is) komt geloofwaardig over.

De muziek is eveneens uitstekend gebruikt.

The Age of Innocence is misschien niet zo stoer als Goodfellas of Casino, maar is dubbel zo intens. Dit is het beste dat ik totnogtoe gezien heb van Martin Scorsese.

4,5

Meh.

Best veelbelovend begin, maar wat volgt is iets wat heel dicht tegen saaiheid aan leunt. Een spanningsboog ontbreekt nagenoeg volledig en wat je dan wél nog hebt is een melodramatische queeste van zowel man als vrouw. Het einde kon me gestolen worden.

Er wordt wel een sterke rol neergezet door Rooney Mara, iemand met een camionlading charisma. Casey Affleck daarentegen… pfft. Goed als een sullig bijrolletje, maar verder is hij gewoon te saai voor een rol als deze, hij heeft ook zo’n vreselijk lamlendige stem.

Visueel is de film anders nog wel aantrekkelijk. Het doet een beetje Malick aan, al wordt het in dat geval steevast opletten dat het niet te zweverig wordt. Ain’t them Bodies Saints heeft daar nog niet zo veel last van, maar kan toch ook nergens beklemmen.

2