Opinions

Een film die interessant begint met een dame die mannen test op hun trouw, wat in de eerste scène ook gepaard gaat met een flitsende montage. Daarmee heeft de film meteen het visuele hoogtepunt bereikt, wat natuurlijk snel is zo vroeg in de film.

De rest is een typische romantische komedie, maar dan in Mexico. Het is allemaal weinig verheffend, maar het kijkt wel prettig weg, ook vanwege de hoofdrolspeelster Derbez, die de dochter is van de komiek Eugenio Derbez. Tijdens de opnames van deze film zijn haar tegenspeler en zij verliefd geraakt en dat valt ook wel te zien aan de chemie tussen beide acteurs.

Niet geweldig, maar wel aardig voor een keertje. 2*.

De laatste tijd ben ik vooral in een bui dat ik films wil herzien, en vandaag was About Schmidt aan de beurt. Ik geloof dat dit de derde keer is dat ik de film heb gezien. De eerste keer was naar aanleiding van de poster van deze film die mijn toenmalige buurman in mijn toemalige studentenwoning op zijn deur plakte. Ik begreep zijn adoratie niet echt, als er toch één film met Jack Nicholson de film was, dan was het toch wel One Flew Over The Cuckoo's Nest? Iets dat ik nu niet meer durf te zeggen.

De tweede keer was naar aanleiding van mijn vaders pensioen. Hij maakte zich geloof ik nogal zorgen over het gat waarin hij zou vallen, niet geheel onverwacht gezien hoe erg hij met zijn werk getrouwd was. We hebben in ieder geval toen behoorlijk om deze film kunnen lachen.

Bij de kijkbeurt vandaag moest ik eerder aan mijn grootvader denken. Niet alleen omdat hij ook niet altijd even makkelijk was, maar ook door enige overeenkomsten tussen zijn en Nicholsons uiterlijk: de oogjes, het haar dat hij overkamt, de kledingstijl. Ik moet zeggen dat hij zijn rol echt fantastisch speelt. De gezichten die hij trekt spreken zo erg boekdelen. Ook erg goed geregisseerd, de close-ups zijn erg doeltreffend, waarbij alle ongemakkelijkheden extra uitvergroot worden. Maar ook hoe de camera soms blijft hangen op een tafereel, waarmee prachtig wordt geïllustreerd hoe pijnlijk een situatie is. De muziek is doeltreffend, klinkt lekker ironisch als Nicholson zijn brieven aan Ndugu schrijft, versnelt op de plekken waar het moet versnellen. En op andere plekken, bijvoorbeeld als je beelden van de weg met mooie luchten ziet, klinkt ineens een Chinese viool. Erg sfeervol.

Erg komisch door de timing en de gelaatsuitdrukkingen van Nicholson, maar in wezen een diep triest verhaal. Het karakter Schmidt is niet de meest sympathieke persoon, maar het voelt wel aan alsof ik hem helemaal begrijp. Het is niet aan hem om te klagen over zijn dochters schoonfamilie, maar het wordt hem ook niet makkelijk gemaakt. Ik zou me in die familie ook volledig niet thuis voelen, en ik zou ook niet blij zijn met zo'n schoonzoon, die ook in mijn ogen alles verkeerd lijkt aan te voelen in hoe zich te gedragen rondom het overlijden van Schmidts vrouw. Hij verwoordt het prachtig in de brieven aan Ndugu, waarin op het einde ook mooi geëtaleerd wordt dat Schmidt niet gespeend is van zelfkennis. Het verstevigt het gevoel van authenticiteit dat deze film sowieso kenmerkt. De tekening van Ndugu zorgt tenslotte voor een passend einde dat ontroert.

Kortom, ook deze kijkbeurt viel About Schmidt verre van tegen. 4*.

Meh. Het gegeven is al eens eerder gebruikt, bijvoorbeeld in The Girl Who Leapt Through Time. Hier gebruikt de hoofdpersoon zijn gave op een wijze die doet denken aan een lauwe versie van Groundhog Day. Het is allemaal niet erg spannend, grappig of scherp, en het geeft het gevoel dat er qua humor veel meer mee gedaan had kunnen worden.

De tweede helft is inderdaad meer dramatisch, maar ook hier ontbreekt alle scherpte. Als je dan toch het drama opzoekt met zo'n uitgangspunt, mag er ook wat meer diepgang gezocht worden en dat gebeurt hier niet. Het mag allemaal makkelijk wegkijken, en normaal vind ik dat prettig, maar hier schuurt het voor mij: men kiest voor de gemakkelijke weg, wat een erg veilige film oplevert, maar hier voelt dat als luiheid aan. 1*.

Al tijden naar uitgekeken vanwege het belachelijke uitgangspunt, en ook omdat de regisseur ook Wanted heeft geregisseerd, een film die ik een interessante mislukking vond, maar die wel verwachtingen voor de toekomst schiep.

Afgelopen week dan eindelijk gezien. Met een flinke groep collega's, dus de sfeer zat er goed in, en dat heeft wellicht mijn indruk in positieve zin beïnvloed. Of dat werkelijk zo is, zal ik zien bij herziening. Na deze kijkbeurt kan ik in ieder geval niet anders zeggen dat ik het een erg leuke film vond.

Films met een gestoord uitgangspunt als deze hebben nog wel eens de neiging om flink uit de bocht te vliegen (dat ging uiteindelijk mis bij Wanted), maar daar niets van hier. Ja het verhaal gaat nergens over, maar er is toch een soort van interne logica, waardoor het voor mij niet te random wordt. En ondertussen probeer je elke gebeurtenis te rijmen met de echte geschiedenis, wat het alleen maar leuker maakt. Lincoln zelf is natuurlijk ook te grappig zoals hij met zijn bijl staat te zwaaien, en tel daar nog een paar gave actiescenes bij op en het kan niet echt mis meer gaan.

Van die actiescenes staan vooral de paardenscène (Lion King meets The Matrix) en de treinscene bij. Natuurlijk compleet ongeloofwaardig, maar om geloofwaardigheid gaat het niet. Grootste minpuntjes: de dialogen waren wel aan de zwakke kant, en verder zagen de beelden er soms oververzadigd uit. Laatste kan ook gelegen hebben aan de kijkhoek waarin ik heb gezeten, dus ik geef de film het voordeel van de twijfel. 4*.

Naar aanleiding van de Jim & Andy documentaire, die mijn waardering voor Jim Carrey als persoon heeft doen stijgen, kwam deze doorbraakfilm van Carrey op de kijklijst. En ondanks die documentaire blijf ik gemengde gevoelens over Jim Carrey in komedies hebben. Zijn gezicht lijkt van rubber te zijn, wat veel potentie tot humor oplevert; het is ook vaak bij vlagen grappig, maar ook zo vaak levert het een overkill aan gekke bekken trekken op.

Tot nu toe twee uitzonderingen, waarbij de humor wel grotendeels raak lijkt te zijn. De eerste is The Mask waarbij Carreys gekte met name toeslaat als hij het masker draagt en een cartoonesk persoon wordt, waardoor het past bij de situatie; de tweede is Man on the Moon waar hij Andy Kaufman briljant vertolkt.

Ace Ventura valt helaas wel in het gebruikelijke stramien. De beginscene is hilarisch, maar daarna is het veel hit en miss met de gebruikelijke overdaad aan gekke bekkentrekkerij. Verder is het einde bijzonder flauw met de twist dat Einhorn een is man, waarbij de grappen eromheen ook nog eens behoorlijk transfobisch zijn.

In ieder geval voor het grootste gedeelte 2* waard; het einde trekt het om genoemde redenen nog een halfje naar beneden. 1,5* dus.

Toch maar gekeken omdat een collega hier de mond helemaal vol van heeft en het zelfs nog boven Dead Leaves stelt. Nu, dat laatste is zeker niet het geval, maar desondanks aardig.

Ondanks dat veel karakters er vreemd uitzagen, vond ik eerlijk gezegd ze maar tam. Vooral de titelpersonages boeien maar weinig, en had daarom nogal moeite met het begin, wat toch vooral een kennismaking is met wie er allemaal in het universum rondlopen. De poephumor sloeg ook niet echt aan. Gelukkig keerde het tij halverwege toen het aantal scènes met Geko opgevoerd werden. Niet dat ik dat nu wel zo'n boeiend personage vond, maar met hem werd de actie wel erg spectaculair met als absoluut hoogtepunt inderdaad de mijnscène. Vermakelijk, vandaar dat ik graag hier 4* aan uitdeel.

Btw, het is me denk ik niet zo opgevallen in Kim Ki-duks films omdat daar nauwelijks gesproken wordt, maar wat is Koreaans toch een lelijke taal, vooral als ze tegen elkaar gaan schelden.

Fraai. Meerdere films komen bij me op bij het zien van deze film. 2001: A Space Odyssey wat betreft de esthetiek, met name op Mars. Apocalypse Now wat betreft de zoektocht naar een man die ontspoort is, een vleugje Moonraker met hoe de hoofdpersoon in het ruimteschip weet te dringen.

Maar vooral moet ik aan Gravity denken, omdat dat ook een film is waar de ruimte prachtig uitgebeeld wordt. De beelden zijn echt prachtig en ik krijg het gevoel dat als men echt op locatie had kunnen filmen, het er zo uit had gezien als in de film. Er zit van alles in, we krijgen ruimtepiraten op de maan, een blik op de aarde, Mars, Jupiter en de ringen van Neptunus. Werkelijk prachtig.

Het plot is aardig, een drama over een zoon die zijn vader moet stoppen, maar eigenlijk eenzelfde karakter heeft. Het is degelijk, raakt me niet bijzonder, maar zorgt ervoor dat de vaart in de film blijft naast alle beeldenpracht.

Sommige zaken zijn wellicht een beetje vergezocht, zoals de ruimtewandeling door de ringen van Neptunus, maar voor de rest heb ik weinig te klagen. 4*.

Ik lees bijna nooit waar het over gaat voordat ik een film kijk, dus het was enigszins verrast dat dit een science fiction/tijdreisfilm bleek te zijn. Dat tijdreizen is in mijn ogen niet heel goed uitgewerkt (wat dat betreft zijn de eerste twee Terminator films nog steeds mijn favoriet), maar men gooit wat moeilijke termen met "quantum" er tegenaan en dat moet me dan dus overtuigen. Niet geheel geslaagd dus. Ook een wormgat dat als een schijf in plaats van een bol weergegeven wordt (ik had daar nooit over nagedacht tot ik Interstellar zag), dus niet geheel consistent met de natuurkunde (voorzover dat mogelijk is met tijdreisfilms).

Niettemin is de film redelijk vermakelijk. Er zit wat psychologie in, actie, humor en uiteindelijk is het behoorlijk feelgood. De beelden zien er verder ook redelijk verzorgd uit. Niet bepaald de beste chemie tussen de hoofdrolspelers, maar het kan er mee door. 3*.

Erg leuke film, die zeker in het begin erg grappig is. Prachtig, die wtf-kop van Thomsen als reactie op de priester. En wat schetst mijn verbazing? De film blijkt ook nog eens mooi geschoten te zijn. Alles wordt netjes in beeld gebracht en de belichting is ook vaak erg fraai. De gebeurtenissen worden steeds onwaarschijnlijker en absurder en dan is het grappig als iemand een keer rationeel handelt (de pakistaan die die neo-nazi neerschiet als die zegt dat ie hem gaat vermoorden. Ja sukkel, het is niet slim om iemand met een pistool te bedreigen.) Op een gegeven moment wordt de humor toch wel minder aanwezig en neemt het drama het meer over, en dat is enerzijds jammer, maar anderzijds werkte het drama wel bij mij. Het feelgood einde zou in veel andere films flauw zijn, maar hier voelt het aan alsof het terecht is dat die tumor op onwaarschijnlijke wijze uit Ivans hoofd is geschoten.
Grootste pijnpunt is de muziek. En dan bedoel ik niet eens het Take That nummer, dat was eigenlijk best wel grappig. Het is eerder dat ik de soundtrack vaak iets te aanwezig dramatisch vond. Had voor mij niet gehoeven. Desondanks 4 ruime sterren.

Meestal zoek ik films uit op regisseur. Bevalt een film me, dan is dat vaak vanwege de sfeer, en dat is over het algemeen de verantwoordelijkheid van de regisseur. Plot boeit me vaak minder, maar ik had beter moeten weten toen ik deze film ging kijken omdat ik de vorige van de regisseur, Being John Malkovich zo interessant vond. Bij deze film werd het extra duidelijk dat dat niet zozeer zijn verdienste was, maar vooral van de scriptschrijver Kaufman, die ook voor deze film het script schreef en wel op weergaloze wijze.

Ik vind over het algemeen films die spelen met het concept film erg interessant, bijvoorbeeld Talking Head van Oshii. Hier moest ik ook aanvankelijk een beetje aan Offscreen van Boe waar de set van Allegro voorbijkomt, terwijl hier de set van Being John Malkovich. voorbijkwam. Maar wat hier gebeurt gaat toch stukken verder. Zo is het briljant hoe de voice-over van Cage wordt onderbroken door McKee met een uitspraak over hoe verderfelijk voice-overs zijn. Maar ook hoe er met clichés in scripts wordt gespeeld. Ik ben wel vaker films tegengekomen waar men clichés probeert te vermijden door ze te noemen, maar hier worden ze wel heel fraai geïntegreerd tot iets unieks. En bijzonder dat het nog autobiografisch is ook. Orleans en Laroche bestaan echt, en Kaufman heeft echt geprobeerd een script te schrijven dat als basis voor een verfilming van een boek over Laroche van Orleans moest dienen.

Dan de andere aspecten van de film: aardig acteerwerk, maar zo exceptioneel vond ik Cage ook weer niet. Het lijkt me lastig om jezelf als tegenspeler te hebben, maar het lijkt me ook dat als je dat niet kan, je normalere rollen ook niet optimaal zijn. Visueel vond ik het afgezien de eindscéne met de bloemenbak en de carcrashes, die behoorlijk spectaculair waren en erg dicht bij wat ik in Enter the Void heb gezien, niet meer dan redelijk. Wat stilering betreft had er nog veel gewonnen kunnen worden. Ik ben dan ook nieuwsgieriger naar andere films van Kaufman dan van Jonze, al kan over de laatste gezegd worden dat hij wel oog heeft voor bijzondere scripts die hem aangeboden worden. Ik zet enigszins laag in, 4*, maar ik verwacht dat bij een herziening er nog meer op zijn plaats valt. Een verhoging bij herziening is dus zeker niet uitgesloten!

Als kind heb ik vaak naar de jaren 90 animatieserie gekeken en ik heb ook wel eens flarden van de tweede film gezien. Altijd leuk om te zien vanwege de zwarte humor, waarin de personages precies het tegenovergestelde doen van wat een normaal persoon zou doen.

Dus leuk om eens deze eerste film te zien, die dezelfde zwarte humor vertoont. De sfeer is fijn gotisch, het huis is leuk vormgegeven met allerlei vreemde artefacten zoals een grommend gek en een de vacht van een ijsbeer als vloerkleed dat tot leven komt en voorbijgangers bijt.

Grootste troef zijn natuurlijk de personages, waarbij het helpt dat zowat iedereen van de familie uitmuntend vertolkt wordt. Om er een paar uit te pikken: Huston en Lloyd, maar absolute hoogtepunt is Ricci, ondanks dat ze hier nog zo ontzettend jong was.

De special effects zijn wel duidelijk verouderd, al is dat vooral aan het einde zichtbaar. Eindoordeel: een kleine 3*.

Een interessant experiment, wat helaas iets te ver doorschiet.

Leuk dat er een keer een regisseur experimenteert met 3D, maar ik vond het op momenten behoorlijk irritant. Veel beelden waarbij je gewoon niet kan focussen, net zoals gebeurt als je je vinger heel dicht bij je ogen houdt. Wat interessanter waren de overlays in verschillende 3D-kanalen. Het voelde af en toe aan alsof mijn ogen gedwongen werden om onafhankelijk van elkaar als de ogen van een bidsprinkhaan te werken. Wel is duidelijk dat dit geen "3D-fouten" zijn, maar duidelijke artistieke keuzes. Maar ik was echt blij dat het maar 70 minuten duurde, anders had ik er wellicht barstende koppijn van gekregen.

Wat wel gezegd moet worden is dat de wat normalere 3D beelden er beter uitzagen dan bij bijvoorbeeld Life of Pi, en dat komt met name door de deep focus. Het is onnatuurlijk als 3D-achtergronden onscherp zijn, en daar heeft deze film op een enkel shot met een spiegelbeeld wat niet helemaal scherp is na helemaal geen last van. Niettemin ben ik ook bij deze beelden niet overtuigd van de meerwaarde van 3D. Het voelt soms toch aan alsof ik vrij dichtbij mijn gezicht moet focussen terwijl hetgene waarop ik focus in de film juist verder lijkt te zijn of andersom. Verder leek het soms ook alsof de gezichten onnatuurlijk veel diepte kregen gezien hun "afstand". Met één oog dicht leek het meteen veel natuurlijker.

Veel klassieke muziek, maar ook hier wordt flink gesneden, gepauseerd en/of herhaald waardoor het ook erg fragmentarisch aanvoelt. Erg passend bij zowel de beelden en het plot, maar ik vond het wel eens jammer wanneer een stuk weer werd afgekapt. Maar ja, het is duidelijk dat Godard erop mikt dat de toeschouwer zich zo oncomfortabel mogelijk voelt.

Dat blijkt ook uit het plot, wat flink verknipt wordt en wat daardoor uiterst vaag is. Ik moet bekennen dat ik er maar weinig van begrijp. Qua narratief moest ik in ieder geval erg denken aan Zerkalo denken, ook zo'n verknipte onbegrijpelijke film. Ook veel filosofische quotes waardoor het op mij behoorlijk pretentieus overkomt. Sommige vond ik overigens wel interessant, maar misschien vooral vanwege het (onbedoeld?) humoristische effect dat ze soms op me hadden. Een kleine bloemlezing voor zover ik ze kan reconstrueren:

- Naaktheid bestaat niet in de natuur. Een dier is niet naakt, omdat hij naakt is.

- Ik verafschuw al jullie geluk. Leven waarvan je koste wat kost moet houden. Ik ben hier voor iets anders. Ik ben hier om nee te zeggen, en te sterven.

- Alleen vrije mensen kunnen onbekenden voor elkaar zijn. Zij delen de vrijheid, en precies dat scheidt ze.

Interessant om eens gezien te hebben, vooral om de beelden - want met het plot kon ik echt niets - maar ik hoef niet nog eens zo'n film te zien. Het doet toch een beetje denken aan een 3D versie van de filmpjes van vroeger waarbij ze alle mogelijkheden van een gewone camera op een rijtje zetten. Aardig om een keer te zien, maar het levert niet noodzakelijk een goede film op. Voor dit experiment in ieder geval 2*.

Naschrift: die Nederlandse ondertiteling was inderdaad verschrikkelijk. Bij andere 3D films die ik heb gezien stond deze inderdaad zoveel mogelijk op de voorgrond. Wat een amateurisme dat dat hier niet het geval was!

Het origineel nooit gezien, al heb ik toch ook wel mijn vraagtekens bij het hermaken van een film die nota bene in het Nederlands (Vlaams) gemaakt is. Het uitgangspunt is wel grappig, drie gehandicapten op vakantie, het klinkt als een net-niet-verschenen-verhaal van Gummbah. Leukste karakter is dat van Van de Velden, nogal cynisch, maar dat gaat op een gegeven moment ook een beetje irriteren, al trekt het gelukkig wel weer wat bij. Wat jammer is, is het drama dat erbij gehaald wordt, waardoor het einde ook een beetje als een anticlimax aanvoelt. Je blijft toch een beetje zitten met vragen als: Hoe reageren de ouders dat hun zoon op reis sterft? Maar ook: waarom zien we uiteindelijk Lubs familie helemaal niet? Wat is dan de reden van de detour? 2*.

Uit Afrika lijken alleen maar films te komen vol ellende. Ik heb er eerder over geklaagd bij Blood Diamond, waarna knusse stoel me een lijstje gaf met films over Afrika die eens een keer niet over armoede, moord en oorlog gaan, maar tot mijn schaamte heb ik er nog geen van gezien. Ik ben er niet echt naar op zoek gegaan, wat toch lijkt te moeten, want als je wacht wat op je pad komt, zoals deze film, blijkt het toch weer om een hoop ellende te gaan.

De film draait om diverse personages die niet zozeer met elkaar in aanraking komen, maar zich in dezelfde locatie ophouden en indirect invloed op elkaar hebben. Vooral de aanwezigheid van de Spanjaarden voelde een beetje geforceerd aan, alsof er westerlingen aanwezig moesten zijn om een groot genoeg publiek aan te kunnen spreken. Visueel soms mooi, maar sommige beelden zien er te nep uit, met name in het vliegtuig. Grootste kracht is de kindacteur die het karakter Adú speelt die zijn naam aan de film geeft, hij is erg schattig en de wisselwerking met het personage Massar doet denken aan een soortgelijke interactie in de film Capharnaüm.

Die laatstgenoemde film tapt ondanks een andere problematiek toch ergens in dezelfde sentimenten als deze, maar doet dat op een eenduidigere manier. Dit komt met name door de verhaallijn rondom de Spanjaarden. Die is gewoon niet zo interessant. En uiteindelijk voelt deze film, ook qua einde, niet zo erg afgerond aan. Er had duidelijk meer uit het vat gehaald kunnen worden. 2,5*.

Erg matig. Het eerste verhaal over een personage dat het meest boeiende personage ooit zou moeten zijn kon me maar weinig interesseren. Het tweede is een sprookje dat op de gebruikelijke melige wijze van vroege Disney filmpjes uitgebeeld kon worden. Ook niet bijster boeiend. Uiteindelijk was de eindscène van het tweede filmpje met de ruiter nog wel aardig, hoewel ook dat ook zo z'n melige momenten had.

Qua animatie verder ook niet erg opzienbarend, het heeft allemaal erg weinig om het lijf. Ik kan er uiteindelijk niet meer dan 1* aan kwijt. Op naar de grotere Disney films.

Na eerder mijn eerste film met Audrey Hepburn gezien te hebben, nu mijn eerste film met Katharine Hepburn. Ze komt als personage voor in The Aviator en daarom was ik geïnteresseerd om eens een film van haar te zien. Bogart had ik al wel eens eerder gezien, in Casablanca. Gezien de foto's die ik van haar heb gezien is ze hier wel over haar hoogtepunt qua looks, wat overigens ook over Bogart gezegd mag worden. In moderne tijden zou hij wellicht nog wel deze rol krijgen, maar zij zeker niet. Misschien waren de oude tijden in bepaalde opzichten helemaal zo slecht nog niet. In ieder geval grappig om te zien dat de rol die ze speelt compleet haaks staat op hoe ze werkelijk was: vrijgevochten.

Wat de film betreft, die is hopeloos verouderd. Het begin was nog wel grappig met die kerkdienst waarbij de dorpsbewoners niet echt toon kunnen houden, maar ik heb wel een beetje mijn bedenkingen bij de koloniale uitbeelding van de Afrikanen. De kleuren zijn ontzettend lelijk, maar wat wil je met Technicolor. Af en toe ook blauwe schermen voor de scènes op de diverse watervallen. Voor de rest is het behoorlijk oubollig: de muziek, de naïviteit van het verhaal, de manier hoe ze met elkaar praten, hoe ze bijvoorbeeld elkaar "dear" noemen, het komt allemaal behoorlijk klef over.

Niet aan mij besteed. 0,5*. Audrey wint de slag van de Hepburns dus ruim.

De komende tijd wil ik proberen alle films van Kim Ki-duk in chronologische volgorde te willen kijken. Volgens mij heb ik ruim een jaar niets meer van de man gezien, en dat terwijl ik nog niet al zijn films op het menu gehad. Het is deze regisseur geweest die mij destijds naar de Aziatische film heeft getrokken, met name wegens de interessante personages, en daarom vind ik het leuk om in de nabije toekomst hem weer eens wat meer aandacht te gunnen.

Ik was toch wel erg benieuwd hoe dit zou bevallen. Ik heb wel begrepen dat het vroege werk van Kim nogal visueel karig zou zijn, en laat ik nou het afgelopen jaar daar juist meer interesse in hebben gekregen. De versie die ik had was overigens een ordentelijke DVD-rip, en geen rip van de Italiaanse tv, maar desondanks kan ik nou niet zeggen dat het erg geweldig was. Het ziet er voornamelijk uit alsof het een tv-film is Toch soms wel wat moois te zien, voornamelijk onder water, met name de laatste scène die ook nog eens behoorlijk poëtisch is, zoals ik dat gewend ben uit Kims latere films.

Een beetje een rudimentaire Kim Ki-duk dus. Dit blijkt ook wel uit het plot en de personages. De laatsten zijn zoals vaker interessante gekwelde mensen, en het verhaal bevat zoals vaker elementen als verkrachting en moord en een half afgesneden penis.
Zeker nog niet Kim op z'n best, maar de potentie is duidelijk te zien. 2,5*.

Nova Zembla wordt hier al aangehaald, en ik ben het er mee eens: het plot van deze film heeft sterke gelijkenissen. Ook hier moeten de hoofdpersonen in een ijzige omgeving overleven in een hut gemaakt van hun schip dat vast is komen te liggen in het ijs. En ook hier wordt er een vrouw geforceerd de film ingeschreven ofschoon ze weinig met het verhaal van doen heeft.

Zeker geen geweldige film, want weinig memorabel, maar wel stukken beter dan Nova Zembla, al is het maar omdat die vrouw wat minder irritant in beeld gebracht wordt. Maar vooral omdat de film met aandacht gemaakt is, de beelden bij vlagen mooi zijn en de acteurs erg geloofwaardig hun rol neerzetten. 2,5*.

Toch wel erg matig hoor. Een hoop gedoe over de wensen van elke partner, terwijl het compromis zo duidelijk is en uiteindelijk ook gevonden wordt. Verder een hoop flauwigheid, het is allemaal net een beetje teveel over de top. 1*.

Wat moet je hier nu over zeggen? Werkelijk alles zit erin, een smeltkroes van humor, drama, liefde, religie, geweld en absurditeiten. Bevat werkelijk alle elementen die ik interessant vind aan de Japanse cinema. Ik hou helemaal niet van lange films, maar deze film slaagt erin om volledig te boeien. Het startpunt is al meteen hilarisch, een zoon die expres gaat zondigen om maar iets te biechten te hebben. Ook gelachen om de Kurt Cobain adoratie, ik moet bekennen dat ik zelf ook grote fan van de man ben geweest, dat is inmiddels wel over, maar ik herkende er wel het een en ander in.

Visueel is de film degelijk, maar niet het mooiste dat ik heb gezien. De muziek wordt wel redelijk goed gebruikt, de koorzang klinkt passend sarcastisch, en de muziek bij de drama elementen werkt prima. Was in Irréversible al duidelijk dat het tweede deel uit de zevende symfonie van Beethoven prima werkt om een bepaalde sfeer neer te zetten, hier wordt dat dunnetjes overgedaan, bijvoorbeeld in de bijbelciteerscène, waar bij mij de impact volledig te danken was aan Beethoven, want visueel vond ik de betreffende scène niet echt denderend, zo lang een close-up van iemands gezicht. Wel sterk geacteerd overigens. Het enige op muzikaal gebied dat ik jammer vond is de Bolero van Ravel, hetgeen ik werkelijk een schijtirritant stuk vind. Jammer dan dat het het eerste gedeelte bijna non-stop te horen is.

Wat waardering is het een beetje moeilijk, enerzijds zou de film vanwege de overvloed aan ideeën het volle pond verdienen met aftrek van een ster vanwege enkele mindere elementen, anderzijds zou de film iets van 3* verdienen omdat de regisseur zich soms toch wel vergaloppeerd - fijn om vele ingrediënten te mixen, maar soms smaakt de mix niet - met een ster bonus vanwege de grootse ervaring die het geheel je bezorgt. Anyway, of het nu links- of rechtsom is, ik kom op 4* uit.

Leuk! De matige animatie-intro beloofde niet veel goeds, maar daarna was het alleen maar vermakelijk. Afgezien van de cinematografie waren de verschillende onderdelen eigenlijk niet eens zo goed. Een matig verhaaltje, ééndimensionale personages en de liedjes waren ook niet zo super, maar toch had het geheel wel wat, en sommige liedjes waren eigenlijk best lollig, met name het liedje van bodyguard Kenta Zaô. Ik had overigens geen moeite met de speelduur van de film (wat ik soms wel bij Miike heb), maar moet wel bekennen dat ik twee keer de film heb moeten onderbreken omdat ik gebeld werd.

Zoals gezegd waren de personages behoorlijk vlak, toch een aantal sidekicks, zoals Gumko en de eerder genoemde Kenta Zaô, die nog wat kolderieker waren waardoor het best te pruimen was. Maar het is vooral de geweldige cinematografie die het geheel bij elkaar houdt. De decors zijn werkelijk schitterend, veel kleuren, met name rood vond ik vaak domineren. De gaafste scene was wat mij betreft die de levensgeschiedenis van het personage Yuki vertelt. Werkelijk prachtig gestileerd, en enigszins abstract waardoor behoorlijk fascinerend.

Normaal zou het geheel goed zijn voor 3,5*, maar is het die levensgeschiedenis-scène die het geheel toch naar 4* tilt.

Ook eindelijk gezien. Mijn vriendin is niet al te dol op Japanse films, dus helaas blijft er veel op de plank liggen, maar afgelopen week was ze zowaar in een Japanse bui en kon ik de mogelijkheid grijpen op deze op te zetten. De filmversie welteverstaan, de serie heb ik maar links laten liggen.

Ik dacht dat dit een soort prequel op Cold Fish was, aangezien de hoofdpersoon dezelfde achternaam heeft als een karakter uit Cold Fish, maar achteraf blijken ze verschillende voornamen te hebben. Maar toch, ze doen erg aan elkaar denken vanwege het manipulatieve karakter wat tot meer en meer waanzin leidt zoals diverse scenes waarin lijken weggewerkt worden op nogal grafische wijze. Net als zijn achternaamgenoot is de Murata in deze film zeer fascinerend, wat de film een erg meeslepend maakt.

Maar de film doet ook denken aan een andere Sono, want het thema van het maken van een film doet weer ergens denken aan de filmgroep in Why Don't You Play in Hell? Het is allemaal eerder gedaan door Sono, maar hij weet voldoende variatie erin te brengen zodat ik me geen moment verveeld heb. 4,5*.

Slapstick is denk ik niet zo aan mij besteed. De meeste films in dat genre vind ik maar weinig grappig; alleen Symbol vind ik echt geweldig en ik snap eigenlijk nog steeds niet waarom die film wel.

Misschien is het toch dat die film meer verrast dan een film als Airplane, waar sommige grappen misschien voor mijn geval te makkelijk zijn, door bepaalde woorden letterlijk te nemen. Even goed toch nog wel leuke momenten, met als hoogtepunt de Shirley grap, maar schaterlachen wordt het nergens. Tel daarbij de vervelende flashbacks op en het wordt toch een erg matige film. 1,5*.

Dit is voor zover ik kan herinneren de eerste anime-film die ik heb gezien. Als kind natuurlijk wel anime-series als Alfred Jodocus Kwak, Boes en Dommel gezien, maar ik heb erg het idee dat die series toch vooral op westerlingen gericht zijn.

Ik was eerstejaars, woonde nog maar net in een studentenflatje, toen mijn buurman, die al 10 jaar in die flat woonde, met deze film kwam aanzetten. Ik weet dat ik toen enorm onder de indruk was van het mysterieuze verhaal. Een plot over psychokinetische krachten met een enigszins vaag einde ging er bij mij destijds wel in.

In de loop der tijd is de film een beetje vervaagd, kwam het ook niet meer zo speciaal over toen ik eenmaal meer anime was gaan kijken. en op basis daarvan kreeg Akira 4*.

Omdat ik eigenlijk alleen een cijfer wil geven direct na een kijkbeurt, was het dus de hoogste tijd voor een herziening. Vandaag net een andere film van Otomo afgezien, Mushishi, wat een mooie aanleiding is om deze voor het eerst sinds jaren weer eens op te zetten. Niet echt al te hoge verwachtingen overigens.

Die werden dan ook ruimschoots overtroffen. Meteen vanaf het begin spat de actie van het scherm, de beelden zijn ontzettend gedetailleerd. Was ik bij Ghost in the Shell al gecharmeerd van de kleuren cyaan en magenta die daar af en toe voorbijkwamen, hier worden ze in de overtreffende trap gebruikt. De soundtrack is grootst en weet de beelden perfect te ondersteunen en maakt de film tot een ultiem audiovisuele spektakel.

Heeft deze film nog nadelen? Misschien, want hij is nogal aan de lange kant. Heb ik me dus verveeld? Geen minuut. 5*.

Kantoku · Banzai! was me behoorlijk slecht bevallen, dus het heeft lang geduurd voordat ik de zin kon maken om deze op te zetten. Hoewel duidelijk in het verlengde van Kantoku · Banzai!, beviel deze me beter, wellicht vanwege het onderwerp.

Nog steeds veel flauwe grapjes, maar ik heb me er toch wel mee kunnen vermaken. De verschillende methoden om schilderijen te maken was best boeiend. Verder degelijk gefilmd met af en toe een echt mooi shot, maar echt memorabel zoals in sommige andere films van Kitano wordt het niet.

Wat wel jammer was, is de muziek, die soms echt zeikerig is. De best aardige sfeer in het gedeelte over de jeugd van Machisu wordt af en toe door de muziek vakkundig om zeep geholpen. Wat mij betreft mag Hisaishi weer van stal gehaald worden, ook al is die duur. Verder had de film ook korter gemogen, naar het einde toe werd het steeds langdradiger.

Beter dan Kitano's vorige, maar nog steeds niet heel erg super.

3*.

Een aardige Tsukamoto, maar ik mis toch iets, hoewel alles wat ik gaaf vind aan zijn films te vinden is: de shots van de gebouwen, de kleurenfiltertjes, de hypermontage, Tsukamoto zelf in een rol als freak. Het lijkt een beetje alsof er wat minder bezieling in zit dan in andere films van hem. Vital, om maar een andere film van de regisseur te noemen, mag dan ook erg gestyled zijn, maar wist wat mij betreft beter op de emoties te spelen.

Het uitgangspunt is aardig uitgewerkt, alleen wordt wordt het naar mijn smaak wat te psychologisch naar het einde toe. Is an sich wel inherent aan dit soort films, maar om het te gooien op een traumatische jeugd
Anderzijds wordt het visueel naar het einde toe juist het interessantst.

Misschien een tweede keer meer, gebeurt wel vaker bij mij met Tsukomoto-films, maar vooralsnog 4*.

Het liedje tijdens de aftiteling is overigens best wel gruwelijk.

Voordat ik aan de nieuwe Tetsuo ga, moest ik toch eigenlijk wel eerst deze Tsukamoto zien. Was ik bij de vorige Nightmare Detective een beetje teleurgesteld, viel deze juist mee. Waarschijnlijk was het andersom geweest als ik ze andersom had gezien, want uiteindelijk ontlopen de films elkaar niet zo. Ook deze is net als de vorige audiovisueel zeer geslaagd, maar voelt enigszins steriel aan. Vond deze het grootste gedeelte van de tijd wellicht iets interessanter dan de vorige, al had ik hier het idee dat Tsukamoto niet echt wist hoe hij de film moest eindigen, de laatste 10 minuten voelden een beetje onnodig aan. Uiteindelijk net als de vorige 4*.

Als kind heb ik deze film vele malen gezien in het Nederlands; nu was het tijd voor de Engelse versie, die ik in tandem met de live action heb gezien. Duidelijk is dat dit pre-9/11 gemaakt is en de live-action post-9/11, gezien dat in deze film Allah nog wordt aangehaald, terwijl elke verwijzing naar Allah in de live action film rigoureus verwijderd is.

Dit is denk ik de eerste film van Disney waar de moraallesjes over je eigen identiteit vinden hun entree maken. Van mij had dat allemaal niet gehoeven, maar gezegd moet worden dat het redelijk past binnen het plot dat verder loopt als een trein. Er wordt naar mijn gevoel precies de juiste hoeveelheid tijd aan elke scène besteed. Te weinig had voor onduidelijkheden kunnen zorgen, teveel had ervoor kunnen zorgen dat de film gaat hakkelen en haperen, iets waar de live action duidelijk last van heeft.

Een belangrijke rol is natuurlijk de geest, die erg goed gedaan is door Robin Williams, al moet ik zeggen dat in de Nederlandse versie Pierre Bokma ongeveer eenzelfde soort intensiteit en veelzijdigheid in zijn stem laat horen en wat mij betreft dus weinig onder doet voor Williams (ik heb even op YouTube wat Nederlandse fragmenten teruggekeken). Verder had de papagaai Iago ook wel zijn momenten, met name in de scène met de geile flamingo. Jafar ziet er een beetje queer uit, dat is iets dat Disney wel vaker bij de antagonisten deed, bijvoorbeeld ook bij Scar uit The Lion King en dat had wat mij betreft anders gekund.

Bij de grot der wonderen zie je er wel aan af dat er van de computer gebruik gemaakt is, maar verder zijn de beelden kleurrijk en actievol. De liedjes zijn verder niet te irritant, waarbij het liedje tijdens de tapijtscène eigenlijk best wel passend is.

De film zit uiteindelijk ergens tussen 2,5* en 3* in. Ik rond toch maar naar boven af. 3* dus.

In tandem met de animatie gekeken. Ik wist niet dat dit een Guy Ritchie film was. Zijn stempel heeft hij in ieder geval niet erop kunnen drukken, anders hadden we wel Vinnie Jones als Jafar gezien ofzo. In plaats daarvan krijgen we een landgenoot, die duidelijk te jong is, alleen al getuige zijn weinig indrukwekkende stem in vergelijking met de animatie. De prinses ziet er veel te Amerikaans uit, en de sultan lijkt wel erg op Bin Laden. Ergens ironisch omdat alle verwijzingen naar Allah, die in de animatie een aantal keer aangehaald wordt, in deze live action verwijderd zijn. Ik gok dat dit het verschil komt door 9/11 wat natuurlijk tussen de producties van de twee films plaatsvond.

Het grootste verschil met de animatie is echter dat deze film behoorlijk stroperig en stamelend aanvoelt, waar de animatie loopt als een trein. Dit komt gedeeltelijk door de acteurs, met name de hoofdrolspeler is behoorlijk matig. Dat kan niet louter de acteur verweten worden, het ligt grotendeels aan het script waarin Aladdin gereduceerd is tot een communicatief veel onhandiger personage.

Los daarvan zijn er ook andere aanpassingen die gewoon veel minder werken. De scène waarin Aladdin zijn voedsel aan straatkinderen geeft werkt in de animatie veel beter. We zien hem eerst enthousiast, want hij heeft eindelijk eten, dan valt zijn blik op de kinderen, we zien hem medelijden krijgen, en ondanks zijn honger geeft hij hen het brood. In deze live action wordt het meer achteloos gedaan, waardoor het veel minder goed werkt. In de animatie dreigt men verder de hand van de prinses af te hakken, hier dreigt men slechts een sieraad van haar af te nemen, en dat heeft natuurlijk een veel zwakkere impact. Tenslotte zijn er hier ook veel nutteloze scènes zoals Aladdin die gestolen spullen probeert te verkopen. Het voegt niets toe en haalt alleen maar het tempo uit de film.

De geest wordt hier gespeeld door Will Smith en die valt in het niet bij de geest van Robin Williams die qua expressies veel meer te bieden had. Verder moet de geest van Smith vaak een snedige opmerking maken, die eigenlijk helemaal niet zo grappig is en ook hier het tempo uit de film haalt. En tenslotte is het opmerkelijk dat Will Smith, die toch ook een carrière in muziek heeft, in tegenstelling tot Williams totaal niet kan zingen gezien het veelvuldig gebruik van autotune. Dat geldt overigens ook voor de andere acteurs. Net als bij de live action Beauty and the Beast is elk liedje geautotuned, wat ik echt verschrikkelijk vind. Sowieso ben ik niet echt een groot fan van liedjes, maar de ten opzichte van de animatie toegevoegde liedjes zijn sowieso erg zwak.

Ondanks dat het plot in grote lijnen hetzelfde is, blijkt maar weer eens dat de uitwerking het grote verschil maakt. De animatie vond ik vermakelijk, deze film een verschrikking. Ik mag hopen dat Guy Ritchie hier veel geld voor andere projecten waar hij wel zijn eigen stempel op kan drukken heeft gekregen, net zoals Jeunet Alien: Resurrection regisseerde om Amélie te kunnen maken, want deze live action Aladdin is duidelijk het absolute dieptepunt van Ritchies oeuvre. 0,5*.

Je kan alles over Ali G zeggen, maar hij is wel een betere politicus dan het zooitje dat nu in het Britse lagerhuis bivakkeert. Maar dat maakt natuurlijk niet noodzakelijk een goede film. De kracht van Ali G is toch het verrassingselement, waarbij de mensen die in de serie geïnterviewd worden niet weten wie ze werkelijk tegenover zich hebben staan. Hier wordt in de films over Borat en Bruno ook gebruik van gemaakt (al schijnt er toch een hoop gescript te zijn), maar hier niet. Ali G wordt op deze manier gereduceerd tot slechts een typetje in een fictieve film en dat gaat zwaar ten koste van zijn potentieel, want de humor in deze film is toch wel heel erg flauw en voorspelbaar. Opmerkelijk genoeg toch nog wel een aantal grote namen, zoals Professor Dumbledore en Bilbo Baggins. Wel aardig is de hele knipoog naar het hiphop gebeuren, want eigenlijk wordt dat nog het meest belachelijk gemaakt in deze film. 1*.