- Home
- Black Math
- Reviews
Opinions
Here you can see which messages Black Math as a personal opinion or review.
J. Edgar (2011)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Vervelende film. An sich is Hoover een erg interessant figuur, die enerzijds de FBI groot en effectief heeft gemaakt met aandacht voor wetenschappelijke methoden en anderzijds flink zijn macht misbruikte en het bureau als een soort gestapo gebruikte (zoals president Truman het verwoordde), maar ik heb het idee dat ik liever over hem lees dan deze film bekijk. De man is bijzonder weinig sympathiek. Onderhond hierboven noemt het in andere woorden een halve hagiografie; op mij komt hij in deze film vooral verknipt, paranoïde en fascistoïde over. Het kan echter zijn dat mijn voorkennis over de man het beeld dat hier geschetst wordt bijkleurt. Enige mooie momenten zijn de momenten van tederheid tussen hem en Tolson, maar aan de andere kant denk ik op die momenten dan: wat zag die man toch in hemelsnaam in Hoover?
Het staat dus allemaal erg ver van me af, en als het verhaal me dan niet op één of andere manier kan raken (want daarvoor kijk ik uiteindelijk toch film, het is immers geen documentaire), dan is het noodzakelijk dat dit op andere vlakken gecompenseerd wordt. Echter, visueel is deze film ook zo dor als een grafkelder. Het ziet eruit alsof het in de jaren 70 is opgenomen. Correspondeert wellicht mooi met het tijdsbeeld, maar de jaren 70 zijn qua film niet bepaald mijn favoriete jaren, dus ik word hier niet warm van. Verder ziet DiCaprio er niet uit als ouwe Hoover, en dat geldt eigenlijk ook voor de andere ouder gemaakte personages. Het ziet er ontzettend nep uit, en zeker bij DiCaprio wordt dat nog eens versterkt door zijn stem die niet bij een oude man past. Had dan liever een andere oudere acteur gebruikt.
Enige positieve is dat de muziek redelijk op de achtergrond blijft, maar dat kan je nauwelijks een verdienste noemen. Ik kan hier echt niet veel mee. 1*.
Jackass Number Two (2006)
Alternative title: Jackass 2
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Van hetzelfde laken een pak.
Ik had tot nu toe alleen het eerste deel gezien, de andere delen kwamen er om de een of andere manier niet van. Uiteindelijk is dit deel alleen op accenten anders dan het eerste deel, want ook dit is een combinatie van gekke, pijnlijke stunts, en poep- en pieshumor. De nadruk ligt in dit deel wat meer op het laatste, en dat is precies het verschil in accent.
Wat mij betreft overdrijven ze een beetje, want op een gegeven moment gaat voor mij de lol er toch wat af. Desondanks leuke momenten, zoals met de stieren, de stunts bij het water, en de practical joke van de terrorist. Het kijkt prettig weg en blijft vermakelijk.
Maar uiteindelijk toch een beetje een herhalingsoefening, die iets minder uitpakt. 2,5*.
Jackass: The Movie (2002)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Na vijftien jaar weer eens herzien. Wat is er in de tussentijd veel veranderd! Met name MTV, wat totaal niet meer op een muziekzender lijkt en alleen nog maar troep uitzendt, wat leidt tot een "vroeger was alles beter" gevoel. Wat was Jackass dan oneindig veel leuker, hoewel het als één van de eerste niet-muzikale programma's op MTV de ontwikkeling tot pulpzender in gang heeft gezet.
De film is niets meer dan een lange aflevering en stelt als film dus niet veel voor. Desondanks blijft het altijd weer vermakelijk. Veel onderbroekenlol, maar wel van het soort waarbij de makers zelf het grootste slachtoffer zijn. Het is een stelletje masochisten, met opperclown Steve O. voorop. Bij sommige stunts, zoals bij het golfkarretje, is het haast ongelooflijk dat er niemand is omgekomen. Er is in ieder geval sprake van veel creativiteit in het bedenken van pijnlijke situaties.
Kortom, verstand op nul en alles, inclusief stront, pis en kots, over je heen laten komen. 3*.
Jackie (2016)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Ik weet niet echt wat ik hiervan moet vinden. Men heeft duidelijk zich ingezet om de personages op de echte Kennedy's te laten lijken, en zeker Portman heeft dezelfde flair die Jackie Kennedy had, voor zover ik dat kan beoordelen aan de hand van de foto's die ik van de laatstgenoemde heb gezien.
Verder is het interessant dat deze film volledig focust op haar. Jackie komt ook op mij neer als een bijzonder intelligente en doortastende vrouw en zeker niet zomaar een modepoppetje. Goede rol van Portman in ieder geval. En het is ook wel interessant om de hele gebeurtenis rondom de uitvaart van JFK te zien, wat op momenten leidt tot imposante beelden (en dat ondanks de lelijke technicolor kleuren).
Mijn grootste probleem ligt denk ik in de vertelstructuur in de vorm van een raamvertelling, maar vanuit twee ramen door elkaar, want een gedeelte betreft een gesprek met een journalist en een ander een gesprek met een priester, wat elkaar afwisselt. En uiteindelijk weet ik niet echt waar de film naar toe wilt. We krijgen een episode uit Jackies leven te zien, waarschijnlijk de voor haar meest traumatiserende episode, we krijgen een beetje een vleugje te zien wat voor impact het heeft op haar, maar we zien niet hoe het verder met haar gaat, hoe ze haar leven verder invult.
Misschien is dat de bedoeling, en we kunnen over haar lezen als we over haar verdere leven willen weten, maar ik blijf toch een beetje met een vraagteken achter. 2,5*.
Jackie Brown (1997)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Herzien. Zeker niet Tarantino's minste, en uiteindelijk ook prettiger dan Reservoir Dogs, waarin iets teveel geschreeuw te horen was. De film komt uit de jaren 90, speelt in de jaren 90, maar voelt qua sfeer veel ouder aan, ook dankzij de fijne soulmuziek.
Eerste helft is het beste, met Jackson in z'n element als ouwehoerende crimineel. Komt allemaal lekker vlot over, en de dialogen zijn het spitsvondigst. In de tweede helft wordt er meer gefocused op de ontknoping, waarvan de afloop niet verrassend is, maar waar wel een fijne spanning opgebouwd wordt.
Deze film wordt door velen als weinig typisch Tarantino genoemd, toch ook hier genoeg stijlkenmerken. De muziek, de dialogen op bepaalde momenten, maar ook een aantal keer het scheppen van een verwachtingspatroon waarna iets onverwachts te doen. Met name de seksscène en het neerschieten van Fonda.
Behoorlijk goed acteerwerk, met name Jackson en Grier. Leuke bijrollen voor Fonda en De Niro, met name de rol van de laatste is opmerkelijk. Met name in The Godfather II zet hij een maffioso met heel veel charisma neer (zowat het enige goede aan die film), het contrast met z'n rol in deze film als dommige ouwe crimineel kon niet groter zijn. Die seksscène alleen al, wat ziet dat er suf uit, erg komisch.
Muziek is zoals gezegd dus erg fijn, visueel is het degelijk, maar saaitjes. Het verhaal kijkt aardig weg, al was de eerste helft het meest spitsvondig. 3*.
Jagten (2012)
Alternative title: The Hunt
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Redelijk sterk drama. Ik heb hier sterk tegenaan gehikt, om het onderwerp, zeker ook omdat Scandinavische films vaak nogal zwaar op de maag liggen, en omdat Festen, de enige andere film die ik van Vinterberg heb gezien, een audiovisueel kerkhof is.
Visueel ziet het er zeker niet zo amateuristisch uit als de laatstgenoemde film, maar nog steeds is het niet veel. Het drama en het acteerwerk weet daarentegen veel te compenseren. Er is denk ik in de westerse wereld geen taboe zo groot als pedofilie, en wie daar onterecht van wordt beschuldigd, komt nooit helemaal meer van het stigma af. En ik moet toegeven, als ik kinderen zou hebben, ik ook niet zou weten of ik zo iemand nog helemaal zou vertrouwen. Met je kinderen ga je niet gokken.
Het een en ander wordt op een aantal punten na redelijk sterk uitgewerkt, en het komt allemaal erg sterk binnen, omdat de hoofdpersoon meteen aan het begin als een bijzonder sympathiek persoon geïntroduceerd wordt, die geknipt is voor zijn werk. Het verloop is enigszins voorspelbaar, maar omdat ik met de hoofdpersoon meeleef, deert dat weinig. Het gebruik van de jacht, zowel letterlijk in het verhaal, als in figuurlijke zin, is overigens een aardige vondst, culminerend in het einde waaruit blijkt dat de naam van de hoofdpersoon nooit helemaal gezuiverd zal en kan worden.
Twee punten waar ik moeite mee heb. Ten eerste de rol van het hoofd van de kleuterschool. Ze zegt dat ze de procedures volgt, maar ik vind het verbazingwekkend dat de naam van de verdachte zo op straat wordt gegooid voordat de politie er überhaupt aan te pas is gekomen. Gezien het stigma dat voorgoed aan de verdachte blijft kleven (wat de film dus behoorlijk weet uit te beelden), kan ik nauwelijks geloven dat dit de procedures zijn. De vragen die aan het kind gesteld worden zijn ook redelijk suggestief. Verder wordt de hoofdpersoon aan het einde aarzelend weer in de gemeenschap opgenomen. Ik zou zelf niet weten of ik nog in die plaats zou willen wonen, alleen al de relatie met je (voormalig?) beste vriend lijkt me onherstelbaar beschadigd als je zo beschuldigd bent.
Het acteerwerk mag er overigens zijn, met name van de hoofdrolspeler als van het meisje. En met name de laatste rol is indrukwekkend, aangezien de meeste kindacteurs nou niet erg overtuigend overkomen.
De rekensom voor de eindscore: audiovisueel verre van bijzonder. Wel een drama dat goed werkt, maar de genoemde vraagtekens kosten een extra halfje. Eindscore: 2,5*.
Jam Films (2002)
Alternative title: ジャム フィルムズ
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Ik ben wel gaan houden van kortfilms, waarin vaak leuke ideeën zitten die ongeschikt zijn voor langere films. Waarom jezelf die leuke ideeën dan onthouden?
Dit was ook weer een fijne collectie van filmpjes. Niet alles even geslaagd, maar niets is mislukt.
De aankondiging vond ik maar niets, maar het eerste echte filmpje, The Messenger vond ik wel prachtig gestileerd, waar vooral de belichting opviel. Ik snap niet echt wat eraan zou mankeren. Aardig verhaaltje met een leuke twist, en bovendien zat er veel sfeer in. 4.5*.
Kendama was wat minder mooi gestileerd, maar had wel wat meer humor. Wat mij betreft 3,5* waard, want het wordt ruim overtroffen door Cold Sleep, wat een stuk grappiger is. Absurdisme bevalt me altijd erg goed, en die pa was helemaal hilarisch. 4*.
Pandora - Hong Kong Leg is mijn favoriet. Mooi gestileerd, en met een leuk idee. Fantastisch hoe die ouwe vent uitlegt waarom speeksel goed is, terwijl zijn kale schedel gelikt wordt door die andere gast, heerlijk smerig, maar ook zo droog. Leuk, die muziek op traditionele instrumenten, maar misschien was een smerige saxofoon passender geweest, al maakt dat de boel wellicht te plat. 4,5*.
Bij Hijiki valt het cameragebruik en de belichting ook op, maar de afloop was wel erg voorspelbaar. Jammer, want het begon heel erg goed. Je kreeg echt het idee dat het een gewoon gezinnetje was, totdat de rookbom valt. 3,5*.
Justice vond ik het minste filmpje. Ziet er aardig uit, maar op een gegeven moment heb ik de onderbroekjes wel gezien, terwijl daar maar mee wordt doorgegaan. De docent vond ik maar matig acteren. 3*.
Het laatste filmpje, Arita, is het lieflijkste. Leuk met de tekeningen, mooie muziek en een grappig verhaaltje dat wel een beetje onbevredigend einde heeft. Was ook wel nieuwsgierig naar wat het was. Maar met dit soort dingen is het meestal niet goed om alles te verklappen. 4*.
Voor het geheel 4*. Leuk, ik heb zin in de andere Jam Films.
Jam Films 2 (2004)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Ik zit een beetje in een drukke periode zodat het film kijken er een beetje bij in schiet. Het is dan ideaal om een omnibus als Jam Films 2 te kijken, en dat over de week uit te spreiden.
Armchair Theory geregisseerd door Junji Kojima, bestaat eigenlijk uit twee delen: een instructiefilmpje hoe je vrouwen moet versieren en een filmpje waar het in de praktijk wordt gebracht
Het eerste gedeelte bevat veel melige onzin, hetgeen met de nodige beelden geïllustreerd wordt op droge wijze. Soms wordt hiervoor animatie gebruikt, die niet al te best is. Wat een beetje raar is, dat het voor buitenlanders bedoeld is, dus je hoort op de achtergrond een dame in Engels praten, terwijl er een voice-over in het Japans overheen zit. Beetje irritant.
Het tweede gedeelte is een typisch Japans filmpje met veel aandacht voor visuele details, hetgeen ik altijd prettig vind. De afloop zie je al mijlenver aankomen en is wel een beetje flauw. Toch wel een aardig uitgewerkt filmpje. 3*.
Het volgende filmpje, Clean Room van Eiki Takahashi is nogal introvert en moet het vooral van de sfeer hebben, want het plot is vrij mager. Vooral de soundtrack is erg betoverend, al is het pop-nummertje tussendoor een beetje jammer. 3,5*.
Het derde filmpje Hoops Men Soul van Hidenori Inoue probeert veel maar faalt in de uitwerking. Het hiphop-sfeertje is aanwezig en ergens doet het ook denken aan een film als Snatch, maar de brakke montage verstoort een hoop, want is nergens in lijn met de soundtrack. Wel leuk trouwens om de acteur van Ichi the Killer terug te zien, hoewel ik hem nou ook niet al te denderend vond. 1,5*.
Het laatste filmpje Fastener van Kouki Tange is ook voor mij het hoogtepunt. Werkelijk prachtig geschoten, niet alleen wat betreft details van bijvoorbeeld pingpongballetjes, maar ook van de lucht. Het verhaal bevat meerdere lagen, die het filmpje een surrealistisch sfeertje meegeven, waar ik redelijk dol op ben. Voor zover ik het begrijp zijn het droomwerelden van de stervende man, waarin ook veel ruimte voor gekkigheden is, zoals de hitsige jochies met beslagen brillenglazen.
Ligt volledig in mijn straatje. 4,5*.
Op het laatste filmpje na niet echt geweldig, 3* voor het geheel.
Jaula (2022)
Alternative title: The Chalk Line
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Niet echt opmerkelijk, wel degelijk. Het uitgangspunt is interessant en wordt redelijk uitgewerkt met een ontknoping die ik niet zag aankomen. Maar de uitwerking is nu ook weer niet zo dat het me nog weken na het zien van de film me nog sterk bijstaat. 2,5*.
Jaws (1975)
Alternative title: De Zomer van de Witte Haai
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Het is misschien gek, omdat deze film zo'n klassiekerstatus heeft, maar dit was dus de eerste keer dat ik deze film zag. Op dezelfde avond ook Anaconda gekeken, dus we hadden een thema avond.
Beide films lijden aan hetzelfde euvel. Als je iets teveel biologische kennis hebt, dan weet je dat bepaalde elementen in de film onrealistisch zijn en dus ongeloofwaardig. In het geval van Jaws is dat dat haaien graag mensen eten. Dat doen ze niet, ze vinden mensen eigenlijk erg vies en laten het vaak dan ook bij één beet, die weliswaar zwaar dodelijk kan zijn. Een haai die dus actief op zoek is naar mensen voor zijn menu, zoals in de film, is dus niet bepaald geloofwaardig.
Verder is de film zoals in het boekje, al besef ik dat de schrijvers van deze film ook voor een groot gedeelte dat boekje geschreven hebben. Een nadeel van het nu pas zien van de film. In ieder geval veel geouwehoer totdat men echt op zoek gaat naar dat beest. Dat tweede gedeelte was wel redelijk boeiend. Over het algemeen ziet de film er erg verouderd uit en ook de haai ziet er wel erg mechanisch uit. Het sterkste punt van de film is de soundtrack, maar die is ook wisselend van kwaliteit. Soms erg sfeervol met suspense, maar op andere momenten overdreven Indiana Jones-achtig heroïsch.
Niet geweldig dus, al was de film in ieder geval beter dan Anaconda. 1,5*.
Jazzman's Blues, A (2022)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Erg interessante film vanwege de muziek en vanwege de rassenkwestie, die zich uitmondt in een gebeurtenis die niet ongewoon was, zie bijvoorbeeld Emmett Till. De film laat verder een liefdesverhaal zien wat weet te ontroeren, al zijn sommige karakters wel erg ééndimensionaal, zoals de broer. Ook is het gebruik van autotune in de zang van de hoofdpersoon erg storend (althans voor mij). Dit soort zaken scheelt toch gauw een halve ster, waardoor ik op 3* uitkom.
Je Ne Suis Pas un Homme Facile (2018)
Alternative title: I Am Not an Easy Man
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Wel bijzonder matig. De hoofdpersoon is op wel een wel erg overdreven wijze een mannelijk chauvinistisch varken en komt 'als straf' terecht in een wereld waar vrouwen de baas zijn, waar hij om moet gaan met zijn vrouwelijke chauvinistische baas, en waar hij al snel als een 'masculist' gezien wordt.
Allemaal leuk bedacht, maar echt scherp wordt het nooit. Grappig is het kaartspel waar vrouwen hoger zijn dan heren, en de 'Braziliaanse wax' van de mans borsthaar, maar daarmee hebben we de grootste lol wel mee gehad. Het is al een teken aan de wand dat ondanks de titel de hoofdpersoon nooit geslutshamed wordt in deze film.
Wat me uiteindelijk van de laagste score weerhoudt, is het einde waar in plaats van dat de hoofdpersoon terug naar zijn wereld mag na zijn moralistische lesje geleerd te hebben, juist zijn vrouwelijk chauvinistische baas naar zijn wereld verplaatst wordt. Ik zag dit niet aankomen en vond dit een aangename verrassing. 1*.
Jefa, La (2022)
Alternative title: The Boss
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Inderdaad barslecht en compleet ongeloofwaardig. Ik kan me ergens nog wel wat bij het uitgangspunt voorstellen, al is dat ook al wat vergezocht, maar de hele uitwerking waarbij de bazin de hoofdpersone compleet isoleert en daarbij moord niet schuwt gaat gewoon helemaal nergens over. Verder geen atmosfeer ter compensatie, wat dus makkelijk tot de minimale score leidt: 0,5*.
Jesus Christ Superstar (1973)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Een beetje moeilijk te beoordelen omdat het een musical is. De liedjes vind ik goed tot fantastisch, de zang is over het algemeen goed, met name Judas valt me op, maar ook de combi Kajafas en Annas waarbij ik het contrast tussen een lage en een hoge stem erg grappig vond. Pilatus klonk wel erg stoer, maar Jezus valt me dan weer een beetje tegen, een iets te iele stem. Maria Magdalena begint me na verloop van tijd een beetje op de zenuwen te werken, met die constante snik in haar stem. De beelden zijn redelijk. Sommige shots werken niet helemaal bij mij, zoals het bevriezen van het beeld van Jezus' gezicht als er "Hey JC, JC, would you die for me" gezongen wordt. Verder is het natuurlijk een ontzettende hippiefilm, iets waar ik over het algemeen niet echt veel mee heb, maar hier heb ik me er niet al teveel aan kunnen storen, met dank aan de knipoog in de vorm van de hilarische Herodus.
Jeu, Le (2018)
Alternative title: Nothing to Hide
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Blijkbaar staat de originele film in Guinness World Records als de film met de meeste remakes (18 stuks). Mijn vriendin bleek al eerder een Mexicaanse versie gezien te hebben.
Deze Franse versie was in ieder geval de eerste versie die ik zag. Een leuk uitgangspunt en aangezien ik van roddelen hou, is het natuurlijk erg smeuïg. Meest sympathieke personage is duidelijk Ben, Léa en de gastheer zijn ook wel sympathiek al zou ik nooit de privacy van mijn dochter schenden zoals de gastheer doet, ook al is het een spel, voor de rest zijn de personages maar weinig sympathiek. Het is wel allemaal een beetje over de top, ik geloof best dat veel mensen geheimen hebben, maar niet allemaal zo groot en het lijkt me ook wel toevallig dat ze allemaal in één avond op straat komen te liggen. Het einde zet alles weer op z'n plaats en en voelt een beetje als een opluchting aan, want het lont is dus toch niet in het vat gegaan. Maar aan de andere kant weet je dat het elk moment kan exploderen, dus was het niet beter geweest als men het spel toch gespeeld had?
Ik gok zo dat de reden dat het origineel zo vaak is gekopieerd is dat het concept voor velen interessant is, en het speelt op één locatie, dus het is goedkoop. Visueel dan ook weinig verrassend, en de soundtrack is zeker naar het einde overdreven dramatisch, waarmee ik uiteindelijk op 1,5* uitkom.
Aangezien deze (en blijkbaar ook de Mexicaanse) het origineel erg trouw volgen, hoef ik ook geen andere versie te zien. Wel ben ik nieuwsgierig of er gigafans van deze films zijn die ze allemaal hebben gezien.
Jeune & Jolie (2013)
Alternative title: Young & Beautiful
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Een film die veel open laat, of in ieder geval niet benoemd maar aan de kijker overlaat om in te vullen, met als belangrijkste vraag: wat beweegt het hoofdpersonage? Waarschijnlijk het gevoel van de macht van het zijn van een lustobject, waarvoor mannen zelfs bereid zijn grof geld te betalen.
De hoofdrolspeelster is in ieder geval erg goed gecast, maar haar zwoele oogopslag, die inderdaad erg verleidelijk is. Daarmee is het meest positieve wel gezegd, want voor de rest is de film weinig bijzonder. Visueel gebeurt er niet veel; zo'n discoscène die voor veel andere films een mooie aanleiding biedt om eens flink uit te pakken is zelfs behoorlijk lauw. En wat het verhaal betreft, uiteindelijk voelt het toch een beetje nietszeggend aan. 2,5*.
Jeux d'Enfants (2003)
Alternative title: Love Me If You Dare
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Erg vermakelijk. Stilistisch zijn er overeenkomsten met Jeunet, zij het van een wat lager niveau, maar voor de rest is de toon compleet anders: veel minder onschuldig. En daar zit de lol in.
Het is al aardig om te zien hoe de twee hoofdpersonen als kind op gaan in hun spel, waarbij ze geen enkele autoriteit vrezen. En als ze eenmaal ouder worden, wordt het een stuk venijniger als ze elkaars gevoelens ook op de proef stellen. Het gaat er hard aan toe, en het knappe is dat de film weinig ruimte laat voor medelijden, ook niet voor de onschuldige omstanders, waarop gelukkig maar weinig wordt ingezoomd. In plaats van daarvan wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld (althans bij mij) naar wat een volgende maniakale tegenzet zou zijn.
Venijnig dus, maar ondertussen is wel de hele film door voelbaar hoe gek de hoofdpersonen op elkaar zijn, waardoor het romantische toch overheerst. Het acteerwerk is dan ook meer dan okee, want de chemie straalt er vanaf.
De muziek is niet slecht, maar valt ook niet echt op. Had net voor wat extra's kunnen zorgen, maar goed, aan de andere kant zit het de sfeer ook niet in de weg. De korte speelduur maakt dat het allemaal prettig wegkijkt, zonder het gevoel dat er nodeloos gerekt wordt.
Samenvattend: venijnig en vermakelijk. 4*.
Jiang Ai (2011)
Alternative title: Eternal Moment
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Drie eerdere films van Zhang bevielen best goed tot uitstekend, dus ergens raar dat ik hem zo lang links heb laten liggen. In deze film dus drie kortere verhalen over hetzelfde koppel maar steeds in een andere setting. Ik zie niet echt een verband tussen de verhalen, het lijkt eerder om alternatieve tijdlijnen te gaan.
Om op de verhalen specifiek in te gaan, het eerste is inderdaad visueel het meest vooruitstrevend en voelt ergens ook qua plot het meest abstract is. Het tweede verhaal is misschien qua plot het mooist, met de terugblik op wat is geweest tijdens de puberteit en de gedachte wat had kunnen zijn. Het derde verhaal had de meeste tijd nodig om op gang te komen en raakte me uiteindelijk het minst, maar het was wel aardig dat het in Frankrijk speelde.
De verbindende factor tussen de verhalen is dus het koppel, waarvan het wel een beetje jammer is dat de heer in kwestie een beetje stijfjes overkomt. Verder viel de muziek toch ook wel tegen, Chinese popmuziek, niet echt aan mij besteed. Maar goed, visueel dus wel aardig en al met al een drieluik dat best de moeite waard is om eens te zien. 3,5*.
Jigoku de Naze Warui (2013)
Alternative title: Why Don't You Play in Hell?
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Leukste Sono tot nu toe!
Ik had gezien de titel een film verwacht die meer grimmig is. Maar waar in andere films van Sono het drama de onzin nog wel eens in de weg wil zitten, is het hier twee uur lang alleen maar gekte. Een hoop maffe personages, met name de yakuzabaas die zo'n ontzettende fanboy van het personage Mitsuko is, en een aantal absurde situaties met als apotheose de finale. Maar ook daarvoor al, de scène waarin de kleine Mitsuko door het bloed glijdt is even absurd als prachtig gestileerd.
Sowieso is deze film visueel zeer goed verzorgd met een aantal scènes die groots zijn, met name de finale. Qua muziek valt het op dat er wat minder klassieke muziek te horen is, maar symfonieën 7 en 9 van Beethoven komen nog wel voorbij. Het allegretto uit de zevende symfonie heb ik eerder voorbij zien komen in Sono's andere film Love Exposure, maar zit ook in Irréversible. Hier wordt het gebruikt tijdens een monoloog van Kunimura over hoeveel geld nodig is, wat op luchtige wordt geïllustreerd met ontbijt, lunch, diner, hoeren, affaires en vrouwen. Toch apart om te zien dat die muziek ook in deze situatie goed werkt.
Verder mooie rollen, vooral voor de eerdere genoemde Kunimura, Tsutsumi als zijn rivaal en de beide Mitsuko's. Maar eigenlijk schiet niemand echt te kort en op het einde gaat iedereen vol mee in de gekte. Maar ook het script mag geprezen worden, want behalve alle humor, voelt deze film toch ook aan als een ode aan de (Japanse) cinema, op een wijze die toch echt beter gedaan is dan Tarantino's Kill Bill, maar ook beter werkt dan Kitano's Kantoku · Banzai!
Van het begin tot het einde bijzonder vermakelijk. 4,5*.
Jigoku no Banken: Akai Megane (1987)
Alternative title: The Red Spectacles
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Zooo, alweer het derde bericht op rij. Deze film wordt blijkbaar echt weinig gekeken en dat is erg jammer want dit is toch echt één van de boeiendste films die ik ken. De derde keer dat ik hem heb gezien, en per kijkbeurt lijkt de film beter te worden. Herziening kon ook niet echt uitblijven, ik merkte dat ik om de zoveel tijd kleine stukjes ervan keek, en dan is het de hoogste tijd om hem maar weer eens in z'n geheel te kijken.
Het positieve commentaar van mijn vorige bericht blijft zeker staan, het negatieve niet. Ik kan de slapstick inmiddels veel beter hebben, ik lig nog steeds niet onder de tafel van het lachen, maar het is wel vermakelijk. De climax blijft nog steeds overweldigend met de ontzettend sfeervolle muziek van Kawai eronder.
Wat me vooral bevalt aan de film is de structuur, die ik erg interessant vind en die ervoor zorgt dat de kijker steeds in verwarring raakt. Ben ik sowieso steeds meer gaan waarderen, als een regisseur een dusdanige structuur kiest zodat dit een maximaal effect heeft op de kijker. Een reden waarom ik overweeg Avalon in mijn top 10 te vervangen door deze.
Een andere reden daarvoor is dat deze film in een bepaalde zin de spin in het web van het universum van Oshii lijkt te zijn. Er zijn vele dwarsverbanden met veel van zijn andere films te vinden: de sepiastijl deelt de film met Avalon, net als in Talking Head wordt bij tijd en wijle benadrukt dat het een film is, de setting wordt gedeeld met Jin-Roh (okee, niet door Oshii geregisseerd), sommige personages komen ook voor in Tachiguishi Retsuden, en net als Tenshi no Tamago is dit ook een film waarin de abstractie ervoor zorgt dat de kijker met veel vragen achter blijft.
In ieder geval verdient de film ruimschoots de ophoging naar het maximum. 5*.
Jigoku no Banken: Kerubersu (1991)
Alternative title: Stray Dog: Kerberos Panzer Cops
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Beetje een tegenvaller. Maar één shot in sepia, dat de rest in kleur was voegde op enkele prachtige zonsondergangen weinig toe. Ook erg apart geschoten voor een film van Oshii. Ik kan me niet echt handgeschoten beelden uit zijn andere films herinneren en soms lijken mensen de camera in te lopen wat volgens mij ook niet vaak gebeurd in zijn films. Ik kan nou niet zeggen dat ik het zo geslaagd vind.
Muziek was okee, maar is niet de beste score van Kawai. Gaf wel een impuls aan de sfeer in de film, maar de beelden bleven een beetje achter. Zo was de scene waar tijdenlang door een stad gelopen wordt nou niet echt al te boeiend.
Het gevecht tussen Koichi en Inui was behoorlijk nep en was op zijn plaats geweest in The Red Spectacles, maar niet hier. De eindscenes daarentegen maakten wel het een en ander goed. Die Kerberos-pakjes zien er gewoon ontzettend stoer uit en ik vond het destijds in The Red Spectacles jammer dat ze zo weinig in beeld kwamen. Dat wordt hier ruimschoots goedgemaakt.
Al met al net aan 3 sterren.
Jin Ling Shi San Chai (2011)
Alternative title: The Flowers of War
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Omdat de films van Zhang me over het algemeen goed bevallen, moest ik deze natuurlijk wel een keer zien. Wat me tot nu toe tegenhield was de lengte, maar vooral het onderwerp: Ik heb het niet zo erg op Tweede Wereldoorlog films. Vaak vind ik ze wel goed, maar ik kijk er niet graag naar. Geen probleem om de meest gore horror te zien, dat is allemaal spel. Maar ook al zijn films over de Tweede Wereldoorlog vaak geromantiseerd, en daar is deze film ook geen uitzondering op, het komt voor mij toch te dicht bij werkelijke gruwelijkheden. Hier een hoop gruwelijkheden die niet volledig in beeld worden gebracht, maar toch.
Maar ondanks mijn weerzin (en juist daardoor wordt mijn weerzin alleen maar gevoed) word ik ook hier erin getrokken, leef ik mee, en kan ik alleen maar blij zijn dat ik het niet zelf heb hoeven meemaken. Prima acteerwerk, het was opvallend hoe goed de Aziaten Engels spraken. Verre van onaangenaam. De beelden zijn sober en strak, op de scenes met het glas-in-lood raam na. Dat was echt ogenstrelend. Muzikaal neigt het naar sentimenteel, maar gaat niet de rand over (waar dat bij Hero bijvoorbeeld wel gebeurt).
Voornaamste kritiek is dat het uiteindelijk toch aanvoelt als een oorlogsfilm die ik al eens eerder heb gezien maar dan nu in een Aziatische setting. Er wordt geleden, mensen offeren zich op, en uiteindelijk loopt het voor een aantal toch goed af. Net Schindler's List. Maar ook Hotel Rwanda. Maar misschien kan dat niet anders, en is het wel zo dat ieder volk dat overweldigd wordt door oorlog en terreur dat op eenzelfde manier ervaart. In ieder geval besef ik na afloop hetzelfde als na zien van al die andere oorlogsfilms waarin burgers de hoofdrol spelen: blij dat ik nooit oorlog heb hoeven meemaken. Alleen al daarom is het toch goed om af en toe zo'n film te zien. 3,5*.
Jin Yi Wei (2010)
Alternative title: 14 Blades
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Aardige martial arts film waarin Donnie Yen schittert. Ik ken niet veel wuxia films, en tot nu toe was vooral Jet Li me erg opgevallen, maar na eerder Yen in de Ip Man films gezien te hebben, blijkt ook hier dat hij er veel van kan. Misschien toch ook maar eens Once upon a time in China II kijken, waar beide heren in spelen.
Ik had deze film al lange tijd geleden op mijn kijklijst gezet, maar werd toch een beetje tegengehouden door berichten over monochromatische kleuren. Nu boeit me dat eigenlijk wat minder, er waren ook veel meer kleurscènes dan verwacht op grond van de berichten hierboven, en de monochromatische scènes zagen er ook zeer mooi uit (wat overigens ook bleek uit de berichten, waardoor nog maar eens benadrukt wordt dat het enigszins belachelijk was dat ik me op grond daarvan liet tegenhouden).
Verhaaltje is eigenlijk niet het belangrijkste, en ben ik waarschijnlijk morgen alweer vergeten, maar de actie was erg spetterend. Er wordt relatief weinig geknipt, veel aandacht voor de choreografie dus. Wat wel jammer is, is de muziek. Die was soms iets te episch of te dramatisch. De Arabisch-achtige zang kan ik ook niet echt waarderen. Sowieso enige hang naar melodrama, getuige de flashbacks op het einde. Jammer, ik gok zo dat dit soort dingen toch een half sterretje kosten.
Niet het niveau van Hero, laat staan The Grandmaster, maar evengoed goed vermaak. Wuxia blijft een fijn genre, waar ik zeker meer van wil zien. 3,5*.
Jin-Rô (1999)
Alternative title: Jin Roh: The Wolf Brigade
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Geweldige sfeer, mooie beelden en het verhaal is ook nog eens erg sterk. Het einde wordt eigenlijk al halverwege prijsgegeven, als ze in zijn droom door echte wolven wordt gedood, maar desondanks weet de film het einde op zo'n manier te brengen dat ik er nog stil van ben.
En dan kan de film ook nog eens cool zijn! Gave outfits van die special forces mannetjes, als ik dat zie lijkt het me ook wel gaaf om met zo'n uniform met een automatisch handkanon door de riolen rond te lopen en op terroristisch tuig te schieten. Of nog beter: op zo'n manier over Pandora lopen en dan Na'vi's afknallen! Goed, deze post gaat een beetje de verkeerde kant op, terwijl de film dat niet doet: een zeer uitgebalanceerde mix van spanning, geweld, gevoeligheid en drama. Prachtige film! En dan heb ik de film nog maar één keer gezien, wellicht ga ik hem nog mooier vinden als ik hem nog eens zie!
Jing Wu Ying Xiong (1994)
Alternative title: Fist of Legend
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Middelmatig, maar uiteindelijk toch best interessant. Allereerst omdat dit eigenlijk een soort vervolg op Fearless is, waar Jet Li ook in speelt, maar dan in de rol van de vermoorde meester. Ten tweede vanwege de relatie tussen de Japanners en Chinezen. Je verwacht toch ergens dat in Chinese films alle Japanners fout zijn, maar dat is hier niet het geval. Ook niet in bijvoorbeeld Fearless, maar die film is weer wat jonger, en wellicht zijn de sentimenten inmiddels iets minder dan voorheen (al doen sommige politici hun uiterste best om het tegendeel te bereiken heb ik soms het idee). Tenslotte schijnt dit een remake van Fist of Fury te zijn, die ik niet heb gezien, maar toch leuk om in het achterhoofd te houden.
Zoals meer films uit dit tijdperk zoals de Once upon a Time in China films klinkt het alsof er achteraf ingesproken is. Opvallend is dat de stemmen van de personages compleet verschillend kunnen zijn zodra ze een andere taal spreken. Ik begin er steeds meer aan gewend te raken, maar toch zal het nooit helemaal stoppen met irriteren. Wat wel anders is dan de andere films uit deze jaren is dat de toon serieus is. Ik moet zeggen dat ik die meligheid nooit echt bij me is aangeslagen, dus ik kan er alleen maar blij om zijn.
De soundtrack is niet echt bijzonder - als er muziek klinkt, zijn het nogal eens van die lelijke synthesizerdeuntjes - en de beelden zijn niet veel beter. De gevechten zijn behoorlijk hard; meer kickboksen dan ballet, waar ik eerder fan ben van elegantie. Uiteindelijk blijft de film dan ook steken op 2,5*.
Jingle All the Way (1996)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Een stuk leuker dan ik me kon herinneren. Schwarzenegger is gewoon altijd leuk alleen al door hoe hij praat, het plot zit eigenlijk best wel goed in elkaar zoals de hoofdpersoon uiteindelijk Turbo Man wordt, terwijl de postbode die hij steeds op zijn pad tegenkomt de antagonist van Turbo Man wordt. Uiteindelijk dus ook meer actie dan van te voren verwacht, niet alleen in die scène, maar ook in de scène met alle kerstmannen. De allerlaatste scène is tenslotte een perfect einde. Allemaal zonder pretenties, gewoon lekker onzinnig. 3*.
Jiro Dreams of Sushi (2011)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Na eerder op de dag The Kingdom of Dreams & Madness over Ghibli gekeken te hebben ook deze opgezet na een suggestie van Onderhond in de comments dat beide documentaires in elkaars straatje liggen.
Dat is inderdaad het geval, want ook hier staat een oude Japanner centraal die leeft voor wat hij doet en er alles aan doet om zijn vakmanschap te verbeteren, terwijl hij de jongeren in zijn bedrijf zeer kritisch volgt om ze maar zo goed mogelijk op te leiden.
Veel interviews met betrokkenen, een voedselcriticus, leerlingen en visleveranciers, waarbij duidelijk wordt dat Jiro een ontzettende perfectionist is en het beste van het beste verlangt in alle stappen die gemaakt moeten worden om tot het eindproduct, de sushi, te komen.
Interessant ook om de relatie met zijn zoons te zien, waarbij er veel respect voor elkaar uitgestraald wordt. Het moet niet makkelijk voor ze zijn, maar in tegenstelling tot wat ik las in sommige reviews elders op het internet, zag ik geen conflict. De zoons, en natuurlijk ook de leerlingen, vinden Jiro enorm kritisch, en kritiek ontvangen is natuurlijk altijd moeilijk, maar iedereen ziet ook dat die kritiek tot verbetering leidt.
In ieder geval een interessante blik in de keuken. Ik krijg haast het voornemen om te proberen te reserveren als ik nog eens naar Tokyo ga, maar ik begreep dat je er als buitenlander maar moeilijk in komt. Opmerkelijk genoeg schijnt Jiro onder Japanners niet zo'n hoge status te hebben, onder andere omdat ze hechten aan traditie en Jiro's zaak door hemzelf is begonnen en niet door een zoveelste voorouder van hem. Het was misschien ook aardig om hier wat meer op te gaan in de docu.
Geen stem, omdat ik niet goed weet hoe documentaires in cijfers te beoordelen.
Jisatsu Sâkuru (2001)
Alternative title: Suicide Circle
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Matig. Het is wel duidelijk dat Sono z'n stijl nog wat moest ontwikkelen. Audiovisueel vind ik namelijk niet veel aan de film. De beelden zijn vrij verre van geweldig, veel nepbloed dat zo overdadig spat, dat het haast humoristisch overkomt. Een beetje pijnlijk contrast met de rest van de film, die toch wel behoorlijk serieus op me overkomt. Wel was de beginscene goed bedacht. Het staat eigenlijk al in de omschrijving van de film hier, maar die had ik niet gelezen. Gezien de titel van de film verwachtte ik op het metrostation bij de omroep te wachten achter de gele streep dat iemand zich voor de metro zou gaan werpen, maar ik had echt niet verwacht dat een hele rij meisjes hand in hand naar voren zou stappen.
De soundtrack viel helaas tegen. Waar is de klassieke muziek? Wel een viooldeuntje af en toe met een vreselijk smerige glissando erin (en dat terwijl ik daar an sich helemaal niet vies van ben). Verder redelijk wat J-pop, die soms behoorlijk uit de lucht komt vallen (die freaks, wtf?)
Het verhaal intrigeert dan weer wel, de rol met huid is natuurlijk bizar en roept allemaal vraagtekens op en de film is matig (maar nu in positieve zin) in het beantwoorden van die vraagtekens, wat de spanningsboog alleen maar groter maakt. Het kan echter de film niet redden, want in vergelijking met latere films van Sono voelt ook het plot een beetje tam aan. 2*.
Johan (1976)
Alternative title: Johan, Carnet Intime Homosexuel
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Dat ik deze film ben gaan kijken is te danken aan wibro, en dit terwijl hij - voorzover ik weet - deze film nooit gezien heeft, en het zou me ook niet verbazen als hij niet eens van het bestaan van deze film afweet.
Het zit als volgt: in wibro's contest zat een fragment vaan Bronson met muziek van Bruckner, die ik denk ik wel mijn favoriete componist kan noemen. Ik herkende het fragment niet, maar wel de muziek en toen moest en zou ik vinden welke film het nu was. Dus gekeken op abruckner.com, waar een rij met films met Bruckner in de soundtrack beschreven staat. Bronson stond er overigens niet bij, maar wel Johan met de vermelding dat het een homo-erotische film betrof.
Nu is er een goede vriend van me, die professioneel muzikant is waarmee ik de grote voorliefde voor Bruckner deelt. Omdat hij ook homo is, stuurde ik hem een linkje naar de pagina op abruckner.com, wat de reactie: "Die moeten we zien!" opleverde. Ik ben er op de een of andere manier aan gekomen, we hebben een gemeenschappelijke vriend, die ook homo is en feeling met klassieke muziek heeft, uitgenodigd.
De eerste vriend had een Duitse kortfilm meegenomen als opener voor de avond, te weten Cowboy van Till Kleinert, die op een DVD stond met allemaal kortfilms met als thema homoseksualiteit. Die als eerste gekeken, en dat bleek een enorme meevaller te zijn, want die film bleek cinematografisch erg goed te zijn, en bovendien had het een climax die ervoor zorgde dat het wat mij betreft het homogenre overstijgt.
Het was wellicht een slecht idee om die kortfilm te gaan kijken, want toen we Johan gingen kijken, wat toch de hoofdfilm voor de avond had moeten worden, die viel echt ontzettend tegen, zeker met Cowboy nog in het achterhoofd. Het is visueel echt een enorm gedrocht. Om de haverklap worden kleur en zwart-wit beelden afgewisseld en daar lijkt totaal geen idee achter te zitten. De beelden zien er soms uit alsof het vakantieopnamen zijn. De enige scène die er visueel enigszins verzorgd uitziet, is één van de laatste scènes, te weten de zwart-wit scène met de neger. Overigens ook bij mijn vrienden voor het eerst enige opwinding, omdat er voor het eerst stijve penissen te zien waren, maar voor de rest was er voor hen ook maar weinig te beleven. Verder zit de film vol met saaie dialogen die echt werkelijk nergens over gaan. De blonde vrouw had overigens integraal verwijderd mogen worden, want wat was zij irritant met haar staccato lachje. Een verhaal is afwezig, wat overigens niet erg hoeft te zijn, maar dit visuele kerkhof kan er niet iets anders voor in de plaats bieden. Of het moet de scène zijn waarin Johan in onderbroek staat te dansen (en dat kan ie niet, dat zie je er wel vanaf), en hij op een gegeven moment zijn onderbroek uitschopt, waarna de kat die erbij zat erachteraan springt. Maar of je daar nou echt zo blij van wordt?
Het enige dat de film nog enigszins dragelijk maakt is de muziek van Bruckners negende symfonie, wat overigens mijn favoriete symfonie van zijn hand is, Dit kan de film echter niet redden, want het blijft een raadsel waarom men in hemelsnaam voor zijn muziek heeft gekozen. Bovendien gaat men er nu ook niet echt zachtzinnig mee om, want het gebeurt diverse keren dat de muziek abrupt wordt gestopt. Bruckner verdient zoveel beter!
Het is dat ik Johan niet lager kan geven dan 0,5*, want deze film bereikt toch echt een tragisch dieptepunt. We hebben de avond maar beëindigd met Dead Leaves die wel als een bom insloeg en die ik nu al voor de vierde keer heb gezien. Johan hoef ik in ieder geval niet meer te zien.
Jôi-uchi: Hairyô Tsuma Shimatsu (1967)
Alternative title: Samurai Rebellion
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Inmiddels een aantal Japanse klassiekers gezien en tot nu toe beviel eigenlijk alleen Seppuku. Dus tijd om eens een andere film van dezelfde regisseur te zien.
Samurai Rebellion bewijst dat Seppuku geen toevalstreffer is. Wat mij in laatstgenoemde film zo aantrok was dat de beeldtaal zoveel beter is dan andere films uit hetzelfde tijdvak. Kobayashi heeft een goed oog voor kadrering, symmetrie en lichtval en maakt daarmee ook in deze film zowat elke scène de moeite waard om te kijken ongeacht wat er qua plot gebeurt. De soundtrack is spaarzaam maar sfeervol; er wordt ook soms gebruik gemaakt van versterkte omgevingsgeluiden. Kortom, van wat ik nu allemaal uit dat tijdvak heb gezien is er audiovisueel nauwelijks iets beters te vinden.
Het plot lijkt in een bepaald opzicht ook erg op Seppuku. Ook hier een sociale mistand, waar de hoofdpersonen tegen in opstand komen, en ook hier weet het flink te boeien. Misschien dat Seppuku wat meer impact had, maar deze film doet er niet veel voor onder.
Ik moet zeggen dat ik een beetje schrok toen ik de naam Mifune tijdens de openingscredits zag verschijnen. In de Kurosawa-films waarin ik hem zag, Seven Samurai en Rashomon, wist hij me niet bepaald te overtuigen vanwege overacting. Hier is hij een stuk ouder, en wat mij betreft ook een stuk rijper, want hij zet wat mij betreft een mooie rol neer.
Wederom dus een mooie film van Kobayashi, die wat mij betreft de enige Japanse "grootmeester" is die die status waar kan maken. Samen met Seppuku is Samurai Rebellion wat mij betreft met afstand de beste Japanse film en vergeleken met de modernere films nog steeds een stuk beter dan gemiddeld. 4*.