- Home
- Black Math
- Reviews
Opinions
Here you can see which messages Black Math as a personal opinion or review.
Machete (2010)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Toen ik Machete tussen de trailers bij Planet Terror zag, kwam meteen de gedachte op dat het geweldig zou zijn als men daar daadwerkelijk een film van zou maken. Geweldig, hoe over the top kan iets wezen? Ik was ook erg opgetogen, toen ik las dat die film er ook zou komen.
Helaas bracht Machete niet wat ik hoopte. Het begin is weliswaar behoorlijk spetterend, maar al gauw gaat er een beetje een dramatisch sfeertje hangen dat niet passend is. Grote schuldige hieraan is de soundtrack, die wat mij betreft bij zo'n film niet blij en springend genoeg kan zijn, maar het hier helaas slechts bij vlagen was.
Alle zaken die de trailer er zo over de top maakten zaten erin, maar er wordt maar weinig aan toegevoegd. De opvallendste toevoeging was de scène met de darmen, helaas al verklapt in een recensie. Erg vervelend, want de impact is er een stuk minder door.
Leuk die scenes met Marin, maar er zat maar weinig nieuws in vergeleken met de trailer. Daar had veel meer ingezeten, met zo'n schietgrage priester. Wel leuk om de acteur die Sex Machine speelde in From Dusk till Dawn weer terug te zien.
Ook de scene van Trejo in zwembad met Lohan had wat mij betreft veel verder opgerekt mogen worden. Jammer.
Trejo laat in de film een paar leuke messentrucs zien, maar overtuigen doet hij niet. Natuurlijk, hij heeft de ideale kop, maar zodra er een zin uit zijn mond komt, is het wel duidelijk dat hij toch meer geschikt is voor bijrollen. Al heeft hij gelukkig niet echt veel te vertellen. Ik vond overigens Seagal ook niet bijster sterk.
Lohan als non is erg leuk, en ze doet het ook best goed, maar ook hier zie ik een gemiste kans. Wie Black Lagoon heeft gezien (overigens een niet al te beste serie) weet dat de nonnen van The Church of Violence een stuk gewelddadiger en flink wat meer over the top zijn.
Helaas dus minder overdreven dan verwacht. Tel daar de mindere soundtrack bij op en ik kom uit op 2,5*.
Madagascar (2005)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Had hier niet veel verwacht, maar het is wat minder slecht dan verwacht. Hier zaten best nog wel wat zaken in die vermakelijk waren, vooral enkele bijfiguren zoals de pinguins en de apenkoning, maar verder wel heel veel grappen die hun doel voorbij schieten omdat ze net iets te makkelijk zijn. Maar ik vooral bang voor was, was de kutmuziek die de Shrek-films teistert. Hier ook een hoop foute popmuziek, maar dan wel met een wat hoger proud-to-be-fout gehalte. Verder een aardige American Beauty-parodie met steaks in plaats van rozenblaadjes, maar het geeft wel te denken dat de droom die de leeuw doormaakt nadat hij is verdoofd het moet afleggen tegen de roze olifanten scène uit Dumbo, die oneindig veel surrealistischer is. Een scène uit een film die meer dan een halve eeuw ouder is! De animatiestijl is overigens niet geheel mijn ding, maar sommige achtergronden waren wel erg mooi. Niet geheel verspeelde tijd dus. 2*.
Madame Claude (2021)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Een wat rommelige film qua plot die ook een beetje een point lijkt te missen. Na afloop is het me niet helemaal duidelijk wat de bedoeling van de film was, behalve het verhaal van de hoofdpersoon in beeld te brengen, maar dat verhaal leidt niet tot een duidelijke conclusie.
Qua beelden is de film wel aardig. Ik had niet verwacht dat de regisseur een vrouw zou zijn vanwege de "male gaze", die nu in de VS zelfs bij mannelijke regisseurs niet geaccepteerd wordt. Frankrijk is kennelijk toch echt anders. Verder een interessante elektronische soundtrack die sterk past bij de sfeer. Eindconclusie: 3*.
Magnolia (1999)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Een redelijk geslaagde herziening. Het zal meer dan vijf jaar geleden zijn dat ik deze film voor het eerst zag, maar er was me niet meer bijgebleven dan dan het personage van Cruise en de kikkerregen.
Dus een hoop personages om opnieuw te leren kennen, en één van de sterke punten van de film is dat er veel personages zijn die vaak ook echt mooi zijn, ook al zie je dat niet meteen aan de oppervlakte. Het algemene thema lijkt te zijn dat iedereen op zoek is naar hoe vrede met zichzelf en zijn/haar omgeving te krijgen, hetgeen een thema is dat me aanspreekt en dat in de film ook heel mooi uitgewerkt wordt. Het absolute hoogtepunt is de lange monoloog van het personage Earl tegen zijn verpleger, maar ook de mijmeringen van agent Jim mogen er zijn. En ook nu vond ik het personage van Cruise erg sterk. En ook al herinnerde ik me nog de kikkerregen, ook nu kwam het bij mij over als een klap in het gezicht als soort van wake-up call. Ik snap dat niet iedereen er wat mee kan, maar voor mij werkte het.
Sterke personages kunnen niet zonder sterke acteerprestaties en die zijn er dan ook volop. Ik weet nog dat ik bij de eerste keer dat ik Magnolia zag verbaasd was door Cruise. Ik heb inmiddels vaker gezien dat de man wat kan, maar toch vraag ik me af of hij ooit een rol beter heeft ingevuld. Verdere sterke punten van de film zijn de lange shots waar iemand gevolgd wordt, waarna de focus ineens verlegd wordt naar een passant enzovoorts.
Als één van de mindere punten wil ik toch de muziek noemen. Hoewel ik de nummers van Aimée Mann wel aardig vond, was de overige muziek soms erg aanwezig en repetatief waardoor ik erg nerveus werd. Verder merkte ik dat ik soms toch een beetje de aandacht verloor, de film is wel erg lang, en misschien toch iets te lang.
Uiteindelijk een bijzondere en interessante film, die zeker weet te raken, maar niet vrij van zwaktes is. 3,5*.
Magnum Force (1973)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Over het algemeen iets beter dan het eerste deel. Beide films hebben hun sterke punten ten opzichte van de andere. Deze film heeft als belangrijkste voordelen dat er afgezien van een scène op een schip weinig donkere beelden waren. Maar ook voelde de tegenstand veel dreigender aan dan de moordenaar uit de eerste film, die ook nog eens behoorlijk belachelijk was.
In zekere zin is de eerste film een blauwdruk voor de deze. In de eerste stopt Harry in zijn eentje een bankoverval, hier een vliegtuigkaping. En beide films gaan over wat de grens van het toelaatbare voor een agent is. Wat een van de punten is waarop ik de eerste film wel beter vond is dat het daar juist Harry is die zich op die grens van het toelaatbare begeeft. Dat maakt het net iets spannender.
Een ander puntje waarop de eerste film iets sterker is, is de muziek. Het is duidelijk dat de muziek voor beide films door dezelfde componist geschreven is, dat hoor je ook als je verder niets van de man kent, maar in de eerste film had de muziek net iets meer groove, wat ik persoonlijk fijner vind. Maar het ontloopt elkaar niet veel.
Uiteindelijk is Magnum Force toch iets beter, maar het is nog steeds niet geweldig. Het belangrijkste is toch dat de leeftijd van de film behoorlijk opspeelt. Harry is wel cynisch, maar het is zeker niet de meest snedige film. En qua actie kan het tegenwoordig ook een stuk harder. Leuk om na 15 jaar weer eens gezien te hebben, maar ik geloof dat ik hem over 15 jaar niet nog eens moet kijken, want dan vrees ik dat hij de tand des tijds helemaal niet meer doorstaan heeft. 2*.
Mah Nakorn (2004)
Alternative title: Citizen Dog
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Na ruim een jaar weer eens herzien en wat een feest blijft deze film! Allereerst heb ik zo mogelijk nog meer genoten van de cinematografie. De kleuren spetteren natuurlijk van het scherm, maar ik vond ook de beelden soms heerlijk symmetrisch en de camerabewegingen mooi strak waarbij alles prachtig gekadreerd bleef. Verder een aantal liedjes waarbij de bijbehorende scènes vaak erg hilarisch zijn. Met name het openingsliedje, waar gesuggereerd wordt dat diverse personages het zingen, waarbij de humor vooral zit in de overdreven wijze waarop het wordt gezongen. Maar nog meer memorabel is de scène+liedje van de reïncarnatie van oma.
Die scène is maar één van de fantastische scènes waarbij personages bizarre eigenschappen hebben die heerlijk uitvergroot worden. Fantastisch is bijvoorbeeld de man die alles schoon wilt likken en de overdreven manier waarop er aandacht aan wordt besteed. En als de focus niet op bizarre mensen ligt, is er wel sprake van een bizarre gebeurtenis. Surrealistisch. Vergeet trollen en tovenaars, dit is het soort van fantasie dat ik pas echt geweldig vind. Ik heb zelf eerder de vergelijking met Amélie gemaakt, maar ik denk dat qua fantasie een film als Symbol hier eerder bij in de buurt komt. Nog steeds geen vijf sterretjes, maar uitsluiten dat die er ooit komen wil ik nog steeds niet. 4,5*.
Mahler (1974)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Tweedehands gekocht voor 5 euro. Ik ben een groot liefhebber van de muziek van Mahler en had van te voren niet echt al te grote verwachtingen van deze film. Amadeus was een geniale film, hoewel niet al te waarheidsgetrouw. Immortal beloved over het leven van Beethoven was ronduit saai en zoiets verwacht je toch van een film over het leven van een componist. Niet echt al te boeiend onderwerp om er een film van te maken. Dat de makers van Amadeus hierin geslaagd desondanks geslaagd in zijn komt vooral omdat ze de kunst verstonden de geschiedenis aan te passen voor het verhaal.
In deze film wordt de geschiedenis ook aangepast, maar op een zeer negatieve manier. Hoezo is Alma Mahler blond? Wie is in hemelsnaam die Max, waarmee ze een buitenechtelijke verhouding had? Voor zover ik weet had ze een relatie met Walter Gropius tijdens haar huwelijk met Mahler, niet met ene Max? Waarom loopt ze de hele tijd in dirndl-kostuum rond? Dat was kleding voor de arme mensen, en daar hoorde de Mahlers niet bepaald bij. Waarom wordt Cosima Wagner afgebeeld als een vrouw met een nazi-helm op en een hakenkruis op haar kont? Waarom wordt überhaupt de tweede wereldoorlog er met de haren bijgesleept, terwijl Mahler al lang gestorven was voor deze oorlog was begonnen?
Het einde is hoogst dubieus. Alma kiest voor Mahler en niet voor Max, en Mahler waant zich onsterfelijk. In werkelijkheid heeft de wetenschap dat zijn vrouw hem bedroog Mahler gesloopt. Alma walgde van hem, vond hem stinken en stortte zich in de armen van Walter Gropius, die ironisch genoeg een liefdesbrief aan Alma verkeerd adresseerde, waardoor deze bij Mahler zelf terecht kwam. Mahler is dus hoogst ongelukkig gestorven.
Rest ons verder de muziek: die klinkt alsof het een Naxos-opname betreft (voor de niet ingewijde: het meest goedkope label voor klassieke muziek). De vriend waarmee ik deze film heb gekeken (en die ook een groot Mahler-fan is) en ik waren allebei ervan overtuigd dat het om Naxos opnames moest gaan, of om een soortgelijk label. Wat schertst onze verbazing bij de aftiteling? De uitvoerenden zijn onze eigen Bernard Haitink met het Concertgebouworkest!!! Ik heb de cd-box bij deze opnames toevallig en ik herken er niets van terug. De geluidskwaliteit van de muziek bij de film is zoveel slechter dan op de cd's zelf (en ik heb na afloop van de film nog even wat opnames opgezet om dit te controleren). Iets verderop in de aftiteling zie ik een mogelijke verklaring. De opnames zijn re-recorded.
Dit alles in ogenschouw nemende kan ik niets anders dan het totale minimum geven, Misschien had ik een hoger cijfer kunnen geven gegeven het feit dat de muziek - ondanks de opnamekwaliteit - erg goed is, maar deze film doet gewoon geen recht aan het leven van Mahler.
Majo no Takkyûbin (1989)
Alternative title: Kiki's Delivery Service
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Na eerder deze dag The Wind Rises herzien te hebben, meteen deze erachteraan geplakt. Miyazaki is eigenlijk net een groot kind met zijn fascinatie voor vliegen, en maakt daarmee erg aantrekkelijke films, want de enorme fascinatie met vliegen die ik in mijn jeugd had ben ik eigenlijk zelf ook nooit helemaal kwijtgeraakt.
In vergelijk met The Wind Rises wordt Kiki's Delivery Service natuurlijk helemaal weggeblazen, maar evengoed blijft dit een erg lieve en luchtige film, waarbij de animatie er zeker mag zijn, zeker bij de vliegscènes. Het enige jammere is dat de film dusdanig luchtig lijkt te zijn, dat veel er makkelijk van vervliegt. Weinig kon ik me er nog van herinneren, en ik vrees dat over enige tijd het meeste van deze kijkbeurt ook vervlogen raakt. Nou ja, dan kan ik hem weer eens herzien. Een halfje erbij: 3,5*.
Make Mine Music (1946)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Matige collectie van filmpjes. Zelfs bij de uitschieters moet ik zeggen dat de animatiekwaliteit niet veel hoger is dan het niveau van de beste losse filmpjes met Mickey Mouse, Donald Duck en Goofy. Wat losse flodders over de losse segmenten:
A Musical Fantasy
Schilderachtig, maar behoorlijk nietszeggend en uiteindelijk ook veel te simpel. Ik begrijp dat de muziek oorspronkelijk Clair de Lune van Debussy was, wat ik schitterend vind. Jammer genoeg vervangen door een gezonden nummer dat me niets doet in een stijl die me niet aanspreekt. 1*.
A Jazz Interlude
Dit vond ik nou wel een leuk filmpje. Leuke muziek, aardige animatie, zij het dat de achtergronden behoorlijk simpel zijn. Maar dat past wel bij het schetsmatige karakter van de animatie. 3*.
Ballade in Blue
Zelfde verhaal als bij het eerste filmpje. 0,5*.
A Musical Recitation
Wat meer verhaal in dit filmpje, maar het spreekt me totaal niet aan. Dat honkbal me weinig interesseert helpt natuurlijk ook niet. Dertien in een dozijn. 0,5*.
Ballade Ballet
Hier gaat eenzelfde verhaal op als bij het eerste filmpje. Abstract, maar veel te simpel. Jammer ook dat hier niet voor klassieke muziek werd gekozen, had mooi gepast bij het ballet. 0,5*.
Fairy Tale with Music oftewel Prokofievs Peter en de Wolf.
Dit vond ik erg leuk. Het deed me ook herinneren aan de keer dat mijn vroegere studentenorkest dit opvoerde met Paul Haenen als verteller. Ik deed dat project niet mee, maar was wel bij de uitvoering aanwezig, en dat was echt een feest zoals die man vertelde. Hier een verteller die veel minder leuk was, maar wel een aardige animatie, die ik als kind al eens gezien moet hebben. 3*.
After You've Gone
Aardige muziek, maar is ook abstract op een simplistische wijze. 1*.
A Love Story
Hier kon ik ook weinig mee. Een liefdesverhaaltje over twee hoeden. Tja. 0,5*.
Opera Pathetique
Ook erg leuk. Het verhaal over een zingende walvis is niet echt alledaags, en opera spreekt me ook erg aan. Leuk om operafragmenten te herkennen. Bij Tristan und Isolde dacht ik: wat klinkt die Isolde slecht. O ja, één vent doet alle stemmen. Leuk. 3*.
Gemiddeld kom ik op 1,5* uit, hetgeen ook aanvoelt als een passend cijfer voor het geheel.
Maleficent (2014)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Beter dan ik had verwacht. Visueel inderdaad een mooie film met de nodige effecten die over het algemeen er goed uitzien, al zijn er ook wel wat momenten dat het er een beetje computergame-achtig uitziet, met name de trollen of wat het ook mogen zijn.
Interessant is de omkering van het sprookje, waarbij wie goed was nu slecht is en omgekeerd. Als gevolg krijgen de personages meer diepgang krijgen dan in de tekenfilmversie, doch zonder dat het geforceerd aanvoelt, wat nog wel eens wil gebeuren in live action adaptaties van tekenfilms (neem bijvoorbeeld Disney's Beauty and the Beast). In ieder geval een erg sterke rol voor Jolie, die de film draagt.
Ook op andere aspecten wordt het sprookje ontmanteld: De prins wordt er uiteindelijk letterlijk uitgegooid, waarna we een ontknoping krijgen die weliswaar aan Frozen doet denken, maar nog steeds origineel en fris aanvoelt. Alleen de eindstrijd is wellicht een beetje over de top, maar is an sich ook vermakelijk om te zien.
Het enige dat deze versie mist ten opzichte van de tekenfilmversie is de schitterende balletmuziek van Tsjaikovski. Maar los daarvan een originele adaptatie die er fraai uitziet. 3*.
Man Cheng Jin Dai Huang Jin Jia (2006)
Alternative title: Curse of the Golden Flower
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Net als The Banquet Shakespeare op z'n chinees. Toch wel de minste van Zhangs martial arts films. Mooie decors en kleding allemaal (die decolletés ), maar waar is het oog voor details dat van Hero zo'n mooie film maakte? Verhaal was wel aardig, uiteindelijk heeft iedereen wel begrijpelijke beweegredenen, al was het af en toe een beetje melodramatisch. De zwakte van de film ligt vooral in de muziek, die in al z'n bombast doet herinneren aan Lord of the Rings, waarbij de massale veldslagen ook hun steentje aan bijdragen. Nee, doe mij maar Hero, al heb ik me ondanks de kritiekpuntjes hier ook zeker mee kunnen vermaken. 3,5*.
Man Jeuk (2008)
Alternative title: Sparrow
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Vanwege de parapluprotesten in Hongkong kreeg ik spontaan zin om deze film weer eens te herzien.
De vorige keer bekeek ik deze film met enige spanning. De hoofdrolspelers zijn immers zakkenrollers, en vaak draait criminaliteit in films uit op veel drama. Maar nee, het bleek een ontzettend luchtig filmpje te zijn. Dit zat nog in mijn achterhoofd bij de herziening, waardoor ik nu helemaal onbevangen de film kon zien.
En dat valt nog steeds niet tegen. De beelden zijn erg mooi gestileerd, maar de muziek is vooral de grootste kracht van de film. Heerlijk sfeervol jazzy bij de opening met de spreeuw, waarbij de muziek af en toe synchroon loopt met wat er op beeld gebeurt, zoals in de vroege Disney films veelvuldig werd gedaan. Verder bijzonder opwindend bij de scène met de ballon in de lift. En af en toe zit er een vleugje traditionele Chinees bij. Ik ben geneigd om bij veel films de muziek als het belangrijkste sfeeringrediënt te zien, hier is dat zeker in versterkte mate het geval.
De eindscène met de paraplu's blijft fantastisch. Erg origineel om zo een wedstrijd wie het beste kan zakkenrollen uit te beelden, en ook erg mooi uitgevoerd. Mijn favoriete martial arts films bevatten eerder ballet dan geweld, en hoewel dit geen martial arts film is, kan over deze scène eenzelfde iets gezegd worden: een prachtig waterballet.
Verder een aardig en luchtig verhaaltje. Het gaat niet al te diep, maar dat hoeft helemaal niet. Sterker nog, voor mijn gevoel had het deze film juist verzwakt als er meer drama in had gezeten. Het is volgens mij stukken moeilijker om een geslaagde feelgood film te maken dan een zwaar drama, maar To slaagt daar met vlag en wimpel in. De 4,5* blijven in ieder geval stevig staan.
Man on the Moon (1999)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Bepaalde vormen van absurdisme en practical jokes kan ik heel erg waarderen, wat dat betreft is deze film prijsschieten. Van Kaufman had ik gehoord van het fragment uit Zomergasten met Hans Teeuwen, en na deze film gezien te hebben valt ook op waar laatstgenoemde het idee voor de imitaties in het begin van zijn eerste show vandaan heeft gehaald.
Filmisch valt vooral het begin op, met de openingscredits in de vorm van aftiteling die de plaat volgen. Voor de rest vooral Kaufman en zijn ideeën, met een hoofdrol voor Carrey, die hem op zijn lijf geschreven is en die hij ook bijzonder sterk invult.
Wat grappen betreft vond ik misschien de The Great Gatsby sketch nog wel het leukst, maar de hele worstel episode en het Carnagie Hall optreden zijn natuurlijk ook fantastisch. Ook fantastisch dat hij uit die Trancedentale Meditatie kliek getrapt wordt, omdat hij de werkelijkheid als illusie ziet :D
Het einde is dan weer wat minder, al vond ik de healing sessie nog wel wat hebben, waarbij hij ook doorkrijgt dat het een grote illusie is, en daar smakelijk om kan lachen.
Leuk vermaak, en nu toch ook eens echt op zoek naar materiaal van de echte Kaufman. 3,5*.
Man with the Golden Gun, The (1974)
Alternative title: Ian Fleming's The Man with the Golden Gun
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Herzien. Geen geweldige film, maar wel aardig voor die tijd. De titelsong is zoals bij meer James Bond films erg sterk, de doorwerking in de rest van de soundtrack is aardig. De antagonist in de film is een wat minder typische James Bond schurk die de hele wereld bedreigd, maar is wel een charismatisch personage, wat natuurlijk ook komt door z'n geweldige vertolker, Christopher Lee.
Het script is niet al te sprankelend, maar zit wel redelijk logisch in elkaar. Een paar kleine kanttekeningen: James Bond die verstand van supergeleiding heeft, vliegtuigen bestuurt, en met auto's stunts uithaalt (een beetje Jumping the Shark momentje, zeker met het geluidje dat ze eronder hebben geplakt), maar die de motor van een speedboot niet aan de praat krijgt, en het personage Goodnight dat veel te dom is om voor de geheime dienst te werken. Verder het eiland dat plichtmatig in de lucht vliegt nadat de vloeibare helium (=heel erg koud) iets te heet wordt (dan moet de lichaamstemperatuur van de man die erin viel wel erg heet geweest zijn, wil iets dat zo koud is zo sterk opwarmen). Het absolute nulpunt kan overigens niet bereikt worden. Maar goed, helemaal logisch zijn de meeste Bond films niet, en over het algemeen vind ik het hier dus nog wel meevallen.
Verdere nadelen: geen gadgets en het personage J.W. dat zo uit de Dukes of Hazard serie had kunnen weglopen. De slapstick slaat helaas niet bij mij aan. Daar staat wel tegenover dat het aantal blauwe schermen minder lijkt te zijn. De achtervolging was wel best aardig voor die tijd, en de karatemeisjes waren ook wel grappig, al valt bij dit soort scènes de onbeholpenheid van Bond met martial arts wel op.
Aardig om weer eens gezien te hebben, maar niet meer dan dat. 2*.
Manderlay (2005)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Een bijzonder vileine film, meer nog dan Dogville.
De overeenkomsten tussen beide films zijn groot. Ook hier zijn de decors niet veel meer dan lijntjes, de soundtrack is volgens mij nagenoeg hetzelfde. De vertelstructuur is weer in hoofdstukken, en er is wederom een verteller. Verder ook hier een moraalles die in je gezicht (of in ieder geval dat van het hoofdpersonage) spat. En ook nu weer Young Americans van David Bowie tijdens de aftiteling waar je wederom een sequentie foto's te zien krijgt die behoorlijk cynisch aandoet.
Toch wat verschillen. Allereerst natuurlijk het hoofdpersonage. Niet alleen door een andere actrice ingevuld, maar voor mijn gevoel is het niet alleen daarom niet helemaal hetzelfde personage. In Dogville draaide het om de vergevingsgezindheid van Grace, die eerder in daad dan door woord tot uiting kwamen. In Manderlay draait het om haar ideeën over vrijheid en slavernij, maar die worden veel meer uitgesproken, waardoor ze wat minder mysterieuzer is, en daardoor ook wat minder verleidelijk.
Hoewel de wijze waarop een moraal overgebracht wordt overeenkomt met Dogville, is de impact anders. De methode die Von Trier hanteert is cynisch. De gedachten van de hoofdpersoon over goed en kwaad lijken behoorlijk overeen te komen met die van de gemiddelde toeschouwer van de films, maar als de hoofdpersoon volgens die gedachten probeert te leven gaat alles mis. Ik vind deze film behoorlijk vilein omdat de impact hier groter is. Waar het in Dogville ergens een abstractie lijkt, waardoor ik het langs me heen kan laten glijden, voelen de gebeurtenissen in deze film veel realistischer aan, en voelt het aan alsof ik ook stelling moet kiezen. Voor mijn gevoel dwingt deze film me veel meer een keuze te maken tussen idealisme en realisme. In veel gevallen lijkt me dat een vals dilemma, er zijn meerdere grijstinten tussen beide uitgangspunten, maar er zijn ook ongetwijfeld situaties waar een combinatie van idealisme en onwetendheid over de toestand desastreus zijn. Wellicht vergezocht, maar ik denk bijvoorbeeld aan de inval in Irak.
Hoewel ik de uitwerking van het morele dilemma in Manderlay interessanter vind, is Dogville voor mij wel de betere film, deels omdat de verrassing er hier al wat vanaf is, deels omdat Grace in Dogville een wat mysterieuzer persoon is, maar ook omdat de verlichting hier minder is. Sommige beelden in Manderlay zijn echt iets teveel aan de donkere kant voor mijn smaak.
Met zoveel overeenkomsten in structuur zou je Manderlay als een overbodige kopie van Dogville kunnen beschouwen. Zeker tot aan de helft had ik een beetje die gedachte, maar de afhandeling van de zaak Wilma en het einde maken dat ik deze film toch zeker niet had willen missen. 3,5*, een halfje minder dan Dogville.
Ik moest ergens ook wel denken aan Django Unchained
Slechtere belichting
Mandy (2018)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Erg interessant. De film heeft een erg sterke jaren 80 vibe, niet alleen vanwege de soms oververzadigde beelden, maar met name door de hypnotiserende synthesizer soundtrack. Het plot voelt ook erg jaren 80 exploitatie gezien de hoeveelheid bloed die over het doek spat, de soms matige effecten, de kettingzagen die aan goedkope horrorfilms doen denken en gezien het passende matige acteerwerk.
Qua sfeer moest ik een beetje denken aan de serie Stranger Things, die ook die jaren 80 vibe heeft, waarbij de setting ook afgelegen is en waar er metafysische wezens rondlopen. In deze film zijn dat de bikers, die behoorlijk onmenselijk overkwamen. Maar goed, deze film gaat natuurlijk een stuk verder, voelt veel meer aan als een LSD trip, en de beelden zijn bij vlagen echt geweldig.
Perfect is het allemaal niet, maar wel een enerverende ervaring. Het begin van de film zit rond de 3,5*, maar de tweede helft tilt het geheel naar een dikke 4*.
Manhattan (1979)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Na Midnight in Paris, die ik niet bijster goed vond, pas de tweede Allen die ik zie. Het was dat hij op tv voorbij kwam, want anders was ik er denk ik niet naar op zoek gegaan. Ik lees nog wel eens dat alle films van Allen isomorf zijn, en in ieder geval de hoofdpersoon. Die in Midnight in Paris kon ik niet uitstaan, maar Allen zelf kon ik een stuk beter pruimen.
Bepaalde karaktertrekken komen overeen: het kunstzinnige en het neurotische, maar het hoofdpersonage komt hier op de één of andere manier intelligenter over. Het tijdsbeeld is boeiend: iedereen reageert bijvoorbeeld vrij luchtig op de relatie van de hoofdpersoon met een zeventienjarig meisje. Dit zou nu duidelijk niet meer kunnen. Verder soms aardige dialogen, met name door bepaalde uitspraken van Allen. De (romantische) verwikkelingen tussen de personages boeien ook, met name hoe het hoofdpersonage in zijn relatie met het meisje staat.
Het zwart/wit is aardig, maar ik heb ook wat onderbelichte shots voorbij zien komen waarbij het echt stoorde. Dat gold niet voor de scène in het planetarium, die wat mij betreft visueel het hoogtepunt van de film zijn. Ook niet echt denderend, maar toch, het had zeker wat. Muziek is passend, al wordt het soms abrupt afgebroken.
In ieder geval een betere ervaring dan mijn vorige Allen. Misschien toch eens op zoek gaan naar meer. 3*.
Margin Call (2011)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Interessante film.
Ook ik heb deze film opgezet naar aanleiding van Luyendijks boek; hij noemde deze film ook in een interview. Ik zou nog steeds niet kunnen zeggen wat er zinnig en onzinnig aan zijn boek is, daarvoor weet ik gewoon te weinig van de ins and outs van de financiële sector, maar het beeld wat ik heb gekregen matcht wel behoorlijk met wat er in deze film te zien is.
Details worden gelukkig maar spaarzaam gegeven. Meer gaat het om de onderlinge verhoudingen, hoe men verschillend reageert, en hoe de crisis "afgehandeld" wordt. Ook interessant is om te zien hoe hoger op hiërarchische ladder, hoe meer moeite men heeft het probleem te begrijpen.
Veel van de film leunt op sterk acteerwerk met een paar topacteurs zoals Spacey en Irons. Maar toch ook audiovisueel meer dan degelijk, wat ik niet had verwacht. Qua beelden verre van experimenteel, maar wel duidelijk verzorgd. Veel aandacht voor neonlichten, computerschermlicht en de lichten van de stad 's nachts, soms aardig weerspiegeld in autoglas. De soundtrack is minimalistisch, ingetogen, en kleurt de gehele sfeer net een beetje mooier bij zonder overdadig te worden.
Kortom, een blik op de crisis, die gelukkig enigszins schetsmatig is, maar ook filmisch in orde. 3,5*.
Marie Antoinette (2006)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Beste film van Coppola tot dan toe; de drie films daarna heb ik nog niet gezien.
Allereerst zijn de decors en aankleding schitterend. Nogal veel pracht en praal en het wordt allemaal best mooi in beeld gebracht. Niet bepaald experimenteel, maar in ieder geval komt het allemaal wat frisser over dan andere kostuumfilms. Dat geldt ook voor hoe de personages neergezet worden: als jongeren die eigenlijk gewoon willen feesten. In veel andere kostuumfilms voelen feestjes toch altijd een beetje stijfjes aan; hier totaal niet en waarom zou men in die tijd niet net zo goed hebben kunnen feesten als nu? De champagne vloeit in ieder geval rijkelijk tijdens het verjaardagsfeest van de hoofdpersone en door hoe het gefilmd wordt (met veel close-ups bijvoorbeeld) krijgt het feest echt een spetterend karakter.
Ook de muziek speelt daar een rol in. De new wave muziek (die toch een beetje als verplichte nummertjes aanvoelen bij Coppola) voelt enerzijds misplaatst aan gezien het anachronisme, maar aan de andere kant geeft het een keer wat meer sjeu aan een niet al te boeiend genre. Is het echt geslaagd?
Dat ook weer niet, maar het is tenminste eens iets anders. En daarnaast klinkt er toch af en toe ook muziek uit die tijd, met name op de wat serieuzere momenten, zoals de treurmuziek bij Castors dood uit Castor & Pollux van Rameau, wat ik nog niet kende, maar wat echt prachtig is en uitnodigt om de hele opera eens te beluisteren.
Qua plot wordt grofweg het leven van Marie Antoinette gevolgd tot vlak voor haar dood, maar geheel vanuit haar oogpunt. Geen moment wordt er aandacht aan wat er verder in het land gebeurt geschonken; de kijker krijgt er nog minder van te zien dan de echte Marie Antoinette ervan heeft gezien. Kortom, we krijgen te zien wat Marie Antoinette zag in haar beschermde cocon, of beter gezegd, in haar gouden kooi, want veel meer dan roddel en achterklap is er niet, waardoor het begrijpelijk wordt dat de hoofdpersone zich maar op feestjes en in de decadentie stort. Een interessant invalshoek, wat dus ook de nodige mooie beelden oplevert.
Kortom, een aardige kostuumfilm, die frisser oogt dan de meeste andere films uit dat genre. En toch krijg ik het gevoel dat er veel meer met dat concept te doen valt, met name qua de montage. Ik heb het gevoel dat het nog zoveel hipper zou kunnen. Desalniettemin 3* voor deze poging.
Mary and Max (2009)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Erg bijzonder. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat de film kleurrijker en kinderlijker zou zijn, maar donkere kleuren overheersen en het is zeker geen gezellige familiefilm.
Integendeel, de designs zijn behoorlijk droefgeestig. Alleen al de kat van Max ziet er behoorlijk betreurenswaardig uit. Maar ook hoe New York is uitgebeeld stemt niet bepaald tot vrolijkheid, zo grauw als het eruit ziet. En toch voelt de film zelden echt depressief aan, en dat komt in de eerste plaats door een bijzonder goed gevoel voor zwarte humor, die op erg inventieve wijze visueel geïllustreerd wordt. Plus de mooie hoofdpersonages, waar ik stiekem best het één en ander in kon herkennen, en het resultaat is bijzonder hartverwarmend.
En toch voelt het niet perfect aan. Vanaf het moment dat Mary trouwt hapert het een beetje, laat de humor het wat afweten en voelt de film iets te lang aan, wat apart is gezien de relatief korte speelduur. Het einde is dan wel weer erg hartverwarmend, maar die dip maakt toch dat de film niet de volle mep krijgt. Misschien ooit bij een volgende kijkbeurt, want een unieke film is dit zeker. 4,5*.
Mary Poppins (1964)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Dit is natuurlijk de ultieme rol voor Andrews, die streng overkomt, maar eigenlijk een bron voor avonturen is en daarbij prachtig zingt. En ondanks het neppe cockney accent van Van Dyke, blijf ik een zwak voor de man hebben. Een mooi duo dat de film draagt, want verder is dit natuurlijk behoorlijk verouderd. Al kleven daar ook wel interessante aspecten aan. Een hedendaagse film die in hetzelfde tijdperk speelt zou de personages nooit zo uitbeelden als in deze film. Een vader die duidelijk uitspreekt zichzelf de koning van zijn woning te wanen, terwijl de feministische moeder meteen in de rol van huisvrouw schikt zodra manlief thuiskomt, dat kan absoluut niet tegenwoordig.
Uiteindelijk lijkt deze film vooral te gaan om de transformatie die de vader doormaakt. Het titelpersonage is daar natuurlijk de grootste katalysator toe, maar interessant genoeg lijkt het personage Bert de grootste impact te hebben. Hij is degene die zowel aan de kinderen als aan hun vader uit weet te leggen hoe de ander(en) in het gezin zich voelen.
Uiteindelijk voelt de film op punten langdradig aan, met name met de schoorsteenvegersscène en ook wat oubollig, maar de nostalgie zorgt ervoor dat ik toch uiteindelijk op 3* uitkom.
Mary Poppins Returns (2018)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Eigenlijk grotendeels een visueel geupdate kopie van de vorige film. Doken we in de vorige film in een straattekening om terecht te komen in een grotendeels geanimeerde scène, hier duiken we een beschilderde schaal in, hadden we in het origineel een vliegend theefeestje met oom Albert, waar de de scène hier met Meryl Streep als Topsy flink aan doet denken, en de lantaarnopstekersdansscène lijkt wel erg geïnspireerd te zijn door een soortgelijke schoorsteenvegersdansscène in het origineel. En waar we vliegers in de eindscène van het origineel hadden, hebben we hier ballonnen.
Wat nieuw is, is een dramatisch plotje met Firth als schurk. Het voelt ongeloofwaardig en geforceerd aan, en maakt de film er alleen maar langdradiger op. Wel leuk is het om Dick van Dyke terug te zien, maar dat had ook zonder het schurkenplotje gekund.
Emily Blunt zet een goede rol neer, maar kan toch echt niet tippen aan Julie Andrews, alleen al vanwege de zangkwaliteiten van de laatstgenoemde. De liedjes helpen ook niet echt mee, ze zijn gewoon een stuk minder goed dan in het origineel, het zijn er teveel en ze duren veel te lang. Dan mag het er allemaal visueel beter uitzien, het kan die liedjes niet compenseren, waardoor de film op 1,5* blijft steken.
Mask, The (1994)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Ik kende eigenlijk eerst de animatieserie, op Cartoon Network zal dat wel geweest zijn, pas later kwam ik erachter dat die serie gebaseerd was op deze film. Toentertijd met veel genoegen een aantal keer gezien, dus ik het leek me leuk om hem jaren later nog eens te zien.
Een hoop nostalgische gevoelens komen op, het blijkt niet altijd even goed te zijn, met name hoe makkelijk het personage van Diaz op de hoofdpersoon valt komt wel erg simplistisch over, maar over het algemeen is het nog steeds erg vermakelijk. Het moet gezegd worden: in geen film ziet Diaz er beter uit dan in deze. Ik weet niet wat het is, misschien is ze hier wat minder mager is dan in andere films. Ze ziet er in ieder geval ravissant uit.
Maar de grootste aantrekkingskracht van de film is toch het gegeven van dat er een soort stripfiguur door de gewone mensenwereld wervelt, wat leuke mogelijkheden geven. En verder is het wat meer op volwassenen gericht dan bijvoorbeeld Space Jam, minder braaf waardoor leuker. Aardig geacteerd ook door Carrey, hij zet aardig een complete loser neer, maar is op z'n best als The Mask. Ik ben over het algemeen niet zo gek op zijn rare maniertjes (en dat blijkt ook hier even kort als hij in de rol van Ipkiss bij die maskerexpert het masker opzet), maar een rol als The Mask is nu juist een rol waar die maniertjes geheel op z'n plek zijn. Peter Greene als Dorian vond ik dan weer wat minder, maar de stemvervormer doet veel als hij het masker op heeft.
Eigenlijk vind ik dit 2,5* waard, maar opborrelend jeugdsentiment maakt toch dat ik er 3* van maak. Ik zie mezelf deze film over een paar jaar zeker nog eens kijken.
Mat i Syn (1997)
Alternative title: Mother and Son
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Ik had weer eens zin in een zwaarmoedige Russische film, dus deze maar opgezet. Als ik in zo'n bui ben hoop ik toch vooral op een film die eenzelfde gevoel bij me kan opwekken als Tenshi no Tamago, maar tot nu toe kan er nog geen film aan die film tippen. Ook Mat i Syn - die overigens ongeveer dezelfde speelduur heeft - komt niet in de buurt. Sokurov doet wel een aardige poging, de film is zeker erg sfeervol, maar kan me niet helemaal meevoeren. Grootste manco ligt wat dat betreft in de soundtrack. Het is allemaal te zwakjes: de omgevingsgeluiden hadden meer op de voorgrond aanwezig mogen zijn, en als er muziek klonk, wilde dat ook niet echt betoveren.
Ook de beelden voelen halfslachtig aan. De lange shots van de velden en de natuur zijn verantwoordelijk voor de meeste sfeer, maar het voelt onafgewerkt aan. De kadrering is niet altijd fraai en vooral ziet het er vaak uit als een onscherpe foto.
Jammer, zeker als je bedenkt dat deze film uit 1997 komt. Het ziet eruit alsof ie veel ouder is en dat is een gemiste kans. Vanwege de sfeer toch nog 3*.
Matilda (1996)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Weer eens herzien. Als kind vond ik deze film altijd wel leuk, al was dat misschien meer omdat ik fan van het boek was. Altijd al een fan van Roald Dahl geweest.
Dahl was altijd zo sterk in het neerzetten van weinig sympathieke personages. In het boek waarop deze film gebaseerd is, geldt dat met name voor de ouders van Matilda. De centrale antagonist heeft bijna zonder uitzondering een enorme hekel aan kinderen en is om die reden extra angstaanjagend. Schooldirectrice Trunchbull speelt die rol in dit verhaal, maar was natuurlijk nooit zo eng als de reuzen of de heksen die het echt op het leven van kinderen gezien hadden.
In ieder geval worden deze personages in deze film leuk neergezet, met name de directrice, maar het blijft jammer dat ze nog wat minder angstaanjagend is dan in het boek getuige het meisje dat aan haar vlechten weggeslingerd wordt en zacht landt, terwijl ik uit het boek een tekening van haar na de worp herinner waar je haar helemaal in de war ziet. En wat de vader van Matilda betreft, een beetje vreemd dat DeVito naast die rol ook de voiceover doet.
Maar het grootste probleem in deze film zit in hem in de beelden. Het ziet er gewoon erg goedkoop uit, vooral als mensen door de lucht zweven dan wel geslingerd worden. En het is toch ook een beetje jammer dat het zo'n Amerikaanse setting heeft gekregen. Het zou toch wat minder plausibeler aanvoelen om aan televisie verslaafde ouders te hebben in een Britse setting.
Kortom, Matilda verdient eigenlijk een remake. 1,5*.
Matrimillas (2022)
Alternative title: The Marriage App
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Film met de vrouw van Michael Bublé in de vrouwelijke hoofdrol. Het hele uitgangspunt is dom, want de app geeft uitgebreid de mogelijkheid tot misbruik, waar de hoofdpersonages gretig misbruik van maken. Je weet natuurlijk dat het allemaal tot een catastrofe zal leiden, waarna ze uiteindelijk toch weer bij elkaar komen blablabla. Kortom, ook al is het uitgangspunt redelijk origineel, men weet er toch een afgezaagde film van te maken. 1*.
Matrix, The (1999)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Weer eens herzien. Ik weet nog wel dat deze film vroeger een shock voor me was "wawawiewa, het zou kunnen dat we in een simulatie leven!" Grappig genoeg wist ik toen al van Plato's Grot, maar dat maakte helemaal geen indruk. Wat dat betreft was deze film dus een veel beter medium om een filosofisch idee op me over te brengen.
Nog steeds vind ik dat de film over het algemeen het idee redelijk uitwerkt, al vind ik de rol van het Orakel een beetje dubieus. Het uitgangspunt is natuurlijk niet geheel geloofwaardig, maar soit, bij science fiction horen uitgangspunten die niet altijd realistisch zijn. Maar wat me nu vooral verbaast is de verbetenheid waarmee de hoofdpersonages de "werkelijkheid" verkiezen. De vraag uit Avalon, "wat maakt het uit?", komt me bij deze herziening ineens een stuk relevanter over dan de vraag of we in een simulatie leven.
Acteerwerk is wisselend. Keanu Reeves heb ik nooit een goede acteur gevonden, en komt hier ook bij tijd en wijle erg houterig over. Hugo Weaving vond ik dan weer wel cool overkomen, vooral met hoe hij articuleert. De rest varieert en zit er tussenin.
Maar waar het schoentje vooral knelt is de sfeer. Ik ontkom toch niet aan het vergelijk met Ghost in the Shell, en ik vind dat dat ook best mag, aangezien de regisseurs van The Matrix hebben toegegeven dat die film een grote inspiratiebron was. Hier wordt toch vooral op actie en op coolness gegokt, waarbij ik toch de voorkeur aan de sfeer van Ghost in the Shell geef. Vooral de soundtrack speelt een rol, maar het is ook dat The Matrix wat geforceerd dramatisch aanvoelt vanwege de wijze waarop de relatie tussen Neo en Trinity uitgewerkt wordt. Tenslotte een minor detail: ik schreef eerder dat ik het niet heel erg vind als een uitgangspunt niet realistisch is, maar ik waardeer het wel dat Ghost in the Shell dichter bij de realiteit staat.
Conclusie: leuk om weer eens gezien te hebben, maar zeker niet zo indrukwekkend als toen ik er voor het eerst kennis mee maakte. 2,5*.
Mean Girls (2004)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
De film die de carrière van McAdams lanceerde en die ik om die reden wel eens wilde zien. De film begint in ieder geval leuk met een frisse beeldtaal (waarbij bijvoorbeeld de hoofdpersoon zich soms op school ook nog in Afrika waant zoals haar medeleerlingen zich gedragen). McAdams speelt heerlijk een enorme bitch, waardoor de hoofdrolspeelster Lohan eigenlijk behoorlijk verbleekt. Leuk om de intriges te volgen!
Kortom, de film leek op weg om net als bijvoorbeeld Clueless een leuke pretentieloze tienerfilm te zijn, weliswaar met veel meer venijn, wat ook vermakelijk kan zijn. Echter, halverwege de film wordt het visueel wat meer standaard, en lijkt de film wat dood te bloeden. Finale doodsteek is het laatste kwart van de film waarin we op een moraalles getrakteerd worden. Ik kan me daar altijd zo ontzettend aan ergeren, en voor mij doet het flink afbreuk aan het aardige begin. Tel daarbij op de zoveelste cliché uitbeelding van jongens die goed in wiskunde zijn, en ik kom op 1,5* uit.
Medicinen (2014)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Voorspelbare film waarin een dame zowel prive als op werk over zich heen laat lopen, proefpersoon voor een medicijn wordt, daardoor volledig assertief wordt, waarna blijkt dat ze natuurlijk in de placebogroep zat. Ondanks de voorspelbaarheid wordt het wel redelijk uitgewerkt, waardoor het geheel best vermakelijk is. Visueel verder niet opzienbarend, waardoor voor mij de film niet hoger uitkomt dan 2*.
Meet Cute (2022)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Aardig. Het start als een kloon van Groundhog Day, maar blijkt er toch een sprankje originaliteit aan te kunnen voegen in de vorm van dat Davidsons karakter de tv monteur uit het verleden van Cuoco's karakter blijkt te zijn, wat haar crush op hem verklaart. Zij is dus niet de enige die de ander wil aanpassen, wat een resulteert in een interessante loop. Ik weet niet zeker of het tijdreizenaspect werkelijk goed gedaan is getuige de moorden door Cuoco's karakter op de alternatieve versies van haarzelf. Maar dat doet niet veel af van de film. De hoofdrolspelers zijn niet bepaald mijn favoriete karakters, maar hebben toch een fijne chemie en dat helpt in dit soort films. Uiteindelijk behoorlijk vermakelijk, zonder over de top te gaan, en toch niet gespeend van enige diepgang. 3,5*