- Home
- Black Math
- Reviews
Opinions
Here you can see which messages Black Math as a personal opinion or review.
T2 Trainspotting (2017)
Alternative title: Trainspotting 2
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Niet te kijken zonder de eerste film eerst gezien te hebben, maar zeker één van de beste vervolgen die ik heb gezien. 20 jaar later; het valt niet alleen de acteurs af te zien, maar ook de film zelf. De beelden zien er veel strakker uit, de belichting is op momenten echt prachtig en er wordt nog veel meer met camerastandpunten gespeeld.
Qua verhaal draait het aanvankelijk vooral om de gebeurtenis waarmee de voorganger eindigde. Hoe de draad weer op te pakken. Duidelijk is dat de sfeer anders is. De onderlinge onbezorgdheid is ervan af terwijl de melancholie ook om de hoek komt kijken omdat er nu eenmaal veel op het verleden teruggekeken wordt. Voor mijn gevoel minder humor in de film (hoewel nog wel af en toe zoals de scène op het toilet met Renton en Begbie), maar dat is wat mij betreft niet erg, want je krijgt er voor in de plaats een sfeer van melancholie en retrospectie wat voor een minstens zo sterk resultaat zorgt.
Ik zou me niet kunnen voorstellen hoe marginalen 20 jaar na een ingrijpend onderling voorval onbekommerd de draad zouden oppakken; de personages kunnen zich haast niet anders ontwikkeld hebben in de tijd tussen de films (met name het prachtpersonage Spud) en daarbij schiet wat mij betreft de film hartstikke raak. Dat doet de film ook met de soundtrack, die wederom behoorlijk uiteenlopend is, maar ook nu weer bij elke scène raak is.
Net zo goed als de voorganger, maar op een andere manier. 4* dus.
Tachiguishi Retsuden (2006)
Alternative title: Tachigui The Amazing Lives of the Fast Food Grifters
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Je moet het Oshii nageven, het is moedig om met zo'n film op de proppen te komen. Het uitgangspunt is behoorlijk origineel te noemen, een film over mensen die proletarisch uit eten gaan.
Ik was erg nieuwsgierig naar deze film vanwege het bizarre uitgangspunt en de kleurrijke poster, al moet ik zeggen dat de combinatie van Oshii en slapstick me in Talking Head en in mindere mate in The Red Spectacles niet zo super bevallen is.
Uiteindelijk kan ik ook hier niet veel mee. Ongetwijfeld ligt dit voor een gedeelte aan de brakke subs, maar ook gewoon aan de saaie monoloog waar maar geen einde aan leek te komen. Af en toe gewoon de film op pauze moeten zetten om even iets anders te gaan doen, hetgeen niet echt een goed teken is. Wellicht heeft Phoenix hierboven gelijk dat dit Oshii's middelvinger is naar de critici van Innocence die beweren dat er in die film teveel geluld wordt. Daar had je tenminste de beelden nog om bij weg te dromen, en was het niet erg als je iets van de dialogen miste. Deze film daarentegen hangt gewoon aan de monoloog, want ondanks enkele mooie beelden gebeurde er visueel veel te weinig om te blijven boeien.
Ik wil niet helemaal negatief zijn over de film. Er zaten best een aantal dingen in die interessant waren. Ten eerste de muziek van Kawai. Die was duidelijk weer op niveau en werd ook bij tijd en wijle goed gebruikt, bijvoorbeeld om heel erg over the top iets dramatisch aan te kondigen. En sommige dingen zagen er ook wel grappig uit, zoals de man die letterlijk platgetrapt werd, en de hamburger-kok. Ook Kawai met zijn neusring zag er wel grappig uit, de rest van de "acteurs" herkende ik niet.
Ik zal hem zeker nog eens kijken mocht ik betere subs kunnen bemachtigen, hopelijk dat de film dan meer tot zijn recht komt. Tot die tijd moet de film het doen met twee sterretjes.
Taevalaul (2010)
Alternative title: Sky Song
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Erg interessante film die voor het grootste gedeelte bestaat uit stop-motion. Ik vrees alleen dat veel mensen dit niets zullen vinden omdat het een ontzettend vage film is. Waar het precies over gaat is me werkelijk een raadsel, maar het is wel allemaal vermakelijk. Brieven die letterlijk via telegramlijnen vervoerd worden, aliens wiens hollen op de maan afgesloten worden met bierdopjes en die reizen op vliegende gehaakte cafe-tafellakentjes, ik kijk er graag naar en verwonder me over de fantasie van de regisseur. De stijl is niet helemaal mijn ding, het ziet er niet allemaal even mooi uit, maar het is wel boeiend. Muziek en geluid in het algemeen maken het geheel behoorlijk sfeervol.
Dit is denk ik de vreemdste en meest abstracte film die ik ooit heb gezien. Verwacht u echter een interessant verhaal, sla dan vooral deze film over. Ik moet zeggen dat surrealisme mij altijd erg bevalt, en wat dat betreft heeft Taevalaul me veel te bieden. Niet het beste dat ik op dit gebied heb gezien, Tenshi no Tamago blijft mijn absolute favoriete vreemde en surrealistische film, maar toch iets dat ik zeker niet had willen missen. 4*.
Tai Gik Cheung Sam Fung (1993)
Alternative title: Twin Warriors
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Weer eens een Jet Li film.
Het verhaal is van begin af aan al behoorlijk voorspelbaar, maar het grootste probleem is de afwisseling tussen drama en komedie, waar ik het altijd een beetje moelijk mee heb. Zo ook hier, waarbij de humor ook nog eens te flauw voor woorden is. Wel moet gezegd worden dat het grootste slachtoffer van alle slapstick een komisch hoofd heeft, waardoor het nog enigszins te verteren valt.
Verder goeie actie, het ziet er allemaal knap uit, maar echt gaaf wordt het alleen in de shaolin tempel tijdens het massale stokgevecht. Wat ziet de choreografie er daar wervelend en verrassend uit. De rest voelt toch wat meer standaard aan.
Slow motions zijn leuk als het de film visueel gedetailleerder maakt. Hier worden ze helaas niet zo gebruikt, maar wel af en toe om dramatische momenten extra dramatisch te maken, wat bij mij niet zo werkt. Visueel ook een paar rare momenten wanneer er duidelijk versneld wordt. Ziet er behoorlijk knullig uit. Verder is het geluid ook niet al te best. Welk geluidsspoor je kiest, je krijgt een dub, ook bij het Kantonees, wat toch wel een beetje jammer is.
De actie, waar het uiteindelijk bij dit soort films om draait, is in orde, maar genoeg storende elementen voor een vrij lage waardering. 2*.
Taiyô no Kizu (2006)
Alternative title: Sun Scarred
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Erg sterke thriller, die blijkbaar bij een hoop mensen verkeerd valt vanwege het Miike verwachtingspatroon. Ik had deze film al een tijdje in het vizier, omdat ik in Onderhonds recensie het woord "arthouse" had zien staan. De enige andere films van Miike die in het arthouse segment zouden kunnen vallen, Big Bang Love, Juvenile A en Box, vond ik zeer sterk, dus ik was benieuwd wat de man nog meer te bieden had.
Ik moet zeggen, hoewel de film er erg verzorgd uit ziet, is de stijl hier toch anders. Het voelt directer, functioneler aan, minder mooi om het mooi. Dat is ergens jammer, maar het past an sich wel bij het plot wat erg realistisch aanvoelt voor een Miike film. Over realisme gesproken, ik heb wel mijn vraagtekens of het Japanse rechtssysteem werkelijk zo zwak is dat slachtoffers haast gecriminaliseerd worden en jeugddelinquenten zo makkelijk weer in de maatschappij worden losgelaten. Ik mag hopen van niet, maar het zorgt dat het ik me wat makkelijker kon verplaatsen in de hoofdpersoon. Geloofwaardig of niet, er wordt wel een sfeer gecreëerd waardoor het verhaal me behoorlijk in de greep kreeg. De belangrijkste antagonist, wordt ook op erg beklemmende wijze neergezet. Haast onherkenbaar met de capuchon op, die lolly waar de hele tijd achteloos op wordt gesabbeld. Voor mij van het begin aan duidelijk: een psychopaat, wat alleen maar versterkt dat de hoofdpersoon terecht wantrouwt dat hij zijn leven gebeterd heeft.
Ondanks dat er minder sprake van mooifilmerij is vergeleken met de eerder genoemde films, wordt er audiovisueel een erg sterke sfeer neergezet. Wat soundtrack betreft vooral door middel van uitvergroten van de omgevingsgeluiden, of juist door het geluid helemaal uit te schakelen. Visueel door op gezette tijden over te schakelen naar de handcamera waardoor je het gevoel krijgt dat de hoofdpersoon gevolgd wordt. Maar ook de eindscène in het desolate gebouw, waarbij de lichten afwisselend uitvallen dan wel ingeschakeld worden. Natuurlijk cliché-effecten, die alleen werken als je al meegevoerd wordt door de algehele sfeer, wat dus voor mij het geval was. Visueel waren er drie scenes die er voor mij bovenuit staken: te weten de ruitenwisser druipend van het bloed, de flashbackscene naar aanleiding van de druppelende kraan, en tenslotte de zon door het wolkendek.
Voor mij is het audiovisuele meestal het meest bepalende voor of een film me mee kan voeren of niet. Maar hier is het juist zo dat bepaalde audiovisuele effecten werken vanwege de sfeer. Zou dat dan hier toch aan het plot liggen? Of is het een bepaalde wisselwerking tussen audiovisueel en plot die hier erg goed werkt? In ieder geval heeft de regisseur me met veel succes gemanipuleerd, en dat levert zijn film 4,5* op.
Takeshis' (2005)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Fantastisch!
Al een tijdje geen Kitano meer gezien, deze was de enige resterende in mijn dvd-box die ik nog moest zien, maar ik had een beetje begrepen dat Takeshis' in het verlengde van Getting Any? lag die mij niet geheel bevallen is. Dit is echter totaal andere koek.
De droomscenes uit Kitano's films heb ik altijd erg bijzonder gevonden, heel erg surrealistisch. Neem nu zo'n scene, rek hem uit tot een hele film en je hebt Takeshis'. Een opeenstapeling van maffe scenes met veel droge humor: Dat vrouwtje dat hem overal dwars zit, de taxirit, de norse kok(s), Terajima die steeds maar opduikt om zijn vriendin terug te eisen, het vuurgevecht in de vorm van sterrenbeelden. Geweldig!
Er wordt voortdurend gespeeld met wat nou een droom is en wat niet. Ik moet zeggen, ik was er soms wel een beetje van in de war, zoveel droomlagen er blijken te zijn, maar uiteindelijk is het allemaal goed te volgen. Geen Hisaishi meer, toch erg geslaagde muziek, bijvoorbeeld bij de dansscenes. Bij de meer dromerige scenes inclusief de grote schietscene droeg de muziek erg veel bij aan de surrealistische sfeer.
Kitano heeft me echt verrast, veel beter dan ik had verwacht. Ik heb me ontzettend vermaakt. 4,5*
Taking Lives (2004)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Slecht. Ik heb blijkbaar teveel van dit soort films gezien, want ik dacht meteen al dat Hawkes personage de dader zou zijn. En natuurlijk weet je dat hij met Jolies personage in bed belanden zal, hoewel er totaal geen chemie tussen de personages lijkt te zijn. Kortom, het voelt allemaal geforceerd aan en dat blijkt ook uit het einde waar je de "twist" al mijlenver ziet aankomen, dat het raar is dat een FBI agente mèt wapen op Canadese grond mag opereren, en aan het feit dat de dader decennia de tijd had om zijn moeder te vermoorden, maar het nu pas in het tijdframe van de film doet.
De muziek is kennelijk van Philip Glass, die toch aangeschreven staat als één van de belangrijkste klassieke componisten van deze eeuw. Ik moet zeggen dat ik van deze soundtrack totaal niet onder de indruk ben, het klinkt behoorlijk generiek.
Op veel vlakken dus behoorlijk teleurstellend. 1*.
Talking Head (1992)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
We zijn bijna een jaar verder en na een succesvolle herziening van The Red Spectacles deze ook maar weer eens opgezet. Toch veel veranderd in mijn filmbeleving, want ik sta niet langer achter mijn vorige bericht.
Het belangrijkste verschil met de vorige kijkbeurt is dat ik deze film visueel een stuk mooier vind dan de vorige keer. Het kan liggen aan het feit dat ik de vorige keer een matige rip heb gezien, maar deze keer was ik behoorlijk onder de indruk van de prachtige belichting en kadrering met als hoogtepunt de grote paddenstoel.
Verder is het verbazingwekkend dat Kawai ook leuke jazzmuziek kan schrijven, blijft toch een unieke filmcomponist. De structuur is erg interessant, al moet gezegd worden dat het wel erg lijkt op wat er ook in The Red Spectacles gebeurd. Ik vind beide films erg op elkaar lijken, al is deze een stuk droger.
Slapstick viel ook wel mee, er zaten ook echt een aantal sterke zaken in, zoals de entree van Chiba over de rode loper met de vleermuisgeluiden als hij zijn mantel openslaat, de stilstaande auto, die dan ook nog eens een vrouw schept, de Dog Blend.
Het enige minpuntje aan de film is de lengte. Nog steeds vind ik niet alles even interessant en dan is de film toch aan de lange kant. Daarom 4,5*, wat an sich al een enorme ophoging is. De maximale score bewaar ik voor een volgende herziening.
Ik logenstraf toch wel mijn eerdere opmerking dat ik weinig met de live-action films van Oshii heb. Blijkt dus honderd procent mee te vallen, al heb ik wel meer kijkbeurten nodig in vergelijking met z'n animatie, die in zekere zin makkelijker is.
Tallulah (2016)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Een film die aardig wegkijkt, maar ik mis een beetje het punt van deze film. Het voelt overbodig aan; ik zie geen enkele noodzaak in het vertellen van dit verhaal. Het kabbelt allemaal maar een beetje. Het drama is niet meeslepend, geen van de personages weet me echt te raken, en wat humor betreft is het niet veel beter. Visueel verder ook niets bijzonders, waardoor ik op 1,5* uitkom.
Tangled (2010)
Alternative title: Rapunzel
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Mwah. Een typische Disney adaptatie van een sprookje met alle clichés van dien, alleen nu 3D computergeanimeerd. Nu prefereer ik sowieso 2D animatie boven 3D, dus deze keuze wekte al meteen mijn wantrouwen. Ik kan denk ik ook eindelijk onder woorden brengen wat me eraan stoort: de geanimeerde mensen zien er behoorlijk popachtig uit qua huid-textuur en dat vind ik vrij lelijk.
3D heeft wel als voordeel dat je behoorlijk indrukwekkende actiescènes tevoorschijn kan toveren, maar daar stelt deze film behoorlijk in teleur. De Pixar-films scoren wat dit soort rollercoaster-scènes betreft een stuk hoger. Rapunzel kan een hoog leuke trucjes met heur haar, ik moest een beetje denken aan wat Ziyi Zhang met haar mouwen uithaalt tijdens de trommelscène in House of FLying Daggers, maar het haalt absoluut niet het niveau van die scène uit laatsgenoemde film, en ook wat dit betreft blijft er een hoop potentieel liggen.
Komen we aan bij de clichés: die zijn vrijwel allemaal aanwezig. Een familie-vriendelijke adaptatie van een sprookje, de liedjes (die net zo gruwelijk klinken als menig liedje in de huidige top zoveel), de dierlijke bijfiguren- heb ik in de vorm van andere diersoorten in eerdere Disney films ook al eens teruggezien (hoewel, in Hercules is het ook een paard, weliswaar met vleugels maar toch), en het "Aaahh, nou is hij dood!! Hee toch niet!!!"-einde heb ik zeker veel te vaak gezien.
Het enige wat in de lijst van clichés ontbreekt is een typisch "je moet jezelf zijn"-moraaltje dat menig Disney film heeft verpest. Wellicht daarom dat ik op 1* in plaats van 0,5* kom.
Tanin no Kao (1966)
Alternative title: The Face of Another
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Interessante film, visueel, maar ook zeker qua concept, want filosoferen over de betekenis van het gezicht is iets wat me intrigeert. Hoe zou bijvoorbeeld mijn leven verlopen als ik een ander gezicht had gekregen? Zou de wereld minder ongelijk zijn als iedereen hetzelfde gezicht had? In hoeverre bepaalt je gezicht je persoonlijkheid? Ben je werkelijk anoniem als niemand je gezicht kent?
Met name op de laatste twee vragen gaat de film in, inclusief filosofische beschouwingen die behoorlijk hoogdravend zijn. In veel gevallen zou dat me storen storen, omdat ik veel filosofische onderwerpen nogal uitgekauwd vind, maar dat is hier dus niet het geval. De uitwerking voelt ook plausibel aan, en is dus ook bevredigend.
Daarnaast een plot rondom een verminkte meisje. Op zich erg mooi, en het past ergens in het concept, maar ik ga mee met Ferdydurke: het mengt voor mijn gevoel niet goed met de hoofdlijn, en leidt er misschien ook iets teveel van af. De zeescène op het einde die aan Nagasaki refereert was evenwel indrukwekkend.
Jammer van het formaat, maar dat komt geloof ik wel vaker voor bij films uit vervlogen tijden. Het kan in ieder geval niet verhullen dat dit ook visueel een interessant met fraaie contrastrijke zwart/wit beelden. Camerabewegingen voelen soms wel stroef aan, en de montage was ook vrij matig met soms behoorlijk plotselinge overgangen.
Daar staat tegenover dat het experiment niet wordt geschuwd. Soms pakt dat wat minder uit, met name de stilstaande beelden hadden van mij niet gehoeven. Maar soms is het echt gaaf, met name tijdens de scènes bij de dokter, met interessante invalshoeken, bijvoorbeeld een shot wat pas na enige tijd een spiegelshot blijkt te zijn. De aanwezigheid van dit soort momenten is uiteindelijk belangrijker dan of alles wel helemaal geslaagd is.
Tenslotte moet de soundtrack genoemd worden. Nogal ambient-achtig, wat enigszins vervreemdend werkt, maar erg goed bij de filosofische sfeer past. De wals mag er overigens ook zijn.
Een oudere film die toch visueel de moeite waard is. De ouderdom valt er wel aan af te lezen, maar meer dan genoeg ter compensatie. 3,5*.
Tasher Desh (2012)
Alternative title: The Land of Cards
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Inderdaad een aparte ervaring. De film valt een beetje in twee delen uiteen: het eerste deel is behoorlijk vaag wat plot betreft, maar audiovisueel wordt er alles uit de kast getrokken: kleuren, overlays, split screens, sterke achtergrondgeluiden, noem maar op. En alles met een groots gevoel voor timing in de montage.
De tweede helft krijgt het plot meer structuur, terwijl audiovisueel de remmen er wat meer op gaan. De beeldtaal voelt een tikkeltje normaler aan dan de eerste helft (die dusdanig uitzinnig was dat de tweede helft nog steeds behoorlijk vooruitstrevend is) en de liedjes worden dominanter in de soundtrack. Ik ben niet heel erg fan van gezongen liedjes in film en hier is het ook niet allemaal even sterk maar sommige liedjes waren verrassend genoeg toch best wel sfeervol.
De film heeft een boodschap te vertellen, maar die wordt dusdanig verknipt en bevat de nodige symboliek dat het aanvankelijk lastig is alle stukken bij elkaar te vinden. Dus zeker niet een makkelijke film waarbij je achterover kan hangen in je stoel tenzij je voldoende hebt aan de stijl van een film om vermaakt te worden. In mijn geval voldeed de film ruimschoots aan dit laatste criterium: 4,5*.
Tasogare Seibei (2002)
Alternative title: The Twilight Samurai
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Tasogare Seibei heb ik een half jaar geleden een keer tweedehands gekocht, maar toch nog niet te tijd (of eigenlijk zin) gevonden om te gaan kijken. Onlangs Gohatto gezien en dat zorgde er voor dat deze nu toch echt eens gezien moest worden.
Waar Gohatto speelt tijdens de Boshin-oorlog, een periode vol bloedvergieten waarin de shogun zijn macht verloor, speelt deze film een paar jaar daarvoor en geeft een totaal andere blik op het leven van de samoerai. Zij zijn eigenlijk meer ambtenaren geworden en duelleren is eigenlijk verboden. De film heeft wat geweld betreft eigenlijk ook weinig te bieden, wat eigenlijk ook niet erg is. Op het moment dat er eindelijk eens een duel komt, was het voor mij niet echt meer noodzakelijk, want de film heeft gevechten niet nodig om te boeien.
Over het duel gesproken, ik moet tot mijn schande bekennen dat ik Ren Osugi pas kon herkennen toen ik merkte dat zijn stem erg bekend klonk. Hij zag er ook wel wat anders uit met zijn kaalgeschoren koppie.
Visueel blijkt dit wel een stuk minder te zijn dan Gohatto, maar dat weet de film goed te maken doordat het emotioneel meer raakt. Seibei is een man waar Wouter Bos trots op zou zijn: iemand die prijs stelt op zijn vader-dagen. Voorzover mijn beeld van Japan juist is, is dit zeker niet vanzelfsprekend. In het moderne Japan. De vader werkt, ziet zijn kinderen nauwelijks en de vrouw draait voor de opvoeding op, Ik kan me voorstellen dat er in de tijd van de samoerai nog minder aandacht voor kinderen is, maar Seibei is duidelijk een uitzondering en maakt de film met zijn sympathieke présence. Hoewel hun rol niet heel groot is, doen de kinderen het wat mij betreft uitstekend.
Ik maak er overigens nooit een gewoonte van om van te voren de achterkant van een DVD te lezen (of de omschrijvingen hier op moviemeter), maar achteraf zie ik dat de schrijver van de tekst op de achterkant van mijn DVD het wel erg bont maakt: zowat de hele film wordt er helemaal uitgespeld. Blij dat ik dat dus niet heb gelezen.
Voor deze eerlijke en emotionele film vier sterren.
Tau (2018)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
In het licht van ChatGPT een interessante film om te zien. Inmiddels zijn er al berichten over de volgende generatie AI bots na ChatGPT, die verontrustend emotioneel blijken te zijn, en daarbij lijkt op de AI in deze film (waarbij de kritiek van sommige users hier op de emotionaliteit van de AI in deze film dus onterecht lijkt te zijn). In de werkelijkheid lijkt AI meer en meer onvoorspelbaar en waarschijnlijk ook oncontroleerbaar voor de maker te worden en dat staaft de gebeurtenissen in deze film.
De film zelf ziet er over het algemeen fraai vormgegeven uit, al overtuigen de effecten me niet. Ik moet aan hoe de robot hier beweegt soms een beetje denken aan de robot in de originele Robocop, al is het daar veel erger. Ook de antagonist overtuigt niet. Maar los daarvan dus wel een interessante film, waardoor de balans in het midden komt te liggen. 2,5*.
Taxi Driver (1976)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Best wel een meevaller. Ik kan me van een vorige kijkbeurt namelijk nog herinneren dat ik me afvroeg waarom mensen dit nu zo geniaal vinden. Ik vond destijds het plot denk ik niet echt overweldigend en was ook niet echt onder de indruk van het personage van De Niro. Na herziening vind ik het nog steeds niet geweldig, maar ik snap wel wat meer wat mensen erin zien.
Ik hield me vroeger bij film kijken veel minder mee bezig met de muziek, vandaar dat het me toen wellicht niet echt boeide, maar deze keer viel de duistere muziek me meteen vanaf het begin op. Erg sfeerverhogend. Af en toe afgewisseld met wat lichter spul, dat iets minder was, maar ook niet vervelend.
Visueel was het wel wat ik ervan verwachtte, degelijk maar niet geniaal. Ik lag er nou niet echt ondersteboven van.
Komen we aan bij De Niro. Ik was destijds een beetje teleurgesteld, want ik wist van te voren wel dat de "You talking to me?" quote erin zat, maar toen die eindelijk voorbij kwam, kwam het nou niet bepaald krachtig op me over. Ik vind ook niet echt dat De Niro gevaarlijk overkomt, eerder als een goeiige sukkel. Het probleem is gewoon dat De Niro er te sympathiek uitziet. Daar kan geen hanenkam wat aan doen. Wat dat betreft komt het ook enigszins ongeloofwaardig dat hij de senator wil vermoorden, ik geloof het gewoon niet dat zijn personage dat echt zou willen doen. Op zich wel een interessant element in het plot, omdat het laat zien dat het maar een haartje had gescheeld of hij was de grote misdadiger in plaats van de grote held geweest.
Dat maakt ook dat ik erop moet terugkomen dat ik het plot maar magertjes vond. Ik was eigenlijk ook wel verrast bij de climaxscène. Herinnerde me niet meer dat er vingers van handen geschoten werden, wat toch wel erg realistisch overkwam. Wel minder vond ik de scene tussen Keitel en Foster, puur omdat het gezichtspunt van De Niro verlaten wordt, wat ik een storende breuk in de structuur heb ervaren. An sich vond ik de scène wel sterk, omdat ik erg het idee kreeg dat loverboys ook zo hun slachtoffers bepraten, maar soms is het beter goede ideeën op te offeren voor de totale structuur van het werk. Verder is het ergens ook wel positief dat ik het karakter van De Niro steeds meer een domme pannenkoek ben gaan vinden. Doordat ik nu wat minder met hem meeleefde, had ik nu tenminste veel minder last van plaatsvervangende schaamte bij het bioscoopbezoek. Trouwens wel echt een prachtige vrouw, die Cybill Shepherd.
Uiteindelijk kom ik op 3* uit, zeker meer dan ik van te voren had verwacht.
Team America: World Police (2004)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Jaren geleden al eens gezien, en nu 'ter ere' van Kim Jong-Il die ons zaterdag is ontvallen herzien.
Kort samengevat is een gedeelte van de film erg grappig door een aantal erg leuke vondsten, maar voor de rest is het erg saai en vervelend. Parodieën kunnen grappig zijn, maar met alleen een belachelijk script en dito dialogen redt je het niet, daarvoor zijn er gewoon teveel films die ondanks dat ze serieus bedoeld zijn ook een belachelijk script hebben. Het werkt alleen als je de parodie visueel versterkt. Dit gebeurt slechts spaarzaam, namelijk als Carson doodgeschoten wordt, het drama dik aangezet wordt met slomo's en dramatische muziek, die dan plots overgaat in veel te vrolijke muziek. Harrrro! We zijn weer wakker. Een ander voorbeeld is de kotsscène, waarbij je elk moment denkt dat het afgelopen is, maar dan komt er weer een nieuw salvo waarbij als finishing touch de dramatische muziek ook weer even flink aanzet. Wanneer men dit soort dingen nalaat bij andere cliché-momenten van drama, gaan die momenten toch behoorlijk irriteren.
De meeste liedjes vond ik overigens ook maar vervelend, en plichtmatig aanvoelend, al is het "I'm so ronery" van Kim Jong-il, die ik overigens wel erg grappig er uit vond zien, nog wel aardig. En ook de monoloog over dicks, pussy's and assholes was wel aardig, maar voor de rest moet de film het toch vooral van visuele grappen hebben met als hoogtepunten de seksscène die aanvankelijk standaard oogt, maar plotseling hardcore wordt, fantastisch al die standjes met die poppen, de katten die door moeten gaan voor panters, en de beginscène waarbij je verwacht dat de poppen die je ziet karakters zijn, maar het blijken marionetpoppen in de handen van poppen te zijn. Dit zijn van die momenten waarbij wordt benadrukt dat het maar een poppenfilm is, en wat mij betreft had de film veel meer doorspekt mogen zijn met dit soort momenten in plaats van de zoveelste "911 times 100" grap.
Voor slechts de helft geslaagd dus. 2,5*.
Ik vraag me overigens af wat de echte Kim Jong-il van deze film had gevonden, hij schijnt een enorme cinefiel te zijn geweest die daarin zo ver ging dat hij zijn favoriete Zuid-Koreaanse actrice en een Zuid-Koreaanse regisseur heeft laten ontvoeren om hun 8 jaar lang films te laten maken. Zou hij Team America gezien hebben? En kon hij het waarderen, net zoals het schijnt te zijn dat Hitler The Great Dictator van Charlie Chaplin leuk heeft gevonden.
Teeth (2007)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Ja, maf maar grappig uitgangspunt. Maar als de premisse duidelijk is, is de film helaas een beetje voorspelbaar, maar dat is wellicht ook onvermijdelijk en je kan het ook zien als dat men duidelijk toewerkt naar een climax met de stiefbroer. Hoe die uitgewerkt wordt is dan weer erg sterk, hoewel ook onvermijdelijk. Dat geldt ook voor het einde. Het is alsof de bal op de lijn ligt, de keeper ligt verslagen op de grond, en de bal hoeft er alleen nog maar ingetikt te worden. Deze film doet dat telkens met een flinke knal, waar sommige andere films er nog in slagen om de kans te missen. 3*.
Tekkon Kinkurîto (2006)
Alternative title: Tekkonkinkreet
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Zeven jaar geleden voor het eerst en het laatst gezien, en omdat ik ander werk van Arias al geruime tijd klaar heb liggen leek het me goed om deze eerst te herzien. Niet heel veel zin in, moet ik bekennen, want de vorige keer was ik niet super enthousiast, en deelde de film slechts 3,5* uit. Wellicht omdat ik destijds meer plotgericht was; nog niet zo into "style over substance" films was.
Echter, deze keer werd ik echt weggeblazen. De laatste zin van mijn vorige bericht, waarin ik suggereer dat de score bij herziening wellicht hoger uit kan pakken, blijkt een understatement, want dit is van begin tot eind vijf sterren materiaal. De beelden zijn overweldigend in hun detail en in hun rijkdom aan kleuren. De stad is echt prachtig vormgegeven, maar de dromen zijn helemaal schitterend. Die van Shiro door het stoepkrijtachtige karakter dat enigszins doet denken aan het segment Wanwa the Doggy uit de omnibus Genius Party Beyond, ook een Studio 4°C product. De droom van Kuro betreft de Minotaurus, en is de meest surrealistische scène uit de film. Haast psychedelisch, wat mij heel erg goed smaakt. Ook het camerawerk is sterk; soms lijkt de camera totale vrijheid te hebben.
Het draait in deze film niet om het plot, maar naast alle beeldpracht is het wel prachtig om te zien hoe de personages Kuro en Shiro met elkaar omgaan, en hoe ze om elkaar geven. Hun namen betekenen respectievelijk zwart en wit, wat erg symbolisch is. Kuro heeft op een gegeven moment ook een yin/yang symbool op zijn rug, en dat verklaart de symboliek, want Kuro en Shiro hebben tegengestelde karakters, maar kunnen niet zonder elkaar.
Mooie personages dus, maar de enige minpuntjes in deze film zijn wel aan de personages gerelateerd. Namelijk de karakterontwerpen, die ik nog nog steeds niet erg fraai vind, en de bewegingen van de personages, waarbij ik het gevoel had dat die niet altijd even vloeiend waren. Al moet ik erbij zeggen dat zeker het laatste me weinig heeft kunnen storen. De soundtrack tenslotte is vooral sfeervol, en treedt maar spaarzaam op de voorgrond. Die momenten vallen op: elektronisch, dat hoor je niet vaak. Maar ook in deze momenten uiterst sfeervol.
Kortom, een zeer geslaagde herziening en een hele dikke 5*.
Ten no Chasuke (2015)
Alternative title: Chasuke's Journey
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Fraaie film. De eerste scène intrigeert al, en het uitgangspunt wat je in die scène voorgeschoteld krijgt is leuk bedacht. Bij het plot moest ik een beetje denken aan Besson's Angel-A, vanwege het thema engel op aarde (al begrijp ik dat beide films niet uniek zijn wat dat thema betreft), maar ook aan Koreeda's After Life.
Visueel in ieder geval erg interessant. Een aantal special effects, die er degelijk uitzien, maar vooral een erg fraaie belichting van tijd tot tijd. Ook opvallend zijn de slow motions. Niet vloeiend, zoals in Nakashima's Confessions; het ziet er wat rauwer aan, maar dat past wel bij de sfeer van de scènes waarin ze optreden. Met name de scènes na de ziekenhuisopname van de hoofdpersoon zijn sterk qua cameravoering, maar ook qua soundtrack die op die moment sterke omgevingsgeluiden laat horen. Wat mij betreft het gedeelte waarin de film audiovisueel het sterkst is, al zijn er nog genoeg andere fraaie scènes.
In het middenstuk even een dipje als het wat te vrolijk wordt. Ook het einde voelt een beetje onbevredigend aan; het is iets te gemakkelijk; het schuurt niet, waar de film op andere momenten dat wel doet. Om die reden blijft de film op vier ruime sterren steken.
Tenki no Ko (2019)
Alternative title: Weathering with You
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Ik heb tot nu toe alle Shinkai films gezien, maar dit is de eerste die in in de bioscoop heb mogen aanschouwen. Voor degenen die zijn werk kennen is er nauwelijks een verrassing. Shinkai doet precies wat we van hem verwachten. Zoals vanouds veel prachtige beelden, met licht- en kleurspel, maar ook in de animatie van de regen, en van water in het algemeen. Met daarbovenop dezelfde grotere vrijheid van de "camera" die ook al in zijn vorige film ingezet werd.
Ook typisch voor Shinkai is het ietwat naïef romantische plot met een vleugje fantasie. Het einde voelt een beetje gemaakt aan, maar voor de rest is het lieflijk en weet het te vermaken. Ook hier geen verrassing. Datzelfde geldt voor de soundtrack, waar mijn grootste pijnpunt weer opspeelt: het grote J-pop gehalte. In het grootste gedeelte van de film wordt het relatief passend gebruikt, op een manier die eigenlijk niet echt stoort. Maar tegen het einde lijken de nummers toe te nemen en voelt het overdreven druk aan, met name als de hoofdpersoon "in actie" komt. Jammer, want op andere momenten is de soundtrack wel verstilt en sfeervol met enkele zeer effectieve stiltes. Maar goed, het hoort nu éénmaal bij Shinkai.
Wat wel nieuw voor mij is dat bepaalde typische Japanse zaken in deze film vluchtig voorbij komen, terwijl ik die verder in geen andere film heb gezien. Zoals de "Vanilla bus", hetgeen een bestelbus die met reclame voor Vanilla in een mangastijl beschilderd is, en die keihard, door meisjes geschreeuwde reclamemuziek uit de speakers laat knallen. Wie op Youtube zoekt naar "Vanilla bus Tokyo" begrijpt wat ik bedoel. Of een als "French Maid" verklede meisje die op straat reclame maakt voor het maidcafé waar ze werkt. Misschien zijn er wel degelijk films waarin dit ook uitgebeeld wordt, maar tot deze film ben ik het nog niet eerder tegengekomen.
Uiteindelijk een tikkeltje minder dan de voorganger, die ik qua plot net wat sterker vond, maar even goed een erg fijne ervaring weer, zelfs met de J-pop in het achterhoofd. 4*.
Tenkû no Shiro Rapyuta (1986)
Alternative title: Castle in the Sky
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Deze film stond al heel lang op mijn verlanglijstje, maar omdat het ecogezeik van ome Hayao in enkele andere films me nogal tegenstond, is deze wat lager op de lijst terechtgekomen om het zo maar eens te zeggen.
Ten onrechte blijkt na afloop. Wat een magische film, met een heerlijke feelgood sfeer en vertederende hoofdpersonen. De piraten waren hilarisch, nog grotere moederskindjes dan de gemiddelde Italiaan. De muziek was op enkele plekjes na erg goed.
Het enige dat jammer is, is dat deze film niet later is gemaakt, want de beelden halen natuurlijk nergens het niveau van bijvoorbeeld een Shinkai film. Zowel bij de lichtjes-in-de-mijn-scene als de luchtscenes kwam toch de gedachte bij me op dat dat tegenwoordig veel mooier gedaan zou kunnen worden. Het had de film nog magischer kunnen maken. Het mag de pret echter niet al teveel drukken.
Tenshi no Tamago (1985)
Alternative title: Angel's Egg
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
En weer herzien tijdens een avondje film kijken, waar ook Ghost in the Shell voorbijkwam.
Een aantal overeenkomsten tussen beide films sprongen in het oog, zoals het vele water, fossiel(en), dwarrelende veren, de stamboom in het museum in GitS tegen de boom in de grot hier. Kusanagi en de man in deze film die beiden hun eigen bestaan betwijfelen. Wellicht kan je tussen elke twee films dergelijke overeenkomsten vinden, maar het trof me wel.
Dit blijft een unieke film, die de eerste keer dat ik hem zag me in schok bracht en me meteen aansprak vanwege het surrealisme, de symboliek en vooral de muziek van Kanno. In mijn ogen zelfs beter dan de soundtracks van Kawai die zonder film wat minder goed overeind blijven. De muziek bij de vissers doet enigszins aan Le Sacre du Printemps van Strawinsky denken. De beelden worden dusdanig door de muziek versterkt dat er een ongekende sfeer wordt geschapen. Je voelt je echt door God verlaten, en wellicht omdat ik zelf ooit het geloof ben kwijtgeraakt dat deze film me extra aanspreekt.
De beelden zijn prachtig: de luchten, het meisje dat door de lichtval uit een Rembrandt schilderij lijkt te komen, hoe haar haren wapperen als ze aan de man probeert te ontkomen, het ruimteschip, het turquoise licht van de lantaarnpalen, de glas-in-lood ruit, hoe het meisje verdrinkt.
Allemaal echt schitterend. Twee scenes geven me echt de rillingen: in de eerste zie je het fossiel van de engel, het geeft het gevoel alsof God dood is. De tweede scene is de schreeuw van het meisje nadat ze het gebroken ei heeft gevonden. Zo ontzettend sterk om eerst beelden te laten zien hoe haar stem stokt om dan vervolgens als ze uit beeld is de schreeuw te laten horen. Snijdt door merg en been. Het shot van boven van het meisje met de scherven van het ei die alle kanten op gevlogen zijn, kwam ontzettend dramatisch op me over.
Visueel toch een paar minpuntjes: de luchten staan soms ineens stil, zeker als er op de voorgrond het een en ander gebeurt. Verder veel shots waar echt niets beweegt en ook geregeld herhaling, zij het redelijk subtiel. Desondanks is de prestatie ongekend, gezien het lage budget.
Wat het allemaal betekent blijft voor mij ook ongrijpbaar. Wel geloof ik er geen snars van dat Oshii het zelf ook niet begrijpt. Dat is precies zo'n praatje van een kunstenaar die wil dat zijn publiek vrij naar zijn kunstwerk kan kijken. Derhalve voel ik me vrij om er ook op los te speculeren, al heb ik niet het idee dat ik veel toe te voegen heb aan wat er al eerder hier geschreven is.
Het ei lijkt mij ook voor zaken als het geloof of hoop te staan. De opmerking van het meisje dat ze het ei heeft gevonden bij het fossiel van de engel laat zelfs de mogelijkheid open dat God in het ei zit. Past in principe mooi bij dat ze met het ei onder haar kleren eruitziet als een zwangere Maria. De titel van de film is multi-interpretabel. Slaat "engel" nu op het fossiel of toch op het meisje? Het laatste is niet helemaal gek, ze verliest direct na de aantiteling een paar veren.
Vissen vormen binnen het christendom een belangrijk symbool voor God. De vissers in de film lijken mensen die achter God aangaan te symboliseren, terwijl ze niet doorhebben dat hij ongrijpbaar is. Wellicht bestaat hij ook niet, we zien enkel schaduwen en geen echte vissen, Het meisje merkt ook zoiets op, maar is niet veel beter, gezien dat het ei leeg blijkt te zijn. Als de man met zijn stigmata en zijn kruisvormig geweer inderdaad een Jezus-figuur moet voorstellen, is wellicht zijn boodschap dat de wetenschap in tegenstelling tot religie de enige hoop op verlossing is.
Aan de andere kant wordt de suggestie dat de man het meisje voorstelt nadat ze het geloof heeft verloren gevoed door de beginbeelden waarbij haar handen transformeren in zijn handen om vervolgens een denkbeeldig ei te verbrijzelen.
Ik heb overigens niet het idee dat het één het ander hoeft uit te sluiten.
Ik neig er erg naar te zeggen dat de film anti-religie is, al valt er voor het tegendeel ook het een en ander te zeggen. Het meisje lijkt als een martelares te sterven, haar adem verandert in nieuwe eieren. Door haar dood lijkt ze religie letterlijk nieuw leven in te blazen en ze lijkt als heilige opgenomen te worden in het heiligenpantheon als we op het einde haar beeld zien. Het ruimteschip doet me erg denken aan een oog en als het vanuit de zee opstijgt lijkt het ook nog eens te huilen. Symboliseert het God die treurt om de dood van het meisje? Anderzijds doet het eindshot waarbij er uitgezoomd wordt mij erg denken aan de Ark van Noach die is gekapseisd. Mocht God al bestaan, dan lijkt hij werkelijk niet om de mens te geven gezien dat beeld. Dat laatste wordt versterkt door het citaat van de man over de Ark dat verschilt met de Bijbel in de zin dat de Ark in het citaat door God verlaten lijkt te zijn. Wellicht is God zelf ook wel verdronken tijdens de zondvloed, gezien het fossiel van de engel. In ieder geval heeft God in de Bijbel beloofd dat er nooit meer een zondvloed komt, terwijl deze post-apocalyptische wereld op het einde voor de tweede keer overspoeld lijkt te worden (wederom het huilende oog), terwijl de schaduwvissen suggereren dat de wereld nog steeds onder het water van de eerste zondvloed staat.
Het zijn uiteindelijk slechts onsamenhangende gedachten, echt de vinger erop krijgen lijkt onmogelijk en uiteindelijk valt bij elke film wel zo'n verhaal op te schrijven. Dan nog zijn er dingen waar ik echt nauwelijks iets van lijk te begrijpen, zoals de lange sporen van veren op het einde en de bomen met daarin grote eieren gevuld door duidelijk zichtbare vogel-embryo's.
Een ongekend poëtische cocktail van prachtige muziek, mooie beelden en diepe filosofische vragen. Op zich niet uitzonderlijk voor een film van Oshii, maar vanwege de abstractie ben ik er hier nog meer door onder de indruk.
Tenten (2007)
Alternative title: Adrift in Tokyo
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Met dank aan Mochizuki Rokuro, die deze film opgenomen heeft in zijn top 300 van favoriete Japanse films.
Ik ben in meerdere Japanse steden geweest, en van die steden was Kyoto duidelijk de mooiste stad. En toch had men geen beter decor voor deze film had kunnen kiezen dan Tokyo, waar je eindeloos in kan verdwalen, enerzijds omdat het zo'n verschrikkelijk grote stad is, anderzijds omdat het patroon van de straten (in tegenstelling tot bijvoorbeeld Kyoto) één grote warboel is.
De wandeling door Tokyo zoals uitgebeeld in deze film biedt ook alles wat ik zelf zou wensen om te ervaren bij een stadswandeling. Mijmeringen, melancholie, aparte mensen, en bijzondere ontmoetingen. Het wordt allemaal netjes in beeld gebracht met af en toe echt mooie shots, van bijvoorbeeld de lucht tijdens een ondergaande zon of een close-up van een vlieg. Veel aandacht voor kleine details in ieder geval. Af en toe poëtische momenten, zoals met de gitarist, ook al is hij nog zo luidruchtig.
Daaromheen ontspant zich een verhaal dat misschien niet veel om het lijf heeft, maar waarbij de personages voor mij veel meer tot leven komen dan in menig westers drama. Voor een groot deel door het sterke acteerwerk van Miura en Odagiri, maar wellicht juist ook omdat de film geen groot verhaal vertelt, waardoor er veel ruimte is voor dialogen die bijna louter draaien om het elkaar leren kennen.
Een fijn filmpje met een fijne sfeer dus. 4*. Tijd om meer werk van Miki op te zoeken, Instant Swamp was ook al erg prettig.
Terminator 2: Judgment Day (1991)
Alternative title: T2 - Terminator 2: Judgment Day
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Zoals ik me nog bijstond is deze inderdaad beter dan z'n voorganger, maar het verschil is minder groot dan in mijn herinnering. Ik heb deze destijds als veel grappiger beschouwd, dat bleek best mee te vallen. De "I need your clothes, boots, and motorcycle"-scène was wel aardig, en de grimassen van Schwarzenegger als hij moet lachen waren ook wel leuk, maar voor de rest viel die humor best wel mee.
Wel ziet het er allemaal beter uit, met name de special effects zijn een flinke vooruitgang op de eerste film. Actie is redelijk standaard, hoewel de scène bij het softwarebedrijf wel aangenaam lomp was. Acteerwerk is niet geweldig zonder echt te storen, van Furlong had ik meer verwacht, nu was hij "slechts" okee. Schwarzenegger komt wat minder mechanisch over, ook in de eerste helft van de film, als antagonist had hij toch wat meer uitstraling. De antagonist in deze film mist de uitstraling helaas wel volledig, daar hadden ze beter een minder iel mannetje voor kunnen nemen.
In het eerste deel vond ik het aardig dat de machines met het sturen van de eerste terminator door een keten van gevolgen eigenlijk zelf het verzet veroorzaken. In dit deel wordt daaraan toegevoegd dat ze ook zichzelf veroorzaakt hebben. Ik hou wel van dit soort tijdreis paradoxen, dus dat kon ik wel waarderen. Wat ik minder kon waarderen is het einde, wat een beetje een kopie van het einde van de eerste film is en dat is natuurlijk niet echt origineel.
Uiteindelijk wint dit deel het op punten van de voorganger. Een halfje meer dus: 2,5*.
Terminator, The (1984)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Ooit met mijn ouders gezien, en dat was een slechte beslissing, want die konden dit totaal niet pruimen. Het resultaat was dat ik me geneerde dat ik hen dit had voorgeschoteld en mede daardoor viel de kijkervaring nogal tegen.
Het is dan ook niet verrassend dat ik de film deze keer beter heb ervaren, al vind ik het nog steeds niet geweldig. Veel standaard actie, cheesy muziek, en de special effects waren ook niet echt geweldig, met name de Terminator aan het einde van de film.
De rol van Schwarzenegger is niet heel erg divers, maar wat hij moet doen, doet hij wel erg overtuigend: een emotieloze moordmachine neerzetten. Af en toe zelfs nog wel grappig, zoals met de "Fuck you, asshole". Ook aardig is het idee van de tijdlus. Dit soort plots vind ik altijd wel vermakelijk.
Van het vervolg herinner ik me dat het een stuk grappiger was, die staat dan ook op de herzieningslijst. Voor deze film 2*.
Tetsuo (1989)
Alternative title: Tetsuo: The Iron Man
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Smaak kun je blijkbaar ontwikkelen. Na deze film gezien te hebben, heb ik enkele andere films gezien die enigszins hierop lijken, namelijk ED80,0000V en Eraserhead. Ook andere films van Tsukamoto gezien, waardoor de liefde voor de montage van snelle beelden achter elkaar me steeds beter is bevallen. Nu dus Tetsuo maar eens herzien. Waar ik de eerste keer moeite had met het einde dat zich maar leek uit te stellen, kon ik nu veel meer genieten van de hysterische opvolging van beelden, perfect in combinatie met de muziek. Het maximaal aantal punten dus! ED80,000V laat ik voorlopig nog in mijn top10 staan, maar wellicht dat die toch ooit vervangen wordt door deze.
Tetsuo II: Body Hammer (1992)
Alternative title: 鉄男II Body Hammer
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Leuk.
Wat lagere verwachtingen gezien de reacties hier, waardoor de teleurstelling achterwege blijft. Is op zich redelijk sterk, maar kan zich niet meten met de eerste Tetsuo. Ook ik vond het kleurgebruik minder, het oogde fletser, maar bovenal miste deze film intensiteit ten opzichte van de eerste. Die was af en toe echt onnavolgbaar.
Desondanks zitten er sterke gedeelten in, zoals het sepiagedeelte, dat verrassend stemmig is en de beeldenstroom er vlak voor. Sterke muziek van Ishikawa weer, maar ook leuk dat Ave Maria van Gounod/Bach te horen is.
Verder fijn dat het niet echt een remake is, maar toch een ander verhaaltje te bieden heeft. 3,5*.
Tetsuo: The Bullet Man (2009)
Alternative title: 鉄男 The Bullet Man
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Terwijl velen op dit forum zich op het IFFR vermaken met Kotoko moest ik deze nog zien. Had hem al tijdenlang binnen, maar ik wilde eerst wachten op subs vanwege de Engelssprekende Japanners, en toen ik die eindelijk ook gevonden had speelde de drukte me een beetje parten.
Anyway, nu eindelijk gezien en het was zeker geen tegenvaller. Ik heb soms problemen met digitaal geschoten films (ook bij de beide Nightmare Detective films) omdat het erg steriel aan kan voelen, maar daar had ik bij deze film totaal geen last van. Visueel behoorlijk sterk, zeker in vergelijking met het origineel, wat natuurlijk geen verrassing mag heten gezien de 20 jaar tussen beide films. Heerlijk de scènes met de hyperediting, afgewisseld door de sfeervolle shots van de flats, kortom precies waarin Tsukamoto sterk in is. En de muziek was ook weer als vanouds heerlijk beukend bij de hyperactieve scènes.
Wat minpunten heb ik niet veel toe te voegen bij wat er al eerder is gezegd. Acteerwerk inderdaad niet bijster sterk, maar de grootste sta-in-de-weg is het verhaal. De film bevat wat mij betreft teveel geouwehoer, waarbij het me overigens dan weer niet veel uitmaakt of het in Engels of in Japans is. Een Tetsuo-film hoeft wat mij betreft niet meer te bevatten dan een man die onder begeleiding van industriële muziek in een freak verandert, veel geschreeuw daarbij, en een einde dat compleet over the top is. Resultaat: een energetische film die je volledig opfokt. In deze Tetsuo echter toch teveel elementen die die energie in de weg zitten. Jammer, want er had meer ingezeten. Hopelijk ooit nog eens een Tetsuo 4 die helemaal ultiem is, of iets anders in die richting.
Uiteindelijk toch zeer vermakelijk, 4 ruime sterren dus. Even hoog als de Nightmare Detective films, die ik toch echt minder vond. Wellicht dat die binnenkort een schopje naar beneden krijgen.
Theory of Everything, The (2014)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Tot mijn verrassing was er nog een groep op mijn werk inclusief mijn baas die deze film nog niet gezien hadden. Aangezien hij nog draait, dus toch nog in de bioscoop hebben kunnen meepikken.
Ik had hier al positieve verhalen over gehoord, en ben ook zeker niet teleurgesteld. Allereerst ziet het er visueel erg mooi uit. Mooi gestileerd, ook het geluidsontwerp past menigmaal perfect bij de sfeer van de scènes. Een paar momenten die er nog wat extra bovenuit springen zoals de melk in het kopje koffie waarmee het uitdijen van het heelal uitgebeeld wordt, het haardvuur gezien door de trui waarmee gesuggereerd wordt dat zo het idee van Hawkingstraling ontstond, de fluorescentiescène en de scène in de opera.
Verder het verhaal van het eerste huwelijk van Hawking, wat weet te boeien en te ontroeren. Wel overromanticering, en het wordt ook gesuggereerd alsof Hawking degene was die het huwelijk brak, wat toch niet helemaal de waarheid schijn te zijn, aldus één van mijn metgezellen.
Verder vond ik Redmayne echt griezelig veel op de echte Hawking lijken, ook qua motoriek en mimiek, althans wat ik op tv van de echte Hawking gezien heb. Mijn baas, die een tijd in Cambridge heeft gewerkt, en hem daar dagelijks heeft gezien, vond hem ook haast perfect lijken. Duidelijk een terechte Oscar dus! Als ik de foto's vergelijk, lijkt Jones een stuk minder op de echte Jane, want een stuk knapper. Je hoort mij niet klagen, en ook niet over haar acteerwerk, want ook zij zet een sterke rol neer.
Naar het einde misschien een beetje richting melodramatiek, maar veel is het niet. Ook is het visueel wat minder speels, maar over het algemeen een keer een echt mooie film over een exacte wetenschapper. 4*.
There Will Be Blood (2007)
Black Math
-
- 5390 messages
- 1735 votes
Bijzonder matige film, die op meerdere paarden lijkt te wedden, maar op bijna alle fronten volledig tekort schiet.
Het is voor mij haast onmogelijk om me in de hoofdpersoon in te leven, zo'n opportunistische klootzak die naar geld streeft als hij is, en het belangrijkste nevenpersonage wordt al meteen als zo'n verschrikkelijke zeloot neergezet, dat daar hetzelfde voor geldt. Het enige personage dat nog enigszins sympathiek lijkt te zijn, de zoon, wordt weer veel te weinig uitgediept. Het gevolg is dat de film als drama volledig faalt.
Dan zitten er wat momentjes met zwarte humor in, zoals de pijpleiding opmerking na de bekering, maar het is allemaal te flauwtjes om echt leuk te zijn. En dan wordt op het einde de zeloot als hypocriet ontmaskerd, wat nog enigszins een mooie vertoning vol vernedering is, wordt ie doodgeslagen, waardoor het al het effect weg is. Ook geen gevoel van drama wat bij me opkomt, want daar zijn beide personages me te onsympathiek voor. Kortom, als zwarte komedie schiet de film ook te kort.
Is het plot dan slechts een kapstok om een visueel mooie film te schieten? (En ik heb meerdere films met matig plot maar met prachtige visuals op 5* staan, dus dat kan ik zeker waarderen.) Nou, ook niet, want afgezien van een paar schaarse mooie luchten is het vooral visuele saai. Soms is het ook gewoon visueel brak, zo slecht als sommige scenes belicht zijn.
Lichtpuntje is de bijzondere soundtrack. Echt erg interessant, bijvoorbeeld de ritmische muziek tijdens de ontploffing van de boortoren. Leuk om na afloop erachter te komen dat de soundtrack door Jonny Greenwood van Radiohead, één van mijn favoriete bandjes, is verzorgd.
Ook aardig gebruikt is het Brahms vioolconcert, al ben ik niet zo'n fan van vioolconcerten (vind ik een beetje masturbatie voor violisten). Vond de uitvoering eigenlijk niet zo mooi, orkest klonk nogal lelijk. Lees in na afloop dat het de Berliner Philharmoniker is olv Karajan. Zal wel iets misgegaan zijn bij de soundediting van de film, heb ik eerder ook meegemaakt bij de film Mahler waarbij de muziek gespeeld werd door het Concertgebouworkest olv Haitink. Klonk in de film ook veel slechter dan op cd.
Waarom deze film door zoveel critici als (een van) de beste films van het decennium genoemd wordt is me een raadsel. Voor de muziek 1*, wat overigens nog wat meer had kunnen zijn als de film ook niet zo oeverloos lang had geduurd.