Opinions

Disney Classic #11

Nog altijd een 'opgeknipte' film maar de weg omhoog lijkt te zijn gevonden. De animaties zijn een stuk preciezer en het totaal aantal sketches is net als bij Fun and Fancy Free teruggebracht tot twee. Hierdoor is er eindelijk weer eens wat ruimte om karakters uit te kunnen werken en met een echt plot voor de dag te kunnen komen. De muziek en voice over zijn daarnaast ook prima in de verhalen verweven.

Het eerste filmpje is vrij druk maar heeft absoluut zijn grappige momenten. De tweede heeft echter mijn voorkeur. Apart is dat sommige achtergronden sterk doen denken aan de schilderen van Vincent van Gogh. Er zijn gelukkig slechtere inspiratiebronnen om de mosterd vandaan te halen. Ook is de toon vrij volwassen waardoor het niet alleen als kind vermakelijk is. Twee karakters die een dame het hof proberen te maken en welhaast niet meer van elkaar kunnen verschillen: dat is natuurlijk voer voor de ene botsing na de andere.

3,5*

Disney Classic #34

Aladdin is één van de eerste Disney klassiekers die ik herinner om de enorme merchandising die toen blijkbaar ook al welig tierde. In het Intertoys-jaarboek trof ik destijds allerlei tasjes, pennen, speelgoed en poppetjes van de Geest in vele uitvoeringen. Het was toen een gewoonte op de basisschool om na Sinterklaas een paar spullen mee naar school te nemen. Ik mocht de rubberen Aladdin-figuren van mijn buurman alleen aanraken als Iago het onderspit zou delven tegen Abu. Herinneringen...

Gelukkig is de film an sich absoluut het weerzien waard. Het verbaasd mij hoe enorm hoog het tempo ligt. Dit doet nauwelijks onder voor moderne animatiefilms al is het nu godzijdank zonder stompzinnige Minions-humor. Om eerlijk te zijn had het voor mij bij tijd en wijle zelfs wel iets rustiger gekund waardoor er wat beter naar een climax kan worden gewerkt. Nu heb ik het gevoel dat het verhaal her en der niet helemaal lekker loopt en dat wij dit moeten vergeten door gewoon snel naar de volgende scène te gaan. Een voorbeeld daarvan zijn de slechte smoesjes die Aladdin aan Jasmine probeert te verkopen. Het is overduidelijk dat zij daar eigenlijk niets van geloofd maar toch komt onze held hier mee weg.

De echte ster van de film is eigenlijk de Geest. Hij zorgt voor de nodige humor en nodigt de makers uit om allerlei flitsende animaties erop los te laten. Over de gehele linie wordt het tekenniveau van The Beauty and the Beast niet gehaald maar het is wel verzorgd en onvergelijkbaar met zijn opvolger The Return of Jafar. Een positief punt zijn ook de liedjes. Hoewel er behoorlijk wat in zitten hebben de meesten wel degelijk een meerwaarde. Aladdin is niet zo uitgebalanceerd als The Beauty and the Beast maar wel tijdloos en vrijwel non-stop vermakelijk.

4*

Disney Classic #13

Vreemd genoeg heb ik deze ondanks de enorme bekendheid nooit eerder gezien. Eerlijk gezegd viel Alice in Wonderland mij behoorlijk tegen. Om positief te beginnen: de film ziet er zestig jaar na dato nog altijd schitterend uit. De boterbloemen, het levende kaartspel...prachtig! Ook toont Disney lef met een behoorlijk gedurfde setting die duidelijk afwijkt van voorgaande films.

Op het belangrijkste gebied laat het echter steken vallen: aansprekende karakters. Alice vind ik een vrij vervelend personage die net iets te vaak de woorden "Mr. Rabbit! Please!" uitspreekt. Maar de theedrinkers vond ik zelfs ronduit irritant. De tafelscene zag er kleurrijk en fraai gedetailleerd uit maar was desondanks allesbehalve leuk om naar te kijken.

Het is ook weer niet zo dat dit avontuur aan je voorbij gaat. De liedjes blijven misschien niet hangen maar de varende Alice en met name de kaartendans waren aangenaam om te zien. Maar bij mij overheerst het gevoel dat er veel meer in had gezeten. Zowel het verhaal als de vormgeving is fantasierijk en biedt ruimte voor een fraaie vertelling. Jammer genoeg wordt het potentieel niet benut en is het een vrij oppervlakkige film geworden die mij nergens echt weet te raken.

3*

Deze film doet mij qua spanningsopbouw, montage, kleurgebruik en camerawerk erg denken aan "The Thing" uit 1982. Persoonlijk vind ik dat een betere film, met name vanwege de aanzienlijk betere special effects. Toch is deze film terecht een klassieker.

De spanning is echt om te snijden, er wordt door de meesten behoorlijk geacteerd (enkel Veronica Cartwright vind ik ondermaats) en er zitten genoeg verrassende scenes in. Hoewel ik iets meer een 'ruimtefilm' had verwacht heb ik mij 2 uur lang goed vermaakt.

4*

Hoewel ik Alien een erg sterke film vond heeft het een behoorlijke tijd geduurd voordat ik mij aan het tweede deel zou wagen. Gezien het gemiddelde en de naam "Cameron" kon het nooit teleurstellen, of toch?

De makers van Aliens hebben goed gekeken naar zijn voorganger. Qua camerawerk en kleurgebruik zijn er duidelijke overeenkomsten. Wederom is er van alles geprobeerd om de spanning er weer voortdurend in te houden. Hoewel het regiestokje is overgedragen slaagt de film daar wonderwel in. Het voelt bovendien echt aan als een opvolger en niet als een op zichzelf staand product. De crew is in mijn ogen trouwens helemaal niet zo zwak als je weleens leest. Briljant acteerwerk krijg je niet te zien, wel accuraat en voldoende geloofwaardig.

Eigenlijk gaat het mis in de actie. Deze is in mijn ogen te lomp en veel te rommelig in beeld gebracht. In het eerste deel deed het echt iets met je als er weer een beest gedood was. Nu lijkt er in het wilde weg geschoten te worden en komen de monsters op een vrij eentonige en anonieme wijze om het leven. Dat is jammer want in potentie had Aliens zijn voorganger van zeven jaar eerder gemakkelijk kunnen overtreffen. Misschien nog eens op Blu-ray proberen.

3,5*

Als er een woord is dat deze film het beste omschrijft is het onnatuurlijk. Hoewel de kostuums, balzalen en auto’s er overtuigend uitzien, hapert Allied aan alle kanten. Het script is op zichzelf interessant; helaas laat de uitwerking te wensen achter.

Allereerst de casting. Marion Cotillard is aardig op haar plaats. Brad Pitt daarentegen speelt vooral op de automatische piloot en lijkt nooit echt in zijn rol te groeien. Door de totale afwezigheid van enige chemie tussen de hoofdpersonen, draait de film uit op een slaapverwekkende zit. Zelfs de dood van Cotilard deed mij vrijwel niks. Terwijl de mate van empathie (of het gebrek daaraan) doorgaans een goede graadmater is voor een goede film.

Nu ik toch bezig ben: de bevalling was totaal bespottelijk en ook de luchtaanvallen van de Duitsers zagen er weinig overtuigend uit. Nog lelijker vond ik de nachtelijke scenes in Casablanca. Ik verwacht niet de visuele schoonheid van La Grande Bellazza, maar Allied blijft werkelijk mijlenver hier vandaan.

Ten slotte maken de stroeve dialogen en de over-de-top sentimentaliteit Allied tot een film die je een dag later al bijna vergeten bent. Jammer, want de ingrediënten waren wel degelijk aanwezig.

2*

Het is een jaar of zes geleden dat ik kennismaakte met deze film. Na al die jaren staat het acteerwerk van Kevin Spacey nog fris in mijn geheugen. De titel van de film moest wel slaan op het mooie meisje dat zijn hoofd op hol liet slaan. Na een herziening weet ik wel beter. American Beauty lijkt op de complete Amerikaanse samenleving te slaan . Lester is één van die miljoenen 'gewone' Amerikanen. Een groot huis, een dure auto voor de deur en natuurlijk een kind. In werkelijkheid is zijn huwelijk een schijnvertoning en zijn werk vooral een grote sleur.

Een dergelijk scenario dreigt vaak over-the-top uitgewerkt te worden. Zo niet door Sam Mendes. Hij bouwt het verhaal subtiel en op en laat de interpretatie ervan over aan de kijker. Zijn kritische houding jegens de Amerikaanse maatschappij uit zich in allerlei details: de manier hoe de makelaar zich presenteert op zijn reclamebord, de glimlachende mevrouw die op het feestje niet eens in staat blijkt te zijn namen te onthouden,vergeelde gazons en potentiële huizenkopers voor wie een zwembad in de achtertuin al te min is. Omdat de scènes nooit lang duren zijn alle verhaallijnen prima langs elkaar te volgen. Door de talloze verrassende ontwikkelingen blijft de film ook voor de doorgewinterde cinefiel spannend. Dialogen zijn nooit lang uitgespannen, de kracht zit hem vooral in de fantastische acteerprestaties. Zodra Lester en Ricky een sticky roken weet je als kijker dat ze het blijkbaar prima met elkaar prima kunnen vinden. Hier hoeft geen ellenlange conversatie aan vooraf te gaan. Ondanks het acteergeweld van Spacey blaast hij de rest van de cast niet van het doek af en dat zegt veel over de overige rollen.

De soundtrack is werkelijk meesterlijk in de film verwerkt. Keer op keer voegen de liedjes en composities van Newman daadwerkelijk iets toe aan de scènes. Dit kunstje beheerste Tarantino altijd zo goed in zijn beste films maar gelukkig hebben meerdere regisseurs deze gave. Cinematografisch is de film vrij sober maar de rozen zijn op prachtige wijze een terugkerend element. Twee uur lang volgen ze de rode draad van de film. De gebeurtenissen in de film zijn vaak bijzonder origineel en zowel het drama als comedy-gehalte komen daarbij voortdurend uitstekend uit de verf. Neem nou de keer dat Lester eindelijk weer eens een poging doet lichamelijk contact met zijn vrouw te zoeken. Het loopt niet in de soep door Jane's afkeer van hem maar door het morsen van een paar druppels bier.... Ook de manier hoe hij Jane in de McDrive begroet is ronduit hilarisch: Smile! You're on Smiley's!

Toen alle verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar kwamen zat ik letterlijk op het puntje van mijn stoel. Het bizarre vond ik dat de film ondanks de slechte afloop geen naargeestige sfeer uitstraalt. In dit opzicht vind ik hem veel meer geslaagd dan bijvoorbeeld "Requiem for a Dream". Hierdoor heb ik veel meer de neiging om de film regelmatig weer uit de kast te halen. Kortom: 5* en een plaats in mijn persoonlijke top-10. Wat een fantastisch filmjaar was 1999 toch...

Disney Classic #21

The Aristocats is een logische stap na twee hondenfilms in amper tien jaar. Het viel mij niet tegen maar het wordt ook nergens echt onvergetelijk. De drie katjes waren best aardig net als de relatie tussen hun moeder en de kater. Van de jazzband vond ik weinig karakters er echt uitspringen maar de ganzen hadden van mijn part écht zonder pardon uit de film kunnen worden geknikkerd. Van begin af aan vond ik deze kwebbelkousen vooral irritant.

Eigenlijk bestaat de film uit twee verhaallijnen: het 'verdwenen' hondengezin met Thomas en de butler die met alle dieren ruzie lijkt te maken. Deze zijn vrij aardig met elkaar verweven maar écht spannend wordt het voor mij nooit. De film ziet er fraai uit, heeft een paar leuke deuntjes maar is ook wat braafjes. Opvallend is dat Disney de wetten van Newton even heeft gelaten voor wat het is. In toverfilms kan natuurlijk alles maar hier leken de makers geen keuze te kunnen maken tussen fantasie en realisme.

Hoogtepunt vond ik de scène in de stal waarin de butler het aan de stok kreeg met de katten. Gerechtigheid en humor kwamen hier succesvol samen. Zonder deze afsluiter was The Aristocats voor mij op een magere drie sterren gekomen maar nu doe ik daar een halfje bij.

3,5*

Disney Classic #44

Ik dacht dat Disney na de jaren '90 de handgetekende animatiefilms vaarwel heeft gezegd maar niets in minder waar. Atlantis: The Lost Empire lijkt oppervlakkig gezien een exemplaar uit de oude doos. Er is veel tijd om het verhaal te vertellen en we maken kennis met een bonte verzameling karakters.

Helaas is juist het gezelschap dat naar Atlantis vertrekt de grootste achilleshiel van de film. Nergens is er een chemie tussen de personen. Gedurende de film blijft het een verzameling kliekjes die nooit naar elkaar toe groeien. Sommigen zijn ronduit irritant zoals de 'mol' en het oude vrouwtje.

De bombastische muziek is dan wel weer sterk maar gek genoeg weet de trip zelf dat epische karakter niet over te brengen. Nergens wordt je als kijker echt geprikkeld of nieuwsgierig naar het verdere verloop van het verblijf in de verloren geachte ruïnes. Sowieso heb ik het idee dat de makers niet wisten wat de groep 'experts' nou eigenlijk op Atlantis te zoeken had. Een gemiste kans want mijns inziens had hier veel meer uitgehaald kunnen worden.

2,5*

Niet bepaald de topper die ik had verwacht. De speelduur is mijns inziens te lang en het verhaal stelde ook niet veel voor. Het gebruik van 3D was ook niet overweldigend en ik heb weleens betere special effects gezien. Het laatste half uur was dan wel weer witte doek entertainment op z'n best. 3*