Mission: Impossible III (2006)

Ten opzichte van de voorgangers meer van hetzelfde, zij het dat Philip Seymour Hoffman als de gewetenloze slechterik wel wat extra's toevoegt. Toch moet ook nu de film het vooral hebben van het machogedoe en de buitenissige acties. Zo’n scène als die bij de wolkenkrabbers van Shanghai is eigenlijk te bizar voor woorden. Gaandeweg begint de "Mission: Impossible"-serie steeds meer op een videogame te lijken. Niet bepaald mijn ding.

Mission: Impossible III De Mission Impossible franchise is met dit derde deel helemaal verandert in een actieblockbuster met ongekende stunts, vechtscènes, achtervolgingen en een Tom Cruise die zich als een vis in het water voelt als Ethan Hunt. En natuurlijk mooie vrouwen, Ving Rhames en Simon Pegg. Waar in het eerste deel de nadruk nog lag op spionage en waar achter elke boom een vijand, vriend of beide stond is met dit derde deel de nadruk op actie komen te liggen waar ook het vierde en vijfde deel bekend om staan. En daar is helemaal niets mis mee als de actie en stunts er zo gelikt uitzien en de film zo vermakelijk is om naar te kijken. Maar door alleen de actie te noemen doe je de acteurs tekort. Cruise is natuurlijk geweldig maar ook Rhames en Pegg zijn uitstekend. Samen met Rhys-Meyers en Maggie Q vormen ze een vermakelijk team en de onderlinge chemie spat van het scherm. Monaghan is als “love interest” degelijk maar echt sprankelen wil de relatie tussen haar en Hunt niet. En met Philip Seymour Hoffman als bad guy kan het natuurlijk nooit verkeerd gaan. Wat een held! Met locaties als Rome, Vaticaanstad, Sjanghai, Berlijn en Californië ziet dit derde deel er ook prachtig uit en de cinematografie is erg sterk. J.J. Abrams kan je wel om een boodschap sturen als het om actie en suspense gaat en dat is hier goed te zien. Dit derde deel straalt aan alle kanten uit dat het weet wat voor film het wil zijn en pretendeert ook niet meer te zijn dan een ongelooflijk actieavontuur. En als het dan ook nog zo knap wordt uitgevoerd, kan je als kijker alleen maar achterover leunen en genieten.

Wat mij betreft de slechtste M.I.-film (de nieuwste heb ik (nog) niet gezien). Een aaneenschakeling van een hoop over de top-actie, maar er valt geen touw aan vast te knopen. Verstand op nul-vermaak krijgt hiermee een nieuwe dimensie, voor het script hoef je deze niet te zien. Als je deze niet vanwege de actie opzet dan valt er haast niet doorheen te komen. 1*