Hellraiser: Bloodline (1996)

Dit was een verdienstelijke poging om het Hellraiser-universum wat uit te breiden en het een soort van uitgebreide oorsprong te geven. Doordat de film zich in drie verschillende tijdperiodes afspeelt werd het in ieder geval een stuk minder snel saai, hoewel de film een aardig begin niet door weet te zetten en het en beetje met een sisser eindigt. De gore is wat aan de tamme kant, ten minste de versie van slecht 81 minuten die ik gezien heb. Hierboven staat 85 dus ik denk toch dat ik een geknipte versie heb gezien; er zaten zeker gore stukken in de film maar daar werd voor mijn gevoel iets te vaak omheen geknipt. De nieuwe tweeling-Cenobite is overigens wel een aardige creatie, en de demonische hond was ook aardig ontworpen. Acteerprestaties zijn voor een film van deze aard zeer behoorlijk. Doug Bradley steekt er natuurlijk met kop en schouders bovenuit, maar de rest van de cast is ook adequaat. De space-marines zijn de minst uitgewerkte personages en dienen uiteindelijk voornamelijk als speeltjes voor de Cenobites. De film zou moeten eindigen met een klapper, maar het gedeelte op het ruimtestation had ik mijn aandacht er al niet echt meer bij. Zelfs voor een film van slechts 85 minuten was het iets te langdradig, maar toch had deze film een redelijke afsluiter kunnen zijn geweest, ware het niet dat Pinhead zo'n franchise-kanon is dat we nu zelfs zitten opgescheept met een nieuwe, bolle Pinhead.

De neerwaartse spiraal is ingezet, vrees ik. Bloodline probeert natuurlijk wel het een en ander toe te voegen aan het grote plaatje, maar slaagt daar simpelweg niet in. Ik heb me nooit afgevraagd waar de kubus vandaan komt, maar deze verklaring vind ik vrij mager. Ook de keuze om drie verhaallijnen in het verhaal te verwerken (in een film van 80 minuten), is geen beste keuze. De spanning en de gore hebben flink plaats moeten maken voor een heleboel uitleg en dat maakt Bloodline vrij saai. Er worden teveel nieuwe zaken met de haren bijgesleept en de makers gaan in mijn ogen voorbij aan waar Hellraiser voor staat. Pinhead in space? Schrijvers zonder inspiratie.

Ik ben nu een weekje Hellraisers aan het (her)kijken, en met dit deel vier is het wat mij betreft wel genoeg geweest. Deel 3 was al niet heel fantastisch, deze tikt ongeveer hetzelfde niveau aan maar dan op een andere manier. Om maar eens positief te beginnen, het was wel leuk om wat van de achtergrond van het ehm, Hellraiser-universum te weten te komen, met een verhaaltje over de oorspronkelijke maker van de Lament Configuration. Wel blijf ik de Pinhead uit deel 1 en 2 zoveel gaver vinden dan de cliche demon die hier in 3 en 4 aan bod komt, maar dat terzijde. Het tempo zit er ook wel aardig in, aangezien dit werkelijk drie verhalen in 1 zijn: een best vermakelijk oorsprongsverhaal, een redelijk maar niet heel geinspireerd stuk in het heden, en een deel in een toekomstig ruimteschip wat van mij niet had gehoeven. Dat gespring in de tijd maakt het er allemaal niet coherenter op. En ondanks de nieuwe settings in verleden en toekomst blijft het overkomen als een wat uitgekauwd verhaal. Weer dezelfde pinhead zonder diepgang en met dezelfde slappe praatjes over pijn, weer dezelfde soort kills met vleeshaken, en weer een paar oninteressante cenobites die er met de haren bijgetrokken worden. En als ik bovenstaande comments lees is het hierna alleen maar bergafwaarts - ik geloof het voorlopig wel even met die Hellraisers.