Hellraiser: Hellseeker (2002)

Mwha, iets beter dan deel 5 is het wel maar echt goed wil ik het absoluut niet noemen. Wou eigenlijk stoppen bij deel5 omdat er een duidelijke achteruitgang in de reeks zit, maar hier zit een lichte vooruitgang in. Ook dit deel gaat weer gebukt onder het gebrek aan sfeer of enige vorm van relatie met de eerdere delen. Pinhead word een lachertje, brengt totaal geen 'charme' meer mee, saai en nietszeggend personage word het. Het verhaal is een vooruitgang maar echt beter dan een semi-psychologische thriller dat aandacht vraagt door de naam hellraiser te dragen word het helaas niet. De vele 'dagdromen' van het hoofdpersonage zijn na 2-3 keer ook wel genoeg, daar dachten hun anders over want je krijgt ze om de oren gesmeten. Met vlagen ook redelijk saai met af en toe een 'oke' stuk tussendoor. Ze proberen je telkens op het verkeerde been te zetten, dat lukt vaak maar half en als het al lukt is het niets noemenswaardig. Zal dit over een week gewoon volledig vergeten zijn. Echt slagen doet het nergens maar hij is minder irritant en simpel als z'n voorganger (deel 5) en verdient dus wel een hele nipte 2.5*

Wat is hier nou eigenlijk Hellraiser aan? Niet alleen ontbreekt het complete gevoel en de sfeer van de oude films, maar ook Pinhead lijkt een beetje verdwaald rond te lopen als hij zo nu en dan even in beeld komt. Het hele verhaal is vrij verwarrend, omdat steeds weer dingen gebeuren die kort erna toch weer anders blijken te zijn. Gelukkig zat er een maat naast me met wie ik nog een hoop flauwe opmerkingen kon maken, maar ik zou er niet aan moeten denken dit in mijn eentje te kijken. Er is flink wat rompslomp om tot de climax te komen en je merkt aan alles dat dit script niet bedoeld was als Hellraiser. Het werkt gewoon niet. Zeker als de hoofdpersoon ook nog eens een lul met vingers is.

Als ik terugdacht aan de Hellraiser straight to video sequels, kon ik ze niet meer echt uit elkaar houden. Dat blijkt ook niet zo vreemd, want Hellraiser: Hellseeker is praktisch hetzelfde product als Hellraiser: Inferno. Regisseur Rick Bota kreeg na Hellraiser: Inferno schijnbaar de taak om precies hetzelfde te doen. Dus wederom krijgt een onsympathiek hoofdpersonage allerlei vreemde Jacobs Ladder toestanden voor zijn kiezen, waarna hij aan het einde getuige is van een cameo van Pinhead. Toch had Hellseeker een troef; de actrice uit de eerste twee films Ashley Laurence zou kunnen terugkeren. Ze bleek echter moeilijk te vinden, maar uiteindelijk vond men haar. Het resultaat; een mini-bijrol van Laurence en dus een mini-reunië voor Pinhead en Kirsty, waar het meeste beeldmateriaal op de montagevloer eindigde. Met zowel Doug Bradley als Ashley Laurence in een cameo is het toneel dus praktisch geheel voor Dean Winters als ons onsympathieke hoofdpersonage. Toegegeven, hij is iets sympathieker dan Sheffer in Inferno, maar het blijft een lul met vingers. Hij gaat vreemd met jan en alleman, hoewel dat ook niet zo moeilijk is als alle dames in je omgeving steevast kun kleren uittrekken. Zal ook wel komen omdat dit een Weinstein productie is. Winters maakt vervolgens voortdurend vreemde dingen mee, ziet hier en daar een Cenobite verschijnen en uiteindelijk wordt uitgelegd wat er aan de hand is. Hellseeker is wederom een suf script en zo'n film die je je na een paar dagen waarschijnlijk al niet meer kan herinneren. Zal deze film over enige tijd enkel nog onthouden als 'die remake van Hellraiser: Inferno met een paar seconden van Kirsty Cotton en een nogal aangekomen Pinhead'. 1,5 sterren.