Carne (1991)

Met deze debuutfilm, weliswaar een kortfilm, zette Gaspar Noé zich meteen op de kaart als controversiële regisseur die je ofwel moet haten ofwel bewondert. Schokkende beelden passeren de revue waarbij gevoelige zieltjes en specifiek dierenliefhebbers de ogen sluiten bij de openingsscène. Het zijn beelden die je af en toe in journaals of duidingsprogramma’s opduiken wanneer ze de slachthuizen onder de loep nemen. Even later de expliciete beelden van een bevalling... Op deze manier schetst Noé het privé- en professionele leven van een slager ergens in Frankrijk. De man staat in voor de opvoeding van zijn stomme dochter en gaat daar vrij ver in. Suggestief bij momenten, maar de klemtoon ligt gelukkig elders en de onvoorwaardelijke opoffering komt tot uiting. Zijn en hun leven neemt een drastische wending en hij gaat gebukt door het leven. Knap plot alvast van Noé die zorgt voor een zekere samenhang van de gebeurtenissen. Toen al een veelbelovende regisseur ongeacht zijn visuele middelen die sommigen tegen de borst stoten. Mooie montage en goede sfeersetting ook. Niet slecht voor een debuut!

Wat er voorafging bij Seul Contre Tous. De film die ik nu inmiddels lang geleden heb gezien, en twee keer herzien. Maar hij zit nog vers in mijn achterhoofd. Wetend dat er nog een prequel was die een beetje langs me heen is gegaan. In Carne, dat zich eigenlijk afspeelt vlak voor de gebeurtenissen in Seul Contre Tous is de manier van filmen gelijk. De stilte, het nihilisme, de innerlijke stem van Philipe Nahon en ook die schrikdeunen die bij specifieke gebeurtenissen kort te horen zijn. Hier richten we ons wat meer op de opvoeding van zijn apathische dochter, en waarom ze werkelijk apathisch is geworden. Ze is namelijk helemaal niet opgevoed omdat papa het te druk had met zijn slagerij. Wel valt het vader op dat hij redelijk begeerlijk wordt als ze zich secundair begint te ontwikkelen, terwijl ze nog steeds het denkvermogen van een baby heeft. Goed, tot zover... Dat moet genoeg zeggen. En dan de wraakactie en de tijd doorbrengen in de cel... Iets wat in Seul Contre Tous geïntroduceerd wordt. Hier krijgen we daar de beelden van te zien... en dan vergeet ik constant weer dat deze korte film nog altijd van 1991 is terwijl SCT zeven jaar later verscheen. Effectief was het wel. De routineuze slachterijen waar dierenactivisten wel een woordje over te zeggen hebben, zijn kopjes koffie bij het café ertegenover, de frustraties die hij krijgt als zijn dochter niet in staat is om zelfstandig zijn stukjes paardenvlees te eten. Aan het einde weet Noé voor die tijd wel een prachtige flikkerende montage in elkaar te knutselen wat haast griezelig aanvoelt. De rit bij de aftiteling was weer een moment van stoom afblazen. Toch wel een kort maar krachtig voorproefje van onze excentrieke vriend. 4,0*

Alhoewel regisseur Gaspar Noé de controverse iets te nadrukkelijk opzoekt binnen de eerste paar scenes, blijft Carne een heerlijk eigenzinnig en energiek werkje. Eentje die met een speelduur van enkel 40 minuten geen minuut te lang duurt, anders rekt de boel zichzelf al snel nodeloos uit. Specifiek het camerawerk en de montage vallen op, waar veel geëxperimenteerd wordt om de aandacht van de kijker doorlopend vast te blijven houden. Philippe Nahon doet het verder uitstekend en de bijpersonages zijn evenzeer prettig gestoord. Naarmate het einde vordert heerst het gevoel dat de film eigenlijk niet zoveel te melden heeft, maar het vormt nog altijd een sterke proloog voor de loopbaan van Noé.