Enter the Void (2009)

Wat een verrassing, toen ik na Irréversible en Love ineens een waar meesterwerk kreeg voorgeschoteld. Natuurlijk, ook die eerste twee films hebben zo hun sterke punten, maar door een brok aan kritiek kwam ik toch maar op 2,5 respectievelijk 3 sterren uit. En dan was er nu Enter the Void, een audiovisueel spektakel dat nog lang bleef nagalmen. Eigenzinnig tot het krankzinnige af. Zo kun je Enter the Void misschien het best omschrijven. Natuurlijk, ik gebruikte zojuist de term audiovisueel spektakel, maar die gaat op voor meer films. Gaspar Noe’s stijl heeft hier ontzettend veel karakter, voelt gedurfd en inventief. Denk aan het camerawerk – het grootste gedeelte van de tijd voel je je zelf als een zwevende geest die intieme ruimtes gadeslaat -, denk aan de constante flikkering van epileptische proporties, denk aan de kleurenfilters die Noe hanteert. De setting is weergaloos, en voor de eerste keer had ik ook het gevoel dat de Frans-Argentijnse cineast hier écht iets te vertellen had. Enter the Void is immers een meeslepend verhaal over leven en dood, een transcendentale reis waarin elementen van boeddhisme en Oosterse filosofie worden gebruikt om een vroege climax verdere betekenis te geven. Gedurende de volle tweeënhalf uur en verder zat ik aan de buis gekluisterd, met name omdat DTS en ambilight samen wonderen deden. Een meeslepende audiovisuele trip als deze passeert niet vaak de revue. Vakwerk pur sang, en het is jammer dat deze film door haar nadruk op stijlelementen en de wellicht zweverig aandoende inhoud niet voor eenieder zal zijn weggelegd. 5*

Enter the void is mijn derde film van Noé. Zeer bijzonder regisseur die je ofwel de hemel inprijst voor zijn gewaagde filmstijl en -regie ofwel de grond inboort voor zijn overdreven camerashots. Ik behoor alvast tot de eerste groep. Geweldige film deze Enter the void die voor mij inhoudelijk en visueel weg heeft van Irréversible en Climax. Irréversble omwille van zijn expliciete en gewaagde beelden waarbij hij er niet voor terugdeinst de camera niet weg te draaien. Sex en drugs lopen doorheen de film met erg knappe montages tussen heden en verleden van broer en zus. En Climax omwille van de oppompende beats en een kleurenpallet aan ronddraaiende en -tollende beelden om zelf dizzy van te worden. De hallucinaties en droomwereld zijn een prachtig spektakel. Montage, camerahantering en cinematografisch geweldig. De ruim 160 minuten vliegen voorbij. Deze eigengereide fragmentarische aanpak zorgt er wel wat voor dat het plot onderschikt is, maar dat stoort hier niet. Puur vakwerk met enkele expliciete beelden zoals de abortus of penetratie helemaal op het einde. Sterkste momenten van de film bevinden zich vooral in het begin met de trip van Oscar, maar ook de zwevende beelden doorheen het rendez-vous hotel op het einde waren knap. Eentje die toch nog geruime tijd zal nazinderen. Twijfel tussen 4,0* en 4,5*. Mooi!

Deze bijzondere trip van Noe is wederom niet voor tere of 'half tere' zielen. Naast het interessante verhaal maakt hij er een indrukwekkend, visueel en kleurrijk spektakelstuk van die erg past bij het aangezicht alsmede de cultuur van (nachtelijk) Tokio. Aan het einde van de film shockeert Noe met expliciete pornografische beelden en een abortus díe weinig tot de verbeelding spreekt. Dit vond ik onnodig in de context van de film en erg lang duren. Maar misschien heb ik de boodschap hierachter gemist.