Jusqu'à la Garde (2017)

Een fenomenale film, perfect geregisseerd en met monumentale vertolkingen van de drie hoofdpersonen waarvan die van Thomas Giorgia het meest opzienbarend is. Deze thriller begint met en hoorzitting waarbij twee advocaten een pleidooi doen voor een ouderschapsregeling voor hun beide kinderen. Hun dochter Joséphine [Mathilde Auneveux] viert binnenkort haar 18e verjaardag, vandaar dat de aandacht zich uitsluitend richt op Julien [Thomas Giorgia]. Moeder Miriam [Léa Drucker] beweert dat vader Antoine [Denis Ménochet] gewelddadig is en haar en de kinderen bedreigt, Antoine beweert dat Miriam geen enkel middel schuwt om hem bij zijn kinderen weg te houden en dat alles een leugen is. De rechter [Saadia Bentaïeb] besluit het al bestaande co-ouderschap te behouden, maar zodra we Julien bij zijn vader zien instappen is het duidelijk dat hij doodsbang is voor zijn vader, die hem bovendien als pion gebruikt om Miriams geheime telefoonnummer en adres te achterhalen. Xavier Legrands regie sluit perfect aan op het nauwkeurig opgebouwde scenario, waarin de onderhuidse spanning vanaf het begin voelbaar is, de beklemmende sfeer geleidelijk toeneemt en de finale ronduit zenuwslopend is. Legrands timing is perfect, gezien zijn effectieve gebruik van soms ondraaglijke stiltes. Het ononderbroken shot tijdens Joséphines feest is een tour-de-force, maar het zijn de karakters en de perfecte vertolkingen die deze film onvergetelijk maken.

Een bijzonder beklemmende en zeer sterk geacteerde film. Ben vooral onder de indruk van Thomas Gioria, die de rol van de zoon speelt. Waar hebben ze die vandaan?! Knap hoe hij de verschillende emoties die hij ten opzichte van zijn vader voelt, overbrengt op de kijker. Knap ook hoe de spanning in de film wordt opgebouwd. Sommigen mogen het einde als 'over the top' hebben ervaren, de praktijk leert helaas dat dit soort excessen (met name in stalking situaties) voorkomt (gelukkig niet vaak). Toch was deze ontknoping niet per se nodig geweest; met een minder schokkende ontknoping was de film wat mij betreft niet minder goed geweest, omdat de kracht van de film met name zit in de psychologische oorlogvoering tussen de ouders, waarvan de kinderen de dupe zijn en waarbij zij worden ingezet in de strijd tussen hun ouders en waarbij pijnlijk duidelijk wordt wat dit met name met de zoon doet. De film behandelt, dat zal inmiddels duidelijk zijn, een steeds meer voorkomend fenomeen, of althans een fenomeen waarvoor steeds meer aandacht is: de zogeheten 'vechtscheiding'. Dat die alleen maar verliezers kent en dat het kind of de kinderen de dupe zijn, mag duidelijk zijn en komt in deze film, nogmaals, ook op een indringende manier naar voren. De mensen die er omheen staan en het zien gebeuren, zijn vaak machteloze toeschouwers, zoals in deze film bijvoorbeeld geldt voor de rechter die een moeilijke beslissing moet nemen over de omgang van de zoon met de vader. Een goede keuze van de regisseur om de film met deze scene te beginnen. Het legt meteen diverse dilemma's bloot. Daarna is het aan de kijker om te beoordelen of de keuze van de rechter een juiste keuze is geweest. Een intrigerende en pijnlijke, maar ook urgente, film.

Beklemmend, realistisch ogend familiedrama. Knap hoe regisseur Legrand aanvankelijk in het midden laat wie in deze vechtscheiding het gelijk aan zijn zijde heeft; wat er wel of niet waar is van de wederzijdse beschuldigingen. Maar wanneer na een tam begin de onderhuidse spanning geleidelijk aan oploopt, voel je wel welke kant het uit zal gaan. Toch komt het einde nog als een verrassing, en dan bedoel ik met name de intensiteit van de ontknoping. Nog maar zelden een film gezien met zo’n spannende climax. Je zou er hartkloppingen aan overhouden. Een juweel van een film, uitmuntend geregisseerd en met uitzonderlijk sterke acteerprestaties van de drie protagonisten. Van hen wil ik vooral wijzen op de genuanceerde vertolking van Thomas Gioria als het brandpunt van alle ellende. Van de films uit 2018, die ik tot nu toe gezien heb, is dit met voorsprong de beste.