Holiday (1938)

Redelijke film. Zal in die tijd wel een topper zijn geweest, met twee grote sterren aan boord, maar de tijd heeft deze Holiday wat achterhaald. Oogt wat toneelmatig, enkele flitsende dialogen worden afgewisseld met matte sequenties en de laatste 10 minuten zijn wat ongeloofwaardig met een wel erg abrupt einde. Dat je toch een bevredigend gevoel overhoud, zal dan toch vooral de verdienste zijn van de charismatische hoofdrolspelers, vooral Hepburn is op dreef.

Een prima romantisch feel-good filmpje. Ja, je ziet het misschien van ver komen, maar dat stoort in deze film geenszins. Acteerrollen worden perfect vertolkt, stereotiepen worden mooi uitgespeeld (en nadien doorkruist). Van een gewone flip-flop over avontuur (vs ambitie) tot hetgeen nodig is (vs alle geld van de wereld willen). En met een vleugje humor hier en daar (en een uitstekende vertolking van Hepburn) verwordt deze film (intussen toch al 70 jaar oud) een prima classic!

Om dit een komedie te noemen gaat wel wat ver. De premise was er: Cary Grant gaat met een meisje trouwen die tot zijn verbazing plots enorm rijk blijkt te zijn. Toen Grant bij het paleis van zijn aanstaande schoonfamilie arriveerde, voorzag ik daarom meteen het één na het andere komische misverstand en cultureshock alom. Hilarity ensues zou je zeggen. Helaas bleek niks minder waar. Er begon een serie scènes vol van serieuze dialogen en preken voor eigen parochie. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen een goed geschreven drama. Het probleem van Holiday is dat er totaal geen stakes zijn. De relatie tussen Grant en verloofde tegenspeelster blijkt 9 dagen oud te zijn! En ze willen per se zo snel mogelijk trouwen en dus moet het huwelijk, zonder duidelijke reden, meteen worden goedgekeurd door schoonpapa in spe en nog diezelfde avond worden aangekondigd. Dit terwijl de tortelduifjes geen enkele chemie hebben, vrijwel niks gemeen hebben en elkaar totaal niet kennen. De onvermijdelijke conclusie na het introduceren van vrijdenkende zus Hepburn (vlees geworden privilege en zelfmedelijden) is voor iedereen meteen duidelijk, en als kijker heb je eigenlijk geen idee waar die mensen op het scherm zich allemaal druk om maken.