Bad Times at the El Royale (2018)

De beste film die ik in de bioscoop heb gezien sinds Mulholland Drive. Hoewel de opzet en het veelvuldige gebruik van Motown-muziek aanvankelijk doen vermoeden dat we hier te maken hebben met (alweer) een poging om 'cool' te zijn op een Tarantino-achtige wijze, levert schrijver/regisseur Drew Goddard een unieke film af die in alle opzichten ronduit perfect is. Tien jaar nadat iemand een tas met een waardevolle inhoud onder de vloer van een motelkamer heeft verstopt en daarna is doodgeschoten, bezoekt een aantal mensen vrijwel tegelijkertijd de El Royale, een motel dat letterlijk op de grens van Nevada en Californië is gebouwd en daarom lange tijd populair was bij hoogwaardigheidsbekleders. Nu is het eind jaren '60 en wordt het gerund door Miles Miller [Lewis Pullman]. Op een dag ontvangt hij achtereenvolgens een verkoper van stofzuigers [John Hamm], een verstrooide priester [Jeff Bridges], een sessiezangeres [Cynthia Erivo] en een hippie [Dakota Johnson]. Langzaam maar zeker ontdekken we de persoonlijke geheimen (en demonen) waar de afzonderlijke personages mee worstelen in een film waarin Drew Goddard je als kijker niet alleen de ene na de andere verrassing voorschotelt, maar waarin hij de spanning constant weet vast te houden en vaak tot ongekende hoogten weet te brengen. De karakteriseringen zijn bijzonder sterk en Goddard wisselt probleemloos van perspectief om ieder verhaallijn te voorzien van een nieuwe dimensie. Zelfs de regelmatige flashbacks zijn effectief en bijzonder stijlvol in beeld gebracht. Chris Hemsworth geniet zichtbaar in een fantastische schurkenrol die het midden houdt tussen Jim Morrison en Charles Manson, zonder ooit de andere karakters te overschaduwen. De hele cast, inclusief de even verrassend als briljant gecaste Dakota Johnson, is perfect maar het is Jeff Bridges die hier een klein stukje boven de rest uitsteekt in een monumentale vertolking die de kwaliteit van dit absolute meesterwerk verdient.

Bad Times at the El Royale is een verrassend sterke film van Drew Goddard. Vrij bizar dat niemand lijkt te beseffen hoe intelligent deze film eigenlijk is. Iedereen heeft het over de mysterieuze sfeer of over raakvlakken met de gebroeders Coen of Quentin Tarantino, maar niemand bespreekt de inhoud van de film. Goddard is katholiek en met dat in gedachten zou je de film eens goed moeten analyseren. De hele film is namelijk één grote allegorie op de katholieke perceptie van het vagevuur. Het tussenportaal waar zondaars komen tot ze naar de hemel of naar de hel gaan. De hele boodschap van de film is het belang van het tonen van berouw en het sacrament van de biecht. Het feit dat dat helemaal niet besproken wordt toont mijns inziens hoe geseculariseerd de wereld vandaag de dag is.

In mijn TV-gids werd deze film een mislukking genoemd, maar mijn mening staat daar lijnrecht tegenover. Grootste kritiek bij de beschrijving in die gids was dat de boodschap van de film niet duidelijk was. Mijn reactie: "Nou en?" Bij films van de o zo geprezen Quentin Tarantino lees je dat nooit. Bij zijn brouwsels loven de critici de structuur, de verwevingen naar ander filmwerk, de dialogen, etc. In deze film kunnen al die bovengenoemde zaken minstens van dezelfde kwaliteit getuigen. Stiekem vind ik deze El Royal een meesterwerkje.