Night of the Living Dead (1968)

Een klassieker die eindelijk eens een beoordeling krijgt. Vroeger eens opgezet, maar niet verder gekomen dan ergens in de helft. Nu dan toch helemaal, maar moet bekennen dat er weer een breekmoment ergens in de helft was waarbij mijn aandacht toch wat verslapte. De opening is goed en eenmaal in het huis is het best wel degelijk van opzet. Het moment dat ook de andere mensen uit de kelder naar boven kwamen, begon de film wat eentonig te worden doordat de aandacht vooral ging naar de relaties onderling dan naar de zombies. Eenmaal de focus terug op de zombies, wordt het verhaal weer interessanter. Een paar onverwachte gebeurtenissen volgen waardoor het gelukkig allemaal niet zo voorspelbaar wordt. Ook de slotscène kan ik waarderen. Night of the Living Dead (1968 ) is het begin van een trilogie geregisseerd door George A. Romero. Later volgt Dawn of the Dead ( 1978 ) en Day of the Dead ( 1985 ). De cast maakt niet veel indruk, vooral de dames blijven wat op de achtergrond. Deze film krijgt een 6,5/10

Op zich nog best vermakelijk. Spectaculair is het allemaal niet maar de discussies over en weer zijn goed. Er wordt niet al te dom gedaan door de personages. Het loopt een beetje ongelukkig af eigenlijk voor iedereen. Het valt ook op dat het hoofdpersonage een zwarte man is. Dat moet voor die tijd toch wel speciaal zijn geweest. Misschien een soort statement. Hoe dan ook, hij deed dat goed. Ondanks dat de film grotendeels single location is, valt dat behoorlijk mee. Sfeer zit goed, beetje spanning, goede soundtrack. Het heeft hier en daar wat Hitchcock trekjes. Nooit echt expliciet gefilmd, dat doet me vooral denken aan Psycho en de wereldberoemde douchescène. Ja best leuk en benieuwd naar andere films van Romero, waar ik na al de films die ik zag nu pas nr 1 van zag.

Net als de originele Texas chainsaw massacre profiteert deze film van de rauwe beeldkwaliteit die het geheel een documentaire-achtige onsentimentaliteit meegeeft. Eigenlijk doet de film heel veel goed: de dialogen vloeien logisch uit de situatie voort met ter zake doende redeneringen die ergens op slaan, de muziek is effectief (ook al is hij dan public-domain en niet speciaal voor deze film geschreven), het sound-design is effectief, de interviews met wandelende experts en militairen ogen realistisch, er is geen humor of satire om de film een komische ondertoon mee te geven en zo de kijker wat op z'n gemak te stellen, en het zwartgallige sfeertje blijft tot en met het laatste shot onontkoombaar. Last but not least spelen de acteurs sterk, vooral Duane Jones als de welbespraakte (en knap ogende) Ben, Judith O'Dea als Barbra (realistisch in shock) en Karl Hardman als de heetgebakerde Harry Cooper die niet altijd de juiste keuzes maakt (wat zou hij met zijn plas doen daar in de kelder?). Maar ja, uiteindelijk blijft het toch een zombiefilm (en zelfs eentje die direct of indirect verantwoordelijk voor de hausse aan wandelende lijken met minimale motivatie die sindsdien de horrorcinema overspoeld hebben), en dat maakt deze film voor mij toch uiteindelijk eerder belangwekkend uit historisch oogpunt dan meeslepend qua entertainment value.