Night of the Living Dead (1990)

Eindelijk dan! Night of the living dead, de zombiefilm die ik kennelijk 20 jaar geleden al eens zag en waarvan de eindscenes met de sadistische Hillbilly's me het meest bij gebleven was. En dan vooral de zombies onderste boven in de bomen. Savini levert in eerste instantie een bij tijd en wijlen redelijk product af met een soms afschuwelijke jaren '90 stijl qua kapsels, kleding en muziek. De groepsdynamiek is met al dat geruzie en gegil soms op het irritante af en bepaalde keuzes zijn vreselijk dom. En is het raar dat Ben zomaar zombie is terwijl hij nergens gebeten is. Het sterke van de film die het cijfer van de film van een vijf naar een zes a zesenhalf trekt voltrekt zich in de laatste scenes. Een behoorlijk naargeestig sfeertje wordt die laatste momenten nog neergezet door de Hillbilly's, om zo maar even te noemen, als een stel sadisten af te schilderen die het zombies op ruimen eerder als een sport en vermaak zien, met de hotdogkraam op de achtergrond, dan iets noodzakelijks. Nog altijd geven die momenten, van de weerloze zombies onderste boven in de bomen en al vechtend in een soort ring, een naargeestig gevoel na afloop. Uitstekend gedaan overigens en erg benieuw of dit in de orginele Romero ook zo is. Night of the living dead is vooral erg te pruimen als vermaak en weet op het einde toch nog even een beetje een statement te geven wat de film iets extra's geeft.

Nogal letterlijk een herverfilming van het origineel, dat is jammer want dat levert weinig verrassingen op, al is de film verder een prima alternatief. De film waarin we de moderne horror-zombie voor het eerst kregen te zien. Volgens mij was het eind iets anders en was de vrouwelijke hoofdpersoon wat minder lijdzaam, maar is nogal een tijd geleden dat ik de versie uit 1968 zag. Make-up-FX artist Tom Savini als regisseur en Romero zelf als producent. De beste zombie-film blijft natuurlijk altijd nog Dawn of the Dead uit 1978. Prima time-waster, maar ik had iets meer bijzonder verwacht van deze team-up van Savini en Romero (beiden wel helden natuurlijk!).

Matig. Savini durft de stap van make-up en opmaak naar regie aan. Jammer genoeg heeft hij nog veel te leren, want deze remake op de klassieker uit 1968 weet nergens echt leuk te worden. Het voornaamste probleem waar deze film mee kampt is dat er nergens echt een lekker tempo inkomt, en daardoor redelijk taai is. En wie daarnaast hoopt op 88 minuten bestaande uit leuke effecten zit er ook naast. Savini blijft redelijk trouw aan het origineel, maar daarmee kom je er nog niet. Het tempo is traag en het acteerwerk behoorlijk slecht. Todd is de enige die het een beetje aardig doet, maar zijn rol is zo beperkt en zo ondankbaar dat het niet veel uitmaakt. Verder valt hoeveelheid van de make-up tegen. Enkele effecten blijven leuk, maar het aantal moorden waarop ze toegepast kunnen worden blijft erg beperkt. Tamme en trage kills die nooit echt een kick uit je weten te krijgen. De lompheid valt nog te vergeven want liever lomp en praktisch dan vlot en geanimeerd, maar als er geen tempo inkomt dan haalt dat ook niet al te veel uit. De speelduur is gelukkig kort en richting de finale wordt de film wat beter, maar verder valt er maar weinig te beleven met deze film. De zombies zien er leuk uit en daar herken je de hand van Savini nog een beetje in, maar verder valt deze film op een hoop vlakken wat tegen. Daarnaast kan het ook niet tippen aan het origineel, die ook traag was, maar een stuk interessanter dan deze film. Ik kan de film echter niet minder dan 2,0* geven, want ondanks dat het taai en traag is, is het op technisch vlak best knap. De zombies zijn leuk, de kills (wanneer ze dan eindelijk mogen zegevieren) zijn aardig en de locatie is goed gekozen. Eigenlijk wilde ik ondanks dit een 1,5* geven, maar de finale weet nog een beetje goed te maken. Lijkt ook het eerste echte stuk te zijn waarop deze film zich echt onderscheidt van het origineel, dus dat maakt deze film soms net wat "origineler". Verder matig.