Der Blaue Engel (1930)

"Der Untergang" zou natuurlijk ook hier een prima titel zijn, want daar draait de film om: de neergang van Professor Rath en diens trieste einde. Sfeervolle film met passende, soms nog expressionistisch aandoende decors. En wat betreft het acteren: het was één van de eerste geluidsfilms, dus wellicht wordt daarom e.e.a. wat theatraler aangezet dan we nu gewend zijn, maar ik vond het wel passend bij dat bonte ensemble. Een mooi kijkvenstertje naar een tijd die nooit meer terugkomt.

Prachtige film, het heeft me ontroerd als weinig dat doen. Vooral de scène waarin Dietrich haar bekende nummer 'Ich bin von Kopf...' zingt, en dr. Rath die dronken is van de liefde (en van de absynth?). Het enige wat ik vervelend vond was dat al het externe geluid verdween als deuren en ramen werden dichtgeslagen, maar ik las hier net dat het een van de eerste geluidsfilms is.

De eerste geluidsfilm van Marlene Dietrich die ik vooral kende van veel latere films eind jaren '50, begin jaren '60. Der Blaue Engels is veel meer dan enkel 'een film van Marlene Dietrich'. De grote ster van de film is eigenlijk Emil Jannings als de professor. Dietrich is niet slecht natuurlijk. Ze weet de kijker te betoveren als femme fatale met haar rol als Lola Lola. De film zelf is even wennen. Bijna 100 jaar oud en gemaakt in de beginperiode van de stille film. Dat merk je ook wel aan de acteerstijl, waar niet alleen wij maar ook de acteurs ongetwijfeld aan moesten wennen. Daarin heeft Dietrich al snel haar weg gevonden. Emil Jannings is een man van de oude cinema. Het past wel wat bij zijn rol. En vooral in de 2e helft speelt hij Dietrich helemaal naar huis en werd ik zelf toch even stil van zijn karakter die zoveel pijn uitstraalt. Daar heeft hij helemaal geen dialogen voor nodig. Jannings is trouwens de 1e acteur ooit die een Oscar won en dan nog voor 2 films. Hij had voor deze rol van mij ook een nominatie mogen krijgen.