Pretty Woman (1990)

Hoe vaak je deze klassieker ook bekijkt, hij blijft leuk. Julia Roberts speelt waarschijnlijk de beste rol van haar leven en Richard Gere staat er gewoon als macho. Prima komedie met een uitmuntende soundtrack. Een van de grootste blockbusters begin jaren 90. 5 sterren, een score die weinig komedies gegund is.

Oké. Ik heb de film denk ik nooit eerder gezien, of het moet echt zó lang geleden geweest zijn dat ik me er helemaal niks meer van herinner. Ergens in mijn brein zit deze film trouwens verstrengeld met Working Girl (en dan vooral met het nummer Lady in Red). Wie de link ziet, laat maar weten, ik ben ook benieuwd Richard Gere, maar vooral ook Julia Roberts vind ik normaal redelijk onuitstaanbaar, in deze film valt dat nog enigszins mee. Beetje moeilijk uit te leggen waarom. Misschien omdat Gere in het begin al ietwat losjes is en Roberts zich ook niet compleet sletterig gedraagt. Het maakt hun relatie net dat beetje aanvaardbaarder dan wanneer er een nog grotere ommekeer nodig zou geweest zijn. Visueel is het nog best 80s, ook de soundtrack past goed in dat plaatje. Niet bepaald mijn ding, al zou ik dan nog eerder kiezen voor het Roxette nummer dan de title song. Echt geweldig geregisseerd is het ook niet, best braaf en onopvallend allemaal, maar toch weet Marshall er wel enige vaart en luchtigheid in te houden, ook daar waar je het niet altijd verwacht. Da's wat deze film uiteindelijk nog wel draagbaar maakt, ondanks dat 2 uur toch best wat te lang is voor het simpele verhaaltje. Het plot mag dan uiterst voorspelbaar zijn en Gere's carriere is echt énorm suf voor een film als deze, maar tussen de twee is er wel enige chemie. Tel daarbij wat feel-good bijpersonages (de hotelmanager onder andere) en je hebt een film die af en toe wel een glimlachje onttrekt. Veel meer dan dat is het echter niet. 2.5*

“I want the fairy tale.” Chemie is iets ongrijpbaars. Het kan een film maken of breken, en op dat front heeft Pretty Woman een home run geslagen. Gere en Roberts hebben een bijna vanzelfsprekende chemie en ze zorgen er met hun tweetjes voor dat Pretty Woman genietbaar blijft. Want verhaaltechnisch is de film niet erg speciaal en het einde is clichématig. Maar Gere en Roberts weten het allemaal wel te verkopen. Roberts weet met Vivian ook een sterk personage neer te zetten waar je makkelijk een zwak voor krijgt. Gere wordt onderschat en weet een eentonige rol toch kleur te geven. De iconische muziek maakt het af.