Look Who's Talking Too (1990)

OMG ik kan hier echt niet naar kijken walgelijk Die ingesproken stemmetjes en dan die mondjes die helemaal niet megaan brrrr.

Met het succes van Look Who’s Talking moest men als een speer een vervolg baren - ik gok dat men zelfs minder tijd had om deze sequel te maken dan normaliter een zwangerschap duurt. Amy Heckerling was er dan ook niet echt mee eens, maar ze zat vast aan een contract. Voor haar was het verhaal wel verteld met de eerste film en daar krijgt ze gelijk in; Look Who’s Talking Too is zo’n typisch ongeïnspireerd vervolg, dat letterlijk de zetten van de vorige film herhaalt. Dus wederom relatieproblemen tussen Travolta en Alley, waarbij ze steevast naar haar ouders of beste vriendin gaat voor advies, terwijl haar kroost commentaar geeft. Naast Bruce Willis is ditmaal Roseanne Barr aangehaald, zij mag met haar kenmerkende geluid hun dochter Julie een stem geven. De cast en regisseur keerden terug, maar door het script is Look Who’s Talking Too een stuk minder dan zijn voorganger. Dit komt vooral door de slappe manier waarop het verhaal wordt verteld. Nadat de excentrieke broer van Alley een tijdje op bezoek komt, krijgen Alley en Travolta wat ruzie en íneens zijn ze - een soort van - uit elkaar. Het verliefde stel kibbelt voortdurend, dus waarom dit ogenschijnlijk nietszeggend ruzietje ineens wordt gebruikt als het dramatisch hart van de film mag Joost weten. Daarna kabbelt de film nog wat voort; we zien vooral veel shots van een huilende baby Julie en af en toe verandert de film in een sentimentele videoclip. Het is desondanks niet ondenkbaar dat liefhebbers van de eerste film deze ergens nog kunnen waarderen, zóveel slechter is het nu ook weer niet en Look Who's Talking Too heeft her en der z'n sympathieke momenten. Een flop 100 positie is wat mij betreft dan ook wel overdreven, maar nee, met een goede - en vooral grappige - film hebben we hier niet te maken. 2 sterren.