Jay and Silent Bob Reboot (2019)

Net iets minder "scherp" dan zijn vroegere films waarin deze twee stoners schitteren. Maar ik kon het prima behappen en dat vind ik al heel wat, aangezien Smith na Clerks II uit dit universum is gestapt en zijn films naar steeds verdere niveaus daalden. Smith grijpt terug naar zijn oude successen en met deze reboot weet hij dat gevoel weer aardig te creëren. Het enige waar ik een beetje mee zit is dat de cameo's iets meer echt als een vriendendienstje aanvoelen. Als voorbeeld neem ik Shannon Elizabeth. Opzich weet Smith een leuk verhaallijn te bedenken met een dochter, alleen had het emotioneel een beter einde gehad als er nog een laatste moment met Elizabeth in had gezeten. Verder wel ontzettend veel pop culture referenties. Wat dat betreft snap ik het commentaat hierboven ook niet. De Hollywood remake/reboot cultuur, the Warriors, Chronic Con, Star Wars etc. Ik ben ze allemaal tegengekomen. Voor de rest snap ik eigenlijk niet dat je dit zou kijken als je de typetjes, de flauwe humor en de grofheid niet kan waarderen. Misschien dat je het inmiddels ontgroeid zou kunnen zijn, maar als voorbereiding hierop zou je prima de oude films nog een keer kunnen kijken. Want stiekem heeft Strikes Back nog meer flauw (scheet) grappen dan deze volkomen zelfbewuste reboot. 3,0*

Lame.

Toegegeven, sporadisch moest ik best lachen om de voortdurende onzin die Jason Mewes (Jay) uitkraamt, maar afgezien daarvan is dit echt slecht. De plot hangt van vergezochte flauwiteiten aan elkaar en de dikke sentimentele moraal achter het hele gebeuren is zum kotsen. Veel cameo's, sommige leuk, maar dat Kevin Smith gewoonweg een slechte regisseur is (alsmede hier als Silent Bob een erg vervelend personage vertolkt) valt inmiddels moeilijk meer te ontkennen. Iets beter dan Yoga Hosers, dat wel, maar daar is dan ook heel weinig voor nodig.