Fight Club (1999)

Very special movie... heeft bij momenten beetje weg van de magie van films als Memento... en toch ook helemaal niet. En van een mindfuck gesproken... Topper!

“I found freedom. Losing all hope was freedom.” Fight Club is een keihard, waanzinnig, hallucinerend, humorvol en maatschappijkritisch meesterwerk van David Fincher, die eigenlijk alleen maar beter wordt naarmate je hem vaker bekijkt. De sfeer, de stijlvolle beelden, het script, de energieke regie van Fincher, de muziek etc. Het is allemaal zo ingenieus en met oog voor detail gedaan dat je ogen en oren tekort komt om al het visuele geweld te kunnen bewonderen en registreren. Het verhaal rond The Narrator (Norton), die een leeg bestaan leeft met een nietszeggende baan, geen vriendin en zonder vrienden zit sterk in elkaar, en het wordt met veel zwarte humor en een vleugje drama gebracht. Omdat hij niet kan slapen slaapwandelt The Narrator door de dag, maar dit verandert door twee gebeurtenissen. Ten eerste komt hij erachter dat praatgroepen voor mensen die ernstig ziek zijn hem helpt om te kunnen slapen. Ten tweede ontmoet hij Tyler Durden (Pitt), die hem introduceert in de wereld van de vechtclubs. De scènes rond de praatgroepen zijn doorspekt van de zwartgallige humor en behoren tot mijn favoriete scènes in de film. Maar het zwaartepunt van de film ligt natuurlijk bij de vechtclubs. Gewone mannen die met elkaar op de vuist gaan om maar wat te kunnen voelen. Dit excelleert steeds verder totdat er echt criminele activiteiten plaatsvinden. Norton en Pitt spelen de rollen van hun leven, en ook Helena Bonham Carter is formidabel. Het laatste gedeelte is een razende achtbaan waarbij alle puzzelstukjes op hun plaats vallen, en de laatste scene met de muziek van de Pixies blijft een briljant einde.

Filmklassieker 'Fight Club' krijgt in China - niet als eerste film - alternatief einde Eind goed al goed.