Rocketman (2019)

Best oké. Om de vergelijking maar al meteen achter de rug te hebben, een stuk beter dan Bohemian Rhapsody. Waar die vooral probeerde een verhaal te vertellen, is Fletcher meer bezig om een film te maken die Elton John belichaamt. Ik heb weinig met beide artiesten, maar filmisch gezien is dit 100 keer interessanter dan de Queen film. Zo worden de nummers zelf beter in de film verwerkt, enerzijds door ze niet 1 op 1 (of volledig op te nemen), anderzijds door een musical aanpak, waardoor je sowieso al wat wilder kan gaan dan normale optredes. De film probeert even showy en exentriek te zijn als Elton John, en hoewel Fletcher daarvoor misschien niet alles uit de kast trok, zitten er toch best een hoop fijne scenes in. Egerton's larger than life performance draagt daar ook zeker aan bij. De rest van doet het ook zeker niet slecht, alles lijken ze gestrikt in de wereld van Elton John, ook wanneer het allemaal wat minder gaat. De film mag dan vast zitten aan het klassieke rise & fall structuurtje, de manier waarop er mee omgegaan wordt is een stuk minder storend dan bij de meeste biopics. Voor de feitelijk, droge registratie kan je sowieso beter een docu kijken, deze film ligt veel meer in de lijn van wat ik van een goeie biopic verwacht. Zelfs voor niet-fans van Elton John, een goed te behappen film. 3.0*

Aan het begin van deze fascinerende biografie loopt Elton John [Taron Egerton] in één van zijn meest flamboyante kostuums (en dat wil wat zeggen) binnen bij een AA-bijeenkomst en bekent dat hij verslaafd is aan van alles en dat hij onuitstaanbaar is geworden. Die scène maakt meteen duidelijk wat we kunnen verwachten: het openhartige verhaal achter het succes en de persoonlijke problemen van superster Elton John en een geniale vertolking van Egerton, die zijn hilarische outfit ontstijgt en een glimp van de mens achter het fenomeen toont. "Rocketman" begint met de jeugd van Elton John en de rol die zijn kille, afstandelijke vader [Steven Mackintosh] en zijn in een liefdeloos huwelijk gevangen moeder [Dallas Bryce Howard] speelden in zijn persoonlijke ontwikkeling. Vervolgens zien we hoe Reginald Dwight zich muzikaal ontwikkelt als toetsenist bij een rondreizende show met Amerikaanse soulartiesten, zichzelf opnieuw uitvindt wanneer hij zijn enorme muzikale talenten weet te combineren met de schrijftalenten van Bernie Taupin, faam verwerft met een legendarisch optreden in The Troubadour, bijna ten onder gaat aan zijn succes en de cultuur van seks, drank en drugs die daarbij om de hoek kijken, en hoe hij worstelt met zijn seksuele identiteit. Het scenario van Lee Hall gebruikt de evergreens uit het oeuvre van Elton John als spiegelbeeld voor diens leven en geeft die liedjes daarmee een nieuwe dimensie die je als kijker stimuleert om de muziek van de bestverkopende artiest van de vroege jaren '70 opnieuw te ontdekken. Egerton, die in Sing al een liedje van Elton John ten gehore bracht, houdt zich ook als zanger goed staande en Ben Foster voorziet veel van de liedjes op geslaagde wijze van nieuwe arrangementen.

Rocketman is zo'n film die bewijst dat de zogenaamd excentrieke, flamboyante figuren eigenlijk helemaal niet zo interessant zijn. De onvermijdelijk liefdeloze jeugd, ach gossie, dan het miskende talent, de muzikale samenwerking met een verwante ziel, vervolgens uiteraard de spectaculaire doorbraak, gevolgd door de voorspelbare val in drank, drugs en een manager/minnaar die slechts op geld uit is, goh, wie zou zo'n verhaal kunnen verzinnen. Het probleem hiervan is natuurlijk dat er helemaal geen tijd over blijft om Elton John als personage zelf uit te werken. Hij blijft een enorm vlak figuur over wie je eigenlijk bijna niks te weten komt. En sommige dingen kan je gewoon niet in een film stoppen, of het nu waar gebeurd is of niet: de zin 'je hebt er geen idee van hoe teleurstellend het is om je moeder te zijn' bijvoorbeeld, maar eigenlijk zijn al die gezinsinteracties van een tenhemelschreiende oppervlakkigheid en clichématigheid. De twee lijntjes waar Rocketman narratief had kunnen scoren, zijn de samenwerking tussen John en Taupin (hoe gaat dat schrijfproces nu precies in z'n werk? waar praten ze over?) en dat huwelijk met Renate: wat gebeurt daar nou eigenlijk? Maar goed, binnen de formulefilm die Rocketman is mag het geen verbazing wekken dat Fletcher juist hier nauwelijks aandacht aan besteed. In plaats daarvan moet het er allemaal overdreven vlot uitzien. Ik heb niks met die stijl. Het kijkt dus vlot weg, oke, en nu? De muziekscènes konden me geen moment meevoeren. Egerton doet z'n best maar zijn stem is erg vlak, terwijl die van Elton John juist vrij veel diepte heeft volgens mij (ook ik ben geen fan, vooral niet van z'n muzikale esthetiek, de melodieën vind ik wel sterk). Nou ja, het houdt gewoonweg niet over in het genre van de muziekfilm en Rocketman is bepaald geen aanwinst.