When the Wind Blows (1986)

Zware en droevige animatiefilm. Ben sinds Felidae, Akira en South Park: Bigger, Longer and Uncut en beetje gaan experimenteren in de volwassen animatiefilms. Akira was geweldig, South Park was grappig en Felidae had een leuk sfeertje. Deze was echter een hele andere ode. When The Wind Blows had ik echter nog nooit van gehoord tot ik hem tegenkwam in een video. Ben naar hem gaan zoeken en vond erg goede recensies en ben er dus maar aan begonnen. De animatie is heel mooi, de karakters zijn lief en het ziet er zo onschuldig uit. Helaas, nadat de bom valt is het allemaal zo droevig en zo hopeloos dat je constant met een zwaar gevoeltje dat je blijft kijken. Een slecht einde is ook onvermijdelijk. Hierna was ik toch wel redelijk verbluft, mooie film.

Toch nog vrij actueel eigenlijk. We kennen oorlog vooral van films en documentaires. De laatste getuigen zijn stilaan gestorven of waren nog maar kind toen. WO II verliep anders dan WO II, je weet nooit hoe een WO III er gaat uitzien. De film komt natuurlijk uit een periode van de doemdenkerij. De originele strip is van 1982 maar ook in 1987 nog was de koude oorlog bezig en de angst om De Bom. Zeker begin jaren '80 was er een nucleaire wedloop tussen oost en west. Eigenlijk is het nu hetzelfde met andere partijen. En dat geeft de film voor een stuk aan. Het verleden ligt achter u en daarvan ken je beter de feiten dan nu. Als er nu oorlog komt kan het van verschillende kanten komen met namen die niet altijd bekend zijn. Alleen zijn we nu wat minder paranoia dan in de jaren '80. De animatie maakt gebruik van echte beelden. Het gebruik van de animatie (los van de manier om de strip te verfilmen) geeft een wat dromerige wereld weer. Terwijl de echte beelden de realiteit tonen. Er zijn wel degelijk bommen. Er werd geschoten. Er is vernieling. De angst die er na de oorlog was is ondertussen wat weg geëbd. Alles kan opgelost worden met onderhandeling. De overheid lost alles wel op. We zullen dan wel zien wat we doen, zolang we logisch nadenken. In WO II leerde men niet van de fouten uit WO I. Mensen leren helaas niet uit de fouten van het verleden. Ik ga er uiteraard niet van uit dat het morgen WO III. Al je met die gedachte door het leven gaat wordt het leven best wel hard. Mooie animatie, van de maker van de legendarische kortfilm The Snowman. Met muziek van Roger Waters en enkele liedjes van oa Genesis en David Bowie. Het doet wat denken aan The Wall. Hier en daar is het misschien wat knullig qua animatie ondertussen en duurt het net iets te lang. Maar best wel een indrukwekkende film.

Regisseur Jimmy T. Murakami liet enkele sleutelscènes uit deze animatiefilm voor volwassenen over aan speciaal daarvoor aangestelde animators. Het resultaat is een vaak oogstrelende mix van animatiestijlen ("Hilda's Dream" maakte op mij het meest indruk) die echter nooit het centrale verhaal en vooral de karakters overschaduwt. Dat is zeker ook de verdienste van zeventigers Peggy Ashcroft en John Mills, die op treffende en uiteindelijk hartverscheurende wijze hun stemmende leenden aan het bejaarde echtpaar Jim en Hilda. Jim volgt het nieuws over de dreiging van een nucleaire oorlog op de voet terwijl Hilda denkt dat het allemaal niet zo'n vaart zal lopen. Wanneer de overheid via verschillende media waarschuwt voor een naderende nucleaire aanval, treft Jim haastiger de nodige voorbereidingen. Mede daardoor weet het stel, dat gezamenlijk WWII heeft doorstaan, het bombardement te overleven. Maar kunnen Jim en Hilda zich staande blijven houden in de periode van fall-out die daarop volgt? David Bowie schreef en vertolkte de titelsong en de stemmige muziek van Pink Floyd-bassist Roger Waters omlijst op effectieve wijze dit indringende relaas dat steeds meer begint te ontroeren door de manier waarop Jim en Hilda proberen optimistisch te blijven, terwijl hun fysieke gezondheid zichtbaar dusdanig achteruit gaat dat je als kijker weet hoe dit gaat eindigen. Visueel briljant en inmiddels (helaas) weer behoorlijk actueel, maar zeker niet geschikt voor de kleinsten.