Fantastic Voyage (1966)

Dit is een erg sterk staaltje science-fiction. Fantastic Voyage weet heel goed een sfeer neer te zetten en heeft vrij weinig moeite met het opbouwen van spanning. Ik kan me weinig keren herrineren dat ik zo oprecht in spanning heb gezeten om wat er zou komen. Vooral leuk aan deze film is het gegeven van een reis door het menselijk lichaam. Ondanks dat we met een kleine wereld te maken hebben voelt het toch als een gaaf en groot avontuur aan. Zeer geslaagde film die de tand des tijds goed heeft doorstaan.

Fantastic Voyage was op zich wel een charmante jaren '60 scifi, maar alles bij elkaar toch een lichte tegenvaller. Het is weer eens wat anders dan de ruimte; zoals een van de karakters op een gegeven moment opmerkt, ze gaan naar 'inner space', oftewel geminiaturiseerd het menselijk lichaam in. Dat is een leuk gegeven waar een verder vrij dertien-in-een-dozijn verhaaltje aan opgehangen wordt met een 'spannende' missie, onverwachte tegenslagen, een saboteur aan boord en een vrouwelijke expeditiedeelneemster van wie we voornamelijk haar decollete zien. De medische expeditie brengt de crew op een zwerftocht, waarin we allerlei delen van het lichaam van binnen te zien krijgen met elk weer haar eigen uitdagingen. Maar uiteindelijk klinkt het toch leuker dan het werkelijk is. De verschillende lichaamssystemen en hun gevaren zijn best leuk gedaan en zijn zeker voer voor een fascinerende tocht door de mens, dat is waar. Maar het verhaal blijft toch wel erg standaard, met verder houterige acteurs die geforceerde teksten opdreunen, en soms charmante maar vaak ook erg knullige special effects. Best vermakelijke cult hoor en dit soort scifi heeft z'n charme, en ik neigde zo af en toe ook nog wel naar de 3.5*, maar daar verveelde het uiteindelijk toch te vaak wat te veel voor.

Deze blijft toch erg fijn, al wordt het natuurlijk pas echt spannend als ze het lichaam ingaan. En dat zit met lavalamp-blobs, kleurtjes, lichtjes en een hoop vitrage. Maar wat een briljant idee voor een film, in de jaren 80 ooit nog eens gedaan als Innerspace maar toen moest er humor bij. Donald Pleasence en Raquel Welch ... sixties dream movie stuff. FX zijn soms doorzichtig, maar wat een creativiteit, die scène met die lasers, onvergetelijk ... klassiek.