Notting Hill (1999)

Notting Hill is altijd al één van mijn favoriete romcoms geweest met dat typische Britse sfeertje van een Londense buitenwijk zoals je die ook terugvindt bij de Paddington-films. Perfecte chemie tussen Julia Roberts en Hugh Grant. Grant is voor dit genre toch gewoonweg top. Het verhaal is leuk, de humor werkt vrij goed en de film kijkt gewoon erg lekker weg. De muziek van Ronan Keating is geslaagd en ook de andere personages deden het gewoon goed. Hier en daar een plotfoutje, zeker wanneer Anna Scott toch vrij open en bloot, maar toch anoniem kan rondlopen in Notting Hill, het restaurant of op wandel naar het hotel. Een paar scènes later (of ervoor) heeft ze de celebrity allures waar ze in het openbaar geen rust gegund wordt. De film is zoals vele romcoms erg zoet en voorspelbaar, maar hier neem je dat er allemaal bij.

Gister was ik ontzetten stoned en om een of andere reden vond ik het een goed idee om deze film te gaan kijken. Geen spijt van gehad. Paar schoonheidsfoutjes, maar moet kunnen. Het verhaal is wel oké, ik vond de vriendengroep een beetje over the top excentriek maar dat hinderde niet heel veel. In het begin mooi wat ongemakkelijke momentjes waar ik voor de verandering wel om kon lachen. Het sfeertje van Londen vond ik wel lekker zo gedurende film, vooral ook met de karakteristieke Londense locaties. Vooral leuk als je hier ooit eens geweest bent. Verder een romantische film uit het boekje, best leuk. Af en toe zaten er nog wel grappige stukjes in ook. Goede decors, prima dialogen. Roberts ziet er de hele film lang teringlekker uit, gaat echt nergens over. Heb me hier prima mee vermaakt, misschien vaker dit soort films kijken als ik hasj in huis heb.

Eigenlijk is de grote vraag bij deze film waarom we hier allemaal zo door vertederd worden. Goed beschouwd staan Roberts en Grant gewoon als een paar strijkplanken te acteren. Goed, het idee is dan wel om uit te beelden hoe de eerste paar ontmoetingen gaan, en hoe houterig je daar eigenlijk altijd wel bijstaat, maar dan nog. Goed en geloofwaardig spel is toch echt mijlenver verwijderd van wat we hier aan gepruts zien. Opzet van de makers, no doubt, maar dat maakt het nog niet precies tot iets geniaals. En evenmin doet de scene waar het allemaal om gaat dat eigenlijk, het "I'm also just a girl, standing in front of a boy, asking him to love her". Cheesy, en niet echt brilliant in de delivery al heeft Roberts haar koeienogen op maximale aperture. Allemaal veel te makkelijk en te goedkoop. Waar het volgens mij echt om gaat is om de bijrollen. De geniale halve gare die Rhys Ifans is, eerder dan speelt. De uberknuffelbare Gina McKee die je zelf de trap op zou dragen. De Richard McCabe die alles net zo min snapt als jijzelf. De Emma Chambers die van je houdt om wie je bent, en de James Dreyfus die altijd daar is als je hem nodig hebt. Karakter versus Hollywood. Ledige roem versus vrienden. Geld versus geschiedenis. Daarom is dit een fijne film.