Wild at Heart (1990)

Wild at heart ontgoochelde me wat in die zin dat de lat voor David Lynch behoorlijk hoog ligt en de verwachtingen daardoor onvoldoende ingelost werden. Met Wild at heart zag ik een doordeweekse roadmovie of thriller die me op beide genres te weinig overtuigde. Net zoals in Badlands gaat de schelm op de loop met een jonge naïeve deerne. Op de vlucht deze keer voor een wacko schoonmoeder die niet kan verkroppen dat een crimineel als Sailor omgaat met haar pure onschuldige dochter Lula. De acteerprestaties van zowel Dern als Cage - sowieso ook al niet mijn favorieten - spreken niet tot de verbeelding. Zelfs de magie die aanwezig moet zijn met een amoureus koppel ontbrak waardoor ik me amper met hen kon vereenzelvigen. Alles kwam vrij stuntelig en geforceerd over. En ook de Elvisgezangen werkten meer op de lachspieren dan op mijn ontroering, laat staan op mijn geloofwaardigheidsgevoel. Maar de film kent ook een aantal sterke scènes zoals de intrede van Bobby Peru, het auto-ongeluk of het verhaal van neef Dell. Ook de openingsscène is een trigger om verder te kijken. Geen idee of Lynch iets wilde duidelijk maken met zijn film. Een welgemeende satire of toch iets geloofwaardigs? Ik heb er het raden naar. De passie tussen Sailor en Lula is - ondanks het feit dat ik er te weinig mee betrokken raakte - wel authentiek. Het einde is bizar. Enerzijds nihilistisch, maar anderzijds wordt er een happy end aan gebreid, geheel onder het mom van de passionele liefde van onze tortelduifjes.

The Story of Sailor & Lula Dit was destijds een wat misbegrepen werk van Lynch, maar mij viel het wel in de smaak. Het is een modern sprookje over een "madly in love" koppeltje dat overschaduwd wordt door de gemene streken van de boze moeder van Lula. Wild at Heart bulkt van de amerikaanse cultuursymbolen: Elvis Presley, een zonovergoten road 66 sfeer, dromerige scènes, zwoele sex en bijna surrëele personages die in een eigen wereld lijken te leven, en niet te vergeten een portie geweld. Het levert een broeierige koortsige film op die gedragen wordt door Cage en Dern in mooie rollen waar ik van genoten heb. Ik miste in die periode geen enkele film met Cage. Jammer dat hij nu nog alleen maar te zien is in flauwe originele actiefilms want talent heeft hij nochtans wel. Dafoe ook top! Hij ziet eruit alsof er een granaat in zijn bek is ontploft. Ik had ook het gevoel dat Lynch niet veel te vertellen had maar het leek me ook niet het doel van deze film; je moet het wat beschouwen als Lynch zijn droomvisie van Amerika.

Heerlijk bevreemdende roadtrip van Lynch. Wild At Heart heeft vaak een bijna mythische sfeer over zich heen hangen; onder andere door de bijna archetypische personages (de moeder als de boze heks bijvoorbeeld, Dafoe's personage als een soort representatie van het chaotische kwaad), maar ook door het vele felle kleurgebruik. De kitscherige dansscènes, de seksscènes, de momenten waarop ze met hun auto op een verlaten autosnelweg rijden; de manier waarop het allemaal in beeld wordt gebracht (met vaak contrasterende kleuren) geeft het iets transcendents. Dat ene moment waarop Laura Derns personage het slechte nieuws op de radio niet meer kan aanhoren, en vervolgens samen met Sailor langs de weg uitbundig danst op muziek is overigens veruit m'n favoriete moment uit de film; wat een gevoel van absolute vrijheid en dissimilatie roept dit op. Gecombineerd met de prachtige beelden is die scène een surreëel sprookje op zichzelf. Wat deze film nog zo geweldig maakt is de resem aan enorm bevreemdende figuren, de ene nog raarder dan de andere. Dafoe's personage spant hier de kroon (zijn dood ook!), maar ieders prestatie is wel echt genieten. Ook leuk om vele Twin Peaks-gezichten in kleine rolletjes terug te zien (de scène met Sherilyn Fenn is bijvoorbeeld echt zo'n random scène die enkel een regisseur als Lynch kan laten werken). Persoonlijk zag ik de meerwaarde van de Wizard of Oz-referenties niet echt, maar dat maakt verder weinig uit. Vooral de bevreemdende personages, de sfeer, en de hele visuele look maken van deze film weer een hele fijne Lynch (thematisch wel een beetje afwijkend van de rest van zijn oeuvre). 4*.