A Nightmare on Elm Street (1984)

Een jaar of tien geleden kwam mijn neefje, die toen een jaar of tien oud was, bij me langs om een film te lenen. Hij kwam in die tijd wel vaker bij me om films te lenen, en deze keer wilde hij wel een keer een ‘enge’ film kijken. Ik vond ook dat hij er wel aan toe was, want hij was niet echt bang aangelegd. Ik gaf hem ‘A Nightmare on Elm Street’ mee, een komische horror uit 1984, geregisseerd door horrorspecialist Wes Craven. Ik zag de film ooit als tiener en ik kon me herinneren dat ik hem indertijd erg vermakelijk vond. Ik stelde wel als voorwaarde dat zijn ouders mee zouden kijken, zodat ze hem eventueel uit konden zetten als het allemaal te spannend werd. De volgende dag hoorde ik van zijn moeder dat ze de film inmiddels gekeken hadden, samen met een aantal vriendjes. En hoewel mijn neefje hem zelf best aankon, hadden zijn vriendjes ’s nachts allemaal in hun bed geplast. Tsja, als ik dat geweten had, had ik misschien beter The Gremlins mee kunnen geven of zo. Gisteren bekeek ik de film voor de tweede keer, en eigenlijk vind ik de film nog steeds eerder komisch dan eng. De film gaat over een aantal tieners (waaronder een piepjonge Johnny Depp), die in hun dromen achtervolgd worden door de griezelige Freddy Krueger (gespeeld door een fantastisch geschminkte Robert Englund). Indien ze niet op tijd wakker worden, worden ze op gruwelijke wijze afgeslacht. En uiteraard gebeurt dat een paar keer. Voor volwassenen erg vermakelijk, maar ik kan me voorstellen dat dit voor jonge kinderen behoorlijk spannend kan zijn. De film kreeg een stuk of tig vervolgen, allen met Robert Englund in de rol van Freddy Krueger, maar ik ga ze niet kijken. Ik heb het idee dat ze allemaal voortborduren op hetzelfde idee, en wat dat betreft gaat er toch niets boven het uitstekende eerste deel. 4*

Oef. Ik was voorbereid op een tegenvallende herziening, maar het is nog erger dan ik vermoedde. Freddy vooral, met zijn kiekeboe-persona, belachelijke stem en totaal gebrek aan dreiging. Wat een flapdrol. De special effects willen soms ook niet meewerken, maar het is meer dan dat. Telkens als het eng moet worden, verandert Freddy in soort Jan Klaassen en schakelt de soundtrack naar synth-hectiek met een slapstickrandje, waardoor het eigenlijk nooit eng wordt. De film is eigenlijk op zijn best buiten de moorden om, als de soundtrack zich een beetje gedeisd houdt en er best een creepy sfeertje opgebouwd wordt. Zeg maar tot het moment dat Freddy weer verschijnt om de spanning met kolder om zeep te helpen. En met klunzigheid, zeker in het laatste half uur, dat meer gelijkenissen met Home Alone oproept dan je wilt van een horror. Flinke deceptie. Met een paljas als boeman, een oversture soundtrack en verouderde effecten, is er weinig wat de iconische status overeind houdt. Oi, en dat einde ?. 2*

Rewatch ! Mwah, eigenlijk minder leuk dan in mijn herinnering. Paar leuke scènes, dat wel...maar echt spannend wordt het niet en het verhaaltje heeft weinig te bieden buiten de dromen. Daarbij geen beklijvende personages en horroricoon Freddy weet nog weinig indruk te maken. Ik verlaag mijn score naar een 6/10.