A Nightmare on Elm Street: The Dream Child (1989)

Mmm, redelijk onverwacht vond ik deze toch weer een stuk beter dan deel 4. Lisa Wilcox heeft toch iets meer uitstraling gekregen en acteert een stuk overtuigender, terwijl men dat hele goofy karakter van het vorige deel ook wat heeft aangepast (ok, met uitzondering van die afgrijselijke stripboekdood). Nu de meeste vrienden wel dood zijn, is er weinig over voor Krueger om te vermoorden, dus het kill-gehalte ligt wat laag. Dit wordt allemaal echter goed gemaakt door een gigantische hoop sfeervolle scenes (de scene op de operatietafel bijvoorbeeld) en behoorlijk effectieve designs, die in combinatie met de sterke regie en fijne soundtrack alles bij elkaar voor een geslaagd eindproduct zorgen. Dit had ik allemaal niet verwacht! Bij de vierde film had ik het idee dat men de serie al om zeep begon te helpen met de nieuwe cast en het feit dat men toch wel erg af begon te wijken van de eerste film, maar hier werkt het allemaal toch een stuk beter. Was het dan toch deel 6 die ik me als rampzalig herinnerde? Op naar het volgende deel dan maar.

Ondanks dat Robert Englund dit deel een succes noemde, zwakte de populariteit af. Zowel Stephen King als Frank Miller werden benaderd voor het script en de regie. Uiteindelijk werd dit deel geregisseerd door Stephen Hopkins. Dit allemaal binnen een tijdsbestek van 8 weken. Deze prestatie gaf hem eveneens de kans om Predator 2 (1990) te regisseren. Het matige script werd geschreven door John Skipp en Craig Spector. Dit resulteerde in een tweestrijd tussen beide schrijvers. De cast is mager. Lisa Wilcox en Danny Hassel keerden terug, nadat ze hun avonturen uit deel 4 overleefden. Robert Englund bleef uiteraard de film overeind houden. Zo had hij een korte cameo zonder zijn make-up. Ook voormalig drummer Eric Singer van Alice Cooper is kort te zien. Uiteindelijk werd er ontzettend veel geknipt in de film. Sommige scènes zouden oorspronkelijk veel meer gore bevatten. Om een zogenaamde X-rating te voorkomen, werden deze ingekort. Dit deel is veruit het slechtste. Het nummer van Bruce Dickinson met "Bring Your Daughter to The Slaughter " won in 1990 een Razzie Award. Tevens werd het nummer "Let's Go! " van Kool Moe Dee hiervoor genomineerd. Wonderbaarlijk genoeg won regisseur Stephen Hopkins een Critic's Award in 1990, en werd zijn film genomineerd voor een International Fantasy Film Award. 2,0 *

Redelijk deel in de reeks maar een aantal personages zijn slecht gecast. Er zitten knappe effecten in hier en daar en een paar brute kills: het vreetfestijn en vooral de snelheidsduivel zijn wel goed gedaan. De comic book guy is dan weer totaal niet wreed gedaan. Het Rosemary's baby gegeven is amper genoeg om leven in de franchise te blazen want je krijgt het idee dat spanning gewoon niet meer de bedoeling is, cartooneske kolder krijgt nog meer de bovenhand. Visueel is er nog wel wat te beleven, op een gegeven moment krijgen we zelfs een Escher achtig tafereel dat veel wegheeft van de trapscene in Labyrinth (en waarschijnlijk heeft deze Freddy 5 daar ook leentjebuur van gespeeld). Op het einde wordt het allemaal wat warrig afgeraffeld en denk je het zal wel. Bij de credits worden we net als in deel 4 getrakteerd op matige hiphop, dit maal met een slap Kool Moe Dee aftreksel...oh oeps het is echt Kool Moe Dee, die man heeft wel betere raps gemaakt.