Vargtimmen (1968)

Typisch Bergman, meer voor het verstand dan voor het hart, en ik zie juist graag dat tweede wat meer. Wel intrigerend en ook redelijk boeiend, maar ook enorm kil en afstandelijk. Het acteerwerk is dat ook. De acteurs proberen geen emoties over te brengen maar dienen volledig als ondersteuning van de thematiek. Interessant, maar ik ga daardoor nergens meeleven. Verder wel mooi geschoten met soms fijn contrastrijk zwart-wit en vooral die shots met die jongen aan de kust en dat kabbelende water op de achtergrond zijn prachtig. 3,0*.

Inderdaad een typische Bergman maar wel een van de mindere. De eerste 70 minuten vond ik niet echt bijzonder. Het enige positieve daarvan vond ik dat de kunstschilder dat heerschap dat kakelend achter hem aanrende ik klap voor zijn snuit gaf. Zou ik ook gedaan hebben in zijn plaats. Voor de rest vond ik het allemaal nogal zwaar aangezet. Neen, vrolijkheid moet je bij de films van Bergman niet zoeken. De laatste 20 minuten maakten gelukkig nog het e.e.a. goed. Die kende een paar hele mooie surrealistische scènes. Die fladderende duiven in de gang, de vrouw die opgebaard lag etc. Zo mag ik Bergman's films graag zien. 3,0*

M'n eerste Bergman, en het was niet meteen een vol schot in de roos. Het begint heel onheilspellend en in principe houdt dat eigenaardige en enge sfeertje de hele film aan, maar langs de andere kant komt het ook nooit echt tot leven en kroop het nergens enorm hard onder m'n huid. Die scène in het begin waarin Von Sydow's personage vertelt over de enge figuren die hij in zijn dromen ziet bezorgde me kippenvel, maar komt dan eigenlijk maar heel onderkoeld tot uiting later in de film. Ik bleef dan wel een beetje op mijn honger zitten en verwachtte een versnelling hoger die er uiteindelijk niet kwam, ook al zitten er zeker heel wat individuele goede scènes in. De oude vrouw die plotseling aan de wasdraad verschijnt, de raadselachtige gebeurtenissen in het kasteel/landgoed, het einde. Het is duidelijk waar iemand als David Lynch zijn inspiratie heeft gehaald. Vargtimmen deed me met momenten heel fel aan Twin Peaks denken, zowel visueel als inhoudelijk. Het surreële is zeker een grote overeenkomst, maar waar lynch' surrealisme en absurditeit naar mijn mening altijd tot op zeker niveau invoelbaar is, is deze film van Bergman vooral heel afstandelijk, koud en abstract. Het personage van Max Von Sydow is volledig onvatbaar en nooit echt sympathiek en als kijker heb je nooit echt een stevige houvast in deze zwart-witte nachtmerriewereld. Op het personage van Liv Ullmann na, die de rol van de normale persoon die tegen haar wil wordt meegesleurd in de waanzin uitmuntend vertolkt. Ik ben nog steeds erg benieuwd naar de rest van Bergmans oeuvre, maar ik vrees dat Vargtimmen niet meteen de beste instapfilm was. Ik sluit een herwaardering in de toekomst niet meteen uit, maar voor nu strandt het toch maar op een 2.5*.