Return to Sender (2004)

"One moment of madness is within all of us. The unlucky ones pay for it, the rest of us live without ever knowing it’s within us and never learn to understand ourselves." Een zin uit Frank zijn brieven waar Charlotte over aan het nadenken was en die ook mij wel is bijgebleven. Aangezien ze op het einde onschuldig blijkt te zijn, zou ze nog een grotere tol hebben betaald, moest Frank haar niet gered hebben van dat afschuwelijke noodlot. Return to Sender is een meer dan behoorlijke misdaadfilm. Het einde vond ik op zijn minst verrassend. De doodstraf wordt hier, terecht op een subtiele manier, bekritiseert. Zulke wrede straffen moeten goed overwogen worden vooraleer ze toegepast worden. De cast speelt heel goed. Connie Nielsen zet haar personage zeer geloofwaardig neer. Ook Aidan Quinn, die mij op een bepaalde manier doet denken aan Mel Gibson zowel door die lage stem als zijn gelaat, vond ik erg sterk. Charlotte wordt op een bepaald moment een soort martelaar waarin zij boete doet voor hetgeen ze haar zuster heeft aangedaan. Ze vraagt dan ook aan Frank of hij gelooft in het hiernamaals. Misschien wel even interessant om te vermelden wat Steven Pincker over matelaarschap schrijft in zijn boek Verlichting Nu (wat ik momenteel lees): "Geloof in een hiernamaals impliceert dat gezondheid en geluk niet zo belangrijk zijn, omdat het leven op aarde een oneindig klein deel van iemands bestaan vormt... en dat martelaarschap misschien wel het beste is wat een mens kan overkomen." Het martelaarschap van Charlotte maakt het Frank dan ook ontzettend moeilijk, want hoe kan je iemand redden die niet wil gered worden?

Bij het zien van Aidan Quinn moest ik even in m'n geheugen graven en toen o ja wist ik het weer: Desperately Seeking Susan. Hij heeft hier zo'n beetje hetzelfde hoofd, dezelfde ijsblauwe blik als Rutger Hauer (80's), had ook steeds het idee dat ik naar Kim Basinger en Rutger Hauer zat te kijken. Origineel bedacht die seksscène in zo'n gevangenisruimte waar bezoekers en gevangenen met elkaar kunnen praten via een telefoon, nooit eerder gezien. Einde is jammer genoeg weer eens te gemakzuchtig: hij zit oude video's te kijken en ja hoor... daar ziet hij een bekend hoofd en weet hij wie de dader is. Om het cliché nog even te completeren drukt hij op de afstandsbediening en staat het beeld stil op het moment dat de persoon in kwestie recht in de camera kijkt. Maar verder is dit allesbehalve een cliché dramathriller, ik vond hem eigenlijk wel goed. LA oogt weer eens heerlijk ontaard en mistroostig op een aantrekkelijke manier... O nee, opgenomen in Tulsa, Texas, lees ik net.