The Return of the Pink Panther (1975)

Redelijke film waarin inspecteur Clouseau een diamantenroof probeert op te lossen. Van het plot hoeft de film het zeker niet te hebben. Zeker wel een aantal grappige momenten, maar sommige scenes gaan te lang door (iets dat ook geldt voor de meeste running-gags). Peter Sellers kruipt, na een hiaat van 10 jaar, voor de derde in de huid van zijn meest bekende rol.

Deze film zat niet in de box set van Pink Panther omdat United Artists toen niet betrokken was bij de film, het is zeker niet dat de film zo slecht was dat ze die er uit gelaten hebben. Clouseau is wat geëvolueerd na de vorige films, in het begin was de man nog wat subtieler die een zaak kon oplossen zonder dat hij het zelf besefte. Nu is hij meer een destructieve inspecteur geworden die een spoor van vernieling achter zich laat. Zijn humor is wat dubbel, ik betrapte me erop dat het best wel lachen is. En de timing is zeer goed, niet evident bij visuele humor. Maar tegelijk voel je de grap wel wat aankomen. Wel heerlijk hoe Catherine Schell als Lady Claudine Litton de hele tijd ligt te lachen met de stommiteiten van Clouseau. Het werkt wel aanstekelijk. De film kan nog rekenen op een (weliswaar dun) verhaal, een rode draad die de film draagt. Figuren als Cato en Dreyfus worden nog meer uitvergroot als typetje, dat komt wel meer voor bij sequels. Maar je weet wat je krijgt en in de filmserie van The Pink Panther, is dit één van de betere films.

Wanneer inspecteur Clouseau zijn werkterrein naar het luxueus ski-oord Gstaad verplaatst laat de steeds wanhopige Dreyfus zich ontvallen: "Gstaad is prachtig. Straks een woestenij." Gelijk had hij want Clouseau is clumsy als nooit te voren. Toch iets te veel smijt-en gooiwerk in deze "Return" daar waar de betere momenten toch waren daar waar onze vriend zijn methodes uiteenzet of in scènes als deze met de valies aan de draaideur van het hôtel. Gelachen heb ik wel.