Lost in Translation (2003)

Dit is zo'n gruwelijk levensechte film gewoon. Zo fragiel, zo breekbaar. 2 mensen die elkaar begrijpen, zelfs zonder woorden. Dat is toch iets moois. Ik vond het een heel prettige film om te bekijken en hoef weinig toe te voegen aan wat Zwolle en IH88 hierboven schrijven. Ik vind het niet echt een film om te wenen, maar het is een gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven. Een soort tristesse dat wel. De film kent zeker een paar grappige stukjes en heeft een mooie, ingetogen soundtrack. Ik had hier niks van verwacht maar toch ben ik redelijk weggeblazen.

Voor mij nog steeds een filmpareltje. Deze op tv herzien en blijf het verhaal goed vinden. Twee mensen elk met hun relationele problemen. De ene 2 jaar en de andere 25 gehuwd. En toch vinden ze elkaar. Wetende dat er niets meer kan dan vriendschap ballanseren ze op de grens tussen verder gaan of niet. Setting is de bar van het hotel. Zoals iemand hiernet beschreef: breekbaar, fragiel en toch zo herkenbaar realistisch. Dat is wat ik zoek in een origineel filmverhaal. Je moet wel in de juiste mood zijn om deze film te verteren en open staan voor wat sommigen saai zullen vinden. Film moet het nl. vooral hebben van de sfeer, dialoog en setting...

Heerlijk deze film, hier kan ik echt van genieten. Murray zie ik sowieso graag spelen, en Scarlett Johansson blijk hier een perfecte tegenspeelster te zijn. Het is een rustig en ingetogen verhaal dat zich enerzijds in de bar van een hotel, en anderzijds in het nachtleven van Tokio afspeelt. Ondanks de ingetogenheid is er een constante spanning aanwezig tussen de hoofdpersonages, die in de lucht blijft zinderen tot de laatste scène. Fantastisch is ook hoe herkenbaar de film is, ondanks dat ik eigenlijk niks persoonlijke met het verhaal heb. Maar in de twijfels en gedachten van de hoofdrollen kon ik steeds iets van mezelf herkennen. Subtiele ondersteuning met muziek en prachtig camerawerk maken het plaatje volledig af.