Into the Wild (2007)

“Happiness only real when shared.” Je hebt wel eens van die films die tweeënhalf uur duren, maar waarbij de tijd voorbij vliegt (of even stilstaat). Bij Into The Wild is dat het geval. Door het verhaal, de weergaloze beelden, de muziek van Eddie Vedder, de voice-overs en de regie van Sean Penn wordt je als het ware de film ingezogen en voordat ik het wist was er al een uur voorbij. Chris is een wat moeilijk te doorgronden persoon, maar ik had wel het gevoel naar een echt mens te kijken met al zijn positieve- en negatieve karaktereigenschappen. Het ene moment zit je naar een betweterige en naïeve 'know it all' te kijken, en het andere moment naar een breekbare jongeman die totaal onvoorbereid aan zijn gevaarlijke reis is begonnen. De ene kijker zal hem een inspirerend figuur vinden en de ander een naïeve en domme jongeman. Ik neig naar het laatste, maar dat betekend niet dat ik Into the Wild een slechte film vindt. Integendeel, want ik hoef een personage niet sympathiek te vinden of te begrijpen om zijn avontuur intrigerend te vinden. Een mengeling van persoonlijke omstandigheden, sociale isolatie, een zucht naar avontuur en de liefde voor de natuur heeft hem tot dit leven doen besluiten, en dat is voor mij genoeg. De niet-chronologische vertelwijze van Sean Penn helpt daar ook bij. Net zoals het acteerspel van Hirsch, Jena Malone, Hurt, Harden en Hal Holbrook in een geweldige bijrol op het laatst. En de cinematografie en de muziek maken het helemaal af.

Into the Wild is een interessante film van Sean Penn waarin we de Romantische thematiek van Weltschmerz en Authenticiteit-zoeking uitgewerkt zien in de vorm van een naïeve puberjongen uit een elitaire Amerikaanse familie die in 'het wild' wil gaan leven. Ik moest bij het kijken regelmatig denken aan de Piramide van Maslow: alleen iemand die alles op een presenteerblaadje krijgt aangeboden krijgt zoveel secundaire behoeftes om zich af te zetten en om authentiek en 'vrij' te leven. Zoals eerder al is opgemerkt heeft Christopher's visie op 'in het wild' leven op veel punten vrij weinig te maken met wildernis (hamburgerbakken bij de McDonalds en slapen bij het Leger des Heils bijvoorbeeld). Hij vind het immoreel om alles aangereikt te krijgen in een beklemmende maatschappij, maar niet om gebruik te maken van voorzieningen die voor echte armen bedoeld zijn en om dieren op zijn pad het leven te ontnemen, terwijl dat in zijn geprivilegieerde positie helemaal niet nodig was. De film was in bepaalde opzichten wel herkenbaar was (zowel van mijzelf in de zoektocht naar authenticiteit als van leeftijdsgenoten die zich op een bepaalde manier beklemd voelen en een reisdrang hebben). Uiteindelijk werd voor mij toch wel duidelijk dat Christopher slachtoffer wordt van zijn eigen naïeve en wereldvreemde kijk op dingen en dezelfde tegenstrijdigheden waar de 19e eeuwse Romantici tegenaan liepen op hun zoektochten naar authenticiteit. Uiteindelijk moet hij dit met zijn leven bekopen.

De timing van Canvas om deze film 50 jaar na Woodstock, welk evenement op dit moment volop aandacht krigt, nog eens uit te zenden lijkt geen toeval: de protagonist is een soort neohippie die net als de vroegere hippies vooral lijkt te worden gedreven door rebellie (tegen de materialistische ouders en maatschappij) en het verlangen naar vrijheid (van burgerlijke moraal en verplichtingen) en authenticiteit (‘jezelf zijn’), wellicht met een romantisch verlangen om een te worden met God of de natuur. Bij de hippies begon het met vrije liefde en drugs maar daar doet onze ogenschijnlijk aseksuele held niet aan: hij is op een zuiver spirituele zoektocht naar zijn ware zelf en leidt daartoe in hoge mate een religieuze, ascetische levenswijze waarin hij zich van alles ontzegt. Maar hij geeft wel alles wat hij heeft aan anderen waardoor die anderen in hem een soort Jezus zien. Maar anders dan de hippies doet hij het allemaal alleen – dat weerspiegelt het individualisme van onze tijd waarin zelfs hij niet aan lijkt te kunnen ontkomen – en die eenzaamheid maakt zijn einde extra tragisch. Het is een mooie film, vooral ook door de vele poëtische bespiegelingen en wijsheden, maar hij is ook langdradig want veel spanning of dramatische ontwikkeling is er niet en met name het middendeel van de film kent weinig poëzie of filosofie waardoor ik niet hoger kom dan vier sterren.