Slumdog Millionaire (2008)

Boyle op stoom met een rode draad waar ik doorgaans nogal huiverig voor ben, maar een film waar al vrij snel nauwelijks nog weerstand tegen te bieden valt. Het draait allemaal als een tierelier. Visueel zo fleurig als het maar kan zijn. Badend in de meest aantrekkelijke kleuren, locaties waar het prijsschieten is en de dynamische manier waarop het in beeld wordt gebracht, geeft de film onmiddellijk een brok energie. Iets dat een extra boost krijgt door maar weer eens een nagenoeg perfect gebruikte soundtrack. Boyle blijkt ook hier weer een scherp afgesteld fingerspitzengefühl te hebben om muziek om te zetten in brandstof voor z'n film. En dan zit het narratief ook nog mee. Vernuftig hoe jeugd en heden elkaar vinden, vloeiend in elkaar gevlecht aan de hand van de show. Bijzonder ook, aangezien het best harde, dartele en zoete elementen bijeen brengt zonder dat ze elkaar bijten. De film krijgt het ietsje moeilijker als het moet schakelen naar z'n finale, maar met zoveel krediet in de pocket, is dat niet onoverkomelijk.

Miljoenenjacht Danny Boyle is een fijne regisseur, en Slumdog Millionaire is toch wel een van zijn grootste kaskrakers. Soms wordt een titel echter zo bejubeld dat de daadwerkelijke kijkervaring alleen maar tegen kan vallen, en ik had het idee dat dat hier ook het geval zou gaan zijn. Self fulfilling prophecy? Misschien.. Want ik vond dit over de gehele linie weliswaar een prima film, maar ook zeker niet de grote topper die de meeste mensen beweren dat deze is. Ik begrijp dat het leven van Jamal Malik wordt verteld aan de hand van de quiz vragen, maar op een bepaalde punt begon dit trucje wel een beetje te geforceerd aan te voelen. Met name bij de vraag over wie de derde musketier was, lag dit gegeven er net iets te dik bovenop. Soms had het verhaal daarnaast een net iets te hoog Hollywood gehalte, zoals bijv. de broer van Jamal die zijn leven opoffert zodat Latika hem terug kan vinden. Was er geen minder drastische manier voor haar mogelijk om dit oord te kunnen verlaten? Dit vond ik samen met het gegeven dat de relatie tussen Jamal en Latika wel heel geromantiseerd werd. Het is echt typisch Amerikaans om de kijker het idee te willen geven dat de liefde alles overwint. Terwijl deze kans, zeker in deze omstandigheden, een stuk kleiner was. Realistischer was het geweest als Latika gefungeerd had als the one who got away. Een stuk gelopen liefde door middel van omstandigheden. Enfin, dan was het wellicht allemaal te tragisch geweest en had het publiek het verhaal misschien niet geslikt als zoete koek. Tot zover mijn kritiek, want hoewel het Hollywood gehalte net iets te hoog lag, is dit tegelijkertijd wel een van de populairste niet Amerikaans gesproken films ooit geworden, vanwege het frisse en originele verhaal. Deze word gedragen door een uitstekende cast waarbij de regisseur de spanning meer dan eens op een vakkundige manier weet op te bouwen. Op deze gebieden dan ook niks dan lof over deze productie. 3,5*

Goed. Niet de topper waar ik stiekem op gehoopt had, maar wél gewoon een goede film. Danny Boyle leeft zich visueel uit in z'n regie van dit underdogverhaaltje. Het zijn niet altijd mijn soorten kleuren - het is vrij uitgesproken. Maar al bij al valt er 2 uur lang wel iets te beleven. Bovendien doet Dev Patel het uitstekend. Verder zou ik het niet nostalgisch noemen, maar het is toch leuk om dat deuntje van 'Who wants to be a Millionaire' te horen. Als kind zag ik het wel eens passeren, al hebben ze dat hier nooit gevolgd. 3,5