Giant (1956)

Regisseur en producent George Stevens schrikt er niet voor terug om in deze film over de opkomst van de oliebaronnen in Texas een forse dosis kritiek op de achterstelling van vrouwen en rassenscheiding te stoppen. De schitterend bedachte slotbeelden met de kinderbox spreken daarbij boekdelen. Daarmee was Stevens zijn tijd niet alleen vooruit, maar geeft hij deze epische verfilming van het gelijknamige boek uit 1952 van Edna Ferber ook extra cachet en kleur. En... hij bekent kleur. Eerlijk gezegd kon de film dat wel gebruiken, want in het laatste deel –waarin James Dean zich net als in zijn eerdere films te buiten gaat aan overacting– zakt het verhaal wat elkaar. Het is voor zover ik mij kan herinneren de enige film, waarin Rock Hudson als acteur nu eens niet door het ijs zakt. Van Elizabeth Taylor weet ik al langer dat zij niet alleen een mooie vrouw was, maar dat zij ook goed kon acteren. Daarnaast is het leuk om een nog jonge Dennis Hopper aan het werk te zien. Het is een lange zit, maar dat geeft niet want het is een dijk van film, waarvoor George Stevens destijds een Oscar in ontvangst mocht nemen. Terecht naar mijn mening. Dit lied van Mitch Miller was toentertijd al een hit voordat de film uitkwam.

Onverwoestbare klassieker, nog steeds groots en zeer meeslepend. Drie geweldige akteurs op de top van hun kunnen in de belangrijkste rollen; daarnaast heeft een nog jonge Dennis Hopper een belangrijke bijrol. Het script zit fraai en verrassend subtiel in elkaar, met veel ruimte voor onderkoelde humor en scherpe observaties over de menselijke natuur. Daarnaast is alles ook nog eens mooi in beeld gebracht. Wel jammer dat de film niet breedbeeld is opgenomen, maar afgezien daarvan valt er weinig te klagen.

Nou....hier had ik iets meer van verwachten. De laatste tijd sowieso een beetje bezig met lange klassiekers als Ben Hur, Gone with the wind, Doctor Zhivago en nu Giant. Maar op de the good doctor na kan het me weinig bekoren. Het verhaal lijkt in eerste instantie interessant genoeg, vooral met een lastig karakter als James Dean in het geheel. De worsteling van Bick onder andere om zijn kinderen in het bedrijf te krijgen en het over te nemen, een keuze waar ze allemaal vriendelijk voor bedanken, en vervolgens de strijd met Jett uiteraard die olie vind op zijn hoekje grond van het Benedict landgoed, lijkt ook genoeg voor een goed verhaal. Toch blijft het verwachte vuurwerk uit, op de scene na waar Dean onder de olie verschijnt bij Hudson hem uitlacht, de beide mannen kibbelen waarop Dean hem laf in de buik te stoot. Een scene die ik wel kende en mooi vind. Dat zijn overigens de momenten waar het gebeurt in deze film wat mij betreft, de momenten tussen Dean en Hudson. Dean komt wat mij betreft te weinig in beeld om de ouderwetste en dominante Hudson tegenwerk te bieden. Verder vindt ik andere gebeurtenissen niet het niveau van middelmaat ontstijgen, zeg maar gerust dat het saai is. Lange zit, niet heel boeiend, Taylor wel erg leuk om te zien...nah ja, dan ben ik er wel een beetje doorheen. Niet mijn ding vrees ik. Wel weer interessant en boeiend, de minderwaardige houding richting de Mexicanen en hun leiden.