Cyrano de Bergerac (1990)

Cyrano de Bergerac is een verfilming van een toneelstuk en dat zie je er op sommige momenten ook wel enigszins aan af. Het acteerwerk is aardig, maar soms wel een tikkeltje theatraal, evenals de bijbehorende dialogen en teksten, die ik overigens niet bijzonder goed vond. Gérard Depardieu speelt de hoofdrol naar behoren. Het is aanvankelijk nogal moeilijk om hem serieus te nemen, omdat hij met die enorme neus soms nogal clownesk weet over te komen, en zichzelf ook totaal niet serieus lijkt te nemen. Later wordt dat allemaal gelukkig iets beter. Visueel ziet Cyrano de bergerac er niet bijzonder uit. De aankleding qua kostuum e.d. mag er zeker zijn, maar qua cinematografie is het niet zo heel bijzonder. Het eerste uur vond ik ronduit tegenvallen. In de tweede helft wordt het allemaal ietsje beter, maar echt boeiend werd het eigenlijk nooit. De dramatische afloop deed mij ook niet zo heel veel. Cyrano de Bergerac is een soort alternatief verhaal op Beauty and the Beast. Het is een liefdesverhaal, waarin ik nooit echt mijn draai kon vinden. Een matige film dus als je het mij vraagt, al geef ik gelijk toe dat dit ook zeker niet mijn favoriete genre is. 2,0*

Eerste (en tot dusver enige) film die ik tegenkom waarin alle dialogen in rijm zijn opgesteld. Een romantisch drama is ook niet mijn lievelingsgenre, maar het verhaal van Cyrano de Bergerac wilde ik toch graag kennen. En ook was ik nieuwsgierig wegens de hoge waardering voor deze film (oscarnominaties e.d.). De sterke momenten van de film worden door het uitstekend acteerwerk van Depardieu en Brochet gedragen. Het verhaal op zich is interessant genoeg, helaas is de film niet altijd even boeiend en voelt het soms langdradig aan. Ook de eerste scene (in de theaterzaal) kwam meteen zo over. Vlotte en trage scenes wisselen elkaar af, en gezien de vrij lange duur van de film was het misschien beter geweest om hier en daar wat te knippen.

Na alle kolder van Naked Gun ook nog op de serieuze toer en dat werd deze Cyrano die ik op de gok had meegenomen bij de kringloop. Heel erg warm liep ik er bij voorbaat al niet voor maar ja, het is natuurlijk een bekende titel en hoofdrolspeler, dus toch maar proberen. Een succes werd dit niet bepaald. Waar Cyrano ook alweer over ging moest wel weer even opgefrist worden want het verhaal kennen doe ik zeker, waarom en hoe zou ik uiteindelijk niet weten. Dat de dichter met grote neus een ander als spreekbuis gebruikt richting zijn droomvrouw Roxanne, is algemeen bekend. En het moet gezegd, het is sierlijk, het is stijlvol, het heeft een fraaie soundtrack en is groots van opzet met veel figuranten, en het heeft Gerard Depardieu larger than life. Veel goeds dat zeker. Maar heb ik er iets mee? Geen enkel f*cking moment want godsamme zeg, dat duurt en dat duurt met van die eeuwenlange wollige en natuurlijk Franse dialogen, dus dat is drie keer plus zo ongeveer, en kan het wat mij betreft niet anders omschreven worden dan uitermate traag en vermoeiend. Het is dan ook de acteurs tenspijt die alle ruimte krijgen in lange scènes en takes, en bij tijd en wijlen spitsvondige reacties, toch is dit verre van mijn cup of tea en was ik blij dat deze twee uur durende marteling er op zat. En dat is jammer want de film heeft toch zat goede punten ik kan er alleen niets mee. Een drie voor de moeite.