Big Night (1996)

Primo – man van weinig woorden, man van principes, man die zweert bij wie en wat hij liefheeft. Secondo – het spiegelbeeld van de eerstgeborene? Secondo – veel woorden, weinig principes. Secondo – veel geblaat, weinig wol, doch het abstracte verlangen om “het te maken” in dat Amerika van hem, ongeacht de prijs die hij daarvoor moet betalen. Wie is Secondo eigenlijk? Niet de opportunist die Pascal is, niet de epicuristisch-vrijgevochten Gabriella, niet de hondstrouw-frivole Phyllis, niet de immer zwijgzame Cristiano die er het zijne van denkt... Secondo is Primo minus het neurotische, minus het dogmatische, minus het fanatisme…maar wat blijft er dan nog over? Secondo wil heel erg heel veel: iemand zijn, iemand worden, iemand hebben. De relaties die hij aangaat, zijn secundair aan dat verlangen. Wie kan echter van hem houden, wetende dat hij zelf niet houdt van wie hij is, wetende dat zijn blik niet op het hier en nu rust, maar op iets en iemand in de toekomst. Wie kan, wie wil, wie zou voor zo iemand zorgen, iemand die denkt niet te zijn, wel te "zullen zijn"...? Niemand anders dan: Primo – eerstgeborene…de laatste die altijd zal overblijven, onvoorwaardelijk. Netjes uitgekiende psychologie (twee gebroeders als januskop) in deze ‘Big Night’, met af en toe gewaagde close-ups, swingende cameravoering, ja zelfs jazzy experimentjes…maar de film heeft een ritme dat een toeschouwer vandaag niet meer verdraagt, en de hele prent baadt in een low-budget aandoende, oubollige sfeer met een tempo dat te gezapig kabbelt. Kortom, not my cup of tea. Laat die timpano daarentegen maar komen! 2,75*

Het regiedebuut van Stanley Tucci, dus deze wou ik zeker meepikken. Doordeweeks werkje dat niet zo bijzonder is, maar redelijk wegkijkt. Centraal staan twee broers die een Italiaans restaurant runnen. De zaken staan er echter niet zo goed voor en de film is een voorbereiding op mogelijks het laatste avondmaal. In zijn geheel stelt het allemaal niet zo heel veel voor en stijgt het amper boven het maaiveld uit. Interessant is wel de setting en de sfeer binnen het restaurant. De stress en voorbereidingen die een diner vooraf gaan. Fijn om enkele gerechten van dichtbij geprepareerd te zien. Leuk ook om de kibbelende broers met elkaar in de clinch te zien gaan. Leuke slotscène ook waarbij iedereen harmonieus samenzit om gezellig een eitje te eten. Ondanks alles in dat de rijkdom die ze samen bezitten. Niet goed, niet slecht, beetje verouderd. Goed om eens mee te pikken, maar ook niet meer dan dat.

Zoutloze film over twee Italiaanse koks die er maar niet in slagen om hun restaurant succesvol te maken. Wederom een American dream die niet uitkomt. Het einde vond ik best bitter. Kon me niet echt boeien doordat ik al "gastronomische" films gezien heb die veel beter waren dan deze. Morgen weer vergeten vrees ik. Wel zou ik graag ooit zo'n timpano eten... dat zag er verdomd lekker uit.