Clean, Shaven (1993)

Na lang geleden Keane gezien te hebben, maar eens het debuut van Kerrigan aanschouwd. Ik kreeg het toch enigszins wel al benauwd bij de begintiteling... de benauwende soundtrack en de claustrophobische geluiden. De uitwerking is ook tamelijk goed, al valt het qua budget wel weer wat tegen. We krijgen hier te maken met Peter Winter, een man die gewoonweg erg ziek is en waarvan je al vanaf het begin weet dat er een flinke steek los zit. Wat de film verder zo benauwend maakt is het feit dat hij continu wordt geplaagd met geluiden uit het verleden, van de slachtoffers die hij heeft gemaakt. Is het wroeging? Wie zal het zeggen.... alhoewel, het einde... Ja, het einde was vrij goed, maar dat schizofrenie hebben we al wel vaker mogen zien als uitwerking. Het komt niet echt meer verrassend binnen. Die wederzien met zijn dochter vond ik wel een sterk stuk. Al met al is dit een prima probeerseltje. 3,5*

Peter Greene is voortreffelijk als Peter Winter, een schizofreen die het instituut waar hij jarenlang is behandeld verlaat. Hij keert terug bij zijn moeder in de hoop via haar op het spoor te komen van zijn dochter, die zijn moeder via een adoptiebureau heeft laten adopteren. Maar Peters geestelijke instabiliteit veroorzaakt impulsief gedrag (zelfmutilatie, geweldsexplosies) waardoor hij verdacht wordt van een ongewone moord die in de buurt is gepleegd. Greenes fenomenale vertolking wordt versterkt door de inventieve regie van Kerrigan, die door middel van intelligente camerastandpunten en een neurotische soundtrack de ernstige verwarring van de hoofdpersoon voelbaar weet te maken zonder de aandacht af te leiden van zijn hoofdpersoon. Het verhaal is complex, de film uitdagend, maar vooral intrigerend. Een uiterst intelligent psychologisch drama die er op unieke wijze in slaagt schizofrenie zowel inzichtelijk als voelbaar te maken.

Intense film die geen gemakkelijke kijkbeurt is. In Clean, Shaven volgen we de schizofrene Peter, en zijn mentale toestand komt ook terug in de manier waarop alles gefilmd is. Ongemakkelijke overgangen, shots uit vreemde hoeken, en Peter die ook geregeld vreemd gedrag vertoont. Het verhaal is verder niet heel gecompliceerd al heeft het wel een open einde, maar wordt door de vertelwijze een stuk interessanter, en uiteindelijk gaat het hier niet zozeer om plot, maar meer om de psychische toestand van Peter en hoe hij de werkelijkheid meemaakt. En dat geeft misschien geen vrolijkmakende film, maar intrigerend is het wel.