Amores Perros (2000)

Amores Perros had net zo goed Hogar of Familia kunnen heten, want het is een soap. Een Mexicaanse soap, maar een soap. Verschillende verhaallijnen over het dagelijks leven van enkele mensen kruisen elkaar, en uiteraard zitten ze vol ellende: buitenechtelijke relaties, huiselijk geweld, ongewenste zwangerschappen, verbroken familiebanden, honden die verdwijnen... Jongens, jongens, het houdt niet op. Dieptepunt is het deel met de man die zijn vrouw verlaat om iets met een topmodel te beginnen, dat natuurlijk een enorme bitch blijkt te zijn. En dat allemaal ondersteund door steeds diezelfde irritante deuntjes. Gael García Bernal vertolkt zijn rol fenomenaal en ook de zwerver El Chivo is weergaloos, maar voor de rest is dit een véél te lang aanslepende litanie van clichés en melodramatische verwikkelingen.

Innaritu's zijn debuut was al meteen raak. Intrigerende film waarin 3 verschillende personages met elkaar even kruisen. En dat in levensbedreigende omstandigheden, waarin de derde hoofdrolspeler van de film nog even de eerste zijn geld steelt. Elk verhaal is uniek, net zoals elk leven uniek is. Er zitten veel memorabele scenes in de film. Soms zijn de beelden niet prettig, maar er worden bij mijn weten geen honden in beeld doodgebeten. Een beetje jammer is misschien dat steeds hetzelfde muziekje terug leek te komen. Ook is de film een open einde want je weet van niemand hoe het nu verder zal gaan in zijn/haar leven. Maar elk verhaal is wel zodanig afgewerkt dat het een volwaardige afronding is van ieders persoonlijke verhaal. De acteurs zijn mij niet bekend maar spelen erg degelijk. Aanrader als je tegen dierenleed kan.

Goed. Maar echt briljant vond ik het niet, niettemin wel de beste van de trilogie geregisseerd door Iñárritu. Als regisseur heeft hij een aardige balans weten te vinden in het combineren van sterke verhalen met een aantrekkelijke visuele look. Hij weet ook heel goed hoe hij de aandacht maximaal kan vasthouden, door direct met een intense scene te openen. Met Amores Perros volgen we weer een aantal personen die allemaal tegen ongeluk en hoop aanlopen, waarbij honden ook een centraal thema vormen. Niet zo moeilijk te raden, want "Hondse liefde" is tenslotte de titel van de film. Zodra er dus honden op komen dagen lijkt het me vanzelfsprekend dat er een diepliggende boodschap aanwezig is, en die wordt keurig verwerkt. Jammer genoeg komt de film nooit boven het niveau uit van het eerste uur. Vond het verhaal rondom de jongens verreweg het meest intrigerende stuk. Daar lijkt ook het meeste aandacht naartoe te gaan, want de andere verhaaltjes lijken vooral toevoeging te zijn. Bij lange na niet zo sterk uitgewerkt als het eerste verhaal ook, en dat was jammer want er wordt veel potentie benut in het eerste uur. Qua stilering moet het je ding zijn. Er wordt snel geknipt, geplakt en gemonteerd. Iñárritu weet daarmee knap de druk en spanning te verhogen, al heel vroeg in het verhaal. Vervolgens weet de redelijk rauwe en lompe stijl van de film ook keurig te boeien, al weet het vooral effect te hebben op het eerste verhaal dat een stuk duisterder opgezet is dan de andere verhaaltjes. Leuk dat ze elkaar raken, maar het vermengen van de verhalen zal niet al te veel tijd hebben gekost vrees ik. Niettemin was het een boeiende film waarvan de lange speelduur slechts enkele keren gevoeld wordt. Een aantal indrukwekkende beelden en een pakkende stijl, Iñárritu weet erg goed waar hij mee bezig is en gaat daar vol voor. Ik mag het graag zien, maar een meesterwerk vind ik het niet.