Café Society (2016)

Een klassiek liefdesverhaal – zo klassiek als maar zijn kan. Ideaal dus om in handen te stoppen van Woody Allen, die nog maar eens op zwier gaat in zijn schijnbaar favoriete tijdsgewricht. De jaren ’30 – jawel, zo klassiek als maar zijn kan. De o zo aantrekkelijke oppervlakkigheden van de “café society”, zoals het decadente allegaartje van filmsterren, politici, modellen en gangsters hier wordt genoemd, worden met de glimlach op de korrel genomen, net als de verscheurdheid van mannen en vrouwen die het tot over hun oren zitten hebben. En “zitten hebben”, dat heet: door de liefdesmicrobe geïnfecteerd zijn. De koorts van vlinders in de buik: Allen portretteert die hoogst amusant. En herkenbaar, verdorie. Jesse Eisenberg is een pracht van een (klunzige) charmeur, Kristen Stewart moet vooral ongenadig mooi zijn. En dat is ze ook. Ze straalt, of nee, spat van het witte doek! Helaas moet ze aan psychologie inboeten omdat Allen vooral haar schoonheid in de verf wil zetten. Dat dit amoureuze duo geen enkele verantwoording lijkt te moeten afleggen aan de buitenwereld, doet de toeschouwer inzien dat de plot nogal dunnetjes is. Net de concentratie rondom de onverklaarbare chemie tussen twee mensen, die blijkbaar door geen enkele omstandigheid kan gesmoord worden, is echter magisch. Zeker wanneer dat idyllische duet met sfeervolle jazz, heerlijke romantische clichés, de weergaloze skyline-van-Manhattan-gezien-op-een-dronken-ochtend-in-Central-Park en heel veel geestige geflirt wordt omkranst. Dan weet je: ‘Café Society’ is, ondanks zijn onvolmaaktheden, weer een fijne film. O ja, van genoten! 3,25*

Met Cafè Society levert Allen traditiegetrouw zijn jaarlijkse film, maar helaas moet weer de conclusie zijn dat ook deze weliswaar vlot(door die immer korte tijdsduur ) en redelijk plezierig wegkijkt, maar niet al te lang herinnert zal worden en in mijn eigen ranglijst van de bijna allemaal bekeken Allen films ergens onderaan in de middenmoot zal terechtkomen. Woody is zijn magie toch een beetje kwijtgeraakt, zijn beste films maakte hij in het begin van zijn carrière en in de jaren negentig/begin van deze eeuw. De laatste pakweg vijf films verdienen het predicaat aardig, maar ik miste de echte sprankeling, werd niet meer betoverd. De zwakte van Cafè Society zit in het magere verhaal aangaande een weinig geloofwaardige driehoeksverhouding. De drie hoofdrolspelers doen allen naar behoren hun ding(Stewart zelfs verrassend goed), maar ik herkende niet de echte chemie en voelde zelf geen bovengemiddelde betrokkenheid bij deze op zich lekker tragische story, waardoor de film voor mij uiteindelijk als een nachtkaars uitging. Qua aankleding ziet de film er perfect uit. Je voelt de liefde van de regisseur voor de jaren dertig en de filmwereld van toen die hier word neergezet, maar de sterke verhalenverteller die Allen vroeger was geeft ook nu weer niet thuis, zodat je als kijker achterblijft met een wat onvoldaan gevoel bij deze te gezapige vertoning.

Eindelijk weer een leuke verrassing van de grootmeester! Het eerste wat ik dacht bij deze film is Radio Days, niet alleen door de voice over van Woody(Leuk dat hij dat deed, mag hij vaker doen ) maar ook de sfeer en de tijdsperiode. Jesse Eisenberg is echt heerlijk op dreef in deze film, in To Rome with Love kon hij mij maar moeilijk overtuigen maar in dit verhaal lijkt hij helemaal op zijn plek te zijn als een jongere versie van Woody Allens beroemde personage. Steve Carell heeft zich voor mij als acteur allang bewezen(Bijvoorbeeld in het geweldige Little Miss Sunshine) maar ook hier lijkt hij helemaal op zijn plek te zijn, volgens mij vond hij het een hele eer in een Woody Allen film te mogen acteren en de combinatie werkt uitstekend. Kristen Stewart vind ik ook veel leuker en overtuigender dan Emma Stone, dit is natuurlijk geheel een persoonlijke smaak maar ik werd als kijker al snel een beetje verliefd op haar. Een vleugje misdaad die ook weer te vergelijken is met Radio Days zorgt soms voor wat komische situaties en zoals we inmiddels gewend zijn weer prachtig geschoten en vooral ook heel kleurrijk en sfeervol. Ik zit een beetje tussen een 3,5 en een 4 in. Tegen het einde aan voelt het misschien soms toch een beetje geforceerd wat betreft het opvoerende tempo, maar dat is op dit moment de enige reden waarom ik voorlopig nog even op 3,5 blijf hangen.