Stan & Ollie (2018)

Vandaag eindelijk "Stan & Ollie" gezien. Het drama ,achter de schermen, van hun laatste dagen in de schijnwerpers. Dit moeten alle liefhebbers van het originele duo beslist zien. Wat de acteurs Steve Coogan (Stan) en John C. Reilly (Ollie) hier neerzetten is fenomenaal! Het is zó goed dat ik (bijna) geen moment eraan dacht dat het niet de echte Laurel & Hardy waren op het scherm. Ongelooflijk maar waar. Vooral Coogan speelt de rol van Stan tot in de puntjes, inclusief stem en uitspraak. Er waren twee momenten waarop toch even te horen en zien was dat het niet het originele komische duo was waar we naar keken.. Op het moment dat Reilly het lied "In the Blue Ridge Mountains of Virginia" zong. De unieke hoge bijna jongensachtige stem van de echte Oliver Hardy kon hij niet benaderen. (dat zou ook een wonder geweest zijn) Coogan kon dit wel met de stem van Stan Laurel (!) En helemaal aan het eind van de film, tijdens de aftiteling, wanneer je een originele opname ziet van het befaamde dansje van de twee, uit "Way Out West" (1937). Dan zie je toch het verschil wel in motoriek en fijnigheid tussen L&H en Coogan & Reilly. De echtgenotes van L&H spelen ook een belangrijke rol in het verhaal. Vooral Shirley Henderson (Lucille Hardy) is hilarisch. Een film die mij wist te ontroeren en bij zal blijven. N.B. Maar neem het filmverhaal niet letterlijk voor waarheid aan, want nogal wat dingen zijn echt wel anders dan in werkelijk weergeven.

Geplaagd door een beetje weemoed heb ik deze film over de nadagen van Stan Laurel en Oliver Hardy met de nodige nostalgische gevoelens bekeken. Steve Coogan en John C. Reilly zetten vooral qua mimiek levensechte vertolkingen neer van het grootste komische duo, dat het witte ooit voortbracht. In het verleden heb ik vaak tranen met tuiten gelachen om het geniale, o zo onnozele tweetal, dat met een simpel gebaar of een onzinnige opmerking een bioscoopzaal binnen de kortste keren helemaal in een deuk kreeg. Heerlijk om daaraan herinnerd te worden. Hoog tijd derhalve om mijn “de Dikke en de Dunne”-collectie weer eens voor de dag te halen.

Prachtige film die nu eens niet de rise & fall toont maar alleen de neergang, met het schrijnende contrast dat de studio's in 1953 geen brood meer zien in Laurel en Hardy terwijl inferieure komieken als Abbott & Costello nog altijd triomfen vieren en Norman Wisdom juist in opkomst is. Mooi hoe ze ook in kleinere zaaltjes hun klassieke en inmiddels al tot in den treure gespeelde sketches nog vol inzet blijven spelen, en hoe liefdevol de mannen gedurende de hele film toch met elkaar blijven omgaan, tótdat ze elkaar op die receptie in het Lyceum eens goed de waarheid zeggen... Een ontroerende melancholische sfeer die nog eens versterkt wordt doordat ik al bijna vanaf het begin niet Coogan en Reilly zag maar het magische duo in hoogsteigen persoon, en dat niet alleen vanwege de (verbluffende) fysieke gelijkenissen, maar ook en vooral vanwege die kleine gebaren en stembuigingen die mij zo bekend voorkomen uit hun briljante films. Superbe spel van beide acteurs, in andere woorden.