The Hobbit: The Desolation of Smaug (2013)

Was de eerste Hobbit al een enorme verspilling van tijd, deze tweede film is nog een niveautje erger. De film heet weliswaar The Hobbit, maar Martin Freeman (eigenlijk een van de weinige lichtpunten in deze trilogie) krijgt amper iets te doen. Meestal staat hij er maar wat bij of verdwijnt - net als Gandalf - volledig van het toneel. Dan gaat de aandacht volledig naar die o zo oninteressante klote-dwergen Fiddily, Flappie, Wappie, Doopy en weet ik het. Eentje heeft pijn in zijn been en wordt verliefd op een elf in misschien wel één van de domste romantische subplots in de filmgeschiedenis. Maar ja, Jackson moet toch iets doen om de tijd te rekken, immers was het bronmateriaal slechts genoeg voor één film van hooguit twee uur. Dat er in de Lord of the Rings trilogie af en toe kleine vleugjes filler zit is tot daaraantoe, maar een héle film als filler; dat is nog eens iets anders. Ik bedoel, als zelf je vuurspuwende draak - die in een paar seconden van de dwergen af zou kunnen zijn - vooral monologen houdt om de tijd te rekken, dan is er wel iets aan de hand. Maar zelfs al was de draak efficient geweest, het had niet veel uitgemaakt. We hebben in de vorige film al kunnen zien dat onze hoofdpersonages niets kan overkomen, wat er ook gebeurd. Een donkere toon hoeven we ook niet te verwachten; de orks, spinnen en andere schurken hebben vooral kinderlijke stemmetjes en de slapstick uit de eerste Hobbit film gaat rustig verder, met hier en daar zelfs nóg infantieler dan voorheen. Neem een plotselinge totaal niet-grappige Blackadder sketch met Stephen Fry en zijn hulpje. Ook daar blijven we eindeloos rondhangen omdat Jackson zo nodig drie films van drie uur moet vullen. 1,5 sterren.

Tweede film uit de Hobbit-trilogie begint met een flashback waarin Gandalf [Ian McKellen] en dwergenkoning Thorin Oakenshield [Richard Armitage] elkaar voor het eerste ontmoeten. Aangezien de draak Smaug [op indrukwekkende wijze voor zien van een stem door Benedict Cumberbatch] de geur van hobbits niet kent, is het aan Bilbo Baggins [Martin Freeman] om met behulp van de magische ring Erebor binnen te dringen en de Heart of the Mountain te vinden waarmee Thorin de dwergenstammen kan verenigen in hun strijd tegen Smaug. Hoewel er wat nieuwe karakters verschijnen (de Trolls scoren hoge ogen) is er nauwelijks sprake van karakterontwikkeling waardoor dit minder interessant is dan zijn voorganger. Bilbo’s confrontatie met Smaug is memorabel, maar helaas is dit vooral een verbindstuk tussen de opening en de finale.

Ook deel 2 is van het niveau van deel 1. De trip richting Erebor zet zich voort. Ik vind zeker het stuk in Dol Guldur wel boeiend met Gandalf's confrontatie met het Kwaad en de ontdekking van de Dwergkoning Thrain. Stiekem hoop ik dat er eens wat meer lore wordt verfilmd van Angmar en Mordor. Dat mysterieuze van die plaatsen spreekt me erg aan. Dit stuk staat ook wel in contrast met de rest. Weinig kleur tov de hal vol goud in Erebor of het Demsterworld. De draak valt misschien ergens een beetje tegen. Het is in ieder geval gek dat hij die golf van vloeibaar goud overleeft (dat is rond de 1100 graden!), laat staan dat hij er mee kan vliegen als het gestold is. Op naar deel 3 dat in mijn herinnering wel de minste is.