Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)

Harry Potter [Daniel Radcliffe] geeft nu zelf lessen aan beginnende leerlingen en maakt kennis met Horace Slughorn [Jim Broadbent], een oude professor die op uitnodiging van Dumbledore [Michael Gambon] terugkeert. Slughorn blijkt de sleutel te zijn tot cruciale informatie over Voldemort en Harry krijgt opdracht om dat geheim aan Slughorns geheugen te ontfutselen. In de wetenschap dat Sirius Black [Gary Oldman] zijn leven voor hem heeft opgeofferd, krijgt Harry steeds meer het gevoel dat hij de verantwoordelijkheid voor de strijd tegen Voldemort alleen moet dragen. Sirius Snape legt een onbreekbare eed af waardoor zijn loyaliteit aan The Order of the Phoenix in het geding komt te staan en Draco Melfoy sluit zich na de vernedering van zijn vader [Jason Isaacs] aan bij Voldemort. De aankondiging van het eindejaarsbal zet de vriendschap tussen Ron en Hermione onder druk. Goed gemaakt en geacteerd met enkele spannende momenten, maar dit is vooral een opwarmertje voor de grote finale in The Deathly Hallows.

Bij ieder deel blijkt telkens weer het mooiste voor het laatst bewaard, de spreekwoordelijke kers op de taart. In The Prisoner of Azkaban de aanval van de Dementors in het Verboden Bos, in The Goblet of Fire de herrijzenis van Jeweetwel op het kerkhof van Havermouth, in The Order of The Phoenix het duel tussen Dumbledore en Voldemort in het Atrium van het Ministerie. Ook in dit deel worden alle registers weer opengetrokken. Dumbledore die in de grot een zee van vuur uit zijn toverstok tevoorschijn tovert, om Harry te redden. Alsof hij een reusachtige suikerspin van vlammen aan het draaien is. Wie de boeken gelezen heeft zal niet ontgaan hoeveel er in de films verloren gaat van het verhaal: de verwikkeling rond de stokken bijvoorbeeld of het feit dat Harry Sneep maar blijft wantrouwen, wat Dumbledore ook zegt. Het komt allemaal niet goed uit de verf. Radcliffe acteert deze keer opvallend beter, veel natuurlijker, minder houterig, wat misschien nog het beste te zien is op het moment dat hij een geluksdrankje inneemt en zich daardoor veel losser en onbevreesder gedraagt. Tot slot nog het volgende, over de scène waarin Dumbledore de jonge Tom Riddle bezoekt in het weeshuis en hij de jongen vraagt: 'You can do things, can't you Tom?' Waarop de jongen antwoordt dat hij mensen pijn kan doen en... "dieren kan laten doen wat hij wil, zonder ze te trainen". Goed van Rowling dat ze dit er tussen heeft gestopt.

Als we de scores hier op Moviemeter bekijken zou dit de slechtste film zijn, maar dat vind ik dus helemaal niet het geval. Volgens mij is dit net de allerbeste (al is het wel lastig tegen Steen der Wijzen wat voor mij een grote nostalgische waarde heeft). Hier gebeurt behoorlijk veel en de drama is samen met Carlo Kannewasser's dood in Goblet of Fire wellicht het beste hier. Helaas moet ik bekennen dat ik volgens mij nooit het zesde boek gelezen heb. Ik denk wel dat er nog meer in had gezeten. Zeker Sneep blijft toch een onderbelicht personage lijkt me. Perkamentus komt hier eindelijk eens goed op de voorgrond wat wel vet was. Zijn dood komt dan ook wel binnen.