Shichinin no Samurai (1954)

Film waar ik mij altijd verre van gehouden heb, een beetje vanwege de lange speelduur, maar voornamelijk vanwege het thema: een film over zwaardvechters is helemaal niks voor mij. Het zien van de prachtige samoerai-trilogie van Yôji Yamada heeft mij echter op andere gedachten gebracht. Ik moet zeggen dat de film mij niet is tegengevallen. Het verhaal is best interessant en ook het acteerwerk —vooral van Takashi Shimura— en de authentiek ogende settings zien er goed uit. Het voortdurende jakkerige heen en weer geren was ik op d’n duur wel beu. Daarnaast had de film wat mij betreft best wat beknopter mogen zijn. Waarom de film gezien wordt als een meesterwerk van Kurosawa ontgaat mij. De eerder aangeduide samoeraifilms van Yamada vind ik in ieder geval een stuk mooier.

Mede door het krachtige begin en het verhaal wat me bleek aan te spreken had ik het eerste uur de 5* op het oog. Samurai-films zijn eigenlijk niets voor mij en daardoor trok deze niet mijn aandacht. Maar dit verhaal gaat over een arm dorp die zich tegen dieven wil beschermen, en dat vind ik weer wel interessant. Filmisch valt er werkelijk niets te klagen. De dialogen zijn ontzettend krachtig, al is daarvoor een goede ondertiteling wel een must. Alles oogt realistisch en de samurai's weten in hun rol te overtuigen. Maar... dat geldt helaas niet voor alle personages, zo zijn er twee die overdone zijn, enerzijds is dat die zotte samurai, en anderzijds is dat niet zozeer één personage, maar meer een klein groepje personages, namelijk het bange deel van de boeren wat nogal wordt overdreven. Het was leuk geweest als zulke karaktertrekken even als comic relief voorbijkwamen maar ze worden helaas de hele film doorgezet. Zonde, want anders kon het misschien wel zo in mijn top 10 binnenkomen. Desondanks is dit verplichte kost voor elke filmliefhebber, en de drie uur vliegen zo voorbij. Degelijke 4*.

Shichinin no Samurai Schitterende film van Kurosawa. Shichinin no Samurai is een lange zit, maar geen enkele scene voelt overbodig en vooral de band die je als kijker opbouwt met de personages is weergaloos gedaan door Kurosawa. In het begin worden alle personages uitgebreid geïntroduceerd, en het is intrigerend om te zien dat ieder personage (vooral de zeven samoerai) ook echt een eigen identiteit heeft en zijn eigen karaktertrekjes. Vooral Shimada, Kikuchiyo en Katsushiro zijn voortreffelijk uitgewerkt, en de acteurs doen het ook goed. Mifune is wat karikaturaal en hij acteert erg overdreven, maar je gaat er aan wennen en tegen het einde kom je tot de realisering dat Kikuchiyo misschien wel de interessantste karakterontwikkeling van allemaal heeft doorgemaakt. Het laatste gedeelte met de strijd tussen de samoerai/bewoners en de bandieten is geweldig in beeld gebracht, en de laatste beelden van de graven van de overleden samoerai en bewoners zijn iconisch.