C'era una Volta il West (1968)

'C'era Una Volta Il West' of 'Once Upon A Time In The West' is de "Mona Lisa' of 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van de filmwereld: de maat waaraan alles afgemeten wordt. Wat moet je nog zeggen over een meesterwerk waarin cameravoering, decors, landschappen, spanning, emotie, plot en muziek zo'n overweldigend geheel vormen? Misschien dat het acteren niet het beste onderdeel is (veel geschmier van Fonda, een Roger Moore-imitatie van Bronson en te amechtig zuchten van Cardinale), maar eigenlijk zijn je ogen te druk om dat het plezier te laten vergallen. Regisseur Sergio Leone gaf in 1968 een hogeschool-les over de belangrijkste regie-wet: timing is everything.

De zoveelste herziening van deze legendarische spaghetti-western die tot de betere films aller tijden behoort. De film heeft dit te danken aan de schitterende muziek van Ennio Morricone, de prachtige cinematografie, de geweldige settings en de mooie schilderachtige close-ups. En nu een unieke kans om deze prachtige film in de bioscoop te zien. Een geweldige beleving waarbij bepaalde fragmenten nu nog steeds kippenvel geven van verschillende emoties. Voorbeelden zijn de steeds terugkomende flashbacks (trauma) van Charles Bronson, de geweldige shootout in het begin van de film, de keiharde scène bij de Ierse boer McBain, de mooie melancholische muziek die gebruikt wordt bij bepaalde scènes van Claudia Cardinale en natuurlijk de ultieme legendarische confrontatie tussen Bronson en Fonda. Afhankelijk van de situatie, past Morricone nuanceverschillen toe aan deze muzikale thema's, waardoor deze steeds iets anders terugkomen. Fantastische scène is ook wanneer Cardinale met de trein aankomt en een nieuw leven wil opbouwen met McBain. De muziek, het camerawerk, de cinematografie ....in één woord kolossaal. Even later wordt dat muziekfragment ( titelsong ) nog eens gebruikt bij haar aankomst op de boerderij. Magistraal. Maar ook het korte melancholisch muziekje gereserveerd voor mr. Tsjoek Tsjoek die zijn dromen ziet vervagen in het schilderij van de Atlantische oceaan is misschien wel een detailmoment , maar wondermooi weergegeven. Het acteerwerk is uitstekend. Bronson als de stille mysterieuze Harmonica, Fonda als de perfecte badguy, de luchtige Chayenne en natuurlijk de bloedmooie Claudia Cardinale. Een meesterwerk !

15 jaar geleden zag ik de film voor het eerst. Onderweg nog eens een keer herzien, maar zo'n klassieker verdient het om na een tijd nog eens opgezet te worden. Sergio Leone bouwt deels verder op de dollartrilogie, maar gaat nog een stuk verder. De spaghettiwestern is een grootse opera geworden, wat ook in de muziek doorstraalt. Want je kan de film niet zien zonder aan Morricone te denken. We krijgen scènes die schitteren in de stilte, en als de muziek weerklinkt heeft hij een herkenbaar deuntje voor de 4 hoofdpersonages. De film opent al ijzersterk. De spanning zit er al in vanaf de eerste moment. Indrukwekkend, want we kennen nog niemand, weten nog niet wat er gaat gebeuren en toch heeft Leone de kijker al vast vanaf de eerste beelden. Die spanning weet hij regelmatig terug aan te zwengelen. Denk maar aan het gezin dat de tafel aan het dekken is en plots de cicaden stoppen met tsjirpen. Leone neemt soms zijn tijd en dat loont. De personages zijn boeiend en voor een western (meestal met good guys en bad guys) best wel gelaagd. Echte good guys zijn er trouwens niet. De spanning tussen de vier personages is interessant. Telkens verschillend met andere motieven. En het lijkt ook niet te zijn wat je van hun looks zou verwachten. Once upon a time in the west is één van de beste films ooit. Groots gemaakt met aandacht voor de beelden, personages, verhaal, muziek en sfeer. Het hoogtepunt van Leones jaren '60 komt hier allemaal samen, hierna wordt het nooit meer zo episch.