Rear Window (1954)

Uitstekende thriller die intrige, seksualiteit en amusement schijnbaar moeiteloos weet te combineren. Een hittegolf verlamt een kleine woonwijk en versterkt de broeiende sfeer. De afstand die met een doorlopende discipline wordt gehandhaafd maakt het moordmysterie extra sappig en sensationeel. Het lokt die ondertussen gekende perversiteit uit die ik alreeds ben tegengekomen in bepaalde melodrama's van die tijd. Alle huiselijke kommer en kwel doet het geheel aanvoelen als een fascinerend ecosysteem dat ons een inkijk verschaft in een verborgen wereld. Grace Kelly is perfect als high society damsel die zichzelf met een opvallende gulzigheid wil bewijzen. Ook Thelma Ritter (Moe uit Pickup on South Street) en Wendell Corey zetten overtuigende bijrollen neer. Het geluid is eveneens geweldig aangepakt, met allerlei omringend geroezemoes dat de binnenplaats insijpelt en de overkant die enkel zacht gefluister produceert. Onomstootbaar.

Hitchcock laat hiermee zien dat hij toch meester is van het genre. Normaal zie je een moord of een lijk dat ze vinden, waarop een zaak start. Hier zit je samen met James Stewart te kijken naar dingen die wel eens verdacht kunnen zijn, maar zonder dat je weet wat er gebeurd is. Als er al iets gebeurd is! Je wordt meegesleept in de theorieën die Stewart maakt, terwijl hij gekluisterd is aan zijn bed door een gebroken been. De kijker blijft ook in die kamer, alles van de andere personages horen en zien we in dezelfde kamer. James Stewart is sterk in dit soort films. Een acteur van zijn tijd die nooit mee echt mee is kunnen draaien in de vernieuwde acteerstijl die rond jaren '60 is beginnen vormen. Het oogt als boeiend theater, maar de acteurs zijn wel meester in het genre. Naast Stewart een mooie Grace Kelly die op korte tijd een mooi palmares heeft neergezet. Het klikt wel tussen Stewart en Kelly. Dat zorgt voor leuke dialogen en het nodige charisma op het scherm. Een meeslepende thriller waar je alles op het puntje van de stoel volgt. Om samen met de hoofdpersonages de puzzel te leggen en zo te weten te komen wat er nu eigenlijk echt gebeurd is.

Hitchcock mag dan als Master of Suspense bekend staan, ik vind hem vooral een regisseur die heerlijk vermakelijke films maakt: deze Rear Window is denk ik het summun daarvan. Vaak zijn films die zich in één ruimte afspelen toneelverfilmingen, of ze doen daar aan denken. Dat de bewerking uiteindelijk op celluloid is en niet op de planken, daar wordt weinig mee gedaan. Niet met deze film. Want hoewel de film zich afspeelt in één kamer, kan deze film eigenlijk niet goed op toneel worden uitgevoerd. En dat ligt dan toch echt aan de grootmeester zelf. Alleen al hoe hij met de camera steeds informatie geeft (dat eerste shot! zeker daarna leuk aangepast in de laatste scène) en ook de camera gebruikt als blik van Stewart op het binnenplein. We zien de hele film vanuit Stewart, juist die camera helpt hierbij omdat altijd wordt gefilmd vanuit Stewarts appartement. De film kent uitstekend geschreven teksten, een goddelijk tempo, humor, leuke performances (met een verrukkelijke Kelly) en hoewel de film soms iets oudbolligs heeft is dit vooral heerlijke cinema. Ik wilde mijn score laten staan met deze herziening, maar nu ik dit stukje type denk ik: er is echt niets aan te merken op deze film. 5,0* en daarmee Hitchcocks beste.